Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

10
 
-การ์เด็น- ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอร้องไห้ก็แค่จะแย่เธอเล่นเท่านั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  ทันทีที่ผมเห็นน้ำตาของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกผิด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่กับเธอผมกลับรู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
    ผมไม่ขอวิ่งตามเธอเพราะผมรู้ดีเธอคงไม่อยากเจอผม
หลังจากที่ผมมองร่างบางๆของเธอวิ่งหนีผมไปพ้นซอยแล้ว ผมก็รีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเธอมาเก็บไว้ก่อนจะขับรถไปยังบ้านแอ็กคอร์ด
-บ้านของแอ็กคอร์ด
  ผมเดินเข้ามาภายในตัวบ้านของแอ็กคอร์ดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของมอร์ฟีนออกมาวางไว้บนโต๊ะรับแขกและนั่งมองมันอย่างเหม่อลอย 
ครืด ~ ครืดๆ
น่าจอโทรศัพท์ของเธอส่องแสงขึ้นพร้อมปรากฏข้อความที่ส่งมาจาก (N-Meen)
ผมลงมือเปิดข้อความอ่านในทันที   -ช่วยด้วยพี่มอร์ฟีน มีนมีเรื่อง -  มันเป็นเพียงข้อความสั้นๆที่อ่านแล้วรู้เรื่อง แต่ตอนนี้มอร์ฟีนไม่เห็นข้อความนี่ แล้วไปช่วยน้องเค้าไม่ได้ และมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดหนักเข้าไปอีก เฮ้อ~ มอร์ฟีนฉันขอโทษ
“เป็นไรว่ะ” แอ็กคอร์ดที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันมาถามผม ก่อนจะเบนสายตาไปจ้องโทรศัพท์ในมือของผม“โทรศัทพ์มึงหรอ?”
“อืม…คอร์ด”
“อะไร”
“กูถามไรมึงหน่อยดิ”
“มึงเป็นไร..มีไรก็พูดมาสิวะ -0-”
“มึงกับคาลีน..จูบกันครั้งแรกเมื่อไหร่วะ?”
“มึงถามทำไมวะ ~.~”แอ็กคอร์ดหันมาถามผมอย่าง งง งง
        “เออ..มึงบอกมาเถอะน่า -0-”
“กูกับคาลีนจูบกันครั้งแรกตอน...คบกันได้ 2 อาทิตย์ ^^” แอ็กคอร์ดตอบผมอย่างเขินๆ
“แล้วมึงว่า..คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน จูบกันได้มั้ยวะ --*”
“ส้นตีนละ!!..นี่มึงไปจูบใครมาวะ --*”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรแอ็กคอร์ดทั้งนั้นเพียงแค่มองหน้าของมันอย่างนิ่งๆ และผมไม่มีทางบอกมันเด็ดขาดว่าผมจูบมอร์ฟีน
 
 
 
-มอร์ฟีน-
“ไอ้เลวเอ้ย!!” ทันทีที่ฉันวิ่งพ้นซอยนั่นฉันก็สบถออกมาทันที มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาง่ายๆ ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใคร ฉันเข้มแข็งมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอมาครั้งนี้ก็แค่โดนจูบน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว  แย่ชะมัด! 
     ฉันเดินออกมาจนถึงถนนใหญ่แล้วมองหาTaxi สักคันเพื่อที่จะกลับไปยังร้านเปอร์เซีย
“เฮ้ยๆ ถอยๆๆๆๆ หลบไปๆ” ตุบ! น้ำเสียงนั่นดังมาจากบนฟุตบาททางขวามือที่ฉันยืนอยู่ ก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นเด็กหน้าตาคุ้นๆคนนึงวิ่งมาหาฉันและ ชน ฉันจนล้มไม่เป็นท่า
“บอกให้หลบไม่ได้ยินหรืงไงวะ!!”  เด็กคนนั่นสบถอย่างอารมณ์เสีย
“เหอะ..หนีไม่พ้นหรอกมีนซีน!!” เด็กสาวอีกกลุ่มที่วิ่งตามเด็กคนนี้มากล่าวขึ้น
“มีเรื่องอะไรกันหรอ!?” ฉันยันตัวเองลุกขึ้นแล้วหันไปถามเด็กสาวอีกลุ่มนั่น
“O.O พี่มอร์ฟีน!!” ยัยมีนที่เพิ่งจะสังเกตเห็นฉันกล่าวอย่างตกใจ
“เสือกไรด้วยวะ!” เด็กสาวผมม้ากล่าวถามฉันทันที
“ก็ต้องเสือกซิ..นี่มันน้องของฉัน”
“ดี!!.. กระทืบแม่งทั้งพี่ทั้งน้องเลย”. จบคำพูดของเด็กผมม้านั่นฉันก็เดินด้วยความเร็วไปขยำคอเสื้อเธอทันที
“อย่ามายุ่ง!!!! ”  ฉันหันไปตะคอกเด็ก อีก3 คนที่เหลือ ที่พยายามจะเข้ามาจับตัวของฉัน
หมับ!
ฉันเอามืออีกข้างขยำหัวของเด็กผมม้านั่นแล้วดึงสุดแรง จนเธอล้มมาตามแรงดึงของฉัน
“โอ้ยยย!!” เธอเอามือกำเส้นผมตัวเองไว้ก่อนจะร้องออกมา
“ขอโทษน้องฉันซะ!!”
ปึด! ฉันกล่าวก่อนจะกระชากเส้นผมเธอเพื่อให้เธอหันไปมองหน้าของ มีนซีน
“ไม่!!”
“ไม่หรอ?!”
ตุบ! กำปั้นของฉันทุบลงไปที่ใบหน้าของเธอทันที “พูดสิ!!”
“ขอโทษๆ” เธอพูดออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฉันพยายามจะใช้กำปั้นทุบที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง
“ก็แค่เนี้ยะ” พูดจบฉันก็ปล่อยเส้นผมของเธอก่อนจะหันไปมองเด็กอีกสามคนที่เหลือ
“เพื่อนกันหรือเปล่า?.. เห็นเพื่อนโดนทำร้ายขนาดนี้ยังยืนนิ่งได้อีก!!” ฉันกล่าวก่อนจะเดินไปจูงมือของมีนแล้วเดินออกไป
“มีนคิดว่า พี่ไม่เห็นข้อความที่ส่งไปซะอีกนะ^^” ยัยมีนซีนรุ่นน้องของฉันกล่าวขณะเดินไปพร้อมๆกับฉัน เธอเป็นรุ่นน้องสนิทคนหนึ่งที่โรงเรียนเก่าของฉันและถึงแม้ฉันจะย้ายโรงเรียนแล้วแต่เราก็ไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย
  -ข้อความหรอ? ฉันไม่เห็นมันซักหน่อย --* นั่นก็เพราะโทรศัพท์ของฉันถูกไอ้เด็น โยนทิ้งหนะสิ
“แล้วพี่รู้ได้ไง ว่า มีนมีเรื่องที่นี่?” เธอหันมาถามฉัน
“ไม่รู้หรอก -0-” ฉันกล่าวก่อนจะโบกมือเรียก Taxi ที่กำลังวิ่งมาทางฉัน “จะไปกับพี่มั้ยล่ะ?..ขืนเธออยู่ที่นี่ ยัยพวกนั่นอาจจะกลับมาเล่นงานเธอก็ได้!” ฉันหันไปถามเธอก่อนที่จะเปิดประตูรถ
“อืม..ก็ดีเหมือนกัน^^” เธอกล่าวก่อนจะขึ้นรถตามฉันมา
 
-เช้าวันต่อมา ที่โรงเรียน
“หวัดดี^^..ยัยขี้คุก!” และก็เหมือนทุกครั้งที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียนยัยออร์แกนและพักพวกก็กล่าวทักทายอย่างไม่เป็นมิตร
“อะไรของพวกเธอ -0-” ฉันหันไปถามพวกเธออย่างหงุดหงิด
“ก็แหม~ เธอก็อเธอเพิ่งออกมาจากคุกจากตารางมานี่นา ไม่ให้เรียก ขี้คุกจะให้เรียกอะไรหละ?^0^” ยัยมีลีนพูดไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน
        บ้าน่า--!  พวกยัยบ้านี่หูไวตาไวชะมัด
“ฉันไปโรงพักแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ!!”
“ก็มาถามเพื่อความเป็นห่วงหนะ..เพื่อว่าพวกเราจะช่วยเธอได้” ยัยเว็นนี่กล่าวขึ้น
“นี่!!..ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนมั้ง ยัยเว็นนี่ แผลที่หัวหนะยังไม่หายดีก็สะแหลนหาแผลใหม่แล้ว เธอก็เหมือนกันยัยเตี้ยคราวก่อนฉันไม่ได้ฝากรอยแผลไว้กับเธอ..คงจะอยากจะมีเหมือนยัยออร์แกนสินะ^^ ดูสิ เบ้าตายังเป็นรอยช้ำอยู่เลย ”
ฉันพล่ามกัดจิกพวกเธอสามคนจนแต่ละคนรับไม่ได้รีบเดินไปยังโต๊ะของตัวเองทันที
“ขอโทษนะ!” เสียงชายคนนึงดังมาจากหน้าห้อง
“เด็น!^^..มีธุระอะไรกับฉันหรอ?” ยัยออร์แกนรีบตรงดิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นทันที
“ฉันมาหาเธอ!” เด็นกล่าวพร้อมชี้มาทางฉันที่นั่นอยู่หลังห้องก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน
“o|o” ฉันไม่ทันได้ฟังคำพูดใดๆของเค้าทั้งนั่น เพียงแต่รีบใช้นิ้วกลางของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยเร็ว
“เฮ้ยนี่เธอ..ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ-0-” เด็นกล่าว
“แบบนี้..แบบนี้ แล้วยังไงหรอ -0-” พูดจบฉันก็เก็บนิ้วของฉันลง
“ก็เถื่อนหนะสิ..ผู้หญิงบ้าอะไร..เถื่อนชะมัดแล้วแบบนี้จะหาแฟนได้ยังไง” เค้ากล่าวย้ำอีกครั้ง
ปึง!
“นี่นายมาที่นี่เพื่อจะมาหาเรื่องฉันงั้นหรอ..?” ฉันทุบโต๊ะด้วยความโมโหก่อนจะพูดอย่าหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปทันที
 
        “เถื่อนชะมัดแล้วแบบนี้จะหาแฟนได้ยังไง  เชอะ!! ทำเป็นมาว่าฉัน หาแฟนไม่ได้ คอยดูนะไอ้เด็น-0-” ฉันบ่นงึมงำกับด้วยเองก็จะเดินด้วย     ความโมโหไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดจะหยุด         ตุบ!
“มะ..มอร์ฟีน!” ผู้หญิงตัวเล็กๆที่เดินชนกับฉันสบถชื่อของฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เป็นไรไปหนะ เอแคร์?” ฉันถามเอแคร์ที่มองหน้าฉันแปลกๆหลังจากที่เธอสบถชื่อของฉันออกมา
“...” เธอไม่ตอบอะไร แล้วเดินก้มหน้าก้มตาผ่านฉันไปอย่างไม่ใส่ใจ เป็นไรทำไมไม่พูดกับฉันหละ? ข้องใจนะเนี้ย ==*
“เอแคร์!” ฉันรีบตะโกนเรียกเธอก่อนที่เธอจะเดินพ้นสายตาไป เธอไม่สนใจเสียงเรียกของฉันแม้แต่นิดตรงกันข้ามกลับรีบเดินให้เร็วกว่าเดิมซะอีก 
“เรียกให้ตายเอแคร์ก็ไม่พูดกับเธอหรอก!”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกตามฉันซักที!” ฉันตวาดใส่เด็นอย่างอารมณ์เสีย
“ตามหรอ? อย่าสำคัญตัวผิดเซ่ ฉันไม่ได้อยากเจอเธอเท่าไหร่นักหรอก^^” เค้ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“งั้นก็เลิกยุ่งกับฉันซักที!!”
“ฉันแค่เอานี่มาคืน” แป๊ก!!
เค้าโยน โทรศัพท์ ของฉันลงพื้นก่อนจะยิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้วเดินหนีไปอย่างหน้าตาเฉย
โป๊ก!! “โอ้ย!!!” โทรศัพท์เดิมถูกฉันเก็บขึ้นมา แล้วปาใส่หัวของไอ้บ้านั้นทันที
“มันเจ็บนะเว้ย!” เค้าหันมาค้อนตาใส่ฉัน
“ถือว่าเป็นการเอาคืนที่เมื่อวานนาย จู..” O_O ไม่! ฉันจะไม่พูดถึงมัน
“ทำไม๊..เจ็บใจที่ฉันจูบเธอหรอ?^^”
“หุบปากนะ -0-” ฉันตะคอกเค้าอย่างหัวเสีย
“ไม่ ^^ ”
“นายกำลังยั่วโมโหฉันเด็น!!”
“แล้วทำไม เธอโมโหแล้วจะทำไรได้ ” เค้าเบ้ปากอย่างน่าหมั่นใส่ จนฉันเดินดุ่มๆไปกระชากคอเสื้อเค้ามากำไว้ในมือทันที พร้อมกำหมัดขึ้นสูงหมายจะชกเข้าที่หน้าเค้าให้เต็มๆแรง