โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

''คุณ.....คุณค่ะ....คุณ''เสียงผู้หญิงวัยกลางคนเรียกสาวน้อยที่หลับไม่ได้สติอยู่

''คุณ.......เด็กที่อยู่ในข่าวนี่นา''ระหว่างที่สาวน้อยไม่อยู่เรื่องที่เธอหายไปกลายเป็นข่าวทุกช่อง

''อืม.......ไอ้..แมว...บ้า''

''คุณได้สิแล้ว!!''หญิงวัยกลางคนพยุงสาวน้อยให้ลุกขึ้น

''ที่นี่มัน''ฉันมองไปรอบๆที่นี่คือร้านหนังสือเก่าในตอนนั้นนี่ แสดงว่าฉันกลับมาแล้วสินะ

''คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ''

''ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ''ฉันตอบพรางลุกขึ้นยืน

''ขอบคุณนะค่ะที่ห่วง''ฉันโค้งเล็กน้อยให้หญิงวัยกลางคนคนนั้น

''ไม่เป็นไรจ๊ะเดินกลับดีๆนะ''ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป ฉันมองสิ่งของในมือฉัน หนังสือ กับกุหลาบสีเหลือง

''บ้าน......กลับบ้าน!!''ฉันรีบวิ่งออกไปด้วยความดีใจ ไม่นานนักก็ถึงบ้าน

ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~

ฉันยืนกดกริ่งอยูสักพักสาววัยกลางคนผมสีดำตาสีฟ้าเป็นประกายเดินออกมาเปิดประตู

''ลูน่า!!!!''เธอคนนั่นตะโกนด้วยความตกใจ

''แม่!!!''ฉันไม่รอช้ารีบกอดแม่ตัวเองอย่างคิดถึง

''ลูกไปไหนมา แม่เป็นห่วงนะ''คนเป็นแม่กอดตอบแล้วถามอย่างเป็นห่วง

''หนูกลัวมากเลยค่ะแม่!!ฮือๆอึก ฮือๆ''สาวน้อยร้องออกมาด้วยความกลัว

''หนูคิดว่าจะไม่ได้กลับบ้านแล้ว ฮือๆฮือๆ''

''โธ่ๆนี่ลูกไปไหนมาเนี้ย เอ้า เงียบซะๆ''แม่ปลอบฉันด้วยเสียงที่อ่อนโยนแล้วอบอุ่น

ฉันเข้ามาในบ้านแล้วนั่งพักในห้องรับเเขก

''ลูน่าลูกไปไหนมา?''ชายวัยกลางคนผมสีทองตาสีเขียวถาม

''พ่อต้องไม่เชื่อแน่.......''ฉันเริ่มเล่าเหตุการทั้งหมดให้ฟัง

''ลูน่า......ลูกปกติดีใช่ไหม?''แม่ถาม

''หนูดีทุกส่วนนั้นแหละ=_=''นั้นไงแม่ไม่เชื่อ

''มันมากเกินกว่าจะรับได้นะลูก''

''ว่าแล้วแม่ต้องไม่เชื่อหนู''

''แม่อยากจะเชื่อนะแต่มันมากเกินไป''

''แม่......ช่างเถอะ''ฉันมองแม่ด้วยสายตาผิดหวังแม่ก็มองฉันแบบเดียวกัน

''แม่ไปนอนก่อนนะ''แม่เดินจากไปด้วยความรู้สึกว่าลูกฉันติดยาไม่ก็บ้าไปแล้ว

''............''

''............''

เหลือแต่ฉันกับพ่อ

''ลูน่า....''จะว่าอะไรอีกล่ะ

''ค่ะ?''

''พระจันทร์สีเขียว.....ใช่ไหม''

O_O

ฉันไม่เคยบอกเรื่องพระจันทร์เลยนะ

''พ่อรู้ได้ไง''

''ย่าของหนูบอกพ่อน่ะ''

''คุณย่า?''พ่อไม่เคยเล่าเรื่องย่าเลย

''ย่าของลูกเป็นคนใจดี มีเมตตาและดูอ่อนกว่าวัยด้วยเธอเคยหายไปด้วยแสงประหลาด แต่ก็กลับมาทุกครั้ง เธอมักเล่าเรื่องราวที่เจอให้พ่อฟังตลอด แต่ครั้งสุดท้ายที่เธอไปเธอไม่กลับมาอีกเลย''

''หายไปตอนไหนค่ะ''

''เมื่อห้าปีที่แล้วน่ะ ย่าอายุ46แล้วน่ะแต่เธอดูแลตัวเองดีรักสวยรักงามเลยดูเหมือนแค่20กว่าๆ''

''อายุมากกว่าพ่อสิบปีเอง?''

''ท่านแต่งงานตอนยังสาวน่ะ''

''เพิ่งรู้นะค่ะนี่''

''จะว่าไปท่านหน้าเหมือนลูกมากจนพ่อตกใจ''

เดี๋ยวอย่าบอกนะว่า ฉันกลืนน้ำลายแล้วถาม

''ย่า......ชื่อ..อังเดรียน..ใช่ไหมค่ะ''

''ลูกรู้ได้ไงเนี้ย เธอชื่ออังเดรียน มูนไลท์''

พระเจ้าช่วย วีเนียรักย่าฉัน ไม่จริงอยากจะขำกลิ้ง

''คนนี้ใช่ไหมค่ะ ''ฉันชูรูปที่หยิบติดมือมาให้ดู

''ใช่ๆคนนี้เลย''

''พระเจ้าช่วย''

''ลูน่าเป็นอะไรไป''

''พ่อค่ะหนูขอนอนก่อนนะค่ะ''

''อืมๆพักซะลูก''