Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

8

ฉันวิ่งเข้ามาในโรงพักอย่างรีบร้อน สายตาก็กวาดไปทั่วโรงพักเพื่อหาตัวเพื่อนทั้ง 4 คน

“มอร์ฟีน!!” เสียง ซาร์ซีน ตะโกนเรียกฉันดังลั่นโรงพักก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นเพื่อนทั้ง 4 คน ที่ยืนเกาะกรงเหล็กในห้องขังอยู่

“เห้ย!..ปล่อยตัวเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันหันไปตะโกนใส่ตำรวจที่ยืนถือโทรศัพท์ของสปิ้นอยู่

“ใจเย็นสิ..ฉันจำเป็นต้องคุยกับ พ่อ แม่ ของเพื่อนเธอ”

“ไม่ต้องคุยอะไรทั้งนั้น..ปล่อยพวกเธอเดี๋ยวนี้!”

“ปล่อยตัวเพื่อนเธองั้นหรอ..คงยาก..เพราะเพื่อนทั้ง 4 คนของเธอได้รุมทำร้ายร่างกาย เด็กโรงเรียนเซ้นโมรีเลส 9 คน จนพวกเธอต้องไปนอนที่โรงพยาบาลนู้น!” คุณตำรวจกล่าวอย่างโมโห

“นี่คุณตำรวจ ยังกล้าใช้คำว่า รุมทำร้ายร่ายกายอีกหรอกคะ!.. ก็เห็นๆกันอยู่ว่าฝั่งนั้นมันเยอะกว่าครึ่งต่อครึ่งหนะ!!!!”

“ครึ่งต่อครึ่งแล้วยังไง..เพื่อนเธอเป็นอะไรซะที่ไหน แต่ดูฝ่ายนั้นสิ ช้ำในจนสาหัส ต้องเข้าโรงพยาบาลกันทั้ง 9 คน..แล้วแบบนี้จะให้ฉันปล่อยเพื่อนเธอได้ยังไง!!! ”

“ไป..เข้าไปนอนในคุกโน่นไป!!” ตำรวจอีกคนเดินจูงมือชายคนหนึ่งเข้ามาในโรงพักก่อนจะตะโกนขึ้น

“อ้าว..จ่าวัสสันเป็นอะไรมาครับ!” ตำรวจคนที่คุยกับฉันเมื่อครู่หันไปถามจ่าวัสสันอย่างตกใจ

“ก็ไอ้เด็กเวรเนี่ยะ มันเอาขวดตีหัวผม” จ่าวัสสันกล่าวพร้อมชี้ไปที่ชายผู้โดนใส่กุญแจมือ

“O__O” ฉันหันไปมองหน้าชายคนนั้นก่อนจะรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องในทันที

“ไง..โดนข้อหาอะไรหละเธอ” เด็นที่กำลังเดินเข้าไปในห้องขังหันมากล่าวทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี

  ;เหอะ โดนจับแล้วยังไม่สำนึกอีก

“รู้จักกันหรอเธอสองคนหนะ” ตำรวจคนแรกกล่าวขึ้น

“นี่..ตำรวจ!!”ฉันกล่าว

“เรื่องเพื่อนเธอ..ฉันยังปล่อยตัวไม่ได้นะ ต้องรอพ่อแม่พวกเธอมาจัดการ” เค้ากล่าวแทรกคำพูดของฉัน

“ได้ยังไง..ก็ในเมื่อฝ่ายนั้นมันรุมทำร้ายเพื่อนฉัน!!” ฉันกล่าวอารมณ์เสีย

“มาประกันตัวลูกชาย!!” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในโรงพักก่อนจะพูดขึ้น

“เอ่อ..ลูกชายท่าน..คะ..คนไหนครับ” จ่าวัสสันกล่าวขึ้นอย่างไม่เต็มเสียง

“ก็เด็กเวร ที่มึงเรียกนั่นแหละ!!” เด็นตะโกนออกมาจากห้องขังอย่างหงุดหงิด

“เอ่อ.ครับ ครับๆ..ประกันตัวครับท่าน” จ่าวัสสันกล่าวกับท่านผู้นั้น ก่อนจะรีบตาลีตาเหลือกวิ่งไปเปิดห้องขังให้กับเด็น

“ขอบใจป๊า!” เด็นกล่าวก่อนจะเดินไปทางประตูโรงพักทันที

“เฮ้ย..หัวไปโดนไรมาวะ” ท่านคนนั้นหันไปถามจ่าวัสสัน

“อ้อ..นี้หรอครับ..ผมเดินชนเสาครับท่าน”

“ถุ้ย!! ” เด็นพ่นน้ำลายออกมาเสียงดังหลังจากที่ จ่าวัสสันพูดจบ

“แล้วนั่นแกจะไปไหน ไอ้ การ์เด็น” ท่านคนนั้นหันไปถามเด็นที่กำลังจะเดินออกไป

“ไปรับไอ้ฟ๊อน!”

“ฟีน..ทำไงดี” เพนหันมาเรียกฉันด้วยเสียงที่เบาหวิว

“ฉันกำลังคิดอยู่!!” ฉันหันไปพูดกับเพน

“เออป๊า..ประกันตัวไอ้พวกนั้นด้วย!!” เด็นพูดขึ้นพร้อมชี้มาที่ฉันก่อนจะเดินออกไปข้างนอกโรงพักทันที

==^^ ชายที่เด็นเรียนเค้าว่าป๊า หันมามองหน้าฉันอย่าง งงๆ ก่อนจะหันไปพูดกับ จ่าวัสสัน

“ได้ยินแล้วก็ปล่อยตัวเด็กพวกนี้สิ!!” ท่านคนนั้นหันมาสั่งตำรวจคนแรก

จบคำพูดของท่านคนนั้น ตำรวจคนแรกก็รีบมาเปิดประตูห้องขังให้เพื่อนของฉันทันที

“ขะ..ขอบคุณนะคะ” ฉันกล่าวก่อนจะค่อยๆเดินผ่านหน้าของท่านคนนั้นไปทางประตูโรงพักพร้อมเพื่อนทั้ง 4 คน

“ไหนลองบอกฉันมาสิว่า พวกเธอไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนเซ้นโมรีเลส ได้ยังไง??” ฉันถามขณะขับรถไปยังโกดังอีกครั้ง

“คือโรงเรียนของฉันชนะการแข่งรีด โรงเรียนพวกมันหนะสิ” ซาร์ซีนกล่าว

“ยัยพวกนั้น..คงจะไม่พอใจที่พวกฉันชนะ..ก็เลย” เฟียเล่าต่อจากซาร์ซีน *ฉันเอง ตอนที่อยู่โรงรียนเก่าก็เป็นรีดให้กับโรงเรียนเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนที่แข่งแพ้ แล้วมาพาลแบบนี้

“ว่าแต่ไอ้หมอนั่น มันเพื่อนแอ็กคอร์ดไม่ใช่หรอ?” เพนหันมาถามฉัน

“เด็นหนะหรอ..ฉันก็ยังงงอยู่เหมือนกันนะ เรื่องที่มันช่วยพวกเรา”

     ณ.โกดังหลังโรงเรียน

               “ เอ้า!! ชน ^///^”

 แล้วคืนนั้น

ก็อย่างเช่นเคยพวกเราฉลองกัน เฮฮาอย่างไม่มีเรื่องต้องกังวล ทั้งฉันและเพื่อนรักอีก 4 คน รวมทั้งน้องๆ อีก 10-20 ชีวิต

ก็ร่วมวงเฮฮากัน จนข้ามคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น

      ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนฉันเมามากและหากุญแจบ้านไม่เจอ ฉันจึงต้องมานอน คา ประตูเข้าบ้านตัวเองแบบนี้ --* ส่วนเพื่อนที่เหลือ กับน้องๆกลุ่มนั้น ก็เมาเละเทะจนน๊อกอยู่ที่โกดังเก็บของนั่น

และเมื่อตัวฉันเองที่สร่างเมาแล้ว รู้สึกตัว ก็รีบวิ่งแจ่นเข้าไปในตัวบ้านทันที

“โชคดีนะที่ฉันไม่ไปนอน อยู่นอกรั้วบ้านหนะ-0-” ฉันบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวไป โรงเรียน แต่!!

นี่มันเที่ยงแล้ว ซึ่งแน่นอนไปตอนนี้ก็คงจะไม่ทัน ฉันจึงตัดสินใจไปยังร้านอาหารเพื่อซดโจ๊กซักถ้วย

-ร้านอาหารเปอร์เซีย  

“รับอะไรดีครับ^^” เด็กเสริฟในร้านรีบเดินมาถามฉัน ทันทีที่ฉันตัดสินใจนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนี้

“ขอเป็นโจ๊ก ไม่ใส่ขิงนะคะ แล้วก็น้ำเปล่าเย็นๆแก้วนึงคะ” ฉันบอกเด็กเสริฟคนนั้น แล้วนั่งรอสิ่งที่สั่งไปสักครู่ โจ๊กและน้ำเย็นที่ฉันสั่งก็มาถึง

“หวัดดี^^” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมามองเค้าคนนั้นทันที

“ รีเมค!!”

“ตกใจหรอ ที่เห็นฉัน”เค้าถามขึ้นก่อนจะนั่งลงตรงกันข้ามฉัน พร้อมๆกับโจ๊กที่เด็กเสริฟนำมาวางไว้

“นิดหน่อย..ก็ตอนนี้มันเป็นเวลาเรียนนี่ -0-”ฉันตอบก่อนจะลากถ้วยโจ๊กมาไว้ข้างหน้าตัวเอง

“นั่นสินะ..พอดีฉันขี้เกียจนิดหน่อยหนะ..แล้วเธอล่ะไม่เรียนหรือไง”

“อืม..ตื่นสายไปหน่อย” ฉันตอบอย่างเรียบๆก่อนจะรีบกินโจ๊กคำแรก