Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

6

 “เธอไม่คิดจะถามชื่อฉัน หน่อยหรอ” ไอ้โรคจิต กล่าวเมื่อพาฉันมาถึงห้องสมุด ฉันก็ไม่รู้ว่ามันพาฉันมาทำไมแต่เป็นเพราะฉันเดินเหม่อ มัวแต่คิดโน่น คิดนี่ ไม่ได้ใส่ใจการเดินของตัวเอง จนถูกไอ้โรคจิตนี่ มันดึงข้อมือถึงห้องสมุด

“ถามก็ได้...งั้น นายชื่ออะไรล่ะ”

“รีเมค”

“รีเมค...นายเป็นอะไรกับไอ้ปากหมานั่น” ฉันตั้งคำถาม ที่ตัวเองสงสัยเมื่อครู่ ใส่เค้าทันที

“เป็น พี่น้องกัน” เค้าตอบอย่างเรียบๆ ขณะหยิบหนังสือมาอ่าน

“พี่ น้องหรอ?..แท้ๆเลยO___O?”

“อืม พี่น้องท้องเดียวกัน”

“งั้น นายอายุเท่าไหร่ -0-”

“ฉันเป็นพี่มัน และก็เป็นรุ่นพี่เธอนี่แหละ” เค้ากระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัย ก่อนจะตอบฉัน“ฉันกับมัน ตัดพี่ตัดน้องกันตั้งแต่ ม.3 แล้ว” เค้ากล่าวอีกครั้ง

“ทำไม”

“อยากรู้หรอ..?”

“นี่..อย่ามาฟอร์ม อยากเล่าก็เล่า ถ้าไม่เล่าก็ไม่อยากฟัง -0-” ฉันตอบอย่าง ฉุนๆ

“หืม..เธอนี่ปากดีจริงๆ  ไม่น่า ไอ้เด็นมันจ้องจะเล่นงานเธอ”

“จะเล่าไม่เล่าเนี้ย --*”

“ก็..แฟนมันดันมาชอบฉันหนะสิ”

“เรื่องผู้หญิง..ไร้สาระ!!!”ฉันกล่าว

“สำหรับเธออาจจะไร้สาระนะ..แต่คนอย่างมันหนะไม่ใช่ -0-”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นเรียนที่ไหนหรอ”

“ตายแล้ว!!”

“หะ O___O” ฉันที่ถามแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่รีบกระตือรือร้นมองหน้า รีเมค อย่างจริงจังทันที

“หยอกเล่นน่า..เซ้นโมรีเลส ม.5 ”

“สวยปะ? 0.0”

“มาก” เค้าตอบออกมาคำเดียวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หรอ!!..แล้วชื่ออะไรหละ??”

“ คริสตัล ” ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันก็ตาม แต่ฉันก็ยังจะถาม ไม่รู้เพราะอะไร ที่จู่ๆฉันก็อยากจะเห็นแฟนของไอ้บ้านั่น

เย็นวันนั้น ณ ห้องเรียน

“จะกลับแล้วหรอ!!” ทันทีที่ออดเลิกเรียนดังขึ้น แม่เสือสมิงสามตัวก็ตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องฉันทันที

“เออ!!” ฉันตอบกลับ ยัยออร์แกนอย่างเรียบๆ

“นี่แกกล้าใช้คำว่า เออ กับฉันหรอ!!” ยัยออร์แกนเค้นเสียงถามทันที

“เออ แล้วไง” ฉันยังคงตอบเรียบๆตามเดิม

“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอนะ!!” ยัยออร์แกนกล่าว พร้อมง้างมือเตรียมจะตบฉัน

“รีบขอโทษ ออร์แกนสิ เธออยากตายหรือไง” เพื่อนในห้องอีกคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จักชื่อและไม่เคยคุยกันนับตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ กล่าวเตือนฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“ฉันว่าตีมัน ให้น่วมเลยดีกว่า แล้วเอามันไปนอนประจานกลางสนาม” ยัยมีลีนกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“จริงสิ มีลีนฉันก็ว่าพวกเราไม่ได้ตีใครประจานกลางสนามมานานแล้ว วันนี้สักวันเถอะ^^” ยัยออร์แกนกล่าว

เพียะ!!

จบคำพูดของยัยออร์แกนหน้าของฉันก็หันไปตามแรงตบของยัยเว็นนี่

“ฉันขอเปิดแล้วกันนะ^^” ยัยเว็นนี่กล่าว

ปึก!!

ร่างของยัยเว็นนี่กระเด็นไปกระแทกกับโต๊ะเรียนอย่างแรงด้วยแรงถีบของฉัน

“กรี้ด!!” ยัยเว็นนี่กรีดร้องออกมา หลังจากที่เธอพบว่าหัวของเธอที่กระแทกกับโต๊ะเรียนเมื่อครู่แตกและมีเลือดไหลนองออกมาเต็มหน้าผาก

“เว็นนี่!!” ยัยมีลีนรีบเข้าไปพยุงเพื่อนของตัวเองทันที

“ฉันจะฆ่ามัน!!” ยัยเว็นนี่เมื่อตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้ามาหาฉันหมายจะตบ

ปึก!!

ร่างของเธอกระเด็นไปอีกครั้ง

“เว็นนี่!!”ยัยออร์แกนและมีลีนรีบตรงดิ่งเข้าไปช้อนร่างที่หมดสติของยัยเว็นนี่ ขึ้นมากอดก่อนจะเขย่าไปมาพร้อมตะโกนเรียนชื่อ

“แค่สลบไปเท่านั้นหนะ..ไม่ตายหรอก แต่ถ้าเลือดออกมากก็ไม่แน่”ฉันพูดออกมาอย่างเฉยชา

“แก!!”ยัยมีลีนตะโกนออกมา ก่อนจะหันไปคว้าเก้าอี้ข้างตัวเองมาถือไว้

“กรี้ด!!!!” เพื่อนในห้องต่างก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

พรึบ

ฉันที่มือไร้อาวุธก็รีบคว้าเก้าอี้ข้างตัวขึ้นมาถือเช่นกัน

ยัยมีลีนที่เห็นฉันคว้าเก้าอี้ขึ้นมาถือก็ลังเลที่จะวิ่งเข้ามา แต่ในที่สุดเธอก็ตรงดิ่งวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมชูเก้าอี้ขึ้น ก่อนจะฟาดลงมาที่ลำตัวของฉัน

แก๊ง!!

เสียงเหล็กท่อนกลมๆที่ขาเก้าอี้ทั้งของฉันและของยัยมีลีนกระทบกันดังลั่นไปทั่วห้อง

“ทำอะไรหนะมีลีน..ตีหัวมันเลยสิ!!”  ยัยออร์แกนที่นั่งประคองร่างของยัยเว็นนี่อยู่หันมาตะคอกยัยมีลีนอย่างสุดเสียง

เคล้ง!!

ฉันงัดเก้าอี้ที่ยัยมีลีนจับอยู่จนมันหลุดออกจากมือของยัยนั่น

“กรี้ด!!!!”  ปึก!!

ผนังผิงของเก้าอี้ในมือของฉันฟาดลงไปเต็มกลางหน้าผากของยังมีลีน เสียงกรี้ดของยัยนั่นและเพื่อนในห้องดังระงมจะคนที่เดินผ่าน ไป มา หน้าห้องต้องหันมามอง และตอนนี้ต่างคนต่างก็มุงดูเหตุการณ์อันน่าหวาดเสียวนี่

“เฮ้ย มีนลีนเป็นอะไรหรือเปล่า” ยัยออร์แกนรีบวางร่างของเว็นนี่และวิ่งมาดูมีลีนที่นอนกุมหน้าผากของเธออยู่

ปึก!!

เท้าของฉัน ถีบไปที่แผ่นหลังของยัย ออร์แกนที่กำลังก้มดูเพื่อนสาวของตัวเองอยู่ จนเธอล้มลงไปนอนราบกับพื้น

และฉันไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปเด็ดขาด รีบทิ้งตัวลงค่อมร่างของยัยออร์แกนไว้

เพียะ!

“ลุกออกไปนะ” ยัยออร์แกนตะโกนหลังจากที่ได้ลิ้มรสแรงตบของฉันไป 1 ครั้ง

“นี่สำหรับเธอที่ทำให้ฉันต้องตัดผมของตัวเองออก”

เพียะ!  เพียะ!

“สำหรับไม้บรรทัดที่เคาะหัวของฉัน”

เพียะ!  เพียะ! เพียะ!

“สำหรับความหมั่นไส้ที่ฉันมีต่อเธอ^^” ฉันตบหน้ายัยออร์แกน อย่างสะใจโดยไม่ยั้งมือ หน้าของยัยนั้น เหวี่ยงซ้าย เหวี่ยงขวา  ไปมาตามแรงตบของฉันในทุกทุก ครั้ง

ปึก!!

และหมัดสุดท้ายของฉันที่รวบรวมแรงไว้ก็ถูกปล่อยออกไปกระแทกเบ้าตาของยัยออร์แกนในวินาทีต่อมา

“กรี้ด!!!!” ยัยออร์แกนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมเอามือกุมเบ้าตาตัวเองแล้วร้องโวยวาย ฉันเห็นน้ำตาแม่นั่นไหลออกมาก่อนที่ตัวฉันจะ ผละลุกขึ้นและสะพายกระเป๋านักเรียนของตัวเองก่อนเดินผ่าน ผู้คนที่มุงดูตามประตู ออกมายัง ข้างนอกห้องเรียน