เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน

"เฮ้อ"ฉันมาถึงโรงเรียนด้วยความไม่สบายใจนักตั้งเเต่ที่ใบเตยถามเรื่องนั้นฉันก็คิดถึงมิกตลอดเวลา
"เมสมาช้าน่ะ"เสียงอันบ๋องเเบ๋วของใครบางคนดังเข้ามาในหูฉัน
"รู้เเล้วน่าเเตงกวา มาช้านิดหน่อยเองยังๆไงก็ไม่สายอ่ะเนาะ"
"นี่.....เมสจังดูไม่สบายใจเป็นอะไรมากรึเปล่า"ใบเตยดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงฉันมาก
"ไม่มีหรอก.....ก็เเค่เหนื่อยนิดหน่อยมีพวกนักเลงมาเรียกค่าไถ่เด็กป.5น่ะสิเเย่ชะมัดเลยโตเท่าควายเเล้วเเท้ๆเจ้าพวกนักเลงนั่นน่ะ ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ"
"นั่นน่ะสิ ฉันเองก็เห็นด้วยน่ะเราควรจะทำอย่างไรสักอย่างสิ"
"ทำอะไรเหรอเเตงกวา"เสียงทุ้มๆของใครคนหนึ่งพูดออกมา
"เเท็ก!ก็พวกนักเลงน่ะสิเรียกค่าไถ่เด็กป.5"ยัยนี่พอเเท็กมาหน่อยเดียวทำเป็นน่ารักเเต่ก่อนเกลียดนักเกลียดหนาไม่ใช่รึไง
"เเย่จริงๆด้วย"
"เราควรทำอะไรสักอย่างน่ะเมสจัง"
"นั่นสิน่ะทำไงดี"ครืด~เสียงประตูห้องเปิดเเละคนที่เขามาก็คือ.....มิก ฉันนั่งมองมิก
"นี่นายมาถึงเเล้วก็รู้จักทักทายมั้งสิ"ฉันพูดออกไป
"......"ไม่มีเสียงตอบ
"นายนี่มัน"มีใครมาปิดปากฉันน่ะ ใบเตยนี่เอง ใบเตยกระซิบกับฉัน
"ให้เขาอารมณ์ดีขึ้นก่อนดีกว่าน่ะเดี๋ยวเขาก็คงทักเราเองเเหละ"
"เหรอเขาเคยทักเราที่ไหนล่ะ"
"ปล่อยเขาไปก่อนเถอะน่า"
"ก็ได้ ประชุมกันต่อเถอะ"ฉันหันกลับไปเพื่อประชุมต่อ
"อย่างนี้น่ะอย่างนี้"ฉันหันไปมองเขาเเล้วก็หันกลับมา
กริ๊งงงงงงงงงงงงง "ลงไปเข้าเเถวกันเถอะ"
"โอเช"ทุกคนเก็บของเเล้วลงมาเข้าเเถวด้านล่าง
หลังจากที่ทำกิจกรรมช่วงเช้าเสร็จเเล้วเราก็เรียน
วิชาคณิตศาสตร์
"a*b=c อยากทราบว่า a b c คือตัวเลขอะไร"
วิชาภาษาไทย
"วันนี้เราจะท่องกลอนตอนที่อภัยมณีหนีผีเสื้อสมุทรกันน่ะค่ะนักเรียน"
พักเที่ยงเเล้ว กริ๊งงงงงงง
หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จ
"นี่ ครูวิชาภาษาไทยเนี่ยสอนน่าเบื่อมากเลยอ่ะกลอนบ้าๆไรก็ไม่รู้พรุ่งนี้มีสอบท่องกลอนบ้าๆบอๆด้วยอ่ะ"เเตงกวาพูดขึ้นมา
"เหรอ เเต่ฉันว่าท่องกลอนสนุกดีออก"ใบเตยพูดขึ้น
"เธอนี่เเปลกคนจริงๆเลยน่ะใบเตยฉันเกลียดการท่องกลอนจะตาย"
"ก็ใช้ใจอ่านไง"
"ไม่รู้ล่ะเเต่ยังไงๆสำหรับฉันกลอนน่ะน่าเบื่อที่สุด"
"พอเลยทั้งคู่เเหละมันก็สนุกมั้งน่าเบื่อมั้งเเหละ"ฉันชักรำคาญ
"นั่นสิน่ะ"เเท็กเองก็เห็นด้วย ระหว่างนั้นฉันเหลืบไปมองมิกเขาถือไม้เรียวอย่างงั้นเหรอ-_-จะไปทำร้ายใครอีกล่ะ
"นี่ๆพวกเรามิกน่ะถือไม้เรียวด้วยฉันคิดว่าอาจจะไปทำร้ายใครก็ได้""ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบายใจ
"จริงด้วยลองไปสืบดูดีกว่า"เเตงกวาเสนอ
"นั่นสิน่ะ"เเท็กพูด เเล้วพวกเราก็ตกลงว่าจะไปสืบเขาโดยฉันจะเป็นคนสืบเเล้วส่งข่าว
เเล้วฉันก็เริ่มสืบ เฮ้ย!เขาออกไปนอกโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาตได้อย่างไร(ฉันเองก็ด้วยเเหละ)เเต่มันไม่เกี่ยวนี่นาฉันออกไปสืบต่างหากล่ะเขาทำท่าลับๆล่อเเล้วก็เดินไปหาเด็กชายคนหนึ่ง12ปีได้ เขาจะทำไรอ้ะ
"เอาเงินมาฉันต้องการเงิน"มิกพูด
"ผมไม่มีหรอก" เด็กคนนี้ กอล์ฟ นี่นาเห็นว่าลาครึ่งวันนี่นากำลังจะกลับบ้านงั้นเหรอ
"เอามา อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังน่ะ"
"ไม่มี" เเย่เเล้วเขาต่อยเด็กคนนั้นจนช้ำเลย มิกนายน่ะเกินไปเเล้วน่ะ
"มิกกกกกกก!!!!!!"ทั้ง2คนหันมามองหน้าฉัน
"นายทำอะไรเด็กน่ะ นายเเย่ที่สุดนายเรียกค่าไถ่จากเด็กเเล้วก็ขู่ด้วย"เด็กคนนั้นพอเห็นฉันก็รีบวิ่งมาหลบหลังฉัน
"....."ไม่มีเสียงตอบ
"พี่เมสครับ พี่มิกจะทำร้ายผมครับ"
"มิกนายน่ะเเย่ที่สุด"
"ทำไมฉันจะเรียกค่าไถ่เด็กฉันต้องใช้ตังค์"
"เอาไปซื้อบุหรี่เมายาน่ะสิ"
"เเล้วใครให้เธอจุ้นล่ะ"ฉันให้เด็กคนนั้นกลับไปก่อนเเละมิกก็ทำสีหน้าเรียบๆมองไปทางอื่น
"นั่นมันไม่ใช่นาย นายน่ะไม่ใช่คนเเบบนี้น่ะ"
"เรื่องของฉันอย่าจุ้น"ตาฉันเริ่มเเดง
"นายเเย่ที่สุด"ใช่ เเย่ที่สุดในโลกด้วย
"......"ไม่มีเสียงตอบ
"ฉันเกลียดนาย เราไม่เคยรู้จักกันเลยใช่ไหม!!!!" ฉันเสียใจมากฉันวิ่งหนีไปพร้อมทั้งน้ำตามิกฉันเกลียดนายที่สุด!!!!