โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

~Venie's talk~
''ลูน่า!!!!"นั่นคือเสียงของผมที่เรียกเธอหลังจากได้ยินเสียงร้องของเธอ พอผมลืมตาก็เห็นแสงประหลาดดูดร่างของเธอไป ผมพยายามจะจับตัวเธอไว้แต่ไม่ทัน ผมได้แต่ยืนมองที่ที่เธอเคยยืนอยู่
''นี่มัน.....อะไรกันเนี่ย''
พรืดด
ผมทรุดลงนั่งกับพื้นในหัวไม่ยอมหยุดคิดเรื่องของเธอ เธอหายไปไหน? ปลอดภัยไหม?เราห่วงเธอทำไม?
''เชอะ ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย''ผมเดินออกจากห้องไปไหนสวนดอกไม้ที่เธอคนนั้นปลูกไว้
''อังเดรียน....ผมขอโทษ''ผมจ้องมองดอกกุหลาบสีเหลืองที่ปลูกอยู่ริมรั้ว ใช่แล้วเธอคนนั้นคืออังเดรียน
อยากรู้แล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นอะไรกับผม เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง
เมื่อ6 ปีที่แล้ว
''วีเนีย~จ๋า~'' เสียงของสาว(เอ่อ....หญิงวัยกลางคน?)ร้องเรียกชายหนุ่มด้วยความเป็นมิตรสุดๆ
''มีอะไรอีกล่ะ อังเดรียน''ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มถามอย่างรำคาญ 
''ว้า~ไม่เอาๆต้องเรียก อันนี่สิ''เธอทำหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย
''แล้วมีอะไรล่ะ?''ผมถามอย่างสงสัย
''วีเนียปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ?''หญิงผมทองสลวยตาสีมรกตถามตาเป็นประกาย
''ก็.....15....แล้วทำไมล่ะ?"
''งั้นเหรอเป็นหนุ่มแล้วนี่''ว่าพลางขยี้หัวเด็กหนุ่ม แต่เด็กหนุ่มปัดมือเธอทิ้งอย่างเขินอาย
''แล้วอังเดรียน...เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ''ชายหนุ่มทำตาเหมือนมีความหวังอะไรบางอย่าง
''หืม...ก็46แล้วนะ''เธอยิ้มแล้วตอบตามวามจริง แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าเศร้าๆแล้วพูดออกมาว่า
''ห่าง...กันจังนะ''หญิงคนนั้นหันมามองหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะ
หมับ!!
ชายหนุ่มจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอแล้วพูด
''ฉะ....ฉันชอบเธอ!!!"
''ชอบฉันเหรอ?"เธอถามกลับอย่างตกใจ
''ไม่...รักเลยตะหาก ฉันรักเธอ!!"ผมตะโกนบอกความรู้สึกจริงๆของผมไปแต่ใบหน้าของเธอยังคงมองผมเหมือนเด็กคนนึงเท่านั้นมาตลอด
''แต่ฉันแก่แล้วนะ?"เธอบอกผมแต่ผมไม่สนหรอก
''ไม่แก่เลยสักนิดเดียว''ผมบอกเธอ
''แหม..น่ารักจังนะ แต่ฉันแต่งงานแล้วนะ''
''ไม่สน''
''อืม.....แต่ฉันมีลูกแล้วนะ''เธอก็ยังบอกต่อ
''ไม่สน ฉันรักเธอ''ผมก็ยังไม่สนรัก คือ รัก ไม่สนใครนอกจากเธอ
''ฉันมีหลานแล้วนะ''
''ช่างสิ ไม่าสนทั้งนั้น''
''ฉันเห็นเธอเป็นลูกของฉันนะ''
''................''ผมคงโชคร้ายที่เกิดช้าไปสินะ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาไม่หยุด
''โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กดี''เธอเช็ดน้ำตาผมอย่างนุ่มนวล ก่อนจะพูดต่อ
''หลานของฉันตอนนี้ก็10ขวบแล้วล่ะ''เธอมองตาผมอย่างอ่อนโยน
''ฉันยกให้นะ''
''ไม่เอาใครทั้งนั้น!!''
''วีเนียฟังนะ''แววตาที่เคยอ่อนโยนของเธอตอนนี้มันดูจริงจังขึ้นจนน่ากลัว
''...........''ผมรอฟังเพราะผมไม่เคยเห็นเธอจริงจังมากขนาดนี้มาก่อน
''หลานสาวฉันยกให้แต่สัญญากับฉันว่าจะไม่ทำร้ายจิตใจเธอ''
''.........''ผมไม่ได้มาสู่ขอหลานเจ้นะคร้าบบ=_=
''ดูแลเธอดีๆอีกห้าปีเธอจะมาหาเอง''เธอบีบมือผมแน่น
''สัญญาสิ''เธอจ้องลึกเข้ามาไหนตาผม
''..........''ผมอยากได้อังเดรียนไม่ใช่หลานของเธอ
''สัญญานะ วีเนีย''เธอยังคงจ้องผมเหมือนจะสิงร่างผมไม่หยุด
''.........ก็ได้ สัญญา''ผมพูดแบบขอไปที
''สัญญาว่า?''เธอถาม
''จะทำร้ายเธอแล้วทิ้ง''
''วีเนีย!!''
''ก็ได้ๆจะดูแลอย่างดีเหมือนไข่ไก่เลย ''ผมพูดประชด
''โอเค ฉันยอมยกหลานให้''เธอปล่อยผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
''ทำอย่างกับฉันเป็นคนขอล่ะ''ผมพูดประชดผมจะไม่มีวันหยุดรักเธอเด็ดขาด
''จ้าๆ ''
ผม ไม่มีวันหยุดรักเธอ แต่ว่า.,...,.
2เดือนให้หลัง
''จับมันไว้''
''ไอ้เแมวขโมย!!''
''หยุดนะ!!''
เสียงชาวบ้านร้องตะโกนเพื่อหยุดชายหนุ่มหูแมวผมสีน้ำตาลไว้
''จับมันมันขโมยยาเพิ่มอายุ!!!''
''แฮ่กๆ แฮ่กๆ''ผมวิ่งไปหยุดตรงที่มุมตึกๆหนึ่งในเมือง แต่ก็โดนเจอ
''อย่าขยับ!!"ตำรวจได้ยืนถือปืนล้อมผมไว้
''ส่งขวดนั่นมา!!"
''ไม่!!!"ผมไม่ยอมส่งให้เด็ดขาด ถ้าอายุเท่ากันเธอคงจะยอมรับรักผมสินะ ใช่ไหม?
''วี....เนีย''เสียงๆหนึ่งเรียกผมไว้ไม่ให้หนีทายสิใคร
''อัง...เดรียน''ผมเรียกเธออย่างแผ่วเบา
''คืนเขาไปเถอะนะ วีเนีย''เธอมาจนถึงตัวผม
''ไม่!!!ไม่คืนเด็ดขาด!!!"ผมต้องการมันมากผมรักคุณ
''เราจะยิงนะถ้าไม่คืน!!!''ตำรวจเริ่มนับถอยหลังจนถึง6
6
''วีเนีย!!!ขอร้องคืนเขาไป!!!"เธอพูดอย่างตกใจและกลัว
5
''วีเนีย!!"
4
''ขอร้องคืนไปซะ!!"
3
''...........''ผมยอมตายดีกว่าทนอยู่อย่างนี้
2
''ผมรักคุณอังเดรียน''ผมหลับตาลงอย่างปลงต่อชีวิต
1
ปังๆปัง!!!
เสียงกระสุนดังขึ้นและดังมากหากแต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งสิ้นผมเลยลืมตามอง
''!!!!!!!"สิ่งที่ผมเห็นคือร่าวของสาวผมทองค่อยร่วงลงกับพื้นช้าๆร่างเธอเต็มไปด้วยกระสุน ใช่เธอเข้ามากันผม เธอตายเพราะผม
''อังเดรียน!!!" ผมกอดร่างเธอแล้วร้อวไห้ไม่หยุดหัวใจผมกำลังสลายไป
''ขอคืนล่ะไอ้หนุ่่ม'ตำรวจเดินมาหยิบขวดในมือผมไป แล้วจากไปโดยไม่สนร่างของหญิงสาวแม้แต่น้อย
''อังเดรียน!!ฮึก ฮือๆอย่าตายนะ''ผมกอดร่างเธอด้วยความกลัวต่อการจากไปของเธอ
''อย่า.....ร้อง...สิ.....วีเนีย....''เสียงเธอแหบผล่าและเบาไปเรื่อยๆ
''ไม่อย่าทิ้งฉันไป!!!!''ผมร้องไม่หยุด
''อย่า....ลืม...สัญญานะ.....คำไบ้คือ...ดวงจันทร์..''เธอยิ้มให้ผมก่อนจะนิ่งไป
''ไม่ อังเดรียน!อังเดรียน!!!!"
  ปัจจุบัน
ผมนึกถึงอดีตจากนั้นก็สะบัดความคิดทิ้งไปผมเดินกลับเข้าห้องแล้วล้มตัวลงนอนพลางคิด
''ดวงจันทร์ งั้นรึ''ผมหลับตาลงแต่สมองไม่หยุดคิดเรื่องของ อังเดรียน และ......ลูน่า
~Venie's talk end~