เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

ความมืดที่ถูกปิดผนึกไว้

รุ่งเช้าพ่อและแม่ของฉัน ก็เดินทางกลับบ้าน อย่างปลอดภัยทิ้งให้ฉันต้องเผชิญกับชะตากรรมที่แสนโหดร้ายอยู่เพียงลำพัง(ว่าไปนั่น)อิอิอิ

ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและแล้วก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของเจ้านายของฉันจนได้ อาการที่เกิดขึ้นกับเอสคืออะไรกันแน่นะ 

"ก๊อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูห้องของฉันดังขึ้นทำให้ฉันต้องหยุดคิดเรื่องของเอสไปก่อน

"พี่เอลีฟคะลินดาเองค่ะ"  เสียงหวานใสของลินดาดังขึ้นฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูทันทีลิน ดารีบเข้ามาในห้องของฉัน พร้อมกับปิดประตูล็อคทันที

"มีอะไรหรอคะลินดา" ฉันถามขึ้น

"คือลินดาจะมาเล่าความจริงให้พี่เอลีฟฟังค่ะเรื่องอาการป่วยของพี่ชายลินดาคิดมาทั้งคืนแล้วนะคะว่าลินดาจะต้องรีบบอกพี่เอลีฟให้เร็วที่สุดค่ะ"

ลินดาพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักทำเอาฉันเองพลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย

"ค่ะเล่ามาเถอะค่ะเพราะพี่เองก็กำลังกลุ้มใจเรื่องนี้อยู่"

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับกุมมือลินดาไว้แน่น 

"ที่พี่ชายเป็นแบบนั้นเพราะลินดาเองค่ะพี่เอลีฟ เหตุการณ์เริ่มต้นขึ้นเมื่อ7ปีที่แล้วค่ะ วันนั้นเป็นวันเกิดของคุณพ่อค่ะที่บ้านของเรามีแขกมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อเยอะมากทั้งชาวไทยและต่างประเทศ หนึ่งในแขกที่มาร่วมงานมีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวแปลกประหลาดเข้ามาในงานด้วย คนๆนั้นทำสิ่งของชนิดนึ่งหล่นไว้ที่พื้นของชนิดนั้นเป็นขวดแก้วใบเล็กภายในมีของชนิดหนึ่งมีรูปร่างคล้ายๆลูกอมสีสันสดใส ลินดาเห็นเลยหยิบขึ้นมาค่ะตอนนั้นพี่ชายมาเห็นเข้าพอดี พี่ชายเลยบอกให้เอาไปคืนคนๆนั้น เราเดินตามหาคนๆนั้นแต่หาไม่เจอ ก็เลยมาปรึกษากัน ว่าจะทำยังไงกับ ลูกอมนี้ดี พี่พีชกับพี่ชายบอกว่าให้เอาไปทิ้ง แต่ลินดาอยากลองชิมดูว่าลูกอมนี้จะอร่อยมั๊ย ด้วยความที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ พี่ชายเลยไม่ให้กิน แต่ลินดาก็อ้อนจะลองชิมให้ได้ พี่ชายก็เลย บอกว่าจะลองชิมให้ก่อน ถ้ากินได้ก็ค่อยมาแบ่งกัน พอพี่ชายหยิบลูกอม เข้าปากไปหนึ่งเม็ดสีหน้าก็เปลี่ยนไป พวกเราตกใจมากเลยรีบไปตามคนมาช่วย พี่ชายถูกส่งเข้าโรงพยาบาลพร้อม กับสิ่งที่พี่ชายเพิ่งกินเข้าไป

แต่หมอก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ว่า ของสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่และพิษที่พี่ชายได้รับคืออะไร จะรักษายังไงก็ ไม่รุ้ ได้แต่รักษาตามอาการไปเรื่อยๆนับวันอาการของพี่ชายก็แปลกไปเรื่อยๆ คุณพ่อและคุณแม่กลุ้มใจมาก แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ คุณพ่อพยายามติดต่อหมอที่เก่งที่สุดมารักษาพี่ชายแต่ก็ไม่สำเร็จ แล้ว คุณพ่อและคุณแม่ก็มาตายจากไปอีก"

ลินดาพูดขึ้นพร้อมน้ำตาที่นองแก้ม เรื่องที่ออกมาจากปากของลินดาทำให้ฉันพลอยเศร้าไปด้วย 

"พอแล้วค่ะคุณลินดาไม่ต้องเล่าแล้ว เอาเป็นว่าพี่จะช่วยหาวิธีรักษาคุณเอสอีกทางนะคะ"

ฉันพูดขึ้นเผื่อจะทำให้ลินดารู้สึกดีขึ้นบ้าง 

"ค่ะ"

ลินดารับคำก่อนจะยิ้มให้ฉันและขอตัวออกไปข้างนอก ฉันตามลินดาออกไปติดๆ 

"จะเอาอาหารไปให้คุณเอสหรอคะพี่แตง"

ฉันถามแม่บ้านที่กำลังยกถาดอาหารเดินมา "ค่ะคุณเอลีฟ"

"เดี๋ยวเอลีฟเอาไปให้เองนะคะพี่แตงไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับค่อยๆดึงถาดอาหารมาจากพี่แตง

"ขอบคุณค่ะคุณเอลีฟ"   แม่บ้านสาวพูดขึ้นก่อนจะส่งถาดอาหารให้ฉันอย่างง่ายดาย ฉันหยิบถาดอาหารเดินเข้าไปในห้อง ของเอส ชายหนุ่มยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ฉันเอาถาดอาหารวางไว้ตรงโต๊ะข้างๆเตียงนอน ก่อนจะเดินมามองเอสที่กำลังนอน อยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของชายหนุ่ม ซีดขาว มีเหงื่ออกบริเวณใบหน้าเล็กน้อย ใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความเจ็บปวดทรมานอยู่เป็นระยะๆแม้ว่าเขาจะหลับอยู่ก็ตาม

ตอนนี้ฉันได้แต่มองที่ใบหน้าของชายหนุ่มและคิดไปต่างๆนาๆ ความมืดที่ถูกปิดผนึกไว้ในร่างของเอส มันคืออะไรนะ พิษร้ายหรือคำสาปมรณะ ฉันคงหาคำตอบไม่ได้ แต่ฉันยังคงเชื่อว่าเมื่อมีความมืดย่อมมีแสง สว่าง "ตื่นขึ้นมาเถอะค่ะ เอส ตื่นขึ้นมาสู้กับมัน ฉันเชื่อว่าคุณทำได้"

>>>โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ<<<