เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน
เขียนโดย 
น้องใบเตย
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.16 น.
แก้ไขเมื่อ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2556 16.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) ความจำเสื่อม!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามิกจะเป็นคนเเบบนี้ฉันเสียใจเสียใจสุดๆคนที่อ่อนหวาน อบอุ่น เเละใจดีอย่างนั้นต้องไม่ใช่คนเเบบนี้สิ ฮือๆๆๆๆๆๆ ฉันเหลียวหลังมามองสักเเปปนึงก็ได้รู้ว่าเขามีสีหน้าที่ดูกังวลปนกับตาที่เศร้าๆเเต่ฉันก็ไม่สนใจเขาอีกเเล้วเมื่อรู้อย่างนั้นเเล้วฉันก็รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เเต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะวิ่งมาขอโทษฉันหรือเรียกฉันบ้างเลย ในที่สุก็จะถึงโรงเรียนเเล้ว ตรงนี้ต้องดูทางให้ดีต้องข้ามถนนก่อน จ๊าก!!!เด็กป.1นี่นาจะถูกรถ20ล้อฉันเเล้ววววววว(เวอร์ไป)ฉันรีบกระโจนออกไปช่วยเด็กคนนั้นอย่างเร็วจี๋โดยไม่สนใจใครฉันคิดเพีบงเเต่ว่า ตายไปก็ดีไม่ต้องมาทนทุกทรมานกับมิก เอี๊ยดโครม ตึงตังตุ้งติ้งเเต้วววววตั้ง(โอเวอร์ไปล่ะ)
ณ โรงบาลมอร์นิ่งคีร์เวริ์ด
"เมสจังๆตื่นสิๆ"
"เมสสสส" ฉันอยุ่ที่ไหนกันน่ะปวดหัวจุงเบย
"ตื่นเเล้วเหรอ"ใครกันน่ะ
"เมสจัง"ใคร
"เมส"ใครรรรร
"พะพวกเธอเป็นใครน่ะ"ฉันถอยหลังชนเตียง
"พวกเราไงอย่ามาอำกันเล่นสิเมส"เด็กผมเหลืองพูด
"เอ๋!!!"เเล้วฉันก็วูบลงไปอีกครั้ง
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดหัวอย่างเเรง
"โอ๊ย เจ็บๆๆๆๆๆ"ยังมีเด็ก3คืนนั่งรอฉันอยู่
"เมสจังตื่นเเล้วๆ"เด็กผมเหลืองพูดด้วยอาการตื่นเต้นมาก นี่ฉันเป็นอะไรไปน่ะนึกอะไรไม่ออกเลย....
"เมสจัง"
"พวกเธอเป็นใครฉันไม่รู้จักพวกเธอสักหน่อย"
"เมสอย่าอำกันเล่นสิฉันเเตงกวาไง"
"ฉันใบเตยไง ส่วนนั้นเเท็ก"พวกเขาเเนะนำตนเอง
"ฉันจำไม่ได้จำไม่ได้จริงๆน่ะ"
"เธออยู่โรงเรียนอะไร"เเตงกวาอะไรสักอย่างพูดขึ้นมา
"เพอร์เฟกต์ school"
"ห้องล่ะ"ใบเตยพูดขึ้น
"ห้อง2"
"ชั้น"เเท็กพูด
"ม.1เทอม2"
"เอ๋ เธอก็ไม่ได้ความจำเสื่อมนี่นา"เเตงพูดขึ้น
"เมสจัง พวกเราเปงห่วงเธอน่ะอย่าอำกันเล่งสิ"เตยพูด
"จริงๆน่ะๆ" เเอ๊ด เสียงเปิดประตูเปิดขึ้น หมอเดินเข้ามา
"หมอค่ะหมอเมสจำพวกเราไม่ได้เลยค่ะ"เเตงพูด
"อืม ความจำคงเสื่อมมั้งครับ"
"ต....เเต่ว่าเธอจำได้ว่าอยู่ห้องไหนโรงเรียนอะไรเเต่เธอจำเราไม่ได้พ่อเเม่ขอเธอก็จำไม่ได้หมอค่ะ"ใบเตยพูด
"ความจำเสื่อมครับ เขาจะจำเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนๆครอบครัวไม่ได้เเต่จะจำได้ว่าเราอยู่โรงเรียนอะไรเเต่ที่เหลือมันจะหายไปครับ"
"เอ๋!!!!"ทุกๆคนตะโกนออกมาพร้อมกัน
"เเล้วเมื่อไหร่จะหายล่ะค่ะหมอ"ใบเตยพูด
"ถ้าอย่างต่ำก็1เดือนครับ"
"หา!!!!1เดือน"ครืดเสียงเปิดประตู
"สวัสดีค่ะ"มีผู้หญิงหน้าตาสวยงดงามเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก โอ๊ยทำไมๆฉันปวดหัวเเบบนี้
"สวะสดีค่ะ คุณเป็นใครเหรอค่ะ"ใบเตยถาม
"ฉันคือเเม่ของเด็กคนนี้ค่ะเด็กคนนี้คนที่คุณได้ช่วยจากการถูกรถชนยังไงล่ะค่ะ"
"เอ๋!!!จริงเหรอเนี่ย"
"หืม"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
