Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

2

หัวขโมย(?)

                ร้านไอศกรีมนั่น….ใช่ร้านที่มีไอศกรีมเซ็ตเลมอนล่อนจ้อนช้อนอุลตร้าแมนแคนตาลูปใช่ไหม? TOT

                ถามยังไม่ทันจบ สายก็ถูกตัดไปเฉยแถมโทรกลับก็ปิดเครื่องอีก แล้วนี่ฉันจะไปถูกได้ยังไงล่ะ ไม่มีเวลามาเปิดกูเกิ้ลแมพแล้วนะ! ร้านไอศกรีมที่ฉันชอบไปมันก็มีหลายที่ และแต่ละที่ที่ไปฉันก็จำทางไม่ได้อีก ก็ฉันมันพวกไม่ชอบขับรถเองนี่นา จะไปไหนทีต้องให้ยัยทิงเจอร์เป็นคนนำตลอด บวกกับความเป็นคนไม่ใส่ใจก็เลยไม่คิดจะจำหนทาง ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าไอ้คอนโด H-N ไรนั่นมันอยู่ที่ไหน แต่เอาวะ! ลองขับไปมั่ว ๆ เดี๋ยวก็เจอเองแหละ ขึ้นชื่อว่าเป็นร้านที่ฉันชอบไปกินบ่อย ๆ อย่างน้อยก็ต้องจำทางได้แหละ!

                ตึกตึกตึก!

                ฉันรีบวิ่งไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะลงไปเอามอเตอร์ไซค์สีชมพูสุดสวยที่โรงรถ แล้วสิ่งที่ฉันพบคือ

                “น้ำมันหมด!? -O-” เฮ้ย!! มันหมดได้ยังไง ฉันแทบจะไม่ใช้รถเลยนะ แล้วฉันจะไปหายัยนั่นยังไงเนี่ย! />O<\

                แต่ใจเย็นก่อน ไม่เป็นไร บ้านฉันยังมีจักรยานอยู่ อาจจะไปถึงช้าหน่อยแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ถึงนี่!

                เอ้า! ออกตัวได้!!

                ปั่นนนนนน

                เอ๊ะ ทำไมรู้สึกมันหนืด ๆ เหมือนกำลังปั่นจักรยานอยู่บนกาวเลยล่ะ =_=;;

                หลังจากที่ออกตัวได้สามเซ็นติเมตร ฉันก็รู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดจึงลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

                …โอ้ไม่นะ…

                “ยางแบน!! -O-” แต่...

                คนอย่างฉันไม่มีทางยอมแพ้กับปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้หรอก! เอาล่ะ เหลือทางนี้ทางเดียวเท่านั้น!!

                เอี๊ยดดดด!!!

                ฉันกระโดดออกไปยืนกลางถนนขวางแท็กซี่ที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูง อีตาลุงคนขับรถตกใจจึงรีบเหยียบเบรกจนได้ยินเสียงล้อเบียดกับพื้น ฉันไม่หลบหรอกโว้ย!

                ปี๊นนนน!!

                อ๊ะ! รถจอดสนิทแล้วสินะ ฉันรีบกระโดดขึ้นไปนั่งเบาะหลังอย่างไวพร้อมกับปิดประตูดัง ‘ปึ้ง!’

                “เฮ้!! นังหนูทำอะไรน่ะ อยากตายเรอะ  O_O!”  ถ้าฉันอยากตายคงไม่ขึ้นมานั่งบนรถแบบนี้หรอก นั่นเป็นวิธีการเรียกรถฉบับโนเกียต่างหาก!

                “ไม่มีอะไรค่ะ คุณลุงพอจะพาหนูไปที่ไหนสักที่ได้ไหมคะ ^^”

                หน้าคอนโดฯ H-N

                ในที่สุดก็มาถึง ป่านนี้ยัยทิงเจอร์เละเป็นโจ๊ะเเล้วมั้ง ตาลุงนี่ขับรถช้ายิ่งกว่าหอยทากวิ่งแข่งกันซะอีก เห็นแล้วหงุดหงิดจนอยากจะจับพวงมาลัยเองซะเลย -_-;;

                ฉันกวาดสายตามองดูรอบ ๆ เผื่อจะเจอเพื่อนตัวดีกับนังชะนีตัวแสบ แต่ไม่พบอะไร สายตาฉันมีปัญหาหรือทิงเจอร์หลอกฉันกันแน่ บางทีฉันอาจโดนยัยนั่นแกล้งอยู่ก็ได้นะ -_-

                “เฮ้! ถ้าไม่มีใครอยู่จริง ๆ ฉันกลับแล้วนะ -O-“

                "เดี๋ยว! น..โนเกีย ช่วยฉันด้วยยย TOT"  อ๊ะ! ได้ยินแล้ว นั่นเสียงเพื่อนของฉันนี่นา

                เฮ้ย!! ทำไมสภาพยัยนั่นถึงเป็นแบบนั้นล่ะ!! O_O!!!

                "เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรเธอ!" ฉันรีบวิ่งไปประคองทิงเจอร์ที่ออกมาจากมุมตึกทันที สภาพของเธอสะบักสะบอมเหมือนเพิ่งไปช่วยหมู่บ้านบางระจันสู้รบมาอย่างนั้นแหละ -O-

                “มานี่! แกยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!"  จู่ ๆ หัวหน้าแก๊งชะนีก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ยัยนั่นกระชากทิงเจอร์กลับ โดยมีชะนีลูกน้องอีกสามคนล้อมไว้ กันไม่ให้ฉันเข้าไปช่วย

                พวกหมาหมู่!

                "ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

                "คิดว่าฉันจะปล่อยเพื่อนของเธอไปง่าย ๆ งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!!" ยัยนั่นตะคอกเสียงดังแล้วผลักหัวทิงเจอร์ไปอีกทาง

                "โอ๊ย!!"

                "พอได้แล้ว!" ฉันตะโกนเสียงลั่นหวังให้พวกนั้นเลิกทำร้ายเพื่อนรักของฉันสักที นี่พวกเขาไม่เห็นหรือไงว่ายัยนั่นเจ็บ มันมากเกินไปแล้วนะ!

                "อ๊ะโทษที มือหนักไปหน่อย” นางชะนีคนเดิมแสยะยิ้มพลางลูบหัวทิงเจอร์เบา ๆ  “ฉันหยุดก็ได้ แต่เธอต้องทำอะไรบางอย่างก่อน" ใบหน้าชั่วร้ายแบบนั้น...ต้องมีแผนชั่วอยู่แน่ ๆ

                เอ๊ะ หรือพวกหล่อนอยากเห็นฉันทำเรื่องน่าอายต่อหน้าประชาชน? O_O

                "ก็ได้ แต่...ฉันขอไม่เต้นเพลงเฮ้วฟ้อหล่อเฟี้ยวได้เปล่า -////-" เพลงนี้ฮิตมากในหมู่สมาคมนิยมกางเกงขาม้า โดยเฉพาะท่ากิ่งก่าแทะใบไม้เป็นท่าที่ทุเรศที่สุดในเพลง ใครจะโคเวอร์เพลงนี้ต้องใส่ชุดรัดติ้วกระชับทุกสัดส่วน เห็นพุงเป็นพุง แก้มก้นเป็นแก้มก้น ยิ่งไอ้สิ่งที่อยู่หว่างขาก็ยิ่งชัด! อี๋! ขนลุก!! แน่นอนว่าถ้าเป็นเรื่องน่าอายก็ต้องเพลงนี้แหละ! >_<

                “ฉันไม่ให้เธอทำอะไรที่มันปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอก =_=” อ้าว ปัญญาอ่อนเหรอ

                “งั้นเรียกฉันมาทำไมล่ะ? พวกเธอต้องการเงินใช่ไหม?” ต้องใช่แน่ ๆ ! คนพวกนี้เป็นลูกเศรษฐีพ่อไม่รักเพราะทำตัวแย่ สงสัยพ่อไม่ให้เงินเลยมาไถตังค์คนอื่นเล่น แต่เสียใจด้วย ฉันก็ไม่มีเงินเหมือนกันย่ะ โฮะ ๆๆ ^O^

                “เรื่องเงินฉันก็อยากได้นะ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก” ไม่สนใจเงินเลยเหรอ เป็นไปได้เหรอเนี่ย! O_O

                “อยากให้ฉันกราบเท้าขอโทษใช่ไหม?” ถึงหล่อนจะตอบว่าใช่ ฉันก็ไม่ทำหรอก!

                “น่าสนใจดีนี่ แต่ฉันอยากเห็นเธอทำอย่างอื่นมากกว่า” อย่างอื่นที่ว่ามันสำคัญกว่าการที่ศัตรูอย่างฉันก้มหัวให้เลยงั้นเหรอ O_O

                แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสียเงิน และไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องก้มหัวให้ใคร มันก็ดีนะ...

                "งั้นก็รีบ ๆ ว่ามา เรื่องจะได้จบ ๆ สักที"

                "แต่ถ้าเธอตุกติก คิดหนี และไม่ทำตามที่บอกละก็ ฉันแจ้งความจับยัยนี่แน่!” ยัยชะนีนั่นผลักหัวทิงเจอร์เหมือนของเล่น เธอไม่แคร์เลยว่าเพื่อนของฉันจะเจ็บหรือไม่

                “แจ้งความข้อหาอะไรไม่ทราบ?”

                “อ้อใช่ เธอยังไม่รู้สินะว่ายัยนี่ทำอะไรไว้ เรียกค่าเสียหายได้เป็นแสน ๆ เลยนะ" หล่อนพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มันทำให้ฉันอยากรู้ว่าทิงเจอร์ไปทำอะไรให้คนพวกนี้กันแน่ แต่ถามไปคงไม่ได้คำตอบ เพราะสภาพของทิงเจอร์ตอนนี้ไม่พร้อมที่จะคุยกับใครทั้งนั้น

                “ก็ได้...จะอะไรก็ว่ามา ฉันอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว”

                “เธอได้กลับแน่ ถ้าเธอทำสำเร็จน่ะนะ”

                “พูดมากชะมัด เลิกลีลาแล้วบอกมาสักทีว่าจะให้ฉันทำอะไร” ฉันจะรีบทำแล้วกลับไปนอนตีพุงที่บ้าน ฉันเบื่อหน้าขาว ๆ ของพวกหล่อนเต็มทนเเล้ว

                แต่น่าแปลกนะ สถานที่ที่มีไว้ทะเลาะวิวาทก็มีตั้งมากมายบนโลกใบนี้ แต่ทำไมพวกนั้นต้องเลือกคอนโดฯหรู ๆ แบบนี้ด้วยล่ะ ไม่เข้าใจ 

                "นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยู่ตรงนี้ เธอต้องขึ้นไปขโมยสิ่งของของคนคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ชั้น3ของที่นี่” ยัยชะนีเจ้าเก่าชี้นิ้วไปที่ตัวอาคารพร้อมออกคำสั่งราวกับเป็นเจ้านาย

                “อะไรนะ! ขโมยของ? O_O” พวกนี้ไม่มีเงินถึงขนาดต้องขโมยของของคนอื่นมาบริโภคเลยเหรอ ถ้าขาดเหลืออะไรก็น่าจะถามยืมฉันได้นี่นา ไม่เห็นต้องไปขโมยของของมครมาเลยนี่ -O-

                “ใช่ เธอไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลหรอกว่าฉันทำไปเพื่ออะไร เอาเป็นว่าเธอรีบ ๆ ทำมันให้เสร็จซะ เวลามีไม่มานักot”

                “แล้วฉันจะทำยังไงขึ้นไปล่ะ” ฉันแหงนหน้ามองดูระเบียงที่ยื่นออกมาตรงชั้น3 อย่าบอกนะว่าให้ฉันปีนขึ้นไป ฉันไม่ใช่ลิงนะยะ -_-

                “ฉันมีบันไดให้เธอปีน”

                เอาจริงดิ O_O!!

                “พวกฉันจะดูต้นทางให้ อ้อ เธอไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาเห็นนะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” นางคนเดิมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางชูเงินปึกหนา ๆ ให้ดู นี่หล่อนใช้เงินปิดปากพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยงั้นเหรอ อยากได้ของที่อยู่บนชั้น3ถึงกับพกบันไดสไลด์มาด้วย อุปกรณ์พร้อมแบบนี้ต้องวางแผนมาก่อนแล้วแน่ ๆ 

                 “เจ้าของห้องจะกลับมาเวลา5โมงเย็นของทุกวัน ประตูด้านหลังทางเข้าระเบียงเขาไม่เคยล็อค เพราะฉะนั้นเธอเข้าไปทางนั้นซะ"

                ข้อมูลแน่นจังเลยนะ เวลาสอบนี่จริงจังแบบนี้ป่ะเนี่ย? -_- ฉันว่าไอ้เจ้าของห้องนั่นต้องไปทำอะไรให้ยัยชะนีพวกนี้แค้นแน่ พวกหล่อนถึงได้บุกมาขโมยของถึงห้องแบบนี้

                เป็นการแก้แค้นที่ปัญญาอ่อนชะมัด -_-

                “นี่ เธอไม่กลัวใครมาเห็นเหรอ เราทำโจ่งแจ้งเกินไปหรือเปล่า” ก็จริงที่รอบตัวฉันตอนนี้มันไม่มีใครอยู่เลย แต่เราก็ควรระวังตัวไว้นะ 

                “ใคร ๆ ก็รู้ว่าแถวนี้เป็นพื้นที่ของ ‘คนคนนั้น’ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรอก หรือว่าเธอไม่รู้ หา? -_-”

                “ฉันไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเหมือนพวกหล่อนนี่ เอาเถอะ เธอบอกให้ฉันขโมย 'ของ' แต่ฉันยังไม่รู้เลยนะว่า 'ของ' ที่เธอหมายถึงมันคืออะไรจะให้ฉันเอาอะไร” ฉันพาดบันไดบนกำแพงแล้วจับมันอย่างมั่นอยู่ในท่าพร้อมที่จะปีน ถ้าไม่ใช่เพื่อเพื่อน ฉันก็ไม่ทำอะไรที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนี้หรอกนะ สำนึกไว้ซะล่ะยัยทิงเจอร์!

                “ของเหรอ อืม...นั่นสิ ขอเป็นของใช้ในชีวิตประจำวันหรือไม่ก็ของใช้ส่วนตัว ถ้ามีกลิ่นติดด้วยยิ่งดี >_<”

                “เอาเส้นผมด้วยไหมล่ะ? -_-” จะได้เสกหนังควายเข้าท้องได้ง่าย ๆ ไง สายไสยศาสตร์ก็เหมาะกับพวกนี้เหมือนกันนะ 

                “ถ้าได้ก็ยิ่งดี! แต่...เขาเป็นคนรักความสะอาดนะ เศษผมตกตามพื้นคงไม่มีหรอก จะมีก็คงเป็นขนหมา”

                “ข...ข้างบนมีหมาด้วยเหรอ O_O”

                “มันไม่กัดหรอกน่า ทำหน้าตกใจกลัวไปได้ เธอแค่อย่าทำให้มันไม่พอใจก็พอแล้ว เอ้า! รีบ ๆ ขึ้นไปซะ!” ยัยนั่นดันก้นฉันเป็นเชิงเร่งให้ขึ้นไปไว ๆ โธ่! ทำไมไม่บอกก่อนว่ามีหมาอยู่ด้วย ฉันไม่ได้กลัวหรืออะไรทั้งสิ้น แต่แค่เกลียดมันเท่านั้นเอง!!

                "เดี๋ยว งานนี้มันค่อนข้างยากนะ ถ้าฉันทำสำเร็จ เธอต้องให้" ฉันเสนอเงื่อนไขหนึ่งข้อเป็นการแลกเปลี่ยนกับแรงงานของฉัน ซึ่งมันก็น่าจะคุ้มนะ

                “ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ ไหนลองว่ามา -_-”

                "ถ้าฉันเอาของมาได้สำเร็จ พวกเธอต้องเลิกยุ่งกับพวกฉัน เด็ด-ขาด!"

                "ก็ได้ ฉันตกลง มีแค่นี้ใช่ไหม?" นางชะนีคนเดิมชักสีหน้าใส่เหมือนไม่พอใจ แต่ยังไงก็ต้องยอม เพราะตอนนี้มีฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำสำเร็จได้ จะไม่ได้ได้ยังไงล่ะ ก็ฉันปีนมาได้ครึ่งทางแล้วน่ะสิ! -O-

                “อย่าผิดคำพูดล่ะ”

                หากฉันรู้ว่าการกระทำเหล่านั้นมันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง ฉันจะไม่มีวันทำมันเด็ดขาด