Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

1
วันเสาร์แห่งชาติ
 
                วันนี้..  
                ในที่สุดวันเสาร์แห่งชาติก็มาเยือน ฉันรู้สึกปลื้มน้ำแทบล้นทะลักออกจากเบ้า ขอขอบคุณพระพุทธเจ้าและเทพเจ้าองค์อื่นที่ไม่ได้เอ่ยถึง ขอขอบคุณที่ท่านประทานวันหยุดสุดสัปดาห์ให้กับโลกใบนี้ ถ้าไม่มีวันหยุดฉันคงต้องเป็นประสาทรับประทานตายแน่ ๆ เพราะทั้งอาทิตย์ฉันเจอแต่เรื่องปวดหัวจนต้องทานยาบรรเทาอาการปวดศีรษะเป็นอาหารหลักทุกวัน และข่าวร้ายคือ ถ้าฉันมีเรื่องอีกครั้งเดียวจะต้องถูกพักการเรียนเป็นเวลาสี่สัปดาห์! ให้ตายเถอะ การเรียนยิ่งแย่ ๆ อยู่ ยิ่งพักก็ยิ่งโง่สิ =_=
                คิดแล้วก็เซ็ง ฉันไม่น่าไปมีเรื่องกับชะนีพวกนั้นเลย ถ้าตอนนั้นฉันยืนอยู่เฉย ๆ แล้วปล่อยให้ทิงเจอร์โดนรุม คงไม่ต้องมากังวลเรื่องที่จะถูกพักการเรียนแบบนี้หรอก...แต่โอ๊ย! ใครมันจะเห็นแก่ตัวแบบนั้นเล่า ยัยนั่นเป็นเพื่อนของฉัน ยังไงก็ต้องช่วย! แ
                ต่พักหลังรู้สึกจะมีเรื่องบ่อยเกินไปจนอยากจะตัดความเป็นเพื่อนจากยัยนั่นเลยแฮะ -_-;;
                บ้าน่า...ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้าทำก็ใจร้ายเกินไปแล้ว -3-
                เอาล่ะ เลิกคิดมากเถอะ วันนี้คือวันเสาร์และเป็นวันหยุดของฉันนะ ฉันอยากจะพักทุกอย่างแม้กระทั่งสมอง เพราะฉะนั้นฉันจะนอนให้เต็มอิ่ม และขาดการติดต่อจากยัยทิงเจอร์หนึ่งวัน! เบื่อที่จะเจอเรื่องวุ่นวายแล้ว TOT
                ‘วุ่นวาย’ อย่างนั้นเหรอ...
                จะว่าไป คำนี้ก็เหมาะกับเมืองนี้ดีนี่…ไม่สิ เหมาะกับประเทศนี้มากกว่า
                ประเทศที่ฉันอาศัยอยู่คือประเทศ ‘นาธูรา’ เป็นแผ่นดินที่จู่ ๆ ก็โผล่เหนือน้ำขึ้นมาเมื่อ 200 ปีก่อน ที่นี่เป็นเหมือนเกาะขนาดใหญ่ที่มีพื้นที่กว้างขวางมาก ที่สำคัญประเทศนี้อยู่ใกล้กับประเทศไทยมาก เราจึงมีวัฒนธรรมและการกินการอยู่เหมือนกับประเทศไทยไม่มีผิดเพี้ยน แต่ที่เพี้ยนคือการปกครองและสิ่งเหนือธรรมชาติของที่นี่ต่างหาก!
                ประเทศเล็ก ๆ ประเทศนี้แบ่งออกเป็น 5 เมือง แต่ละเมืองจะมีการปกครองและเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง ซึ่งเมืองที่ฉันอยู่คือ ‘อีลิคโอ’ เป็นเมืองที่ตั้งอยู่ตรงกลางประเทศ ใครที่จะเดินทางย้ายเมืองก็ต้องผ่านเมืองนี้ก่อน จึงมีคนเข้าออกไม่เว้นแต่ละวัน เมืองนี้จึงเป็นเมืองที่รวมกลุ่มคนจาก 4 เมืองเข้าด้วยกันจนกลายเป็นเมืองที่ 5 เมื่อเอกลักษณ์ที่แตกต่างของทั้ง 4 เมือง มารวมอยู่ที่นี่ที่เดียวมันจึงเกิดความวุ่นวายขึ้นยังไงล่ะ -_-!
                ประเทศนี้มีอะไรแปลก ๆ อยู่มากมาย บางเรื่องวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่ตอนนี้เราพักเรื่องประวัติของประเทศนี้กันก่อนเถอะ ยิ่งอธิบายก็ยิ่งปวดหัว เหมือนตัวเองกำลังงัดเอาความรู้เรื่องประวัติศาสตร์ออกมาใช้ยังไงยังงั้น ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ วันนี้เป็นวันหยุด ฉันไม่อยากใช้สมอง เพราะฉะนั้นฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่ไง!!
 
                ห้องนอน
                ฟิ้วววว
                ฟุ่บบ~
               “สบายจัง >_<” หลังจากที่ตีลังกาสามตลบขึ้นเตียงเสร็จ แผ่นหลังอันขาวเนียนของฉันก็สัมผัสกับเตียงนอนที่อ่อนนุ่ม ฉันรู้สึกได้ถึงเส้นใยบาง ๆ ที่ผู้ผลิตตั้งใจถักทออย่างสวยงามเพื่อความสบายของคุณลูกค้า นี่มันสวรรค์ในบ้านชัด ๆ =w=
                งืม...รู้สึกดีชะมัด การแก้ผ้านอนนี่เป็นแบบนี้นี่เอง อ๊ะ นี่ฉันไม่ได้ลามกนะ! แต่นอนแก้ผ้ามันสบายจริง ๆ นี่
                สภาพฉันในตอนนี้ คำว่ากุลสตรีศรีนาธูราหามีไม่ เพราะฉันใส่แต่กางเกงในลายรุ้งกินน้ำและเสื้อชั้นในสีแดง นอนนัวเนียกับหมอนข้างแสนนุ่มนิ่ม ถ้าไปรษณีย์มาส่งของตอนนี้ฉันคงแต่งตัวไปรับของไม่ทันแน่ หรือถ้ามีโจรแอบลอบขึ้นบ้านมาฉันอาจจะโดนข่มขืนก็ได้ใครจะรู้ รู้ว่าอันตราย แต่ก็ไม่แคร์~
               บ้านหลังนี้เงียบอย่างกับป่าช้าสี่ร้อยไร่ ห้องรับแขกที่ฉันมักจะนอนดูโทรทัศน์บ่อย ๆ ก็ปล่อยรกรุงรังเหมือนผมของมิน พีชญาตอนที่ยังไม่ได้ใช้ซันซิล ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่ไม่อยู่ช่วยทำความสะอาดนั่นแหละ! หนีไปเที่ยวต่างประเทศแล้วไม่บอกลูกสักคำ ฉันก็ใช่ว่าจะว่างทำความสะอาดบ้านทุกวันนี่ ฉันต้องเรียน และเรียนหนักมากด้วย! วัน ๆ หนึ่งต้องใช้สมองหนักมากขนาดไหน กลับบ้านมาก็ต้องนอนพัก ไม่มีเวลาว่างดูแลบ้านหลังนี้หรอก อีกอย่างวันนี้ก็วันหยุดต้องใช้ให้มันคุ้มค่าหน่อย เพราะฉะนั้นเรื่องบ้านสกปรกก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปอีกวัน พรุ่งนี้ค่อยเก็บกวาดก็ได้
                “ฮ้าววว~” พอรู้ว่าควรพักปากมันก็อ้าปากหาวทันที เรามานอนเพื่อสุขภาพกันเถอะ =O=
                ...
 
               
 
                ...
                “จะไปจริง ๆ เหรอ ไม่ไปได้ไหม...” เสียงสั่นเครือนั้นเป็นเสียงของแม่นี่! แม่กำลังคุยกับใครอยู่
                “ไม่ได้หรอก...ขอโทษนะคีย์ ฉันต้องไปจากที่นี่จริง ๆ...” ดวงตาเศร้าหม่นของชายตรงหน้าจ้องมองใบหน้าของหญิงที่ชื่อ ‘คีย์’ อย่างเศร้าสร้อยก่อนจะดึงมือน้อย ๆ ของเธอออกจากมือของตน
                นั่น...
                “พ่อ!”
                “โนเกีย...” ชายคนเดิมเอ่ยชื่อของฉันทันทีที่เห็นฉันวิ่งลงบันไดมา เสียงของพ่อที่เปล่งออกมาช่างเบาเหลือเกิน...
                “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ” หญิงสาวสูงโปร่งแปลกหน้าดึงแขนพ่อไปทางรถตู้สีขาว เธอคนนั้นเป็นใคร แล้วนี่จะพากันไปไหน!
                “ฉันไปก่อนนะ” พ่อกล่าวคำอำลาแล้วเดินตามหญิงคนนั้นไป อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ!
                ‘พ่อ!!’
                พ..พูดไม่ออก! ฉันยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างสงสัย ทั้งที่ตะโกนไปสุดเสียงแท้ ๆ แต่ทำไมถึงไม่มีเสียงใดออกมาเลยล่ะ!
                “จะทิ้งฉันไปจริง ๆ เหรอ!” แม่วิ่งปกอดพ่อที่กำลังจะจากไปด้วยน้ำตา …ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นน้ำตาของแม่มาก่อน ทั้งที่ฉันเพิ่งเคยเห็นแม่ร้องไห้ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
                ตุบ ตุบ!
                ป..ปวดหัว...ทำไมถึงได้ปวดหัวแบบนี้!
                ‘พ่อจะทิ้งแม่กับโนเกียไปเหรอ!!’
                ไม่..ไม่มีเสียงอีกแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงพูดไม่ได้!!
                “คีย์ เธออย่าทำแบบนี้สิ เราอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนะ!” หญิงสาวแปลกหน้าคนเดิมดึงแขนแม่ออกจากพ่อ เธอคนนั้นเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาแตะตัวแม่ฉัน!
ฉันเดินเข้าไปหาหญิงคนนั้นด้วยความโมโห หวังจะผลักเธอออกไปให้พ้น ๆ ในเมื่อพูดไม่ได้ก็ต้องใช้กำลัง!!
 แต่...
                ทำไมทางมันไกลขึ้นกว่าเดิมล่ะ...ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ มันก็ยิ่งห่างมากเท่านั้น นี่ฉันเดินเข้าหาหรือเดินออกมากันแน่ ทั้งสามคนนั้นอยู่ตรงหน้าฉันแท้ ๆ แต่ทำไมไปไม่ถึงสักที!
                วูบ...
จู่ ๆ ร่างกายก็ไม่มีแรง ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ รอบตัวมืดลงเหมือนแสงสว่างค่อย ๆ จางหายไป ตาของฉันเริ่มมองอะไรไม่ชัดเจน ทุกอย่างมันมัวไปหมด เห็นอะไรผิดเพี้ยนต่างไปจากเดิมเหมือนกับเป็นภาพหลอน นี่ฉันไม่สบายอย่างนั้นเหรอ เพราะไม่สบายถึงได้เห็นร่างของทั้งสามคนใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สินะ ไม่สิ ตัวของฉันมันเล็กลงต่างหาก มือและเท้ามันสั้นไปหมด สั้นจนขยับขาไม่ได้แล้ว!
                ปัง!
                อ๊ะ!! พ่อขึ้นรถไปแล้ว เขาเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว!!
                ฉันได้แต่เอื้อมมือไปข้างหน้าและคว้าได้เพียงแค่อากาศ ทำไมฉันถึงไม่เอาไหนแบบนี้ ไม่สามารถรั้งคนที่ฉันรักมากที่สุดไว้ได้เลย
                ครืน...
                ในที่สุด รถตู้สีขาวก็เคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังนี้ไป ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย...บ้านแสนสุขในตอนนี้มันกำลังร้องไห้ ความหนาวเย็นเข้ามาปกคลุมแทนความอบอุ่นที่เคยมี เจ้าของเสียงสะอื้นนั่งร่ำไห้อยู่บนโซฟาอย่างน่าสงสาร ฉันจะปลอบแม่ยังไงดี...ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
                ฉันพยายามลากร่างเล็ก ๆ ที่แทบจะเดินไม่ได้ของตัวเองไปหาแม่ ตอนนี้ฉันต้องอยู่ข้าง ๆ และกุมมือของท่านไว้ ต้องเข้มแข็ง ถึงแม้ว่าอยากจะร้องไห้มากแค่ไหนก็ตาม
                พ่อทิ้งเราไปแล้ว...เราเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้...
                “โนเกีย...”
                “แม่...” เห็นดวงตาแดงก่ำคู่นั้นแล้วรู้สึกเจ็บในใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา...ทำไมพ่อถึงทำกับเราแบบนี้ ทำไมถึงทิ้งเราไว้แบบนี้!
                “ไปรับโทรศัพท์สิ”
                “คะ?”
                “บอกให้รับโทรศัพท์...”
                “ไม่เห็นมีเสียงโทรศัพท์ที่ไหนดังเลยนี่” ฉันหันซ้ายหันขวามองหาโทรศัพท์  ไม่เห็นมีอะไร ไม่มีเสียงอะไรเลยด้วย
                “หูฝาดหรือเปล่าแม่?”
                “รับโทรศัพท์หน่อยโนเกีย!” แม่ถึงขึ้นเสียงสูงทำไม...เป็นอะไรไปอีก
                “แม่พูดเรื่องอะไ-”
                “บอกให้รับโทรศัพท์ไง!!” ผู้หญิงตรงหน้าตะโกนเสียงลั่นแล้วจับหัวฉันเขย่าสุดแรง ม..แม่ทำแบบนี้ทำไม นี่หัวลูกนะไม่ใช่น้ำเต้าหู้!
                “รับโทรศัพท์สิโนเกีย!!!!!” เสียงของแม่ดังมากขึ้นเรื่อย ๆ จนแสบหูไปหมด มันแสบจนอยากจะฉีกหูตัวเองยัดใส่กล่องฝังดินให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมพลังทำลายจากฝ่ามือทั้งสองข้างของแม่ถึงรุนแรงขนาดนี้ มันสั่นไปหมดทั้งร่าง นี่แผ่นดินไหวอยู่เหรอ!!
                “บอกให้รับโทรศัพท์ไง  โนเกีย!!!!”
 
 
 
                ‘โนเกียรับโทรศัพท์หน่อยค่ะ รับโทรศัพท์หน่อย...ก็บอกให้รับโทรศัพท์ยังไงเล่า!!’
เฮือก!!! O_O!!
                ฝ..ฝันหรอกเหรอ
                มันเป็นฝันที่แปลกชะมัด นี่อาจเป้นผลข้างเคียงของการทานยาพาราเซตามอลเยอะไปก็ได้ =_=;;
                ฉันหยิบโทรศัพท์จากใต้หมอนที่ร้องลั่นสั่นบ้านออกมาดู หนอย...ที่แท้ก็เป็นไอ้บ้านี่นี่เองที่เข้ามาป่วนฉันในฝัน ใครบังอาจโทรมารบกวนฉันแบบนี้นะ!!
 
                ‘Tincture <3’
 
                 …
                มาก่อกวนได้แม้กระทั่งในฝัน ยัยนี่ร้ายกาจชะมัด ตัดสายทิ้งดีไหมเนี่ย!
                ติ๊ด!
                “ว่าไง” จะตัดทิ้งได้ยังไงล่ะ นั่นเพื่อนฉันเชียวนะ TOT
                “โนเกีย...” เอ๊ะ...ทำเสียงน่าสงสารแบบนี้โทรมาขอความช่วยเหลือแหงม ๆ ยัยนี่ต้องไปมีเรื่องมาอีกแน่ ๆ 
                “วันนี้วันหยุด ฉันขอพั-”
                “ฉันรู้ แต่ว่าตอนนี้...ฮึก!” อ้าว ร้องไห้อยู่เหรอ
                หวังว่าไม่ใช่การแสดงหรอกนะ =_=;;
                “มาช่วยฉันหน่อย...ฉัน…จะตายอยู่แล้ว...”
                “หา? จะอำกันเหรอ? ยัยหนังเหนียวอย่างเธอไม่ตายง่าย ๆ หรอก ฮ่า ๆ” คนดี ๆ ที่ไหนเขาโทรมาบอกว่ากำลังจะตาย ไร้สาระน่า ฉันไม่เชื่อเธอหรอก
               เอ๊ะ O_O!
               แต่สิ่งที่คนไม่ดีอย่างยัยนี่พูดอาจเป็นจริงก็ได้ ทิงเจอร์มีคนเกลียดขี้หน้าเยอะมาก บางทียัยนั่นอาจจะโดนคู่อริยกพวกมารุมตบจนหน้าเละจนหายใจไม่ออก ขาดออกซิเจนเกือบตายก็ได้ เสียงพูดก็ฟังดูแหบ ๆ แถมยังขาดเป็นห้วง ๆ อีก ยะยบ้านั่นโทรมาลาตายจริง ๆ เหรอ! ไปสั่งเสียกับแม่แกไป๊ ฉันกลัวผี!! TOT
                “ช่วยด้วย ฉันไม่ไหวแล้ว...”
                “เดี๋ยว! เกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว!!”
                “พวกนั้น...สี่คนนั่น...อึก!!” สี่คน? หมายถึงแก๊งชะนีนั่นน่ะเหรอ!
                “เธอเป็นยังไงบ้าง?”
                “เมื่อเธอมาถึง เธอจะรู้เอง...แต่ตอนนี้ช่วยมาหาฉันที ฉันอยู่หน้าคอนโด H-N เธอรู้จักใช่ไหม?”  ถึงฉันจะอยู่ที่นี่มานานแต่ก็ใช่ว่าจะรู้ทางหมดทุกซอกทุกมุมนะ ฉันมันพวกอยู่แต่ในบ้าน ไปไกลสุดก็ร้านขายของชองชำหน้าปากซอยนี่เเหละ 
                “ไม่อ่ะ เธอก็รู้ว่าฉันโง่เรื่องเส้นทางจะตาย”
                “นั่นสินะ...คอนโดนี่อยู่ใกล้ร้าน I Sareem ที่เธอชอบไปกิน ขอร้องล่ะ รีบหน่อยนะ ฉันจะรอ...”
                “ร้านไอศกรีมนั่-”
                ตรู๊ด.....