โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

~Venie's talk~

''ลูน่า!!!!"นั่นคือเสียงของผมที่เรียกเธอหลังจากได้ยินเสียงร้องของเธอ พอผมลืมตาก็เห็นแสงประหลาดดูดร่างของเธอไป ผมพยายามจะจับตัวเธอไว้แต่ไม่ทัน ผมได้แต่ยืนมองที่ที่เธอเคยยืนอยู่

''นี่มัน.....อะไรกันเนี่ย''

พรืดด

ผมทรุดลงนั่งกับพื้นในหัวไม่ยอมหยุดคิดเรื่องของเธอ เธอหายไปไหน? ปลอดภัยไหม?เราห่วงเธอทำไม?

''เชอะ ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย''ผมเดินออกจากห้องไปไหนสวนดอกไม้ที่เธอคนนั้นปลูกไว้

''อังเดรียน....ผมขอโทษ''ผมจ้องมองดอกกุหลาบสีเหลืองที่ปลูกอยู่ริมรั้ว ใช่แล้วเธอคนนั้นคืออังเดรียน

อยากรู้แล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นอะไรกับผม เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง

เมื่อ6 ปีที่แล้ว

''วีเนีย~จ๋า~'' เสียงของสาว(เอ่อ....หญิงวัยกลางคน?)ร้องเรียกชายหนุ่มด้วยความเป็นมิตรสุดๆ

''มีอะไรอีกล่ะ อังเดรียน''ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มถามอย่างรำคาญ 

''ว้า~ไม่เอาๆต้องเรียก อันนี่สิ''เธอทำหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย

''แล้วมีอะไรล่ะ?''ผมถามอย่างสงสัย

''วีเนียปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ?''หญิงผมทองสลวยตาสีมรกตถามตาเป็นประกาย

''ก็.....15....แล้วทำไมล่ะ?"

''งั้นเหรอเป็นหนุ่มแล้วนี่''ว่าพลางขยี้หัวเด็กหนุ่ม แต่เด็กหนุ่มปัดมือเธอทิ้งอย่างเขินอาย

''แล้วอังเดรียน...เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ''ชายหนุ่มทำตาเหมือนมีความหวังอะไรบางอย่าง

''หืม...ก็46แล้วนะ''เธอยิ้มแล้วตอบตามวามจริง แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าเศร้าๆแล้วพูดออกมาว่า

''ห่าง...กันจังนะ''หญิงคนนั้นหันมามองหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะ

หมับ!!

ชายหนุ่มจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอแล้วพูด

''ฉะ....ฉันชอบเธอ!!!"

''ชอบฉันเหรอ?"เธอถามกลับอย่างตกใจ

''ไม่...รักเลยตะหาก ฉันรักเธอ!!"ผมตะโกนบอกความรู้สึกจริงๆของผมไปแต่ใบหน้าของเธอยังคงมองผมเหมือนเด็กคนนึงเท่านั้นมาตลอด

''แต่ฉันแก่แล้วนะ?"เธอบอกผมแต่ผมไม่สนหรอก

''ไม่แก่เลยสักนิดเดียว''ผมบอกเธอ

''แหม..น่ารักจังนะ แต่ฉันแต่งงานแล้วนะ''

''ไม่สน''

''อืม.....แต่ฉันมีลูกแล้วนะ''เธอก็ยังบอกต่อ

''ไม่สน ฉันรักเธอ''ผมก็ยังไม่สนรัก คือ รัก ไม่สนใครนอกจากเธอ

''ฉันมีหลานแล้วนะ''

''ช่างสิ ไม่าสนทั้งนั้น''

''ฉันเห็นเธอเป็นลูกของฉันนะ''

''................''ผมคงโชคร้ายที่เกิดช้าไปสินะ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาไม่หยุด

''โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กดี''เธอเช็ดน้ำตาผมอย่างนุ่มนวล ก่อนจะพูดต่อ

''หลานของฉันตอนนี้ก็10ขวบแล้วล่ะ''เธอมองตาผมอย่างอ่อนโยน

''ฉันยกให้นะ''

''ไม่เอาใครทั้งนั้น!!''

''วีเนียฟังนะ''แววตาที่เคยอ่อนโยนของเธอตอนนี้มันดูจริงจังขึ้นจนน่ากลัว

''...........''ผมรอฟังเพราะผมไม่เคยเห็นเธอจริงจังมากขนาดนี้มาก่อน

''หลานสาวฉันยกให้แต่สัญญากับฉันว่าจะไม่ทำร้ายจิตใจเธอ''

''.........''ผมไม่ได้มาสู่ขอหลานเจ้นะคร้าบบ=_=

''ดูแลเธอดีๆอีกห้าปีเธอจะมาหาเอง''เธอบีบมือผมแน่น

''สัญญาสิ''เธอจ้องลึกเข้ามาไหนตาผม

''..........''ผมอยากได้อังเดรียนไม่ใช่หลานของเธอ

''สัญญานะ วีเนีย''เธอยังคงจ้องผมเหมือนจะสิงร่างผมไม่หยุด

''.........ก็ได้ สัญญา''ผมพูดแบบขอไปที

''สัญญาว่า?''เธอถาม

''จะทำร้ายเธอแล้วทิ้ง''

''วีเนีย!!''

''ก็ได้ๆจะดูแลอย่างดีเหมือนไข่ไก่เลย ''ผมพูดประชด

''โอเค ฉันยอมยกหลานให้''เธอปล่อยผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

''ทำอย่างกับฉันเป็นคนขอล่ะ''ผมพูดประชดผมจะไม่มีวันหยุดรักเธอเด็ดขาด

''จ้าๆ ''

ผม ไม่มีวันหยุดรักเธอ แต่ว่า.,...,.

2เดือนให้หลัง

''จับมันไว้''

''ไอ้เแมวขโมย!!''

''หยุดนะ!!''

เสียงชาวบ้านร้องตะโกนเพื่อหยุดชายหนุ่มหูแมวผมสีน้ำตาลไว้

''จับมันมันขโมยยาเพิ่มอายุ!!!''

''แฮ่กๆ แฮ่กๆ''ผมวิ่งไปหยุดตรงที่มุมตึกๆหนึ่งในเมือง แต่ก็โดนเจอ

''อย่าขยับ!!"ตำรวจได้ยืนถือปืนล้อมผมไว้

''ส่งขวดนั่นมา!!"

''ไม่!!!"ผมไม่ยอมส่งให้เด็ดขาด ถ้าอายุเท่ากันเธอคงจะยอมรับรักผมสินะ ใช่ไหม?

''วี....เนีย''เสียงๆหนึ่งเรียกผมไว้ไม่ให้หนีทายสิใคร

''อัง...เดรียน''ผมเรียกเธออย่างแผ่วเบา

''คืนเขาไปเถอะนะ วีเนีย''เธอมาจนถึงตัวผม

''ไม่!!!ไม่คืนเด็ดขาด!!!"ผมต้องการมันมากผมรักคุณ

''เราจะยิงนะถ้าไม่คืน!!!''ตำรวจเริ่มนับถอยหลังจนถึง6

6

''วีเนีย!!!ขอร้องคืนเขาไป!!!"เธอพูดอย่างตกใจและกลัว

5

''วีเนีย!!"

4

''ขอร้องคืนไปซะ!!"

3

''...........''ผมยอมตายดีกว่าทนอยู่อย่างนี้

2

''ผมรักคุณอังเดรียน''ผมหลับตาลงอย่างปลงต่อชีวิต

1

ปังๆปัง!!!

เสียงกระสุนดังขึ้นและดังมากหากแต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งสิ้นผมเลยลืมตามอง

''!!!!!!!"สิ่งที่ผมเห็นคือร่าวของสาวผมทองค่อยร่วงลงกับพื้นช้าๆร่างเธอเต็มไปด้วยกระสุน ใช่เธอเข้ามากันผม เธอตายเพราะผม

''อังเดรียน!!!" ผมกอดร่างเธอแล้วร้อวไห้ไม่หยุดหัวใจผมกำลังสลายไป

''ขอคืนล่ะไอ้หนุ่่ม'ตำรวจเดินมาหยิบขวดในมือผมไป แล้วจากไปโดยไม่สนร่างของหญิงสาวแม้แต่น้อย

''อังเดรียน!!ฮึก ฮือๆอย่าตายนะ''ผมกอดร่างเธอด้วยความกลัวต่อการจากไปของเธอ

''อย่า.....ร้อง...สิ.....วีเนีย....''เสียงเธอแหบผล่าและเบาไปเรื่อยๆ

''ไม่อย่าทิ้งฉันไป!!!!''ผมร้องไม่หยุด

''อย่า....ลืม...สัญญานะ.....คำไบ้คือ...ดวงจันทร์..''เธอยิ้มให้ผมก่อนจะนิ่งไป

''ไม่ อังเดรียน!อังเดรียน!!!!"

  ปัจจุบัน

ผมนึกถึงอดีตจากนั้นก็สะบัดความคิดทิ้งไปผมเดินกลับเข้าห้องแล้วล้มตัวลงนอนพลางคิด

''ดวงจันทร์ งั้นรึ''ผมหลับตาลงแต่สมองไม่หยุดคิดเรื่องของ อังเดรียน และ......ลูน่า

~Venie's talk end~