Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

10

-การ์เด็น- ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอร้องไห้ก็แค่จะแย่เธอเล่นเท่านั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  ทันทีที่ผมเห็นน้ำตาของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกผิด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่กับเธอผมกลับรู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

    ผมไม่ขอวิ่งตามเธอเพราะผมรู้ดีเธอคงไม่อยากเจอผม

หลังจากที่ผมมองร่างบางๆของเธอวิ่งหนีผมไปพ้นซอยแล้ว ผมก็รีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเธอมาเก็บไว้ก่อนจะขับรถไปยังบ้านแอ็กคอร์ด

-บ้านของแอ็กคอร์ด

  ผมเดินเข้ามาภายในตัวบ้านของแอ็กคอร์ดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของมอร์ฟีนออกมาวางไว้บนโต๊ะรับแขกและนั่งมองมันอย่างเหม่อลอย 

ครืด ~ ครืดๆ

น่าจอโทรศัพท์ของเธอส่องแสงขึ้นพร้อมปรากฏข้อความที่ส่งมาจาก (N-Meen)

ผมลงมือเปิดข้อความอ่านในทันที   -ช่วยด้วยพี่มอร์ฟีน มีนมีเรื่อง -  มันเป็นเพียงข้อความสั้นๆที่อ่านแล้วรู้เรื่อง แต่ตอนนี้มอร์ฟีนไม่เห็นข้อความนี่ แล้วไปช่วยน้องเค้าไม่ได้ และมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดหนักเข้าไปอีก เฮ้อ~ มอร์ฟีนฉันขอโทษ

“เป็นไรว่ะ” แอ็กคอร์ดที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันมาถามผม ก่อนจะเบนสายตาไปจ้องโทรศัพท์ในมือของผม“โทรศัทพ์มึงหรอ?”

“อืม…คอร์ด”

“อะไร”

“กูถามไรมึงหน่อยดิ”

“มึงเป็นไร..มีไรก็พูดมาสิวะ -0-”

“มึงกับคาลีน..จูบกันครั้งแรกเมื่อไหร่วะ?”

“มึงถามทำไมวะ ~.~”แอ็กคอร์ดหันมาถามผมอย่าง งง งง

        “เออ..มึงบอกมาเถอะน่า -0-”

“กูกับคาลีนจูบกันครั้งแรกตอน...คบกันได้ 2 อาทิตย์ ^^” แอ็กคอร์ดตอบผมอย่างเขินๆ

“แล้วมึงว่า..คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน จูบกันได้มั้ยวะ --*”

“ส้นตีนละ!!..นี่มึงไปจูบใครมาวะ --*”

“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรแอ็กคอร์ดทั้งนั้นเพียงแค่มองหน้าของมันอย่างนิ่งๆ และผมไม่มีทางบอกมันเด็ดขาดว่าผมจูบมอร์ฟีน

-มอร์ฟีน-

“ไอ้เลวเอ้ย!!” ทันทีที่ฉันวิ่งพ้นซอยนั่นฉันก็สบถออกมาทันที มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาง่ายๆ ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใคร ฉันเข้มแข็งมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอมาครั้งนี้ก็แค่โดนจูบน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว  แย่ชะมัด! 

     ฉันเดินออกมาจนถึงถนนใหญ่แล้วมองหาTaxi สักคันเพื่อที่จะกลับไปยังร้านเปอร์เซีย

“เฮ้ยๆ ถอยๆๆๆๆ หลบไปๆ” ตุบ! น้ำเสียงนั่นดังมาจากบนฟุตบาททางขวามือที่ฉันยืนอยู่ ก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นเด็กหน้าตาคุ้นๆคนนึงวิ่งมาหาฉันและ ชน ฉันจนล้มไม่เป็นท่า

“บอกให้หลบไม่ได้ยินหรืงไงวะ!!”  เด็กคนนั่นสบถอย่างอารมณ์เสีย

“เหอะ..หนีไม่พ้นหรอกมีนซีน!!” เด็กสาวอีกกลุ่มที่วิ่งตามเด็กคนนี้มากล่าวขึ้น

“มีเรื่องอะไรกันหรอ!?” ฉันยันตัวเองลุกขึ้นแล้วหันไปถามเด็กสาวอีกลุ่มนั่น

“O.O พี่มอร์ฟีน!!” ยัยมีนที่เพิ่งจะสังเกตเห็นฉันกล่าวอย่างตกใจ

“เสือกไรด้วยวะ!” เด็กสาวผมม้ากล่าวถามฉันทันที

“ก็ต้องเสือกซิ..นี่มันน้องของฉัน”

“ดี!!.. กระทืบแม่งทั้งพี่ทั้งน้องเลย”. จบคำพูดของเด็กผมม้านั่นฉันก็เดินด้วยความเร็วไปขยำคอเสื้อเธอทันที

“อย่ามายุ่ง!!!! ”  ฉันหันไปตะคอกเด็ก อีก3 คนที่เหลือ ที่พยายามจะเข้ามาจับตัวของฉัน

หมับ!

ฉันเอามืออีกข้างขยำหัวของเด็กผมม้านั่นแล้วดึงสุดแรง จนเธอล้มมาตามแรงดึงของฉัน

“โอ้ยยย!!” เธอเอามือกำเส้นผมตัวเองไว้ก่อนจะร้องออกมา

“ขอโทษน้องฉันซะ!!”

ปึด! ฉันกล่าวก่อนจะกระชากเส้นผมเธอเพื่อให้เธอหันไปมองหน้าของ มีนซีน

“ไม่!!”

“ไม่หรอ?!”

ตุบ! กำปั้นของฉันทุบลงไปที่ใบหน้าของเธอทันที “พูดสิ!!”

“ขอโทษๆ” เธอพูดออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฉันพยายามจะใช้กำปั้นทุบที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง

“ก็แค่เนี้ยะ” พูดจบฉันก็ปล่อยเส้นผมของเธอก่อนจะหันไปมองเด็กอีกสามคนที่เหลือ

“เพื่อนกันหรือเปล่า?.. เห็นเพื่อนโดนทำร้ายขนาดนี้ยังยืนนิ่งได้อีก!!” ฉันกล่าวก่อนจะเดินไปจูงมือของมีนแล้วเดินออกไป

“มีนคิดว่า พี่ไม่เห็นข้อความที่ส่งไปซะอีกนะ^^” ยัยมีนซีนรุ่นน้องของฉันกล่าวขณะเดินไปพร้อมๆกับฉัน เธอเป็นรุ่นน้องสนิทคนหนึ่งที่โรงเรียนเก่าของฉันและถึงแม้ฉันจะย้ายโรงเรียนแล้วแต่เราก็ไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย

  -ข้อความหรอ? ฉันไม่เห็นมันซักหน่อย --* นั่นก็เพราะโทรศัพท์ของฉันถูกไอ้เด็น โยนทิ้งหนะสิ

“แล้วพี่รู้ได้ไง ว่า มีนมีเรื่องที่นี่?” เธอหันมาถามฉัน

“ไม่รู้หรอก -0-” ฉันกล่าวก่อนจะโบกมือเรียก Taxi ที่กำลังวิ่งมาทางฉัน “จะไปกับพี่มั้ยล่ะ?..ขืนเธออยู่ที่นี่ ยัยพวกนั่นอาจจะกลับมาเล่นงานเธอก็ได้!” ฉันหันไปถามเธอก่อนที่จะเปิดประตูรถ

“อืม..ก็ดีเหมือนกัน^^” เธอกล่าวก่อนจะขึ้นรถตามฉันมา

-เช้าวันต่อมา ที่โรงเรียน

“หวัดดี^^..ยัยขี้คุก!” และก็เหมือนทุกครั้งที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียนยัยออร์แกนและพักพวกก็กล่าวทักทายอย่างไม่เป็นมิตร

“อะไรของพวกเธอ -0-” ฉันหันไปถามพวกเธออย่างหงุดหงิด

“ก็แหม~ เธอก็อเธอเพิ่งออกมาจากคุกจากตารางมานี่นา ไม่ให้เรียก ขี้คุกจะให้เรียกอะไรหละ?^0^” ยัยมีลีนพูดไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน

        บ้าน่า--!  พวกยัยบ้านี่หูไวตาไวชะมัด

“ฉันไปโรงพักแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ!!”

“ก็มาถามเพื่อความเป็นห่วงหนะ..เพื่อว่าพวกเราจะช่วยเธอได้” ยัยเว็นนี่กล่าวขึ้น

“นี่!!..ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนมั้ง ยัยเว็นนี่ แผลที่หัวหนะยังไม่หายดีก็สะแหลนหาแผลใหม่แล้ว เธอก็เหมือนกันยัยเตี้ยคราวก่อนฉันไม่ได้ฝากรอยแผลไว้กับเธอ..คงจะอยากจะมีเหมือนยัยออร์แกนสินะ^^ ดูสิ เบ้าตายังเป็นรอยช้ำอยู่เลย ”

ฉันพล่ามกัดจิกพวกเธอสามคนจนแต่ละคนรับไม่ได้รีบเดินไปยังโต๊ะของตัวเองทันที

“ขอโทษนะ!” เสียงชายคนนึงดังมาจากหน้าห้อง

“เด็น!^^..มีธุระอะไรกับฉันหรอ?” ยัยออร์แกนรีบตรงดิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นทันที

“ฉันมาหาเธอ!” เด็นกล่าวพร้อมชี้มาทางฉันที่นั่นอยู่หลังห้องก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน

“o|o” ฉันไม่ทันได้ฟังคำพูดใดๆของเค้าทั้งนั่น เพียงแต่รีบใช้นิ้วกลางของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยเร็ว

“เฮ้ยนี่เธอ..ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ-0-” เด็นกล่าว

“แบบนี้..แบบนี้ แล้วยังไงหรอ -0-” พูดจบฉันก็เก็บนิ้วของฉันลง

“ก็เถื่อนหนะสิ..ผู้หญิงบ้าอะไร..เถื่อนชะมัดแล้วแบบนี้จะหาแฟนได้ยังไง” เค้ากล่าวย้ำอีกครั้ง

ปึง!

“นี่นายมาที่นี่เพื่อจะมาหาเรื่องฉันงั้นหรอ..?” ฉันทุบโต๊ะด้วยความโมโหก่อนจะพูดอย่าหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปทันที

        “เถื่อนชะมัดแล้วแบบนี้จะหาแฟนได้ยังไง  เชอะ!! ทำเป็นมาว่าฉัน หาแฟนไม่ได้ คอยดูนะไอ้เด็น-0-” ฉันบ่นงึมงำกับด้วยเองก็จะเดินด้วย     ความโมโหไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดจะหยุด
        ตุบ!

“มะ..มอร์ฟีน!” ผู้หญิงตัวเล็กๆที่เดินชนกับฉันสบถชื่อของฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เป็นไรไปหนะ เอแคร์?” ฉันถามเอแคร์ที่มองหน้าฉันแปลกๆหลังจากที่เธอสบถชื่อของฉันออกมา

“...” เธอไม่ตอบอะไร แล้วเดินก้มหน้าก้มตาผ่านฉันไปอย่างไม่ใส่ใจ
เป็นไรทำไมไม่พูดกับฉันหละ? ข้องใจนะเนี้ย ==*

“เอแคร์!” ฉันรีบตะโกนเรียกเธอก่อนที่เธอจะเดินพ้นสายตาไป เธอไม่สนใจเสียงเรียกของฉันแม้แต่นิดตรงกันข้ามกลับรีบเดินให้เร็วกว่าเดิมซะอีก 

“เรียกให้ตายเอแคร์ก็ไม่พูดกับเธอหรอก!”

“เมื่อไหร่นายจะเลิกตามฉันซักที!” ฉันตวาดใส่เด็นอย่างอารมณ์เสีย

“ตามหรอ? อย่าสำคัญตัวผิดเซ่ ฉันไม่ได้อยากเจอเธอเท่าไหร่นักหรอก^^” เค้ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“งั้นก็เลิกยุ่งกับฉันซักที!!”

“ฉันแค่เอานี่มาคืน” แป๊ก!!

เค้าโยน โทรศัพท์ ของฉันลงพื้นก่อนจะยิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้วเดินหนีไปอย่างหน้าตาเฉย

โป๊ก!! “โอ้ย!!!” โทรศัพท์เดิมถูกฉันเก็บขึ้นมา แล้วปาใส่หัวของไอ้บ้านั้นทันที

“มันเจ็บนะเว้ย!” เค้าหันมาค้อนตาใส่ฉัน

“ถือว่าเป็นการเอาคืนที่เมื่อวานนาย จู..” O_O ไม่! ฉันจะไม่พูดถึงมัน

“ทำไม๊..เจ็บใจที่ฉันจูบเธอหรอ?^^”

“หุบปากนะ -0-” ฉันตะคอกเค้าอย่างหัวเสีย

“ไม่ ^^ ”

“นายกำลังยั่วโมโหฉันเด็น!!”

“แล้วทำไม เธอโมโหแล้วจะทำไรได้ ” เค้าเบ้ปากอย่างน่าหมั่นใส่ จนฉันเดินดุ่มๆไปกระชากคอเสื้อเค้ามากำไว้ในมือทันที พร้อมกำหมัดขึ้นสูงหมายจะชกเข้าที่หน้าเค้าให้เต็มๆแรง