The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
winter
วันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มีนาคม พ.ศ. 2557 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) Chapter 14 อาหารมื้อค่ำที่แสนยุ่ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter XIV
อาหารมื้อค่ำที่แสนยุ่ง
เพี้ยะ!
ฝ่ามืออันเรียวๆของแม่ประทับลงใบหน้าของพ่อจนแดง ตาของแม่เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา แต่ไม่นานแม่ก็โผเข้ากอดพ่อเอาไว้ เปลี่ยนอารมณ์เร็วแบบนี้เล่นเอาพ่อฉันงงไปเลยแฮะ
“คุณหายไปไหนมาตั้งสิบปี...ฮึก...คุณรู้ไหม...ฉันคิดว่าคุณมากเลยนะ....”
“ผมยังไม่ได้ตายซะหน่อยที่รักอย่าร้องไห้สิ ผมสัญญาแล้วไงว่าผมจะปกป้องคุมครองคุณและลูกทั้งสองตลอดไปยังไงล่ะ”
“แล้วคุณเป็นยังไงบ้างไม่ส่งข่าวมาเลยนะคะ” แม่เริ่มหยุดร้องไห้แล้วถามไถ่พ่อฉัน
“ก็สบายดี สำนักงานใหญ่เขาใช่งานผมไม่หนักเท่าไหร่เลยไม่มีเวลาติดต่อมา” อะไรของพ่อคะหนูงงนะ
“แสดงว่างานยุ่งมากนะสินะ”
“ก็นะ งานของผมมันเลิกทำไม่ได้ด้วยสิ เลยให้แค่ลูกน้องส่งเงินมาให้แทนน่ะ แล้วพอใช้ไหม”
พ่อสงเงินมาด้วยเหรอนี่ พ่อนี่ช่างมีความรับผิดชอบเสียจริงเลยแล้วนายเก็นล่ะอยู่คนเดียวแบบนั้นมีใครส่งเงินมาให้ไหมนะ
“ก็ต้องพออยู่แล้วสิคะ ลูกน้องคุณส่งมาเดือนละล้านเยนแบบนั้นฉันเลยผ่อนบ้านและส่งยัยนานะและยัยนามิเรียนได้สบายๆเลย” ดะ...เดือนละล้านเลยเหรอคะพ่อ OoO
“ก็ดีแล้วล่ะ หึ หึ หึ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แกร็ก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นใครมาเอาตอนนี้นะและเสียงนั่นเปิดประตูเข้ามาภายในบ้าน
“นายเรียว คุณซากุระ”
“อืม...”
“พวกนายมีธุระอะไร”
“กับเธอไม่มีหรอกแต่....” นายเรียวมองไปที่พ่อฉันที่ยังยืนกอดเลวแม่ฉันอยู่
“มาแล้วเหรอ ไหนบอกว่าจะไปรับที่สนามบินไง”
“ต้องขอโทษจริงครับ พอดีเราต้องกันไม่ให้ปีศาจพวกนั้นอาละวาทไปมากกว่านี้ก็เลย....” นายเรียวทำหน้าสำนึกผิดเป็นด้วยแฮะพึ่งเคยเห็นอยากจะขำเหมือนกันนะแต่
“ฮะฮะฮ่า เจ้ากับปะเรียวทาโร่สำนึกผิดเป็นด้วยเหรอ”
“อยากตายนักใช่ไหมไอ้เก็นกิชิ”
“ทำได้งั้นเหรอ”
“ลองไหมล่ะ”
พูดจบทั้งสองก็ตั้งท่าทางจะจู่โจมกันทันที นายเรียวสร้างธนูแสงนั้นอีกแล้ว ส่วนนายเก็นก็ไม่รู้ไปเอาอาบมาจากไหน คงเสกเอาแน่เลย และตั้งท่าจะสู้กันแล้วสิเอาไงดี พ่อฉันก็ทำหน้าเฉยๆ แต่แม่ฉันยิ่งทำหน้าเฉยๆไปใหญ่เลยแฮะ ไม่ตกใจกับธนูของนายเรียวกับดาบของนายเก็นซักนิดเลยเหรอ
“วัยรุ่นเลือดร้อนจริงๆเลยนะคะคุณพวกนี้ก็คล้ายๆกับคุณเมื่อก่อนจริงๆ”
“นั้นสินะ” ทั้งสองนั่งลงโซฟาและดูนายเก็นและนายเรียวสู้กันซะงั้น
“พ่อคะ แม่คะ จะไม่ห้ามหน่อยเหรอเดียวพวกเขาฆ่ากันตายขึ้นมาทำไงคะ”
“ช่างพวกเขาเถอะถือว่าประลองเลือกคู่ละกัน ใครชนะก็ได้ลูกไป”
“พูดเล่นใช่ไหมคะเนี่ย!!!”
คำพูดของแม่ฉันดังขึ้นแล้วสะท้อนไปมาในหัวฉัน นี่ฉันหูผาดไปใช่ไหมเนี่ย แม่เพี้ยนไปแล้วเหรอ แต่มันยิ่งทำให้นายเก็นคึกคะนองขึ้นมาทันทีทันใดแต่ผิดกับนายเรียว
“ได้ยินแล้วนะเรียวฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก”
“ขอผ่าน ฉันขอยอมแพ้ละกัน ใครจะไปอยากได้ยัยบ้านี่กันล่ะ”
“นายว่าไงนะ!”
“ฉันไม่ชอบพูดหลายครั้ง”
“คุณแม่ครับตามที่สัญญานะครับอย่าคืนคำนะ” นายบ้าเก็นดีใจจนเนียนเรียกแม่ฉันว่าแม่เลยซะงั้น
“ได้สิแต่ต้องทำให้ลูกสาวฉันรักในตัวเธอให้ได้ละนะ”
“ไม่มีทางคะแม่ หนูไม่แต่งกับนายบ้านี่หรอก *////*”
“เอ๊ะ เดียวๆนะคะเมื่อกี้คุณหญิงเขาแค่พูดว่ายกให้แต่ไม่ได้บอกว่าให้แต่งงานนี่คะ คุณคิดอะไรอยู่หรอเปล่า” ยัยคุณซากุระจอมเงียบพูดขึ้น เล่นฉันซะหน้าแดงเลยนะ
“เปล่าซะหน่อยอย่าคิดไปเองสิ” -////-
“คุณตางหากที่คิด”
“เอ่อ....*//////* ”
“แสดงว่าคุณพี่คิดไปโน้นแล้วสินะ”
“เปล่าซะหน่อย เอ๋...”
“เสียงใครน่ะ” พ่อฉันพูดขึ้น
“อ๋อ เรย์จังไงจำไม่ได้เหรอ”
“เรย์ไหนผมไม่เห็นรู้จักเลย” นั้นเอาแล้วไงยัยเรย์ แล้วยัยนั้นอยู่ไหนนะ
“เรย์ลูกของญาติคุณยังไงล่ะคะ”
ระหว่างที่พ่อฉันยังงงๆกับบุคคลปริศนาอยู่ นายเรียวก็รีบเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งแล้วพ่อฉันก็
“อ๋อเรย์ ลูกสาวของไทกะนี่เอง แล้วเธออยู่ไหนล่ะไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เอ่อพ่อคะไทกะไหนอีกล่ะคะ
“อยู่นี่คะ”
ยัยเรย์เดินออกมาจากครัวตามคำเรียกของพ่อฉัน ในมือยัยนั้นยังถือข้าวปั้นจานโตเอาไว้อยู่และฉันก็เหลือบเห็นเมล็ดข้าวติดอยู่มุมปากเธอด้วยล่ะ ยัยนี่กินเลอะชะมัดเลย
“เรย์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะมานี่สิ ไงสบายดีไหม” ยัยเรย์เดินเข้าไปหาพ่อแล้วพ่อฉันก็กอดยัยนี่ซะงั้น
“สวัสดีค่ะคุณลุง หนูสบายดีค่ะแล้วคุณลุงล่ะคะ” อะไรกันสองคนนั้น
“สบายดี ขอบใจนะที่ช่วยดูแลพี่นามิเขาอีกแรง ขอบใจนะ”
“ค่ะคุณลุง”
ฉันดูสองคนแปลกกำลังสนทนาอยู่ซักพัก นายเก็นก็ทำอะไรแปลกๆ โดยเขายื่นหน้าเข้ามาข้างๆใบหน้าฉันและกำลังหายใจรดต้นคอกับหูฉันอยู่ นายนี่โรคจิตหรือไงฟะ
“นายเป็นบ้าอะไรของนายยะ”
“ฉันหิวแล้วทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
“นายก็หากินเอาเองสิ”
“ไม่เอาฉันจะกินฝีมือเธอ”
“ไม่กลัวฉันวางยาพิษในอาหารอีกเหรอ” นายเรียวพูดกวนๆขึ้น
“ยุ่งน่า นายไม่มีทางวางยาฉันได้อีกหรอก หรือถ้าวางอีกก็ไม่ได้ผลแล้วล่ะ”
“พล่ามบ้าอะไรของแก”
“พอดีฉันมีภูมต้านทานยานั้นแล้ว มันทำอะไรฉันเป็นครั้งที่สองได้หรอก”
“ฉันไม่เคยได้ยินว่าปีศาจอย่างพวกแกทำแบบนั้นได้” นั้นดิ
“แต่ฉันทำได้” นายจะเก่งไปหน่อยไหมเนี่ย
“งั้นก็ดีฉันจะได้ฆ่าแกยากขึ้น” แหงะนายนี่อยากฆ่านายเก็นขนาดนั้นเลยเหรอ
“นี่พวกนายจะกัดกันอีกนานไหมฮะ ฉันก็หิวแล้วนะ” ฉันพูดขัดขึ้น
“หยุดแล้วครับ ผมก็หิวเหมือนกัน” นายเก็นรีบขานรับแบบกวนๆ
“งั้นแม่ว่าเรามาทานอาหารเย็นด้วยกันทั้งหมดเลยดีกว่านะ” แม่พูดบ้าง เห็นเงียบดูเราเถียงกันนานแล้วอะนะ
“แล้วพี่นานะล่ะคะ ไม่รอพี่เขาก่อนเหรอ”
“อ๋อพี่เขาไปประชุมที่ต่างจังหวัดน่ะ อีกสองสามวันคงกลับ หรือลูกจะรอจ๊ะ” พี่นี่ก็ ดันไม่อยู่ซะงั้น
“ไม่ดีกว่า เราไปทำอาหารเย็นกันดีกว่านะคะ” แม่ของฉันกำลังจะลุกจากพ่อฉัน ฉันเลยห้ามท่านไว้ เพราะอยากให้ท่านอยู่ด้วยกันดีกว่า
หน้าที่ทำอาหารเลยตกเป็นของฉัน ยัยเรย์ และคุณซากุระ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงหรอกว่าใครทำอาหารเก่งที่สุด ก็คุณซากุระคนเดิมนั้นแหละคะ เธอโชว์การทำอาหารระดับแดจังกึมเลยล่ะมั้ง แต่นี่มันแค่อาหารญี่ปุ่นเท่านั้นเองถ้าเป็นอาหารเกาหลีล่ะก็ขอบอกว่าใช่เลย แต่ยัยเรย์ก็หายไปนานเหมือนกันนะแค่บอกให้ไปซื้อเนื้อมาทำแกงกระหรี่แค่นี้ทำไมไปนานจัง
ตอนแรกกะว่าจะให้ยัยเรย์เสกเอาแต่เธอดันบอกว่า เวทย์มนต์ก็เหมือนกับการเล่นกลเสกมามากเท่าไหร่ก็กินไม่อิ่มหรอกเพราะไม่ใช่ของจริง ฉันเลยต้องให้เธอออกไปซื้อแถวๆปากซอยหน้าหมู่บ้าน
“มาแล้วคะ” เสียงแจ้วๆมาก่อนตัวแบบนี้ใช่แน่
“ทำไมไปนานจัง หมอเครื่องปรุงน้ำแห้งจะหมดจนเกือบไหม้หลายรอบแล้วนะ” ขอโวยหน่อยละกันเพราะแกงกระหรี่ฉันทำเองถ้าไหม้ไปจริงๆล่ะก็ฉันจะอัดเธอแน่ยัยเรย์
“โทษทีคะพอดีเจอเสื้อผ้าลดราคาเลยแวะดู” ยัยนี่สนใจของแบบนี้ด้วยเหรอ
“ไหนล่ะเนื้อที่ฉันให้ไปซื้อมาน่ะ” ไม่เห็นถือเขามาในครัวแฮะ
“รอซักครู่นะคะ”
พูดจบยัยนั้นก็เดินออกไปจากห้องครัว และก็มีเสียงอะไรบางอย่างที่น่าจะหนักมากกำลังเคลื่อนที่เข้ามาในนี้ และข้อสงสัยก็หมอไปทันทีเมื่อยัยเรย์เดินเขามาพร้อมกับ...เอ่อ...
“เนื้อที่สั่งได้แล้วคะ”
“ยัยเรย์เธอซื้อมามากไปไหมเนี่ย”
“ไม่ได้ซื้อคะ ขโมยฟรามแถวๆนี้มา” ขโมยเหรอ
“ยัยบ้า! เธอขโมยเขามาเนี่ยนะ! แถมเอามาเป็นๆทั้งตัวอีก!”
มอออออ มอออออ
เจ้าวัวตัวขนาดใหญ่สีขาวดำลายจุดคล้ายๆหมีแพนด้า ร้องมอๆอยู่บนบ่ายัยเรย์ ยัยบ้านี่เล่นเอามาทั้งตัวแบบนี้คิดจะกินเป็นอาทิตย์เลยหรือไงเนี่ย แถมนั้นมันวัวของลุงคาซากิ(เป็นเพื่อนพ่อที่มาดูแลฉันแม่และพี่นานะแทนพ่ออยู่บ่อยๆ)ซะด้วย นั้นมันวัวนมนะฉันจำได้ แล้วตอนเข้ามาหวังว่าแม่คงไม่เห็นนะ
“เธอเอาไปคืนเขาเดียวนี้เลยนะเรย์”
“ทำไมล่ะคะไม่ชอบของสดใหม่เหรอ”
“สดบ้านเธอนะสิ เป็นๆซะมากกว่า ฉันอยากได้แบบสำเร็จรูปย่ะ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ”
แล้วยัยเรย์ก็เดินออกไปอีกรอบ แล้วซักพักก็เดินเข้ามาพร้อมกับ เนื้อสองแพ็ค ยัยเรย์น่าจะไปซื้อมาไหมล่ะมั้ง หรือยัยเรย์เอาวัวตัวเมื่อกี้ไปเชือดมาล่ะเนี่ย
“แล้ววัวตัวนั้นหายไปไหนล่ะ” ฉันถาม
“เอาไปคืนแล้วคะ”
“งั้นก็แล้วไป เธอนี่ทำฉันเสียเวลาชะมัดเลย เธอเอาเนื้อไปหันเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วเอามาให้ฉัน”
“คะ คุณพี่”
แล้วยัยเรย์ก็เดินไปตรงมุมที่มีมีดกับเขียงแล้วลงมือหั่นซักพักเธอก็เดินมาหาฉันพร้อมกับเนื้อวัวที่หั่นแล้วมาด้วย แต่แม่คุณหั่นชิ้นหนาไปไหมเนี่ย เขาหั่นพอดีคำเธอดันหั่นพอดีสองสามคำเลยซะงั้นแต่ช่างเหอะ มีแต่ตัวกินจุอยู่แล้วนี่ ทำไซต์ใหญ่ๆหน่อยละกัน
หลังใส่เนื้อแล้วคนๆกวนๆให้เข้ากันและรอจนเนื้อสุกได้ที่ แต่จะให้อร่อยจริงๆมันต้องค้างคืนแล้วเอาเคี่ยวใหม่ถึงจะกลมกล่อมและเนื้อนุ่ม แต่สำหรับนายเก็นแล้วคงกิได้ล่ะมั้งเพราะนายนี่ไม่เคยจุกจิกเรื่องของกินซักเท่าไหร่ มีแต่นายเรียวล่ะมั้งที่จะติว่าอาหารฉันแย่อย่างโน้นอย่างนี้ ถ้าหมอนั้นว่าฉันจริงๆล่ะก็ฉันจะให้พ่อฉันส่งกลับอิตาลีไปเลย ก็พ่อฉันเป็นหัวหน้าพวกนั้นนี่
“คุณนามิคะฉันเตรียมอาหารส่วนของฉันเสร็จแล้วนะคะ” เสียงของคุณซากุระพูดขึ้น “แล้วคุณเสร็จหรือยังคะ มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ไหมคะ” และเธอก็ถามว่าให้ช่วยอะไรไหมทันที
“ไม่ดีกว่าคะแค่ของคุณก็ทำมากพอแล้ว ของฉันเดียวได้ที่แล้วก็ยกไปเสริฟได้แล้วล่ะค่ะ”
“งั้นก็เดี๋ยวฉันไปจัดโต๊ะรอนะคะ” แล้วเธอก็เดินออกไปเหลือฉันกับยัยเรย์แค่สองคน
“เรย์หยิบช้อนให้ทีสิ”
“ค่ะ” แล้วเธอก็หยิบมาให้ฉัน
“นี่ถามจริงๆเถอะ เธออยากได้วิญญาณฉันจริงๆนะเหรอ” ฉันกลืนน้ำลายเล็กน้อย
“ถามทำไมล่ะคะ”
“ก็แหม...ฉันแค่อยากรู้นี่ว่าเธอต้องรอคอยวิญญาณอีกกี่ดวงกันถึงจะครบร้อยแล้วเธอจะเธออิสระ”
“แค่วิญญาณของคุณพี่ดวงเดียวเท่านั้น ฉันก็หลุดออกจากแหวนวงนั้นแล้วล่ะค่ะ” อะไรนะ
“งั้นก็ฉัน ก็เป็นดวงวิญญาณที่ร้อยของเธอแล้วงั้นสิ”
“ใช่คะ” OoO
“งั้นเธอก็รอฉันตายอย่างเดียวนะสิ” ยัยนี่จะฆ่าฉันไหมเนี่ย(ยังระแวงอยู่)
“ไม่หรอกคะนายหญิง ผู้รับใช้ไม่มีสิทธิคร่าชีวิตของเจ้านายก่อนเขาจะหมดอายุขัย ไม่งั้นดวงวิญญาณดวงนั้นจะไม่กลายเป็นของผู้รับใช้เพราะเขาทำผิดสัญญา” ยัยนี่อ่านความคิดฉันอีกแล้ว
“คำสัญญาที่ว่านี่ยังไงเหรอ =_= ??”
“ก็อย่างเช่นจะต้องคอยปกป้องเจ้านายจนวาระสุดท้ายจะมาถึงอะไรทำนองนี้ล่ะคะ”
“งั้นฉันไม่สามารถตายด้วยน้ำมือเธอน่ะสินะ” O_O
“ถูกต้องค่ะนายหญิง”
“งั้นก็วางใจได้หน่อย” โล่งอก -_-
“นี่คุณพี่ไม่ไว้ใจฉันเลยเหรอ น้อยใจนะคะ” แล้วยัยเรย์ก็ตีหน้าเศร้าทันทีหึ หึ ยัยบ๊อง
“เปล่าๆไม่ใช่ฉันก็แค่ถามไปนั้น”
ตึง!!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างดังขึ้นบริเวณห้องกินข้าว พอฉันยกหม้อออกจากเตาแล้วเดินออกจากครัวไปดูก็พบว่า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
