เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

"เอ๊ะ!!!!!!! เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ทำไมอยู่ดีๆฉันถึง มาอยู่ที่นี่ล่ะ ทั้งๆเมื่อครู่ที่ฉันยังอยู่ที่ห้องเอสอยู่เลย"
 ฉันนึกในพลางมองไปรอบๆ ฉันยืนอยู่ในที่ๆ ไม่คุ้นตานัก ที่ๆฉันอยู่มันช่าง น่ากลัวเหลือเกิน บรรยากาศโดยรอบมีเพียง ความมืด และมีแสง สว่างสลัวๆบริเวณที่ฉันอยู่เท่านั้น 
"ช่วยด้วยยย ใครก็ได้ช่วยที"
มีเสียง เสียงนึงดังมากจากทุกทิศทางเสียงนั้นเป็นเสียงแหบพร่า ของผู้ชายที่ฉันจำได้ดี เสียงของเอส นี่นา 
"เอสคุณอยู่ที่ไหนคะ"
ฉันตะโกนออกไป พร้อมกับเดินหาที่มาของเสียงนั้นจนทั่ว ยิ่งเดินไปเท่าไหร่ก็ยิ่งมืดมากขึ้นเท่านั้น บรรยากาศ ที่รายล้อมไปด้วยความมืด ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก หนาว มันช่าง หนาวเหลือเกิน ฉันเริ่มรู้สึกหนาว จนแทบจะเดินต่อไม่ไหวแล้ว ฉันค่อยๆ นั่งลงกับพื้น 
"ใคร ใครอยู่แถวนี้ ช่วยฉันด้วย"
เสียงเอสดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงนั้นอยู่ใกล้กับฉันมาก ฉันพยายามมองฝ่าความมืดไป พร้อมกับพยายาม ควานมือไปทั่วๆ ในที่สุดมือของฉัน ก็ คว้าไปที่ ข้อมือของใคร คนนึงเข้า 
"เอสนั่นมือของคุณใช่มั๊ย" 
"ใช่ผมเอง คุณคือใคร"
"ฉันเอง เอลีฟ เราไปจากที่นี่ด้วยกันนะคะ"
ฉันพูดพร้อมกับจับที่มือของเอสไว้แน่น ก่อนที่จะพยายามประคองเอสให้ลุกขึ้น แต่กลับกลายเป็นฉันเอง ที่เริ่มรู้สึกว่าเหนื่อยและค่อยๆ หมดแรง สติของฉันค่อยๆ ดับวูบไปทีละนิด 
..................................................................................................................
"คุณๆ จะจับมือผมอีกนานมั๊ยครับ"
เสียงๆของเอสดังขึ้นข้างๆฉัน ทำให้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา อ๊ะ!!!! เมื่อกี้ฉันฝันไปหรอแล้วตอนนี้หล่ะ  ตาของฉันเริ่มมองเห็นภาพชัดขึ้น ฉันเผลอฟุบหลับไปข้างๆเตียงของเอสตั้งแต่ตอนไหน ก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้นก็คือ มือของฉันกับจับมือของ เค้าซะแน่น สายตาของเค้าที่มอง ฉันมันช่างเป็นสายตาที่ เลวร้ายยิ่งกว่าฝันเมื่อกี้นี้อีก
"ตานี่คิดว่าฉันพิศวาสเค้าแน่ๆเลย" ฉันคิดในใจ
"อย่าบอกนะว่าคุณอยู่เฝ้าผมตลอดเลย ช่างเป็นเลขาที่ทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ"  เอสพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ 
"นะ...นายตื่นก็ดีแล้ว น้องๆของนายเค้าเป็นห่วงอยู่หน่ะ"    ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้" 
อยู่ดีๆเอสก็พูดขึ้นมา ฉันมองไปที่หน้าเอสคราวนี้แววตาของเค้าเริ่มเศร้าลง และดูไม่ร่าเริง เลย
"ช่วย? ช่วยอะไรคะ" 
"ไม่มีอะไรหรอก" 
เอสตัดบทพร้อมกับหลบสายตาของฉัน อยู่ดีๆมันก็ทำให้ฉันนึกถึงความฝัน นั่นขึ้นมาทันทีแต่ว่ามันจะเป็นไปได้หรอ ที่คนสองคน จะฝันเรื่องเดียวกัน
"คุณช่วยออกไปข้างนอกก่อนได้มั๊ยครับผมขอ อาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน เดี๋ยวผมตามลงไปข้างล่าง เอาข้าวนี่กลับไปด้วย เดี๋ยวผมจะลงไปทาน พร้อมๆกับคุณและน้องๆของผม" 
เอสพูดพร้อมกับลุกออกจากเตียง 
"ได้ค่ะ ฉันก็จะไปอาบน้ำเหมือนกัน วันนี้เหนื่อยมากเลย"
ฉันตอบพร้อมกับเดินออกไปจากห้องเอส ในระหว่างที่ประตูเปิดขึ้น ฉันก็เห็น ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งกายด้วย ชุดสีดำสุดหรู จ้องตา เขม็งมาที่ฉัน 
"เธอเป็นใคร ทำไมถึงอยู่ในห้องของ แฟนฉัน"
"ฉันชื่อเอลีฟค่ะ เป็นเลขาของ คุณเอส"
"เลขาหรอ นี่ฉันเพิ่งจะรู้นะว่าเลขาต้องมารับใช้เจ้านายถึงในห้องนอนด้วย" 
ผู้หญิงคนนั้นพูดพรางหรี่ตามองฉันด้วยสายตาที่เหยียดหยามสุดๆ
"หยุดนะอร คุณพูดแบบนี้กับเลขาผมไม่ได้นะ"
เอสพูดขึ้นพลางเดินมาตรงที่ฉันยืนอยู่
"เอลีฟนี่อรอุมา แฟนของผม ผมต้องขอโทษแทนอรด้วยนะที่เค้าพูดไม่ดีกับคุณ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันพูดพร้อมกับเดินเลี่ยงออกมา แต่สายตาของ อรอุมายังคงมองมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ ฉันคงจะคิดถูกที่เดินออกมาจากตรงนั้น เพราะถ้าฉันยังอยู่ตรงนั้น นั่นคงจะเป็นฝันร้าย ที่สุดเท่าที่ฉันเคยฝันมาเลยก็ได้ เอ๊ะ!!!!! แต่นี่ไม่ใช่ความฝันนี่นา ผู้หญิงคนนั้น เป็นแฟนของเอสจริงๆ 
 
                                  ******โปรดติดตามตอนต่อไป******