เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน

อ่านบทนำเเละตัวละครก่อนน่ะจ้ะเดี๋ยวจะงงกัน

"เมสจังๆ" ใบเตยเรียกฉัน

"มีอะไรเหรอใบเตย"ใบเตยดูเหนื่ยมากๆเลยทีเดียว

"คือว่าเมสจังฉันอยากรู้ว่าเมสจังทำไมถึงชอบออกกำลังกายเเละต่อสู้ล่ะ"

"เหรอ"ฉันหันไปมองใบเตยเเล้วพูดว่า "ความจริงเเล้วเเต่ก่อนน่ะฉันก็เหมือนกับพวกเธอนั่นเเหละฉันเป็นเเค่เด็กสาวคนนึงที่ชอบเล่นตุ๊กตาทุกๆวันเเล้ววันหนึ่งฉันก็ได้รู้จักกับเพื่อนชายคนนึงเขาเเข็งเเรง สุขภาพดี เเละเขาดูมีสเน่ห์มากเราไปไหนต่อไหนด้วยกันวันหนึ่งฉันถูกรังเเกเด็กผู้ชายคนนั้นก็ได้ช่วยฉันไว้เขาเก่งมากฉันหลงใหลในสเน่ห์ของตัวเขาฉันอยากจะเก่งเเบบเขามั้งหลังจากนั้นฉันก็เริ่มออกกำลังกายโดยมีเด็กผู้ชายคนนั้นเเหละช่วยเหลือฉัน ตอนเเรกๆน่ะมันยากมากเลยฉันท้อมากฉันไม่เก่งเหมือนเขาฉันอยากเก่งเหมือนเขาอยากมีสเน่ห์เเบบเขาเเต่ว่าเด็กชายคนันนั้นเขาไม่ได้โกรธหรือรำคาญฉันเขาสอนฉันจนฉันรักกีฬาเเล้วหลังจากนั้นพวกเราก็สนิทกันมากขึ้นๆฉันมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเขา...เเต่หลังจากนั้นเเล้ว"

"เมส ใบเตย ไม่รอกันเลยน่ะเเฮกๆๆๆ"เเตงกวาวิ่งมาอย่างโคตรเหนื่ย

"เเล้วใครใช้ให้เธอเเอบไปซื้อน้ำโค้กเล่า เห็นไหมจุกเลย"

"ก็มันอยากดื่มน้ำนี่""ว่าเเต่พวกเธอคุยเรื่องอะไรเหรอ"

"ไม่มีหรอกไปกันได้เเล้วน่าเดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอก"

"ถ้างั้นเจอกันที่โรงเรียนน่ะเมสจัง"

"จ้า"หลังจากนั้นน่ะเหรอครอบครัวของเขาก็เเยกทางกันเขาเปลี่ยนเป็นคนล่ะคนเเละห่างเหินจากฉันถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันเเต่ว่าเขาก็ไม่เคยที่จะชายตามองฉันหรือสนใจฉันเลยสักครั้งนึงฉันเสียใจเเละนับวันเขาก็ก่อตั้งตนเป็นนักเลงสร้างความรำคาญให้ฉันเข้าไปเเก้ไขทุกทีเฮ้อ~........มิก อ๊ะฉันต้องรีบไปเรียนเเล้วสิฉันรีบอาบน้ำเเต่งตัวหยิบกระเป๋าเเล้ววิ่งออกไปนอกบ้าน ฉันไม่ใช่คุณหนูหรอกต้องเดินมาโรงเรียนเองถึงฐานะจะดีเเต่ฉันก็เลือกเอง~ ฉันมองฟ้าเเล้วก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มอยู่ของมิก มิกฉันอยากให้นายกลับมาเป็นคนเดิมน่ะ

"พี่ครับผมไม่มีตังค์หรอกน่ะครับ ปล่อยผมไปเถอะ"มีเด็กกำลังโดนเรียกค่าไถ่งั้นเหรอ

"เฮ้ เอามาสิไม่ต้องกลัวพี่หรอกน่ะ"ฮึ่ยเเม้เเต่เด็ก

"พวกนายกล้าดียังไงมาเรียกค่าไถ่เด็กเเบบนี้"

"เฮ้ย!นั่นมันเมสนินา หนีเร็วๆ"เด็กคนนั้นคงกลัวมากสิน่ะ คนของมิกนี่นาเจ้าบ้านั่นสั่งลูกน้องให้ทำอย่างนี้เหรอเนี่ยเเย่ที่สุด

"น้องจ้ะเป็นอะไรไหม บาดเจ็บรึเปล่า"ฉันถามน้องชายคนนั้น

"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากๆเลยน่ะครับพี่สาว"

"เอ๋ไม่เป็นไรๆเราอยู่โรงเรียนเดียวกันนี่นาไปโรงเรียนพร้อมพี่ก็ได้น่ะจ้ะได้ไม่ต้องกลัว"

"ครับ ขอบคุณครับพี่สาว" เด็กคนนี้มีนัยน์ตาเเละรอยยิ้มทีอบอุ่นเหมือนกับมิกเเต่ก่อนเลย ฉันอยากให้นายกลับมาเป็นคนเดิมน่ะมิก

"พี่สาวครับ"

"จ้ะ"

"พี่สาวอยู่ชั้นม.อะไรเหรอครับผมอยู่ป.5ครับ"

"ม.1เทอม2จ้ะ"

"ครับ"เด็กคนนี้ยิ้มได้อบอุ่นจริงๆเลย

"อ๊ะ!นั่นเพื่อนๆของเธอไหม"

"ใช่ครับ"

"ไปกับเพื่อนๆสิจะได้ไม่กลัวเกาะกันเป็นกลุ่มๆ"

"ครับพี่สาวงั้นผมไปก่อนน่ะครับ บายครับ"

"บาย"เด็กคนนั้นวิ่งไปหาเพื่อนๆของเขาดูท่าทางมีความสุขมากๆเลยล่ะ

"ไง เเจ็ก ร็อก มีน่า ลอลลี่"

"ไง ปั๊ป"ทุกคนเรียกชื่อเด็กคนนั้นเด็กคนนั้นชื่อปั๊ปสิน่ะ ฉันโบกมือให้ปั๊ปก่อนจะเดินออกไป

มิก ทำไมฉันถึงต้องคิดถึงเเต่เขาด้วยน่ะ เฮ้อ~                         

                                                                      โปรดติดตามตอนต่อไปคอมเมนต์กันด้วยน่ะจ้ะทุกๆคน