The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter XVII

อากิ

                    Chapter of Aki

                    ฉันชื่อ อาซึกะ อากิ ค่ะอายุสิบเจ็ดปี เรียนอยู่ที่โรงเรียนคาคุโยเป็นโรงเรียนขนาดกลางของเมืองทางตอนใต้ของญี่ปุ่น โรงเรียนเดียวกันกับยัยนามิ ฉันกับนามิเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเราเรียนอนุบาลมาด้วยกัน และเรียนด้วยกันจนปัจจุบันเราก็ยังเรียนอยู่ม.ปลายที่เดียวกัน

               วันนี้ฉันต้องมาเที่ยวคนเดียวเพราะว่าฉันยกเลิกนัดช้อปปิ้งกับยัยนามิ เพราะว่าถูกเก็นคุงขอร้องล่ะนะ แต่ดูท่าแล้วเก็นคุงคงจะสนใจอะไรๆเกี่ยวกับยัยนามิแน่ๆ(ว่าแต่อะไรๆนี่คือไรฟะ)เขาคงแอบชอบยัยนามิเพื่อนฉันแน่เลย น่าอิจฉาจังมีหนุ่มหล่อขนาดนั้นมาชอบ เห็นวันนี้บอกว่าจะพายัยนามิไปเดดนี่ ไม่รู้จะออกมายังไงกันนะ รู้สึกว่าจะเป็นเดดแรกของยัยนามิซะด้วยหวังว่าเก็นคุงคงไม่ทำล่มนะ แต่คิดอีกที ยัยนามิล่ะมั้งที่จะทำล่มเสียเอง ยัยนี่ชอบหาเรื่องทะเลาะกับเก็นคุงอยู่บ่อยๆด้วยสิ ไม่รู้ทำไมนะ เขาออกจะหล่อซะขนาดนั้น ดันใจแข็งไม่เล่นด้วยกับเขาซะงั้น ถ้าเป็นฉันล่ะก็ รวบหัวรวบหางไปนานแล้ว(ยัยผู้หญิงหื่น) ที่บอกว่ารวบหัวรวบหางไม่ใช่เรื่องอย่างว่านะ แต่คบเขาเป็นแฟนอย่างไม่ลังเลยะ คิดไรอยู่รึเปล่า(เธอแหละคิด)

               วันนี้ตามจริงฉันมีนัดเดดกับหนุ่มหล่อคนหนึ่งน่ะเลยมาถึงที่นัดก่อนเวลา แต่พอมาถึงเวลาที่นัดเอาไว้เขากลับไม่มาซะได้ น่าน้อยใจชะมัดทั้งๆที่เขานัดฉันเองแท้ๆ อุตส่าห์เลือกชุดที่จะใส่มาเดดครั้งนี้ทั้งคืนเอาแบบที่เขาเห็นแล้วต้องทึ่งในความสวยของเราก็ดันมาพังลงไม่เป็นท่า

               เฮ้อ.........(YoY)

               ตอนนี้ฉันก็ยังยืนรอคอยการมาของเขาอยู่ นี่ถ้าเขาไม่ใช่คนที่ฉันแอบชอบล่ะก็ฉันไม่มาทำอะไรไร้สาระเช่น การรอคู่เดดแบบนี้หรอก เพราะฉันน่ะออกเดดมาไม่รู้กี่ร้อยครั้งแล้ว คู่เดดคนไหนมาช้ากว่าเวลานัดแค่วินาทีเดียวล่ะก็ฉันขอบายหมด แต่สำหรับเขามันค่อนข่างจะเกินไปล่ะมั้ง ฉันดันบ้ารอตั้งแต่เช้า ตอนนี้มันก็เริ่มมืดแล้วสิ พึ่งรู้นะว่าการรอคอยคนที่เราแอบชอบออกเดดด้วยมันนานกว่าการทำรายงานหรือคิดเลขวิชาคณิตซะอีก(รอนนานจนเพ้อเจ้อไปแล้วสินะเรา)

               “คุณครับคุณ” จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เสียงเขารึเปล่า มาอะไรเอาป่านนี้นะ

               “คะ” พอหันไปหาต้นเสียงก็พบว่า

               “ที่นี่จะปิดแล้วนะครับ” เสียง ร.ป.ภ.

               “คะ” ฉันพูดตอบแล้วเดินออกจากห้างไป

               ชีวิตหนอชีวิต ฉันรอเขาเข้าไปได้ยังไงตั้งเกือบสิบชั่วโมง ทั้งๆที่เขาเป็นที่มาชวนนัดเดดแท้ๆ เขาคงไม่ได้ชอบฉันล่ะมั้งถึงแกล้งชวนฉันออกเดดแล้วไม่มาตามนัด

               ฉันเดินกลับบ้านตามทางไปเรื่อยๆ ตามทางที่มีผู้คนค่อนข้างเบาบ้างในย่านชานเมืองน้ำใสๆที่อุ่นๆไหลออกจากตาฉันอย่างไม่ขาดสาย ฮึ ฉันไม่เคยร้องไห้เสียน้ำตาให้ใครมาก่อนเลยนอกจากเขาคนนี้ ไม่คิดเลยว่าคนที่หักอกชาวบ้านเขามาตลอดอย่างฉันจะมาเสียน้ำตาให้กับคนที่แอบชอบที่เขาไม่มาตามนัด(ตามปกติก็แอบชอบคนอื่นเขาไปทั่วไม่ใช่เหรอ)

               ฉันเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ที่เดียวกับที่มีผู้หญิงถูกฉุดบ่อยๆ แต่คราวนี้ฉันไม่กลัวหรอก เพราะได้ข่าวว่ามีอันธพาลมาจัดการพวกนั้นซะเกือบตาย ฉันคิดว่าภายในอาทิตย์เดียวพวกบ้านั้นคงจะยังไม่ออกจากโรงพยาบาลมาทำเรื่องเลวได้หรอกมั้ง

               นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันหรอกนะ ที่ฉันมาทางนี้เพราะอยากจะไปหายัยนามิที่บ้านของเธอ เพื่อให้ยัยนั่นปลอบใจซะหน่อย อยู่กับยัยนี่มีความสุขกว่าอยู่กับผู้ชายซะอีก(อย่าคิดว่าฉันเป็นเลดเบี้ยนนะฉันมีรสนิยมชอบผู้ชาย ย่ะ)เพราะฉันน่ะ อยู่คนเดียวที่บ้านตลอด(ตามจริงที่บ้านมีคนใช้อีกสิบคนคนสวนอีกสองคนและคนขับรถอีกสองคน)เพราะว่าคุณแม่กับคุณพ่อฉันต้องทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนพี่ชายฉันก็เพิ่งจะแต่งงาน เลยย้ายออกไปอยู่กับครอบครัวที่ต่างประเทศเลยเหลือฉันอยู่คนเดียวในบ้าน(ขอย้ำอีกครั้งว่าที่บ้านมีคนใช้อีกสิบคนคนสวนอีกสองคนและคนขับรถอีกสองคน แฮะๆอวดรวยหน่อย)ซอยนี่ก็เปลี่ยวใช้ได้เลยแฮะ แต่ไม่มีวี่แววใครเลยคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง แต่…

               วูบ!!

               เงาอะไรบางอย่างผ่านหลังฉันไปเล่าทำฉันใจเต้นโครมครามเลยล่ะ แต่พอหันไปมาก็ไม่มีอะไรเลยซักอย่างคงตาฝาดล่ะมั้ง

               หวังว่าคงไม่ใช้ผีนะ!?!

               วูบ!!

               เงานั้นวูบผ่านไปอีกครั้งคราวนี้จากด้านหลังฉันอีกคราวนี้ฉันชักขาสั่นแล้วสิ เพราะมีบางอย่างที่มองไม่เห็นมันแวบเป็นเงาวูบไปวูบมาอยู่ตลอดตอนฉันเผลอ บรือ...น่ากลัวอ่ะ ฉันหันหลังกลับแล้วออกวิ่งไปยังท้ายซอยและลัดไปอีกซอยเพื่อลัดไปบ้านยัยนามิอีกทีแต่แล้ว

               “โอ๊ย!”

               พอหันกลับไปมองเงาที่คล้ายๆว่าตามมาก็ดันชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เล่นทำฉันกระเด็นออกมาจนหกล้มก้นจ้ำเบ้า กระเป๋าถือหล่นลงบนพื้น ของกระจาย

               “เป็นอะไรรึเปล่าแม่หนูน้อย”

               อะไรบางอย่างที่ฉันชนเป็นคนนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้นุ่มนิดๆแถมดูจากน้ำเสียงน่าจะเป็นผู้ชายซะด้วย หวังว่าคงไม่ใช่พวกที่ดักฉุดผู้หญิงหรอกนะ ฉันเลยหันกลับไปมองเงานั้นอีกครั้งแล้วไม่พบอะไร เลยพยายามพยุงตัวลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะข้อเท้าดันเคล็ดซะได้ตอนล้ม ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองดูบุคลปริศนา แต่ก็มองไม่ค่อยชัดเพราะในซอยนี้มันมืดมากและแถมหลอดไฟที่ติดไว้ตรงเสาไฟฟ้าก็ดันมาติดๆดับสร้างความน่ากลัวเพิ่มเติมเข้าไปอีก แต่ดูเหมือว่าเขาจะยื่นมือให้ฉันซะด้วยสิ

               “ลุกไหวไหมจ๊ะแม่หนูน้อย”

               หมับ

               ฉันจับมือเขาคนนั้นแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ให้ความรู้สึกแปลกๆแฮะมือเขานุ่มชะมัดเลยแต่ขนตรงมือมันทำไมดกจัง ถึงจะยังมองไม่ค่อยชัดแต่ดูจากความมือแล้วเขาน่าจะสูงประมาณ 180 ถึง 190 ได้และน้ำเสียงดูเป็นผู้ใหญ่มากๆเลยแต่เขาดูเชยตรงที่เรียกฉันว่าแม่หนูน้อยนี่แหละ แต่หน้าตาจะดูเป็นไงกันนะเขาคนนี้

               “ขอโทษนะคะที่ไม่ระวังเลยชนคุณเข้า”

               “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย” เขาพูดอย่างสุขุมและน้ำเสียงเย็นเยือกชะมัดเลย

               “งั้นก็ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็เดินจากตรงที่เขายืนอยู่ออกไป แต่

               “เดี๋ยวสิแม่หนูน้อย” อึ๋ยอะไรอีกล่ะคราวนี้

               ฉันค่อยๆหันกลับไป ไอ้หลอดไฟที่ติดดับๆน่าก็ดันไม่หยุดกระพริบซะที ฉันกลัวนะยะ

               “เธอลืมของน่ะ เดี๋ยวฉันเก็บให้นะ” ที่แท้ลืมของนี่เองโล่งอกหน่อย

               แล้วเขาก็ก้มลงเก็บของให้ฉันแล้วก็ยื่นให้ฉัน แต่เก็บเร็วไปไหมเนี่ยเท่าที่จำได้ของฉันกระจายเลยนะ แถมที่มืดแบบนี้จะไปเห็นได้ไงกันถ้าจะหาก็ต้องใช้เวลาน่าดูเลยนะนอกซะจากเขาจะมองเห็นในที่มืดได้

               “รับไปสิ แม่หนู”

               ฉันยืนมือออกไปเพื่อรับกระเป๋าคืนจากเขาแต่ว่า

               หมับ

               เขาจับแขนฉันไว้แถมแน่นด้วยคราวนี้มือเขาดูใหญ่ๆกว่าปกตินะ แถมขนตรงมือก็เหมือนมันเยอะขึ้นด้วยอะไรกันเขาจะทำอะไรเนี่ย

               “ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไรน่ะ!!!”

               “.....” ไม่มีเสียงตอบกลับ

               ฉันพยายามแกะมือเขาออกแต่ไม่เป็นผลและเหมือนยิ่งแกะเขายิ่งบีบแน่นอีกเล่นซะแขนฉันชาและเจ็บไปหมดแล้ว

               “ปล่อยฉันนะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!”

               พรึบ

               หลอดไฟที่ติดไว้ตรงเสาไฟฟ้าที่ติดๆดับๆอยู่ก็สว่างพรึบขึ้นทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาชัดขึ้นและ

               “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”

               End Chapter of Aki

*********************************************************

               “มาอยู่ที่นี่กันนี่เองหาซะทั่วเลยนะพวกนาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามา

               “อากิ” ที่แท้ยัยอากินี่เอง

               “จ๊ะ นามิเป็นไงเดดแรก” มาก็ถามเดดแรกเลยนะยะ

               ยัยอากิพูดกับฉันแต่สายตาของเธอดันมองไปที่นายเรียวตลอดแปลกจริง

               “วันนี้คุณไปไหนมาเหรอคะคุณเรียว” ยัยอากิไม่รอคำตอบจากฉันแต่ยิงคำถามต่อไปที่นายเรียวต่อ

               “คือ...ว่า....ฉันมีธุระเลย....” นายเรียวทำไมทำเสียงสั่นๆแฮะ

               “งั้นเหรอ” ยัยอากิตัดบทแล้วนั่งลงข้างๆฉัน

               ยัยอากินั่งหันหน้าไปคนละทางกันนายเรียวแววตาดูเศร้าๆแฮะแปลกแต่จริง ฉันยังไม่เคยเห็นยัยนี่ทำหน้าแบบนี้เลยมาก่อนเป็นอะไรไปนะยัยนี่

               “เป็นอะไรเหรออากิ”

               “ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่ยกเลิกนัดกับเธอตามคำขอของเก็นแล้วไปนัดเดดกับใครคนหนึ่ง” อะไรนะยกเลิกนัดเพราะนายเก็นเหรอนายนี่มันน่านักนะ

               “แล้วทำไมเหรอ”

               “เขาผิดนัด”

               แวบหนึ่ง นายเรียวหันกลับมามองยัยอากิอย่างเร็วและดูเหมือนว่านายนี่จะตกใจซะด้วย ตกใจอะไรของนายนี่นะนายไม่ได้เป็นคู่เดดยัยนี่ซะหย่อยถึงได้มาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เอ๊ะหรือว่า

               “คุณซากุระคะคนที่นายเรียวชอบคือยัยอากิใช่ไหมคะ” ทุกคนที่นั่งสนทนาในนั้นหันมามองฉันและหันไปมองนายเรียวและยัยอากิสลับไปมา

               “จริง อ๊ะ..” นายเก็นเอ่ยกวนๆขึ้น

               “ขอยืนยันคะ”แล้วก็ได้คำยืนยันจากคุณซากุระอีกที

               “ไม่เกี่ยวกับพวกเธอนี่ ยุ่งอะไรด้วย”  นายเรียวพูดแล้วเบนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของทุกคน และยัยอากิด้วย

               “ทั้งที่คุณนัดฉันเองแท้แล้วไหงให้ฉันรอจนห้างปิดเลยละคะคุณเรียว” ยัยอากิยังมองไปที่นายเรียวด้วยแววตาเศร้าๆเหมือนเมื่อครู่และเหมือนว่าเขาอยู่กันสองคนซะงั้น

               “โทษทีละกัน พอดีมีงานด่วนเข้า” นายเรียวพูดแต่ยังไม่สบตากับยัยอากิ

               เฮ้อ...ความรักของคนเรามันช่างซับซ้อนเสียจริงๆเลย แค่ผิดนัดก็โกรธกันแล้วเป็นฉันไม่โกรธหรอกแต่...มันต้องตายเลยล่ะ แค้นนัก แค้นแทนเพื่อน ฮึฮึฮึ (ออกแนวโรคจิตซะแล้ว)จะว่าไปนายเรียวก็ผิดนะที่นัดเพื่อนฉันแล้วไม่ตามนัด แถมยังไม่โทรมาบอกเพื่อยกเลิกนัดหรืออธิบายว่ามีธุระหรืออะไรก็ได้ทำให้ไปตามนัดไม่ได้ แย่จริงๆทำให้เพื่อนฉันต้องรอจนห้างปิดเลยคงเสียใจแย่เลย

               “ธุระอะไรคะ ว่ามาสิ ขอร้องล่ะบอกฉันหน่อยให้เหตุผลที่ฟังขึ้นด้วยนะคะ” อะไรของยัยนี่ดูแล้ว แสดงว่ายัยอากิงอนนายเรียวอยู่เหรอ

               “คือว่า.....เรื่องนั้นบอกไม่ได้จริงๆ เอาเป็นว่าครั้งหน้า.....” จะบอกว่าไปปราบปีศาจยัยอากิคงเชื่อหรอกนะ

               “ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอคะ” เอ่อ...คือ...ตัดพ้อกับไปหน่อยมั้งอากิ

               “เอ่ออากิจ๊ะ อย่าโกรธเรียวเลยนะ เขาไปรับพ่อฉันที่สนามบินน่ะ เลยไปตามนัดไม่ได้” แล้วยัยอากิก็หันควับมามองฉันทันที

               “หืม...พ่อเธอยังไม่ตายเหรอ” แช่งพ่อฉันซะงั้น

               “ยังย่ะ อย่ามาแช่งพ่อฉันสิ”

               “แล้วไหนว่าพ่อเธอ...”

               “อันนั้นฉันเข้าใจผิดน่ะ พอดีพ่อฉันแค่บาดเจ็บสาหัสธรรมดาเอง แล้วไปรักษาตัวที่ต่างประเทศน่ะ”

               “งั้นเหรอ...” ยัยอากิลากเสียงเล็กน้อยแล้วมองไปที่นายเรียว

               ปัง!!!

               เสียงประตูห้องรับแขกดังขึ้นและเปิดออก เผยให้เห็นร่างเล็กๆน่ารักของยัยเรย์ ข้างๆเธอมีพ่อฉันยืนอยู่ด้วยแถมทั้งสองทำหน้าตาคร่ำเครียดมากและมองมาทางฉัน แถมพ่อฉันตั้งท่าเตรียมชักดาบด้วยสิ มีอะไรอีกล่ะเนี่ย

               “มีอะไรเหรอครับ/คะ คุณท่าน” นายเรียวและคุณซากุระรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งไปหาพ่อฉันที่ประตูทันที(แหมๆพูดพร้อมกันเลยนะ)

               “ฉันได้กลิ่นปีศาจ” กลิ่นปีศาจเหรอ ก็ยืนอยู่ข้างๆพ่อไงคะ แล้วก็นั่งทำหน้าเอ๋อๆอยู่ข้างๆฉันนี่อีกตัวไงล่ะคะ

               “ฉันก็ได้กลิ่นนะ นามิ” นายเรียวมองมาทางฉันแล้วพูดขึ้น แต่แล้ว

               “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะอารากิ” เอ่อ...ยัยเรย์พูดขึ้นมา แต่พูดกับใครล่ะ

               “เช่นกันจ๊ะ เรย์จัง” ยัยอากิพูด แล้วก็ลุกขึ้นมองไปหายัยเรย์ ยัยอากิเป็นอะไรไปเนี่ย เดี๋ยวนี้เธอรับมุกยัยเรย์ด้วยเหรอ

               “อะไรเนี่ยอากิ พวกเธอพูดอะไรกัน”

               “นามิ!! ถอยออกมาจากคุณอากิเร็วเข้า!” นายเรียวพูดขึ้นแต่ฉันยังคงงงๆอยู่

               “หอมดีจริงๆ เลือดเธอเนี่ย น่ากินชะมัดเลย หมักไว้นานซักสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีได้ล่ะมั้ง” เสียงอันเยือกเย็นชวนสยองออกมาจากปากของยัยอากิ

               “ไม่เปลี่ยนเลยนะคะอารากิ ได้กลิ่นหอมแล้วอยากลิ้มรสไปซะหมดเลย” อยากลิ้มรสเหรอ อะไรกันเนี่ยยัยอากิพูดอะไรกับยัยเรย์กันนะ