Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

 
8
 
ฉันวิ่งเข้ามาในโรงพักอย่างรีบร้อน สายตาก็กวาดไปทั่วโรงพักเพื่อหาตัวเพื่อนทั้ง 4 คน
“มอร์ฟีน!!” เสียง ซาร์ซีน ตะโกนเรียกฉันดังลั่นโรงพักก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นเพื่อนทั้ง 4 คน ที่ยืนเกาะกรงเหล็กในห้องขังอยู่
“เห้ย!..ปล่อยตัวเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันหันไปตะโกนใส่ตำรวจที่ยืนถือโทรศัพท์ของสปิ้นอยู่
“ใจเย็นสิ..ฉันจำเป็นต้องคุยกับ พ่อ แม่ ของเพื่อนเธอ”
“ไม่ต้องคุยอะไรทั้งนั้น..ปล่อยพวกเธอเดี๋ยวนี้!”
“ปล่อยตัวเพื่อนเธองั้นหรอ..คงยาก..เพราะเพื่อนทั้ง 4 คนของเธอได้รุมทำร้ายร่างกาย เด็กโรงเรียนเซ้นโมรีเลส 9 คน จนพวกเธอต้องไปนอนที่โรงพยาบาลนู้น!” คุณตำรวจกล่าวอย่างโมโห
“นี่คุณตำรวจ ยังกล้าใช้คำว่า รุมทำร้ายร่ายกายอีกหรอกคะ!.. ก็เห็นๆกันอยู่ว่าฝั่งนั้นมันเยอะกว่าครึ่งต่อครึ่งหนะ!!!!”
“ครึ่งต่อครึ่งแล้วยังไง..เพื่อนเธอเป็นอะไรซะที่ไหน แต่ดูฝ่ายนั้นสิ ช้ำในจนสาหัส ต้องเข้าโรงพยาบาลกันทั้ง 9 คน..แล้วแบบนี้จะให้ฉันปล่อยเพื่อนเธอได้ยังไง!!! ”
“ไป..เข้าไปนอนในคุกโน่นไป!!” ตำรวจอีกคนเดินจูงมือชายคนหนึ่งเข้ามาในโรงพักก่อนจะตะโกนขึ้น
“อ้าว..จ่าวัสสันเป็นอะไรมาครับ!” ตำรวจคนที่คุยกับฉันเมื่อครู่หันไปถามจ่าวัสสันอย่างตกใจ
“ก็ไอ้เด็กเวรเนี่ยะ มันเอาขวดตีหัวผม” จ่าวัสสันกล่าวพร้อมชี้ไปที่ชายผู้โดนใส่กุญแจมือ
“O__O” ฉันหันไปมองหน้าชายคนนั้นก่อนจะรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องในทันที
“ไง..โดนข้อหาอะไรหละเธอ” เด็นที่กำลังเดินเข้าไปในห้องขังหันมากล่าวทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี
  ;เหอะ โดนจับแล้วยังไม่สำนึกอีก
“รู้จักกันหรอเธอสองคนหนะ” ตำรวจคนแรกกล่าวขึ้น
“นี่..ตำรวจ!!”ฉันกล่าว
“เรื่องเพื่อนเธอ..ฉันยังปล่อยตัวไม่ได้นะ ต้องรอพ่อแม่พวกเธอมาจัดการ” เค้ากล่าวแทรกคำพูดของฉัน
“ได้ยังไง..ก็ในเมื่อฝ่ายนั้นมันรุมทำร้ายเพื่อนฉัน!!” ฉันกล่าวอารมณ์เสีย
“มาประกันตัวลูกชาย!!” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในโรงพักก่อนจะพูดขึ้น
“เอ่อ..ลูกชายท่าน..คะ..คนไหนครับ” จ่าวัสสันกล่าวขึ้นอย่างไม่เต็มเสียง
“ก็เด็กเวร ที่มึงเรียกนั่นแหละ!!” เด็นตะโกนออกมาจากห้องขังอย่างหงุดหงิด
“เอ่อ.ครับ ครับๆ..ประกันตัวครับท่าน” จ่าวัสสันกล่าวกับท่านผู้นั้น ก่อนจะรีบตาลีตาเหลือกวิ่งไปเปิดห้องขังให้กับเด็น
“ขอบใจป๊า!” เด็นกล่าวก่อนจะเดินไปทางประตูโรงพักทันที
“เฮ้ย..หัวไปโดนไรมาวะ” ท่านคนนั้นหันไปถามจ่าวัสสัน
“อ้อ..นี้หรอครับ..ผมเดินชนเสาครับท่าน”
“ถุ้ย!! ” เด็นพ่นน้ำลายออกมาเสียงดังหลังจากที่ จ่าวัสสันพูดจบ
“แล้วนั่นแกจะไปไหน ไอ้ การ์เด็น” ท่านคนนั้นหันไปถามเด็นที่กำลังจะเดินออกไป
“ไปรับไอ้ฟ๊อน!”
“ฟีน..ทำไงดี” เพนหันมาเรียกฉันด้วยเสียงที่เบาหวิว
“ฉันกำลังคิดอยู่!!” ฉันหันไปพูดกับเพน
“เออป๊า..ประกันตัวไอ้พวกนั้นด้วย!!” เด็นพูดขึ้นพร้อมชี้มาที่ฉันก่อนจะเดินออกไปข้างนอกโรงพักทันที
==^^ ชายที่เด็นเรียนเค้าว่าป๊า หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ ก่อนจะหันไปพูดกับ จ่าวัสสัน
 
“ได้ยินแล้วก็ปล่อยตัวเด็กพวกนี้สิ!!” ท่านคนนั้นหันมาสั่งตำรวจคนแรก
จบคำพูดของท่านคนนั้น ตำรวจคนแรกก็รีบมาเปิดประตูห้องขังให้เพื่อนของฉันทันที
“ขะ..ขอบคุณนะคะ” ฉันกล่าวก่อนจะค่อยๆเดินผ่านหน้าของท่านคนนั้นไปทางประตูโรงพักพร้อมเพื่อนทั้ง 4 คน
“ไหนลองบอกฉันมาสิว่า พวกเธอไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนเซ้นโมรีเลส ได้ยังไง??” ฉันถามขณะขับรถไปยังโกดังอีกครั้ง
“คือโรงเรียนของฉันชนะการแข่งรีด โรงเรียนพวกมันหนะสิ” ซาร์ซีนกล่าว
“ยัยพวกนั้น..คงจะไม่พอใจที่พวกฉันชนะ..ก็เลย” เฟียเล่าต่อจากซาร์ซีน *ฉันเอง ตอนที่อยู่โรงรียนเก่าก็เป็นรีดให้กับโรงเรียนเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนที่แข่งแพ้ แล้วมาพาลแบบนี้
“ว่าแต่ไอ้หมอนั่น มันเพื่อนแอ็กคอร์ดไม่ใช่หรอ?” เพนหันมาถามฉัน
“เด็นหนะหรอ..ฉันก็ยังงงอยู่เหมือนกันนะ เรื่องที่มันช่วยพวกเรา”
     ณ.โกดังหลังโรงเรียน
               “ เอ้า!! ชน ^///^”
 แล้วคืนนั้น
ก็อย่างเช่นเคยพวกเราฉลองกัน เฮฮาอย่างไม่มีเรื่องต้องกังวล ทั้งฉันและเพื่อนรักอีก 4 คน รวมทั้งน้องๆ อีก 10-20 ชีวิต
ก็ร่วมวงเฮฮากัน จนข้ามคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น
      ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนฉันเมามากและหากุญแจบ้านไม่เจอ ฉันจึงต้องมานอน คา ประตูเข้าบ้านตัวเองแบบนี้ --* ส่วนเพื่อนที่เหลือ กับน้องๆกลุ่มนั้น ก็เมาเละเทะจนน๊อกอยู่ที่โกดังเก็บของนั่น
และเมื่อตัวฉันเองที่สร่างเมาแล้ว รู้สึกตัว ก็รีบวิ่งแจ่นเข้าไปในตัวบ้านทันที
“โชคดีนะที่ฉันไม่ไปนอน อยู่นอกรั้วบ้านหนะ-0-” ฉันบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวไป โรงเรียน แต่!!
นี่มันเที่ยงแล้ว ซึ่งแน่นอนไปตอนนี้ก็คงจะไม่ทัน ฉันจึงตัดสินใจไปยังร้านอาหารเพื่อซดโจ๊กซักถ้วย
-ร้านอาหารเปอร์เซีย  
“รับอะไรดีครับ^^” เด็กเสริฟในร้านรีบเดินมาถามฉัน ทันทีที่ฉันตัดสินใจนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนี้
“ขอเป็นโจ๊ก ไม่ใส่ขิงนะคะ แล้วก็น้ำเปล่าเย็นๆแก้วนึงคะ” ฉันบอกเด็กเสริฟคนนั้น แล้วนั่งรอสิ่งที่สั่งไปสักครู่ โจ๊กและน้ำเย็นที่ฉันสั่งก็มาถึง
“หวัดดี^^” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมามองเค้าคนนั้นทันที
“ รีเมค!!”
“ตกใจหรอ ที่เห็นฉัน”เค้าถามขึ้นก่อนจะนั่งลงตรงกันข้ามฉัน พร้อมๆกับโจ๊กที่เด็กเสริฟนำมาวางไว้
“นิดหน่อย..ก็ตอนนี้มันเป็นเวลาเรียนนี่ -0-”ฉันตอบก่อนจะลากถ้วยโจ๊กมาไว้ข้างหน้าตัวเอง
“นั่นสินะ..พอดีฉันขี้เกียจนิดหน่อยหนะ..แล้วเธอล่ะไม่เรียนหรือไง”
“อืม..ตื่นสายไปหน่อย” ฉันตอบอย่างเรียบๆก่อนจะรีบกินโจ๊กคำแรก