Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

5
 
ครู่เดียวเสียงออดพักเที่ยงก็ดังขึ้น นักเรียนในห้องก็พากันทยอยออกจากห้องเพื่อไปกินข้าวเหลือเพียงฉันที่ยังคงนั่งฟังเพลงในโทรศัพท์อยู่เพียงผู้เดียว
ปั้ง!!
เสียงวัตถุแข็งชนิดหนึ่งกระทบกับอะไรบางอย่างดังลอดผ่านหูฟังเข้ามาในหูของฉัน ฉันจึงมองหาต้นเสียงนั่นทันที
แล้วก็พบกับ 3สาวในบัญชีแค้น พวกเธอกับลังพูดอะไรบางอย่างกับฉันแต่ฉันไม่ได้ยิน ในมือของยัยออร์แกนถือไม้บรรทัด อันเดียวกันกับที่ใช้ตีหัวของฉันเมื่อวาน
ปึด!
หูฟังของฉันถูกกระชากออกจะหู ด้วยแรงของยัย มีลีน
“คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนห่ะ” ยัยออร์แกนตะโกนใส่หน้าฉัน
“อะไรของพวกเธอ” ฉันหันไปถามยัยออร์แกนทันที
“ถ้าเย็นนี้เธอไม่อยู่ทำความสะอาดหละก็ น่าดู”
“โอ้ย!!” ฉันร้องออกมาเมื่อเส้นผมของฉันถูกขยำด้วยมือของ ยัยเว็นนี่
“เห็นหน้ายัยนี่แล้วอยากตบ ชะมัด!!” ยัยเว็นนี่กล่าวก่อนจะเพิ่มแรงดึงขึ้น
“โทษทีนะฉันเข้ามาเอาของ...ขัดจังหวะหรือเปล่าเนี้ย^^”
“เด็น!!” ทันทีที่สามตัวนั่นกำลังอึ้งกับบุคคลที่ 5 ที่เข้ามาโดยไม่ได้รับการอัญเชิญ ฉันก็รีบปัดแขนของยัยเว็นนี่ออกจากผมของฉันทันที
“จะมองฉันทำไม อยากทำอะไรก็ทำไปสิ” เด็นหันมาพูดกับฉัน
“นั่นนายพูดอะไรหนะ  เเม่เนี้ยมันจะไปสู้อะไรพวกเราได้” ยัยออร์แกนกล่าว
“ว่าไงล่ะ..อย่างเธอหนะยอมได้หรอ ที่มีคนมาดูถูก” เด็นหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง
“นี้นายต้องการอะไรกันแน่หะ ” ฉันหันไปตวาดใส่เค้าอย่างโมโห
“เอาเลยสิ ทำกับสามคนนี้เหมือนที่ทำกับ แอ็กคอร์ด เพื่อนของฉัน” เค้าตวาดกับมาเช่นกัน
“…” ฉันไม่ได้ตอบอะไรเค้า แล้วเดินออกจากห้องเรียนไปทันที
 
หวังว่าที่นี่คงจะเป็นที่ที่สงบสุขสำหรับฉันนะ
;ฉันเหม่อมองท้องฟ้าข้างบนอย่าสบายใจ
“เธอ..ชอบธรรมชาติหรอ” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงรีบหันไปหาเค้าทันที
“นายเป็นใคร??”
“เธอ..คงเป็นนักเรียนไหม่^^”
“ฉันถามว่านายเป็นใคร!!”
“ผมเธอ ไปทำอะไรมาหนะ” ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะยื่นมือออกมาจับผมของฉัน
ปึก!
ฉันปัดมือของเค้าออกอย่างรวดเร็ว
“เป็นไรไป..กลัวฉันหรอ”
; โรคจิต หรือเปล่าวะ
ฉันมองหน้าชายคนนั้นอย่างระแวงก่อนจะค่อยเดินถอยหลังไปทางประตูของด่านฟ้า
“จะไปแล้วหรอ มอร์ฟีน^^”
“O___O” มันรู้จักชื่อของเรา
จบคำพูดของไอ้โรคจิต มันก็เดินลงบันไดมาตามฉัน
“รีบจัง..รอด้วยสิ มอร์ฟีน”
“ไอ้โรคจิตรอย่าตามมานะเว้ยยยยยย!!”ฉันวิ่งไปตะโกนไปอย่างคนบ้า  ทางก็ไม่ได้ดูเพราะมัวแต่หันไปมองว่าไอ้โรคจิตมันตามมาทันหรือเปล่า จนกระทั่ง
ตึ่ง!!!!!!!!  ฉันชนเข้ากับคนคนหนึ่งที่เดินสวนมา
“แม่งเอ้ย.เดินยังไงวะ” ฉันสบถออกไปอย่างโมโห
“เกะกะ...ถอยไป” ชายคนนั้นกล่าว
“จะรีบไปไหนหรอน้องชาย” ไอ้โรคจิตทักทาย เด็น ด้วยเสียงกวนประสาท
“เลิกเสือกเรื่องของกูซักที!!”เด็นหันไปตอบไอ้โรคจิตนั่น
“เอ้ย..อย่างน้อยมึงก็น่าจะเคารพกูบ้างนะ!!”
“กูตัดพี่ตัดน้องกับมึงไปตั้งแต่ ม.3 แล้ว จำไม่ได้หรอ!??”
;ฉันเห็นว่าตัวเองคงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ จึงทำทีจะเดินหนีไป
หมับ!!
เด็นคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ก่อนจะพูดขึ้น
“จะไปไหน”
“เลิกเสือกเรื่องของฉันซักที” ฉันย้อนถ้อยคำของเค้าเมื่อครู่
“นี้ เธอล้อเลียนฉันหรอ” เด็น ถามอย่างหงุดหงิด
“เปล่าซักหน่อย ปล่อยมือฉันได้แล้วเรื่องนายกับไอ้บ้านั้น ฉันไม่เกี่ยว” ฉันพยายามบิดข้อมือของตัวเองให้หลุดจะการเกาะกุมของ เด็น แต่ก็ไม่ได้ผล
“คิดจะลองดีกับฉันหรือไง!!!!”เค้าเค้นเสียงถาม พร้อมบีบข้อมือของฉันแรงขึ้น
“มันเจ็บนะเว้ย” ฉันตะโกนเมื่อทนแรงบีบของเค้าไม่ไหว
“ปล่อยมอร์ฟีนเดี๋ยวนี้” ไอ้โรคจิตนั่น กล่าว
“อย่าเสือก”
“กูบอกให้ปล่อยเธอ”ไอ้โรคจิต กล่าวอีกครั้ง
“ทำไม..รู้จักกันดีแล้วหรือถึงได้ปกป้องกันขนาดนี้”
“อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน!!” พูดจบไอ้โรคจิตรก็ดึงมืออีกข้างของฉันอย่าแรง จนมือที่เด็นจับไว้นั่นหลุดออก
“O___O” ฉันมองหน้าไอ้โรคจิต ด้วยความตกใจ ส่วนเด็นก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“ไง  ได้ยินชัดแล้วสินะ..งั้นต่อไปก็อย่ายุ่งกับมอร์ฟีนอีก” พูดจบไอ้โรคจิตก็ดึงมือฉันให้เดินตามเค้าไป