The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
winter
วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) Chapter 16 ตำนานที่ไม่มีใครเคยรู้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter XVI
ตำนานที่ไม่มีใครเคยรู้
“ทำลายพรหมจรรย์เธอซะ” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงพ่อหรือแม่ฉันนะแต่มันเป็นเสียงนายเรียว
“อะ....อะไรนะ*/////*” พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย
“จริงเหรอเรียว” นายเก็นพูดขึ้น
จากนั้นหูฉันก็ไม่รับรู้เสียงรอบข่างที่เขาพูดคุยอีก นี่มันวิธีบ้าบออะไรกันล่ะเนี่ย รับประกันได้เลยว่าฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ไม่มีวิธีที่ดีกว่าเอาความสาวของฉันไปสังเวยให้กับคนอื่นแล้วเหรอนี่ อยากจะร้องไห้เป็นภาษาอิตาลีจริงๆเลยแต่ไม่รู้ว่าร้องแบบไหนเดี๋ยวถามพ่อก่อนละกัน ฉันเหลือบไปมองนายเก็นนิดๆแล้วก็ต้องหันควับกลับทันที นายนี่มองฉันตาเยิ้มหยดย้อยเลย นี่นายคิดว่าฉันจะเลือกวิธีนี้เหรอไม่มีทางหรอกน่า
“ไม่สนใจวิธีนี้หน่อยเหรอนามิจัง” ไอ้บ้าเก็น *///*
“ไม่ต้องมามองเลยให้ตายก็ไม่ทำแบนั้นเด็ดขาด หรือว่านาย....”
“เปล่าๆไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย ฉันแค่ถามความเห็นเท่านั้นเอง”
“น่าเสียดายนะ ถ้านายยอมทำภารกิจนี้แทนฉันล่ะก็นายน่าจะเป็นฝ่ายดีใจมากเลยไม่ใช่เหรอ” นายเรียวพูดขึ้น
“นายว่ายังไงนะ!!!ภารกิจอะไรของนาย”
“คือ...พอดีพ่อให้เรียวเขามา....เอ่อ.....” พ่อฉันพ่อส่งนายนี่มาปกป้องฉันแล้วให้มาทำอะไรอีกล่ะ หรือว่า!!!
“พ่อเธอส่งฉันมาจัดการกับพรหมจรรย์เธอยังไงล่ะ หึ หึ หึ” นายเรียวพูดขึ้น O////O!!!
“ว่าไงนะ!!! นี่พ่อคะไม่โผล่หน้ามาให้หนูกับแม่เห็นหน้าตั้งเกือบสิบปีหนูไม่ว่าอะไรนะ แต่พ่อทำลายความคิดและความห่วงใยของหนูโดยส่งไอ้ตัวปากโฮ่งๆนี่มาเป็นสามีหนูเหรอค่ะ พ่อทำได้ยังไงเนี่ย!!!” ฉันฉุนสุดๆ
“ใจเย็นๆลูก ถ้าลูกไม่อยากทำแบบนั้นพ่อก็จะไม่ห้ามหรอก”
“เมื่อกี้เธอว่าใครปากโฮ่งๆกัน อยากโดนเชือดหรือไง” นายเรียวจ้องเขม่นมาที่ฉันทันที
“นามิจ๋า อย่าคิดมากเลยนะ เธอมีฉันอยู่ทั้งคนนะฉันไม่ปล่อยให้ไอ้เรียวมันทำบัดสีบัดเถลิงกับเธอหรอก” นายเก็นพูด
“หุบปากนายไปเลยนะเก็น ฉันรู้นะว่านายคิดยังไงอยู่อย่ามาพูดให้ดูดีไปหน่อยเลยน่า นายน่ะทำอะไรกับฉันไว้ฉันยังไม่ลืมนะ”
“ใจเย็นก่อนลูกพ่อขอโทษละกัน พ่อแค่หวังดีกับลูกเท่านั้นเอง”
“ค่ะขอบคุณความหวังดีนั้นมากเลยนะคะแต่ไม่เป็นไรหรอกคะ” ใจเย็นๆฉันยังใจเย็นไม่งั้นโดดงับหัวพ่อไม่แล้ว แฮ่..
“ว่าแต่เก็นคุงเขาทำอะไรลูกเหรอ” ตายล่ะหว่าโมโหจนหลุดปากเสียได้ถ้าบอกพ่อฉันว่าโดนนายนี่จูบหลายครั้งก็ มีหวังนายเก็นโดนพ่อฉันจับเชือดแบบตัวเมื่อตอนบ่ายแน่ๆ
“เปล่าคะไม่มีอะไร เล่าต่อเถอะคะ”
“งั้นเหรอ อืม...งั้นขอเล่าต่อล่ะนะบ้านเราน่ะนับถือศาสนาคริสต์สินะ”
“ค่ะ”
“แต่ศาสนาเราจริงๆคือศาสนาคริสต์ลัทธิอามากุสะ”
“อะไรนะคะ ลัทธิอามากุสะเหรอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย” เกิดมาพึ่งเคยได้ยิน
“ศาสนาคริสต์ลัทธิอามากุสะ เป็นลัทธิที่หลอมรวมความเชื่อของทุกศาสนาเข้าด้วยกัน คำสอนต่างๆและมีทั้งทักษะการต่อสู้และเวทย์มนต์เพื่อที่จะใช้ปกป้องมนุษย์จากปีศาจร้ายมาตั้งแต่อดีตกาล”
“มิน่าล่ะคะ ทำไมพ่อถึงสอนแต่วิชาป้องกันตัวให้หนู”
“แล้วลูกยังสงสัยอะไรอีกไหมล่ะจะได้ตอบคำถามให้ครบตามที่ลูกอยากรู้อีก”
“อืม...พ่อแล้วต่อจากนี้จะทำยังไงต่อล่ะคะ”
“พ่อคิดว่าเราน่าจะทำตัวเป็นปกติไปก่อนล่ะกัน ถ้าหากปีศาจพวกนั้นยังจู่โจมลูกขึ้นเรื่อยๆล่ะก็เราค่อยหาที่หลบซ่อนตัวกัน” มองสถานการณ์และคาดเดาล่วงหน้าไม่เป็นหรือยังไงน่ะพ่อ
“แล้วที่โรงเรียนล่ะคะ”
“ลูกก็ไปเรียนตามปกติสิ” ปกติอีกแล้ว
“แล้วพ่อคิดว่ารับมือพวกมันไหวไหมคะ เห็นนายเรียวบอกว่าพวกมันเก่งมากหนูกลัวว่าจะ...”
“ไม่รู้สิ”
“ซะงั้น”
“ แต่ว่า...พ่อยังมีลูกน้องมือดีอีกเกือบสิบคนเห็นว่าพวกนั้นจะมาช่วยเป็นกำลังสนับสนุนให้เรา เห็นบอกว่าจะมาอาทิตย์หน้า” อาทิตย์หน้าเหรอ แล้วก็ถัดไปอีกอาทิตย์ก็จะถึงวันฮัลโลวีนแล้วนี่น่า
“ พวกนั้นเก่งไหมครับ” นายเก็นถามขึ้น
“เก่งสิ แต่น้อยกว่าฉันนะ” นายเรียวพูดแทรกแย่งพ่อฉันตอบแต่ดันตอบกวนซะได้เดี๋ยวก็มีเรื่องกันอีกหรอก
“ใครถาม?” จ้องกันใหญ่เลยอย่ากัดกันในบ้านฉันนะ!!!
“พอเถอะคะทั้งคู่” คุณซากุระพูดปารมไว้ทัน “คุณท่านคะแล้ว...” เธอหน้าแดงนิดๆ “คุณเทนโดคุงมาไหมคะ” แล้วเธอก็หลบสายตาจากพ่อและนายเก็น ทำไมล่ะ
“มาสิเขาต้องมาอยู่แล้วคู่หมั้นเขาอยู่นี่ทั้งคนนี่” พ่อตอบคุณซากุระ
แต่พอสังเกตแววตาเธอดูแล้วทำไมดูเศร้าจังถึงเธอจะยิ้มก็เหอะนะ เพราะผู้หญิงด้วยกันหรอกนะถึงดูออก หลังจากที่พ่อฉันพูดว่า คู่หมั้นออกมา คุณซากุระก็เศร้าขึ้นมาทันที เขาคงชอบนายเทนโดอะไรนั้นมากสินะถึงเป็นแบบนั้นได้
“พ่อคะ แล้วพลังของเลือดหนูมีผลแบบไหนต่อปีศาจบ้างล่ะคะ”
“ตามที่รู้มา เลือดของหนูมันมีทั้งประโยชน์และโทษนะ ถึงจะไม่แน่ชัดเจนก็ตามว่าให้โทษยังไง” มันชัดมากเลยนะคะสำหรับคนที่มีมันอยู่ในตัว
“แล้วทำไมผมถึงไม่ได้รับอิทธิพลจากเลือดของนามิล่ะครับ”
“อะไรนะ/อะไรนะ/อะไรนะ/อะไรนะ/อะไรนะ” ทุกคนในนั้นต่างพากันผสานเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
“นี่แกไม่ได้รับอิทธิพลจากเลือดยัยนี่เลยงั้นเหรอ?” นายเรียวถามขึ้น
“อืมก็จริงนะสิ”
“โกหกหรือเปล่านายเก็น” เหลือเชื่อมาก
“พูดจริงฉันไม่เคยโกหกเธอเลยนะ”
“เป็นไปได้ยากมากเลยนะคะที่ปีศาจอย่างคุณไม่ได้รับพลังจากเลือดคุณนามิเลย” คุณซากุระถามต่อ
“ก็มันไม่รู้สึกถึงพลังอะไรจากภายนอกที่มาจากนามิเลยนี่”
“ว่าแต่ เก็นคุงเป็นปีศาจงั้นเหรอ?”อันนี่แม่ฉันถาม
“คะ...ครับแม่ผมเป็น” เอาแล้วไงเป็นเรื่องเข้าแล้วสิแม่ฉันยังไม่รู้เรื่องเลยว่านายนี่เป็นตัวอะไร
“แล้วแม่เธอสบายดีไหม” พ่อฉันถาม
“สบายดีครับ ท่านไปสบายนานแล้วล่ะครับหลังคลอดผมแค่เดือนเดียวเอง ภาระเลยตกเป็นของพ่อผมคนเดียว” จากเมื่อครู่นายเก็นตอบด้วยสีหน้าที่ดีแต่พอพูดจบนายเก็นก็ทำหน้าเศร้าทันที
“เสียใจด้วยนะเก็นแต่ว่าเธอเป็นปีศาจแท้ๆทำไมไม่เกิดอาการกระหายเลือดเลยแสดงว่าเธอคงมีความเป็นมนุษย์มากกว่าปีศาจนะสินะ และก็เธอน่าจะเป็นลูกครึ่งสินะ”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงล่ะครับว่าผมเป็นแค่ครึ่งเดียว” นายเก็นย้อนถาม
“เพราะพ่อเธอเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ”
“ครับ นั้นสินะ จะว่าไปพ่อผมอยู่ส่วนไหนของโลกกันน้า....ไม่ติดต่อมาหลายเดือนแล้ว”
“น่าเป็นห่วงอยู่เหมือกันนะ เพราะฉันได้ข่าวมาว่าปีศาจพวกที่หลับใหลอยู่เริ่มคืนชีพขึ้นมาทำร้ายมนุษย์ ยิ่งแถวๆอเมริกากลางและยุโรปตอนเหนือล่ะก็ยิ่งเยอะมากๆเลย บางหมู่บ้านที่เคยไปสำรวจมา ปีศาจพวกนั้นกลายร่างเป็นมนุษย์และอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนั้นๆแล้วโจมตีมนุษย์ที่หลงเข้าไปด้วยล่ะ”
“แล้วพ่อไม่เป็นอะไรเหรอค่ะ” ฉันถามดู
“พวกมันสร้างรอยขีดข่วนให้พ่อไม่ได้หรอก พ่อน่ะเก่งจะตาย ฮะ ฮะ ฮ่า” ชอบชมตัวเองเหมือนใครแถวๆนี้ชะมัด
“น่าสงสารพวกชาวบ้านพวกนั้นจัง”
“ทำใจเถอะนามิ ยังไงๆถ้าปีศาจยังไม่หมดไปจากโลก ยังไงก็ต้องมีการสูญเสียอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา แต่หน้าที่ของพ่อหรือชาวอามากุสะทุกคนก็แค่ ทำได้เพียงปกป้องมนุษย์จากปีศาจในมุมมืดเท่านั้นแหละ” หน้าที่ของพ่อฉันยิ่งใหญ่จริงๆ
“อีกไม่กี่วันแล้วนะที่เธอจะหลุดพ้นจากเรื่องยุ่งๆนี่” นายเก็นพูดขึ้นฉันทำได้แต่ยิ้มรับเทานั้น
“อืม....จริงสิแล้วพี่นานะล่ะคะ พี่ก็สืบเชื้อสายจากตระกูลแม่นี่คะ ทำไมพี่ถึงสบายๆชิวๆไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนหนูเลยล่ะคะ” ฉันถามพ่อ แต่
“พี่เธอน่ะเหรอ ฉันว่าพี่เธอคงทำพิธีชำระล้างไปเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง รู้สึกว่าพี่เธอจะคบหาอยู่กับผู้ชายในบริษัทของเขาด้วยสิ เท่าที่ฉันสืบมา” นายเรียวดันตอบแทน
“หมายความว่าไง แล้วเมื่อกี้ใครถามนาย” พี่ทำพิธีนั้นแล้วเหรอ ยัยพี่บ้าเอาตัวรอดคนเดียวเลยนะ
“อยากตายก่อนฮัลโลวีนสินะ กวนโอ๊ยชะมัด” นายเรียวขู่หลังหยอดคำกวนๆไป
“เป็นไปได้สูงที่พี่สาวเธอจะทำพิธีบ้าๆนั้นไปแล้ว” นายเก็นพูดขึ้น นี่นายคิดว่าพี่ฉันเป็นคนยังไงล่ะเนี่ย
“แล้วถ้าสถานการณ์มันขับขันมากแล้วเราจะรับมือยังไงล่ะ” แม่ฉันถามขึ้น นั้นสิจะทำยังไง
“จำเกาะร้างที่ฉันพาเธอไปเที่ยวตอนวันเกิดของนานะอายุห้าขวบได้ไหมเนโกะ” ตอนพี่ฉันห้าขวบฉันยังไม่เกิดเลย
“ค่ะ จำได้ทำไมเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่จบเรื่องเราไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ”
“ถ้ามันจบน่ะคะ”
พอพูดทิ้งท้ายจบ แม่และพ่อก็เดินออกจากห้องรับแขกไปถึงพวกท่านจะทำหน้าไม่ค่อยจะทุกข์ร้อนอะไรกันนักแต่ฉันก็พอรู้สึกได้ว่าพวกท่านยังห่วงใยฉันอยู่มาก ที่ไม่ทำหน้าเศร้ากับข่าวร้ายหรืออะไรก็ตามที่ฉันประสบพบเจออยู่ในตอนนี้ให้ฉันสบายใจสินะคะ แต่....ถ้าคิดในอีกแง่มุมหนึ่งแล้วที่พวกท่านไม่ค่อยทุกข์ร้อนเพราะพวกท่านไม่อยากให้ฉันลำบากใจไม่สบายใจหรือว่า...ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนเรื่องฉันกันแน่นะ
“นี่เรียว...พอจะรู้บ้างไหม ทำไมตระกูลฉันถึงได้เจอเรื่องแบบนี้กันทั้งตระกูล”จู่ๆฉันก็พูดแทรกการสนทนา(การกัดกันซะมากกว่าของทั้งสามคน)ของนายเก็น เรียว และคุณซากุระ
“.....” เงียบ
“ไหงเงียบล่ะ”
“ก็ฉันนึกว่าเธอจะรู้แล้วซะอีก ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องยุ่งยากน่ารำคราญกับตัวเธอ”
“ถ้าฉันรู้ฉันไม่ถามนายหรอก”
“งั้นก็ฉันจะเล่าให้ฟังละกัน”
“เล่าสิ”
นายเก็นคราวนี้มาแปลกแฮะทำไมยอมเล่าหรือตอบคำถามอะไรแบบนี้ง่ายๆซะได้น่าประหลาดใจสุดๆเลยแฮะเท่าที่เคยคุยกับนายนี่มา
“เคยได้ยินเรื่องเล่าไหม ว่าก่อนที่พระอิมานูเอลจะเกิดน่ะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง” ใครฟะ อิมานูเอล
“....???” เงียบคะไม่รู้
“เธอนับถือศาสนาอะไรฟะเนี่ย ชื่อศาสดาตัวเองแท้ๆดันไม่รู้จักเธอมันโง่หรือไม่ฉลาดกันแน่ฟะเนี่ย” เฮ้อ....ฉันมันโง่
“อย่าว่าที่รักของฉันว่าโง่สิ เธอแค่ไอคิวไม่ถึงร้อยเท่านั้นเอง..” เอาเขาไป ซ้ำเติมกันเข้าไป หนักกว่าโดนด่าว่าโง่ซะอีก
“ในบางตำนานน่ะนะ ก่อนที่พระบุตรของพระเจ้าจะมาจุติหรือบังเกิดอะไรนั้นน่ะพระเจ้าทรงทำอะไรบ้างล่ะ”
“อืม....ก็เท่าที่ฉันรู้ พระองค์ทรงให้ทูตสวรรค์มาหาพระแม่มารีย์ แล้วก็เธอก็ตั้งครรภ์ของพระเยซู” เท่าที่รู้ล่ะนะ
“ถูกต้อง มีสมองเหมือนกันนี่” สรุปฉันตอบได้หรือไม่ได้ก็โดดด่าว่าโง่งั้นเหรอน่าฆ่าเสียจริงนะนายเรียว
“แล้วไงต่อฉันจริงจังนะ”
“เธอคิดว่าทูตสวรรค์ที่พระเจ้าส่งลงมาเลือกสรรน่ะเขาจะเลือกแค่พระแม่มารีย์งั้นเหรอ” หมายความว่าไงกัน
“พระเจ้าไม่ได้เป็นคนเลือกเองหรอกเหรอ” นายเก็นพูดแทรกขึ้น
“ไม่รู้ มันก็แค่เรื่องเล่าของสำนักฉันเท่านั้น และก็นะ...”
“อะไรล่ะเล่ามาสิ” นายนี่อย่าหยุดให้ฉันอยากรู้สิ
“จะดีเหรอ....” ไอ้...!!!!
“คนที่ได้รับสืบทอดเลือดบริสุทธิ์แบบเธอน่ะไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวนะ”
“ว่าไงนะไม่ได้มีแค่ฉันงั้นเหรอ....”
“ประเด็นจริงๆน่ะ มันไม่ได้เกี่ยวกับวันฮัลโลวีนสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่วันนั้นมันแค่บังเอิญว่าประตูนรกมันเปิดนะสิ และก็เธอสังเกตหน่อยไหมว่าพระจันทร์ที่ส่องสว่างตอนมืดน่ะมันแปลกๆไป”
“ไม่ได้สังเกตย๊ะ นายยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าที่บอกว่าไม่ได้มีแค่ฉันมันแปลว่าอะไร”
“เธอถามตอนไหนมิทราบกัน ยัยงั่ง” หนอยๆ ไอ้บ้า คำก็โง่สองคำก็งั้นนะฉันไม่ฉลาดเองที่คุยกับแบบนาย
“ตอนไหนก็ช่างบอกมา!”
“คนที่ได้รับสืบทอดเลือดแบบคุณมีทั้งหมด หนึ่งร้อยคน” คุณซากุระที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ร้อยคนเลยเหรอ งั้นทำไมมันเยอะขนาดนั้นเลยล่ะแล้วเขาเป็นยังไงบ้างล่ะพวกนายคุมครองเขาแล้วใช่ไหม”
“ถามมากจริง พวกเขาน่ะ...”
“ตายหมดแล้วล่ะ” นายเก็นพูดขึ้นบ้างแต่...
“นายว่ายังไงนะ!!!”
“พวกเขาตายหมดแล้วใช่ไหม” นายเก็นไม่ตอบแต่หันไปถามนายเรียว
“ถูกต้อง พวกเขาตายหมดแล้วล่ะ การล่าเลือดบริสุทธิ์น่ะ มันได้เริ่มมานานแล้ว ที่ฉันบอกตอนที่เจอกันที่โรงยิมไง สาวพรหมจรรย์คนไหนอายุครบสิบแปดเมื่อไหร่ล่ะก็ ถูกมันไล่ขย้ำทันที”
“แล้วทำไมที่สวนสนุกพวกมันมาโจมตีพวกฉันทำไมกัน”
“คงเป็นพวกโง่ๆล่ะมั้ง กินเธอไปมันช่วยอะไรไม่ได้หรอก แต่ก็เพิ่มพลังได้นิดหน่อยอยู่เหมือนกันนะ พวกมันคงอยากได้แค่พลังกับความหอมหวานของเลือดเนื้อเธอล่ะมั้ง”
“งั้นเหรอ แต่มันทำให้คนที่นั้นต้องมาตายเพราะฉันนะนายอย่าพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของนายสิมันต้องช่วยกันแก้ปัญหาสิ” นายเรียวยังคงทำหน้าไม่รู้สึกรู้ร้อนอะไร
“ช่วยไม่ได้นี่ก็เธอดันเหลือเป็นคนสุดท้ายนี่ ถึงบอกว่าพันปีมีครั้งแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในหนึ่งพันปีจะมีแค่เธอนะรวมยายเธอ รวมแม่เธอ และเธอเข้าไป ตระกูลเธอก็มีคนสืบทอดเลือดนี่ ในพันปีนี้รวมเป็นสามคนในชั่วอายุของตระกูลฉันแล้วล่ะนะ แต่ละรุ่นของตระกูลเธอน่ะ นักล่าอย่างพวกเราๆตายไปไม่ใช่น้อยๆเลย ตายแค่สิบยี่สิบคนแค่นั้นยังน้อยไป”
“นายไม่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยเหรอ”
“ฉันกับซากุระถูกฝึกมาให้เลือดเย็นอะนะ ไม่เสียใจกับอะไรง่ายๆ ไม่ใจอ่อนกับใครง่ายๆ และรักใครง่ายๆ” นายเรียวพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย
“เหรอ....” นายเก็นพูด
“นายพูดแบบนั้นหมายความว่าไง” นายเรียวเริ่มหันมากัดกับนายเก็นซะแล้ว
“เมื่อกี้ฉันจำได้นะนะว่านายไม่ได้ชอบยัยนี่เพราะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” อืม...นั้นดิ เมื่อกี้ได้ยินแบบนั้นนี่
“เออ....คือ....” O///O
“ไหนบอกว่าไม่รักใครง่ายๆไง” ฉันพูดขึ้นหลังจากเห็นหน้านายเรียวเริ่มแดง นายนี่ชอบคนอื่นนอกจากตัวเองเป็นด้วยเหรอเนี่ย อิมพอสสิเบิล
“นั้นสิๆ ใครเหรอไอ้ตาขวาง” อะไรของนายเนี่ยเก็น?
“ไม่เกี่ยวกับแก่ไอ้ตาตั้ง” ตาตั้งเหรอ เจ้าพวกนี้ช่างสรรหาคำด่ากันเสียจริงนะ
“แล้วคุณซากุระพอรู้ไหมว่านายเรียวชอบใครอยู่” ฉันหันถามคุณซากุระดูแต่ทำให้นายเรียวหันขวับมาทำตาขวางใส่ทันที
“ยัย ซา กุ ระ” นายเรียวพูดเน้นทีละคำเพื่อขู่คุณซากุระแต่เธอยังคงยิ้มและดูไม่กลัวนายเรียวตาขวาง
“เมื่อกี้ พี่พูดเรื่องสวนตัวของฉันนะคะ ถ้าฉันพูดบ้างเราหายกัน” แต่คุณเธอซัดพี่ตัวเองลงไปกองเลยนี่ ยังไม่หายกันอีกเหรอเนี่ยแค้นฝังหุ่นรึไงกัน
“แต่คุณเธอซัดหน้าฉันจนลงไปกองกับพื้นเลยนี่ ยังไม่หายกันอีกเหรอเนี่ยแค้นฝังหุ่นรึไงกันแม่คุณ”นายก๊อปคำพูดของฉันมารึไงกันเนี่ย
“เรื่องนั้นมันก็เรื่องนั้น เรื่องนี้มันก็เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกันคะพี่” คุณซากุระยิ้มและหันมาคุยกับฉัน
“ใครคะ บอกมาหน่อยสิ” ฉันเอียงหูเข้าไปฟัง แต่นายเรียวพยายามขัดขวาง แถมยังอายหน้าแดงด้วย หึ หึ หึ มีเรื่องล้อนายนี่แล้วสิ
“อย่านะยัยน้องบ้า!!!” นายเรียวพยายามเข้ามาขัดขวางการให้ข้อมูลแต่นายเก็นล็อกตัวเอาไว้ ถึงจะดูเก่งแค่ไหนแต่ก็สู้แรงปีศาจแบบนายเก็นไม่ได้หรอก
“คนที่คุณฉันพี่แอบชอบคือ...” คือ *-*!!!!!
“อย่านะ!!!” ไม่สนเฟ้ยนายเรียว แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา และมีเสียงพูดทักพวกเราขึ้น
“มาอยู่ที่นี่กันนี่เองหาซะทั่วเลยนะพวกนาย”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
