เครื่องรางแห่งมนต์ตราพยากรณ์

ที่โต๊ะอาหารบรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความอึดอัดและอึมครึมเหมือนกับว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันด้วยความกดดันและเป็นสายตาที่ประกาศชัดเลยว่า ฉันไม่ชอบขี้หน้าเธอ ใช่นั่นคือสายตาของอรอุมานั่นเอง

"เอสนังเลขาของคุณชื่ออะไรนะคะพอดีอรจำไม่ได้" 

อรอุมาเปิดประเด็นขึ้นเพื่อทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหาร เอสมองมาที่ฉันพลางส่งสายตาฉันเข้าใจได้ทันทีว่าเค้าต้องการอะไร

"ฉันชื่อ เอลีฟ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณอรอุมา" 

ฉันเริ่มแนะนำตัวเอง อรอุมาเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางเอสที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ 

"เอสคะอรอยากไปเที่ยวจังเลยค่ะพาอรไปเที่ยวหน่อยได้มั๊ยคะ" 

"คงไม่ได้หรอกค่ะพี่อรพี่เอสป่วยอยู่นะคะ" 

ลินดาพูดตัดบทขึ้นพร้อมส่งสายตาไม่พอใจไปยังอรอุมาที่กำลังกอดแขนออดอ้อนเอสอยู่

"โถ่น้องลินดาไม่รู้หรอจ๊ะว่าคนป่วยต้องออกไปข้างนอกบ้างเพื่อรับอากาศดีๆไม่ใช่ให้นอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องมืดๆแบบนี้"

อรอุมาพูดขึ้นพร้อมกับเอียงหน้าไปซบที่ไหล่ของเอส 

"พี่เห็นด้วยกับพี่อรนะลินดาให้พี่เอสไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างก็ดี อีกอย่างตอนนี้พี่เอสก็มีคุณเอลีฟคอยช่วยดูแลอีกคนไม่เห็นต้องห่วงเลย"

พีชพูดขึ้นพร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยสายตายียวนแล้วแถมยังยักคิ้วขึ้นลงเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ ผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่นะ

"ถ้าพี่เอลีฟไปด้วยลินก็ไม่ห่วงค่ะ"  

"นี่ทุกคนหมายความว่าจะให้นังเลขานี่ไปด้วยหรอ ไม่นะคะเอส อรอยากไปเที่ยวกับเอสแค่สองคน"

อรอุมาโวยวายขึ้นสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

"ไปด้วยกันหลายๆคนนี่แหละผมจะได้ใช้เวลากับน้องๆของผมด้วย และผมจะได้ทำความรู้จักเลขาของผมด้วยเหมือนกัน"

เอสพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ไม่นะคะอรไม่ยอม"   

"ถ้าคุณไม่อยากไปผมก็ไม่ขัดนะผมตัดสินใจแล้ว" 

เอสพูดตัดบทอย่างไม่ไยดีอรอุมาชะงักไปซักพักก่อนจะนั่งนิ่งแล้วทานอาหารต่อ แต่แววตาของอรอุมายังคงจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ

...................................................................................................................................................................................................

หลังจากทานอาหารเสร็จฉันรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศภายในบ้านจึงออกมาเดินรับลมที่สวน ฉันนั่งพักตรงเก้าอี้หินอ่อนในสวนพร้อมกับนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นหลายๆอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกสับสนในใจว่าต้องเจออะไรอีก ชีวิตฉันนี่ช่างยุ่งยากจริงๆ

"อยู่นี่เองหรอนังเอลีฟ"

เสียงที่จิกกัดดังขึ้นฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าเจ้าของเสียงนี้คือใคร อรอุมาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมสายตาที่จ้องเหมือนจะฆ่าฉันให้ตายเลยก็ว่าได้

"มีอะไรหรือคะคุณอร"  ฉันถามขึ้น

"ฉันขอเตือนแกให้รู้เอาไว้นะว่า แกเป็นแค่เลขาของเอส และจะเป็นแบบนั้นตลอดไปถ้าแกคิดที่จะเป็นมากกว่านั้นแกจะได้เป็นเลขาที่โชคร้ายที่สุดในโลกแน่ๆ"

อรอุมาพูดพร้อมกับชี้หน้าของฉันสายตาที่จริงจังฉันรู้ได้ทันทีว่าเธอเอาจริงแน่ๆ 

"ที่ฉันมาเป็นเลขาของคุณเอสเพราะมีความจำเป็นค่ะ และฉันก็ไม่คิดจะแย่งแฟนของใครด้วย"

"จำคำพูดแกไว้นะถ้าแกคิดจะแย่งเอสไปฉันจะเล่นงานแกให้ถึงที่สุดเลย"

อรอุมาพูดจบแล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกแปลกใจมากว่า ทำไมคนอย่างเอสถึงได้ไปคบกับอรอุมาได้ อรอุมาดูเป็นคนที่น่ากลัวมากเธอเป็นคนที่ร้ายอย่างเปิดเผย ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายจริงๆ ต่อให้อรอุมายังไม่ได้ทำอะไรฉัน แต่สิ่งที่ฉันเจอก็เริ่มจะโชคร้ายขึ้นเรื่อยๆ

ฉันนั่งอยู่ซักพักก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของฉัน 

"ไปไหนมา"

เสียงของเอสดังขึ้นฉันจึงรีบหันหลังกลับไปทันที เอสมองหน้าฉันคิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนจะรอคำตอบ

"ไปเดินเล่นในสวนมาค่ะ"

"อรอุมาเค้าคุยอะไรกับเธอฉันเห็นนะ"  

"คุณอรเค้ามาบอกฉันว่าอย่าคิดอะไรกับคุณเกินเลยค่ะ"   

ฉันตอบพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาที่ยังคงจับจ้องอยู่ เอสค่อยๆโน้มตัวลงมาใบหน้าของเค้าเข้าใกล้ใบหูของฉันก่อนที่เอสจะกระซิบเบาๆว่า

"ฉันเป็นเจ้านายของเธอฉันสั่งให้เธอคิดเกินเลยกับฉันได้ จำไว้นะนี่เป็นคำสั่ง"

เอสพูดจบก็เดินจากไป คำสั่งนี้ยังคงก้องอยู่ในหูของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึก งง ทำไมเค้าถึงพูดแบบนั้นเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ 

"สั่งแบบนี้ได้ด้วยหรอ"

ฉันพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเข้าห้องนอน ฉันไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปแต่ถ้าฉันอยากรู้ พิโอนี่คงจะช่วยฉันนะ เครื่องรางนี้มีความลับมากมายที่ฉันยังไม่รู้ ปริศนาเรื่องอาการป่วยของเอสอีก ฉันจะต้องรีบจัดการเรื่องวุ่นวายให้จบ จะได้กลับบ้านซักที เฮ้ออออ คิดถึงพ่อกับแม่จัง

                                                                        ***โปรดติดตามตอนต่อไป***