The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
winter
วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) Chapter 15 ความจริงของครอบครัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter XV
ความจริงของครอบครัว
ตึง!!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างดังขึ้นบริเวณห้องกินข้าว พอฉันยกหม้อออกจากเตาแล้วเดินออกจากครัวไปดูก็พบว่า นายเก็นกับนายเรียวกำลังงัดข้อกันเสียงดังโครมคราม เจ้าบ้าพวกนี้นี่บ้าพลังกันเสียจริง มันน่าจับลงแข่งมวยปล้ำซะให้เข็ด แต่คิดดูอีกทีจะมีซักกี่ชีวิตก็คงไม่มีใครเอาชนะเจ้าพวกนี้ได้หรอกมั้ง
ตึง!
หลังมือของนายเรียวถูกกดลงบนโต๊ะดังไปทั่วห้อง ถ้าเป็นฉันคงร้องโอยๆแน่ ก็นายเก็นนะสิกดซะแรงขนาดนั้นเจ้าเรียวแค่คนธรรมดาเองนะมีก็แค่เวทย์มนต์ล่ะมั้ง แต่นายเก็นเป็นลูกครึ่งปีศาจย่อมมีแรงมากกว่าอยู่แล้วแข่งกันไปก็มีแต่จะแพ้นายเก็นเอาเสียเปล่าๆ
“เล่นกันพอรึยัง ถ้ายังฉันจะไม่จัดโต๊ะและก็ ไม่ต้องกินกันทั้งคู่” คูณซากุกะดุทั้งสองคน และก็ได้ผล
“นามิจ๋า ทำอะไรกินเหรอหอมจัง” นายเก็นหันมาหาฉันแล้วหยอดเสียงหวานๆใส่ คงหิวแล้วสิท่า
“ของฉันเป็นแกงกระหรี่เนื้อวัว ส่วนของคุณซากุระเป็นซูชิ ไข่ม้วน ซุปปลาซาบะกับเต้าหู แล้วก็ปูผัดผงกระหรี่”
“อืม...น่ากินทั้งนั้นเลย โยเฉพาะแกงกระหรี่ของเธอน่ะ นามิ”
“ถ้านายบอกว่าหิวก็ช่วยคุณซากุระจัดโต๊ะเดี๋ยวนี้เลยนะ และก็ นายเรียวช่วยฉันยกของมาตั้งโต๊ะหน่อย”
“เรื่องอะไร กล้าดียังไงมาสั่งฉัน” หนอยแหนะ
“แล้วคุณชายจะกินไหมล่ะคะข้าวเย็นน่ะ งั้นนายสองคนจัดโต๊ะไปละกันฉันกับคุณซากุระจะยกมาเองก็ได้”
“จะบ้าเหรอฉันจัดโต๊ะไม่ค่อยเรียบร้อยนะเฟ้ยยัยบ๊อง ปกติยัยซากุระเป็นคนจัดตอนกินข้าวน่ะ”
“งั้นนายกับคุณซากุระไปยกของกินมาก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันกับนายเก็นจะจัดโต๊ะเอง”
“ครับ....” นายเรียวพูดแล้วเดินเข้าไปในครัวกับคุณซากุระทันทีคงรำคาญฉันล่ะสิ ชิแบบนี้นี่เองผู้ชายก็อย่างได้แค่นี้แหละงานบ้านงานครัวทำไม่เป็นก็ไม่แปลกหรอกแต่...
นายเก็นนี่สิจัดการจัดโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็วเหมือนพวก บริกรชายหรือ อืม...อะไรก็ช่างเหอะแต่นายนี่คล่องแคล่วดีแฮะเรื่องแบบนี้ นึกว่าจะทำเป็นแต่กวนประสาทฉันหาเรื่องเถียงกับฉันหรือกัดกับนายเรียวซะอีก นายดูเหมือนพ่อบ้านได้เหมือนกันนะถ้ามีผ้ากันเปื้อนลายน่ารักๆล่ะนะ ว่าแต่...เราคิดบ้าอะไรอยู่ล่ะเนี่ยยังไงอย่างนายก็ได้เป็นแค่พ่อบ้านปีศาจเท่านั้นแหละ แต่เอ๊ะ ฉันคิดได้ไงล่ะเนี่ย
“ทำไมล่ะฉันทำงานแบบนี้ได้มันแปลกนักเหรอ” นายเก็นพูดขึ้นระหว่างที่ฉันดูเขาอยู่
“ก็...นะ ฉันไม่คิดว่าคนอย่างนายจะทำเป็นนี่”
“ก็แม่ฉันไม่อยู่แล้วนี่ ฉันเลยอยู่สองคนแค่ฉันกับพ่อเท่านั้น งานพวกนี้ฉันเลยต้องหัดทำตั้งแต่เด็ก”
“อย่างนี้นี่เอง แล้วนายจะให้ฉันทำอาหารให้นายกินบ่อยๆทำไม”
“ก็เธอทำอร่อยนี่ ฉันก็เลยอยากกินฝีมือเธอ” -///-
“แล้วนายไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” ฉันถามอาการนายนี่ดูเผื่อยังเจ็บอะไรอยู่
“เป็นอะไรเหรอ” ยังมีหน้ามาถาม
“ก็นายบาดเจ็บซะขนาดนั้นนี่แล้วนายหายดีแล้วเหรอ” คงเพราะอยู่ใกล้ฉันนานๆล่ะสิถึงหายเร็ว
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะฉันสบายดีแล้ว” นายนี่ยิ้มจนเห็นฟันขาวๆของเขาเลยแฮะหวังว่ามันไม่ยาวออกมาจนเกินไปนะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันกรีดลั่นบ้านแน่ ก็มันน่ากลัวนี่
“อาหารเย็นเสร็จแล้วเหรอนามิ” เสียงพ่อของฉันที่เดินเข้ากับแม่ทักขึ้น
“ค่ะเสร็จแล้ว เดี๋ยวรอนายเรียวกับคุณซากุระยกมาก็กินกันได้เลยคะ”
“งั้นแม่ไปช่วยเพื่อนลูกยกมานะ”
“ไม่ต้องหรอกครับนายหญิง พวกเราจัดการเองได้ครับ” นายเรียวพูดขัดขึ้นและเดินมาพร้อมกับกับข้าวหลายอย่าง
“อ๋อ...งั้นเหรอขอบใจจ้า รบกวนด้วยนะ” แล้วแม่ก็นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆพ่อฉัน(ว่าแต่พ่อนั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย)
หลังจากจัดการวางอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็ทานข้าวกันอย่างอร่อยโดยเฉพาะแกงยุ่งยากของฉันที่ทุกคนต้องบอกว่ามันอร่อยสุดโดยเฉพาะนายเก็นขอเติมเกือบห้าชามแล้วล่ะมั้งข้าวที่หุงไว้เกือบหมดแล้วสิเกรงใจไม่เป็นหรือไง คงอร่อยมากล่ะสินะ แต่ผิดกับนายเรียวที่เขี่ยโน้นเขี่ยนี่ในจานตัวเองออกแล้วกินเฉพาะเนื้อ แกงนี่ฉันใส่ผักน้อยแล้วนะนายนี่ยังเลือกกินอีกเหรอ
หลังจากทานอาหารเสร็จฉันและทุคนก็เปลี่ยนมานั่งที่ห้องรับแขกแทนแต่โซฟาไม่พอแฮะโต๊ะนายเรียวกับคุณซากุระเลยเอาเก้าอี้ในห้องกินข้าวมานั่ง แต่ว่านายเก็นดันมานั่งเบียดกับฉันบนโซฟาซะงั้น ที่ก็ตั้งกว้านะแต่ดันมานั่งเบียดกันอยู่ได้ ขาดความอบอุ่นหรือไงนะนาย
“แล้วเรย์ไปไหนแล้วล่ะไม่มากินด้วยกัน”
“คงกลัวยาพิษในอาหารมั้งครับคุณป้า” นายเก็นพูดกวนๆขึ้น
“ยาพิษอะไรกันจ๊ะเก็นคุง” แม่ฉันถามขึ้นซวยล่ะแม่ต้องยังไม่รู้แน่เลยว่าพวกบ้านี่ชอบวางยาพิษปีศาจในอาหาร
“ไม่มีอะไรหรอกครับแค่พูดไปเรื่อย” นายยังมีหน้ามาพูดว่าไปเรื่อยอีกเหรอเจ้าบ้า
“ใช่ยาพิษที่ใช้ฆ่าปีศาจหรือเปล่าค่ะคุณเซ็น” OoO
“อืม...น่าจะใช่ล่ะนะ ผมไม่เคยเห็นนานแล้วสิคุณยังจำได้อีกเหรอเนจัง” เอ่อคือแม่ฉันชื่อฮารุนะ เนโกะ(แมว)อะคะ
“อายุป่านนี้แล้ว ยังจะมาเรียกเนจังอีกเหรอ คุณก็...” แม่ฉันยิ้มแถมยังเขินแบบเด็กๆอีกแฮะ
“ก็น่ารักดีนะครับคุณป้า อย่าคิดว่าอายุมากแล้วจะไม่สวยนะครับ” นายเก็นแซวขึ้น แต่....
“แม่คะ อธิบายมาหน่อยสิคะว่าทำไมถึงรู้จักยาพิษฆ่าปีศาจด้วย”
“นี่แม่ยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟังอีกเหรอนามิ” พ่อฉันถามขึ้น
“ยังหรอกค่ะฉันกะว่าถึงเวลาเมื่อไหร่ค่อยเล่า แต่นี่ก็คงถึงเวลาแล้วสินะ”
“เวลาอะไรคะแม่”
“ความจริงของครอบครัวเราที่ลูกควรรู้เอาไว้” ฉันตอนนี้อยู่ในสภาพหยุดนิ่งแล้วมองแม่ตาไม่กระพริบเพื่อฟังแต่นายเก็นยังคงกินต่อไปเรื่อยๆแฮะ ขอให้ท้องแตกตายไปเลยล่ะกัน
“พ่อน่ะ ก่อนมาที่จะมาพบกับแม่พ่อเป็นนักล่ามาก่อนและปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ด้วย” อันนี้ไม่ต้องบอกก็รู้คะก็เล่นเชือดปีศาจต่อหน้าลูกสาวสุดสวยแบบนั้นไม่รู้ก็บ้าแล้ว
“เมื่อก่อนแม่ก็...ต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับลูกล่ะนะ โดนปีศาจไล่ตามแล้วก็ได้พ่อเนี่ยแหละคอยปกป้องแม่” แม่ก็ด้วยเหรอเนี่ย
“ตระกูลของแม่เท่าที่พ่อรู้มานะ พวกนี้เขาเป็นผู้สืบทอดเลือดบริสุทธิ์อย่างนี่มาตั้งแต่สมัยโบราณแล้วล่ะ แต่มันจะสืบทอดได้เฉพาะผู้หญิงในตระกูลเท่านั้น เลยไม่แปลกเลยที่จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาบ่อยๆแล้วก็...” อะไรค่ะคุณพ่อ
“ลูกสาวของตระกูลฮารุนะเกือบทุกคนมีสามีเป็นนักล่าปีศาจทั้งหมดนะสิ” OoO!!!
ควับ
ฉันกับนายเก็นหันควับพร้อมกันไปมองนายเรียวทันทีทันใดที่ได้ยินแม่ฉันพูด นายเรียวได้แต่ทำเสียงหัวเราะน้อยๆในลำคอเพื่อกวนประสาทพวกฉันเล่น
“หนูไม่มีทางชอบนายนี่ลงหรอกค่ะแม่”
“ผมก็ไม่ยอมให้ใครแย่งนามิสุดที่รักไปจากผมหรอก” นายเก็นพูด
“ฉันก็ไม่มีทางชอบยัยบ๊องแบบเธอหรอก แค่คิดก็ขนลุกแล้ว” ขนลุกเหรอนายนี่เป็นเก้งกวางหรือไง
“งั้นก็ดี/งั้นก็ดี/งั้นก็ดี” เสียงฉันกับนายเรียวและนายเก็นพูดขึ้นพร้อมกัน
“แต่ตระกูลอาโอกิเขาสู่ขอลูกไว้นานแล้วนะนามิ” พ่อพูดขึ้นมาแต่...
“อะไรนะ!!!/อะไรนะ!!! ” ฉันกับนายเก็นผสานเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
“อะไรนะคะแม่ ที่พ่อพูดมาจริงเหรอคะ”
“จริงจ๊ะ เรียวเขาเป็นคู่หมั้นลูกจ๊ะ” ไปหมั้นกับมันตอนไหนเนี่ย
“เรื่องจริง...เหรอครับ....”นายเก็นพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ใช่...แต่ว่านะ” นายเรียวพูดขึ้น
“แต่ว่าอะไร” เสียงนายเก็นตอนนี้น่ากลัวมากแฮะ
“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และอีกอย่างฉันเกลียดยัยนี่เข้าไส้เลย น่ารังเกียดชะมัด” หนอยแหนะว่าฉันน่ารังเกียดงั้นเหรอ
“จริงอ๊ะ!!! นายพูดแล้วนะเรียวว่าเกลียดยัยนี่งั้นฉันก็มีลุ้นนะสิ” นายชักจะดีใจเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะแต่พ่อแม่ฉันยังมองพวกเราและยิ้มให้กันอย่างมีสุขใจ
“ยังหรอกจ๊ะเก็นคุง เธอยังมีคู่แข่งอีกสองคนนะ” ยังมีใครอีกล่ะเนี่ย
“ใครอีกละคะแม่ พวกแม่ยกหนูให้ใครอีกล่ะบอกมาให้หมดเลยนะ” ฉันเหลือบเห็นนายเก็นทำหน้าเหวอด้วยล่ะ
“ก็มีเพื่อนสมัยเด็กของลูกที่ชื่อเทนโด โซจิโร่ กับลูกของเพื่อนพ่อที่ชื่อ ทาคุมะ อิทาสะ ล่ะนะถ้ารวมเรียวแล้วล่ะก็แค่สามคน” เป็นเรื่องแล้วสิฉัน และฉันก็รู้สึกถึงออร่าดำมืดแห่งความหดหู่จากนายเก็นด้วยล่ะ
“ไอ้เก็น ไม่ต้องเศร้าหรอกน่า ถึงฉันไม่เอายัยนี่ แต่ยังมีอีตั้งสองคนที่ต่อคิวฉันอยู่” แร็งนะไอ้บ้าเรียว
“หุบปากไปเลยนะเรียว ฉันน่ะไม่มีทางชอบคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนหรอก ถ้าจะให้แต่งกับคนแปลกหน้าพวกนั้นแต่งกันนายเก็นไม่ง่ายกว่าเหรอ อ๊ะ” ฉันพูดอะไรออกไปล่ะเนี่ย!!! *////*!!!
หมับ
นายเก็นที่นั่งข้างๆฉันจับมือฉันขึ้นมากุมไว้แล้วยิ้มแบบหวานฉ่ำจนใจแทบละลายได้ถ้าเป็นคนอื่นล่ะนะ แต่นายไม่คิดจะเกรงใจพ่อกับแม่ฉันหน่อยเหรอ ท่านทั้งสองมองใหญ่เลย แต่ไม่ห้ามแฮะ กลับยิ้มกันซะงั้น
“จริงเหรอ” นายเก็นพูดขึ้น
“อะ....อะไร” ตายล่ะหว่าหน้าฉันร้อนผ่าวหมดแล้ว
“ที่เธอพูดเมื่อกี้จริงเหรอ”
“ถ้าพวกนั้นเขาหล่อกว่านาย เก่งกว่านายและเป็นสุภาพบุรุษกว่านายล่ะก็ ฉันก็จะรับเขาไว้พิจารณาก็ได้นะ”
“ว่า...ไง..นะ...” หึ หึ หึ ฉันพูดแหย่เขาเล่น
“รับรองได้เลยค่ะว่าพวกเขามีคุณสมบัติครบตามที่คุณนามิต้องการโดยเฉพาะเทนโดคุง” คุณซากุระพูดขึ้น
“ก็แหงสิก็เธอชอบหมอนั้นนี่ถึงได้เชียร์มันออกนอกหน้า ระวังไว้เหอะจะน้ำตาเช็ดหัว....”นายเรียวพูดแทรกขึ้นแต่พูดไม่ทันจบ
ตึง!!โครม!!!
เสียงกำปั้นของคุณซากุระซัดเขาตรงหน้าของนายเรียวจนทำให้หงายหลังดังโครมใหญ่ลงพื้น และที่สำคัญหน้าของคุณซากุระแดงมากๆเลยเมื่อมองหน้านายเก็นทำไมนะ
“เจ็บนะ!!!ยัยบ้าฉันแค่แซวเล่นเองนะ” สมนำหน้าแล้ว
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะพี่ไม่งั้นเจอหนักกว่านี้อีก” น่ากลัวค่ะ และสะใจสุดๆไปเลยค่ะ
“ฟังต่อไหมจ๊ะเด็กๆ” พ่อฉันพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“ค่ะฟังต่อค่ะ นี่! พวกนายเงียบๆกันหน่อยสิ”ฉันตวาดตัวยุ่งสามคนที่กัดกันอยู่
“และก็มีวิธีแค่สองวิธีเท่านั้นวิธีแรกลูกคงรู้อยู่แล้วนะ” พ่อฉันถามขึ้น
“ค่ะ แค่มีชีวิตรอดจนถึงหลังวันฮัลโลวีน พลังในเลือดก็จะค่อยๆหายไป” นายเรียวบอกไว้อะนะ
“นั้นเป็นวิธีที่ยุ่งยากหน่อยนะ เพราะลูกต้องซ้อนตัวจากพวกมัน” แล้วจะซ้อนยังไงล่ะ
“แล้วอีกวิธีล่ะคะ”ฉันถามขึ้นเผื่อมันจะง่ายกว่าวิธีที่ฉันรู้มาหน่อ
“เป็นวิธีที่ลูกได้ยินแล้วต้องไม่ทำแน่ แต่มันง่ายที่สุดแล้วล่ะ เจ็บตัวนิดหน่อยก็เรียบร้อยแล้ว”
ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเป็นวิธีแบบไหนนะแล้วทำไมพ่อถึงบอกว่าฉันไม่มีทางทำแน่นะกรีดเลือดตัวเองงั้นเหรอ หรืออะไรกันนะ
“แล้วมันยังไงล่ะค่ะบอกมาเถอะค่ะหนูอยากจบเรื่องแบบนี้แล้วใช้ชีวิตปกติซะที”
“....” แม่ฉันเงียบไปแต่หน้าแดงๆนะคะมันเจ็บมากเลยสินะคะ
“เอ่อ....คือ”พ่อฉันก็อ้ำอึ้งอีกคน พูดมาเลยสิฉันกับนายเก็นรอฟังจนคัวโก่ง
“บอกมาสิคะ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
