Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

4

“มอร์ฟีน O___O” แอ็กคอร์ด สบถขึ้นเมื่อเห็นหน้าฉัน

เพล้ง ~!!

แก้วเหล้า และหัวของแอ็กคอร์ด แตกด้วยฝีมือของฉันเอง

“กรี้ด!! น้องคะ”  พี่พนักงานคนเมื่อกี้ โวยวายก่อนจะทำทีเดินไปเปิดประตูเรียกเพื่อนของแอ็กคอร์ด

“จะไปไหนพี่!!!” สปิ้นรีบเดินไปหาพี่คนนั้นก่อนจะยืนบังประตูไว้

บังเอิญว่าประตูที่นี่มีผ้าม่านบังเอาไว้ จึงทำให้คนข้างนอกมองเห็นข้างในร้านไม่ชัด และกระจกของทางร้านก็เป็นแบบเก็บเสียง คนข้างนอกจึงไม่ได้ยินเสียงของคนข้างในเช่นกัน

“โอ้ย!!” แอ็กคอร์ด ร้องตะโกน แล้ว เอามือกุมหัวตัวเองส่วนที่แตก

ฉันใช้โอกาสที่แอ็กคอร์ด มัวแต่ห่วงว่าเลือดตัวเองจะออก โดยไม่ได้สนใจว่าเท้าของฉันกำลังจะลงไปที่ลำคอของเค้า

ปึก!

แอ็กคอร์ดตกจากเก้าอี้ที่เค้านั่งแล้วลงไปกองกับพื้น ด้วยแรงเตะของฉันเอง

“หมาลอบกัดนี่หว่า!!” แอ็กคอร์ดพูดขึ้น ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นมา

ปึก!

เค้าล้มไปกองกับพื้นอีกครั้งด้วยแรง ถีบ ของฉันที่อัดเข้าไปเต็มๆ กลางหน้าอก

“เป็นไรไปแอ็กคอร์ด...ทีนี้รู้หรือยังว่า เจ็บ มันเป็นยังไง^^”

“แค่ก~แค่ก...เด็น!!!”แอ็กคอร์ดตะโกนเรียกเพื่อนที่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งของหน้าร้าน

ปึก!....ปึก~ ปึก

ฉันฟาดแข้ง ที่เรียวสวยของฉันลงไปที่ท้ายทอยของเค้าอย่างเต็มแรง อีกสามที หวังจะทำให้แอ็กคอร์ดสลบลง

“แค่ก~แค่ก” แอ็ดคอร์ดนอน สลึมสลือ สายตาเหม่อลอยไปมาเหมือนคนกำลังจะหมดสติ

“แอ็กคอร์ด” ฉันเอ่ย

ปึก!

“นี่สำหรับความแค้นที่นายชิงเสื้อนักเรียนของฉันไป”

ปึก!

“และนี่..สำหรับความแค้นที่นายทำให้ฉันโดนไล่ออกจากโรงเรียน” ฉันเตะเข้าที่หน้าท้องของแอ็กคอร์ดอีกสองที แล้วบรรยายความแค้นที่ฉันตั้งใจจะบอกกับแอ็กคอร์ด  ก่อนที่เค้าจะหมดสติไป

“เพน..เฟีย..ถอดเสื้อมันมาให้ฉัน” ฉันหันไปบอก กับเพื่อนสาวสองคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่อย่างเงียบๆ  ก่อนจะหันไปพูดกับซาร์ซีน

“พอได้แล้วซาร์ซีน..จบแค่นี้แล้วกัน” จบคำพูดของฉัน ซาร์ซีน ก็เก็บโทรศัพท์ที่ใช้ถ่ายวีดีโอคลิป เมื่อกี้นี้ ใส่กระเป๋ากระโปรงทันที

“เฮ้ยO___O!!” ฉันอุทานขึ้นเมื่อหันไปเห็นร่างของพนักงานขายนอนหมดสติอยู่ที่พื้นหน้าประตูถึง 3 คน

“เธอไม่ยอมฟัง..ฉันเลย..ต้องทำแบบนี้ไม่งั้นพวกข้างนอกได้รู้เรื่องแน่” สปิ้น

กล่าว

“ชั่งมันเถอะ..เฟีย..เพน เสร็จหรือยัง” ฉันหันไปถามเพื่อนอีกสองคนที่กำลังถอดเสื้อแอ็กคอร์ดอยู่

“แจ็กเก็ตนี่..เอาหรือเปล่า” เพนถามขึ้น

“เอาซิ..ถือดีดีหละอย่าให้พวกเพื่อนมันข้างนอกเห็นแจ็กเก็ตเด็ดขาด!!!!!!!”พูดจบฉันก็เปิดประตู แล้วเดินออกมาจากร้านทันที

“อ้าว~….ฟีน  มากินข้าวหรอ^^” ทันทีที่ฉันและพวกพ้อง ก้าวขาออกมาจากร้าน ชายคุ้นหน้าคุ้นตานามว่าฟ๊อนก็เอ่ยปากทักทายฉันทันที

“อื้ม...นายก็..มากินข้าวเหมือนกันหรอ^^” ฉันทักทายฟ๊อนตอบอย่างอารมณ์ดี

“อ้อ..ไม่หรอก มางานวันเกิดเพื่อน..พอดีมีสาวน่ารักๆ คนหนึ่ง จะบอกอะไรกับมัน..พวกเราก็เลยออกมาก่อน...ไม่รู้ป่านนี้บอกเสร็จหรือยัง”

“อ้องั้นหรอ^^...ถ้าอย่างงั้น ฉันของอวยพรให้เพื่อนของนายหน่อยแล้วกัน” ฉันกล่าว

“ได้สิ..แล้วฉันจะบอกมันให้นะ^^”

“ขอให้..เพื่อนของนาย..หลับสบายๆ.. ไปและฟ๊อน แล้วเจอกัน^^//” พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าเด็น ก่อนจะพบว่าเค้าก็มองฉันอยู่เหมือนกัน “ หึ ”ฉันแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะเดินตามเพื่อนๆของฉันไปที่รถของตังเองทันที

*เช้าวันรุ่งขึ้น

ณ.โรงเรียน คีโนลาสโมลีเซ้น

   ฉันก้าวเข้ามาในห้องเรียนเพียงคนเดียวเหมือนเช่นเคย  แต่  ที่นั่งของฉันกลับย้ายมาอยู่ข้างหลัง

; มันก็น่าดีใจอยู่หรอกที่ฉันได้มานั่งข้างหลังห้องคนเดียว ถ้าบนโต๊ะเรียนของฉันไม่มีคราบสกปรกแบบนี้ ทั้งคราบนม น้ำ เศษขนมและอีกหลายๆอย่างที่ฉันไม่รู้ว่ามันคือคราบอะไร และฉันมั่นใจว่า นี่ต้องเป็นฝีมือของยัยสามตัวนั่น และมันยิ่งทำให้ฉันแค้นยัยพวกนั่นมากขึ้น  อีกไม่นานหรอกพวกเธอ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย มอร์ฟีนคนนี้พร้อมจะขัดคำสั่งแม่แล้ว!!

“ให้ฉันช่วยมั้ย??” ฉันหันไปหาตันเสียงที่กล่าวขึ้น (เธอคนเมื่อวานนี้ ที่จะตัดผมของฉันนี่นา -0-)

“ก็ดี!...ทำให้สะอาดๆหละ” พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องเรียนไปทันที

“นี่หนะหรอ..โรงเรียนประจำจังหวัด ไม่มีอะไรที่ต่างไปจากโรงเรียนเล็กๆอื่นๆเลย ” ฉันบ่นในขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

“มอร์ฟีน!!”

ควับ~

ฉันหันไปหาเสียงเรียกที่ฉันเดินผ่านมาเมื่อครู่ อย่างรวดเร็ว

“อ้าวฟ๊อน...นายเองหรอ^^”

“เมื่อวานฝีมือเธอหรอ” ฟ๊อนถามขึ้นด้วยสีหน้าเครียดๆ เค้าดูจริงจังกว่าตอนที่พยายามจะทักฉันเมื่อหลายๆที่ผ่านมาอย่างเห็นได้ชัด

“มันจะไม่ใช่ได้ยังไงวะ..มึงไม่ได้ยินที่ไอ้แอ็กคอร์ด มันบอกหรือไง!!”

“เด็น!!”ฉันสบถชื่อของเค้าออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อยู่โรงเรียนทำเป็นเรียนร้อยน่ารัก..แต่พอ ออกนอกโรงเรียน ก็เป็นนางมาร”

“พูดอะไรของนายหนะ!!” ฉันหันไปตวาดเด็นอย่างหงุดหงิด

“หรือไม่จริง..ทีพวกยัย ออร์แกน แทบจะจิกหัวเธอตบ เธอยังไม่ตอบโต้”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!!”

“อย่าคิดว่า ไอ้แอ็กคอร์ดเพื่อนฉันมันจะยอมนะ !!”

“งั้น..ก็อย่าคิดว่าฉันจะยอม เหมือนกัน”

“เหอะ..อย่าตบตาคนอื่นนักเลย..ยังไงสักวันสันดารลึกๆในตัวเธอมันก็ต้องออกมาอยู่ดี”

“มันจะมากไปแล้วนะ!!”

“พอได้แล้วเด็น” ฟ๊อนกล่าว

“ผู้หญิงเถื่อน!!!!” พูดจบเค้าก็เดินหนีฉันไป

“เฮ้ย..มีสิทธ์อะไรมาว่าฉัน งี้วะ” ฉันตะโกนตามหลังเค้าไปติดๆ

“เธอ..โอเคนะ” ฟ๊อนหันมาถามฉัน

 ฉันไม่ได้ตอบอะไรเค้า แล้วเดินหนีเค้ากลับไปยังห้องเรียนตามเดิม

“ O_O”เหลือเชื่อ ยัยปัญญาอ่อนนั่นมันทำความสะอาดโต๊ะฉัน จนไม่เหลือคราบอะไรเลย

ฉันใช้สายตากวาดไปรอบๆห้องเพื่อนหาเธอคนนั่น แต่ก็ไม่เห็น