What can I do?

 
Chapter 3
 
. . เดินทาง. .
 
 
 
                   [ Mangmum  Talk’ ]
 
 
                   ฉันมองตามแผ่นหลังของคนที่เพิ่งจะมีเรื่องด้วยเมื่อกี้ไป เขาเดินออกไปอย่างนั้นแล้วไม่ชายตาหันกลับมาอีกเลย .. ก่อนที่ฟาเลย์จะเป็นคนจ่ายและเคลียร์เรื่องที่ร้าน โชคยังดีที่เราสามคนค่อนข้างสนิทกับป้าร้านโจ๊กนี้ แกเลยไม่เอาเรื่อง
 
 
                   เราสามคนจึงเดินมาต่อแถวเพื่อที่จะเช็คชื่อในหอประชุมหนึ่งอย่างหวาดๆพวกรุ่นพี่พวกนั้น เพราะยังไงซะพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันกับนายตรีทูต .. นิสัยอาจจะเหมือนกันก็ได้ ใครจะไปรู้...
 
 
                   “ฉันว่าเธออย่าไปเลยนะ ถึงจะไม่ผ่านแต่ค่อยมาซ่อมที่โรงเรียนก็ได้นี่นา เดี๋ยวฉันจะซ่อมเป็นเพื่อน...”
                   ฟาเลย์ว่าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ก่อนจะตบลงมาที่บ่าของฉันเบาๆ
 
 
                   “นั่นดิ ยิ่งไอ้ตรีทูตนั่นมันเป็นคนคุมน้องๆด้วย มันก็มีสิทธิ์ที่จะสั่งให้พวกเราทำอะไรก็ได้  งานนี้ก็มีแค่อาจารย์รุ่งนภากับอาจารย์วรวิทย์ที่ไป อาจารย์แค่สองคนดูแลไม่ทั่วถึงหรอกเชื่อฉัน”
 
 
                   ฉันทำหน้าลำบากใจ .. ถ้าเลือกระหว่างการไปค่ายกพส. ร่วมทำกิจกรรมเพื่อสาธารณะประโยชน์แค่สามวันสองคืน ระหว่างนั้นก็อยู่กับพวกเพื่อนๆและอาจารย์ซะก็สิ้นเรื่อง กับการที่ต้องมาซ่อมหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ .. เชื่อเถอะ ไม่ว่าใครก็เลือกอย่างแรก
 
 
                   “มันจะลำบากนะ”
 
 
                   “ไม่หรอกแก เอางี้..แกอย่าไปเลยดีกว่า ฉันก็จะไม่ไปเหมือนกัน เราสามคนจะได้ซ่อมเป็นเพื่อนกันไง”
 
 
                   เนียร์พยักหน้าร่วมด้วยกับฟาเลย์ .. ก่อนที่มันสองคนจะเอื้อมมือมาแย่งกระเป๋าสัมภาระของฉันออก “นะๆ ฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าไอ้ตรีทูตมันจะไม่ทำอะไรเกินกว่าการเป็นพี่เลี้ยง!”
 
 
                   ฉันฉุกคิด..มันก็จริง ... แต่ไม่ล่ะ ยังไงฉันก็เลือกที่จะไปอยู่ดี เนื่องจากว่าฉันนั้นก็อยู่ม.6 แล้ว ไหนจะเรื่องสอบ ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะเรื่องเตรียมตัวที่จะเรียนต่อ ไม่อยากจะมานั่งซ่อมกับสิ่งที่ไม่ควรซ่อมให้มันปวดกบาลเปล่าๆ
 
 
                   “ขอบใจพวกแกมากนะเว้ย ที่เป็นเพื่อนกับฉันมาตั้งแต่ ม.4 แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปได้...ฉันมั่นใจ” ประโยคหลังฉันแอบพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ
 
 
                   เอิ่มมม..นี่มันนิยายดราม่าชีวิตหรืออย่างไรกันคะ - o – ไรเตอร์สมควรเปลี่ยนบทบัดเดี๋ยวนี้เลยยย!!
 
 
                   “แน่ใจ?” ขึ้นเสียงสูงเชิงถาม ก่อนที่ฉันจะตอบไปอย่างหนักแน่นว่าแน่ใจ แถมมากซะด้วย
 
 
                   “งั้นก็ตามใจแกแล้วกัน ไปก็ไป” เนียร์ว่าพลางคืนกระเป๋าสัมภาระที่อัดของกินมาแน่นเอี๊ยดให้ฉัน “แต่อย่าลืมนะ ไม่ว่าจะยังไงก็ห้ามอยู่ห่างฉันเด็ดขาด”
 
 
                   “อืม...”
 
 
                   “เอ้าน้องๆสามคนนั้นที่อยู่ปลายแถวน่ะ! กระเถิบร่างมาเซ็นชื่อเร็วๆดิครับ รถจะออกแล้วนะ”
 
 
                   ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ .. กำลังเตรียมใจค่ะว่าหันไปต้องเจอนายตรีทูตแน่นอน! .. ยอมรับเลยนะว่าหน้าตาเขาเนี่ย มันก็ดีอยู่หรอก จะดีกว่านี้ถ้านิสัยไม่เสีย! (ชื่อยังไม่เป็นมงคลเลยเหอะ คิดดู)
 
 
                   เมื่อหันไปแล้วไม่เห็นแม้แต่เงา ถึงได้ค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วกระเถิบร่างไปยืนเซ็นชื่อตามที่พี่ผู้ชายคนนั้นบอก .. ก่อนจะส่งปากกาให้ยัยฟาเลย์
 
 
                   “แมงมุมใช่มั้ยครับ นี่ครับป้ายชื่อ...” ว่าพร้อมส่งป้ายชื่อสีเหลืองอ๋อยมาให้ฉัน - -;; คือฉันชอบสีน้ำเงินค่ะ
 
 
                   “ขอบคุณค่ะ” ว่าพลางรับมาสวมทันที ก่อนจะมองไปที่กระดาษอีกครั้ง..อ่า ฉันนั่งรถคันที่หนึ่งค่ะ พี่อัลฟากับพี่เปปเปอร์เป็นคนคุม
 
 
                   “ไปเหอะ เรานั่งรถคันเดียวกัน” หลังจากที่ยัยเนียร์เซ็นชื่อเสร็จเรียบร้อย แล้วก็ได้รับป้ายชื่อมาคล้องคอเอาไว้แล้ว มันก็เอ่ยปากชวนทันที
 
 
                   “เอ่อ..น้องแมงมุมนั่งรถคันสามนะครับ ^^”
 
 
                   “แต่ในใบบอกว่าคันหนึ่ง?”
 
 
                   “อ๋อ เพื่อนพี่มันสั่งมา ให้ย้ายชื่อน้องไปอยู่คันสาม โอเคนะครับ ^^”
 
 
                   “!?!”
 
 
                  “เอ๋ออะไรครับ? เพื่อนพี่มันบอกว่าให้สลับเด็กคันหนึ่งกับคันสาม..ขึ้นรถได้แล้วนะครับ”
 
 
                   ไม่ต้องมาพูดคงพูดครับ!! ปากยัดอะไรเข้าไปคะรุ่นพี่ -*- น้องไม่ได้เอ๋อค่ะ แต่น้องอึ้ง!! เข้าใจมั้ยคะว่าน้องอึ้ง!!!
 
 
 
 
                  กว่าจะย้ายสะโพกหาที่นั่งได้ก็ผ่านไปแล้วเจ็ดนาที ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ..ใครๆก็รู้ว่ายัยเนียร์มันนิสัยเป็นยังไง? เลือดร้อนใช่มั้ยล่ะคะ? นั่นแหละคือปัญหาที่เกือบทำให้ฉันต้องอัดพาราแทนพิซซ่า T^T เพราะมันไม่ยอม จะให้ฉันไปนั่งกับมันให้ได้ ซึ่งฉันก็ได้แต่พยักหน้าเออออห่อหมกอย่างเดียว มันกับรุ่นพี่จึงมีปากเสียงกันนิดหน่อยก่อนจะเลิกรากันไปเพราะรุ่นพี่ให้คำสัญญาว่า...
 
 
                   ‘เอางี้..ถ้าเพื่อนน้องเป็นอะไรไป พี่จะยอมให้น้องอัดเพื่อนพี่ได้เลยยย!!’
 
 
                   โดยหารู้ไม่ว่า..พี่เปปเปอร์หรือพี่พริก(ที่ทั้งคณะเรียก)ไม่ได้นั่งรถเดียวกันกับฉันค่ะ T^T ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อตอนที่เดินขึ้นรถมาหาที่นั่ง แล้วก็เจอที่ว่างอยู่ท้ายสุดเลยนั่นแหละ โฮ...
 
 
 
 
 
 
                  [ Treetood  Talk’ ]
 
 
                   “เห้ยๆ ไอ้ตรีๆ...”
 
 
                   ผมหันไปหาเสียงเรียกที่ดังมาตามสายลมจากทางด้านหลังสุดของรถทันที ไอ้โจ๊กครับ..มันกระซิบแบบให้พอได้ยินก่อนจะมองซ้ายมองขวา ... ล้อหมุนออกมาได้ประมาณยี่สิบนาทีแล้ว เด็กๆก็หลับกันหมด ซึ่งผมก็กำลังเคลิ้มๆจะหลับอยู่พอดี แต่เพราะเพื่อนเวรนี่แหละที่มันมากระซิบ(?)ปลุก
 
 
                   “อะไรวะ?”
 
 
                   “น้องเจลหลับยังวะ?”
 
 
                   ผมหันไปหาคนข้างตัวที่หลับตาพริ้มเอาหัวตัวเองพิงกับหน้าต่างรถอยู่ .. คือที่นั่งมันเต็มน่ะครับ ผมเลยอนุญาตให้น้องเขามานั่งข้างๆได้ ทั้งที่ใจจริงกะจะนั่งคนเดียวแท้ๆ
 
 
                   “หลับแล้ว..ทำไม??”
 
 
                   “ชี่...เบาๆ” มันไม่ตอบคำถามผมพลางเอานิ้วชี้ไปวางไว้ที่ริมฝีปาก แถมกวนโมโหผมด้วยการย้ายร่างจากเบาะหลังสุดปีนป่ายมานั่งแทรกตรงกลางของผมกับน้องเจล .. สงสัยชาติที่แล้วมันจะเกิดเป็นชะนีครับ ปีนเก่งเหลือเกิน -*-
 
 
                   “อะไรของแกวะ!?!”
 
 
                   “เบาๆดิ เดี๋ยวน้องเขาตื่น...” แน่ะ! ไม่วาย ยังหันมาส่งสายตาดุผมอีก “แกไปนั่งหลังสุดไป ฉันจะนั่งกับน้องเจล...”
 
 
                   ผมมองตามมือของมันไปยังเบาะหลังสุด ที่มีร่างของคนที่ผมเพิ่งจะทำร้ายไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อนเอนตัวนอนอยู่ .. เสียงปึ้กๆที่เกิดจากแรงกระแทกของศีรษะกับขอบหน้าต่างรถทำให้ผมส่ายหัวเบาๆกับความขี้เซาของเธอคนนี้ .. ผมเหลือบน้ำตาลของเธอปลิวๆขึ้นเล็กๆจากแรงลมเผยให้เห็นรอยแดงเป็นนิ้วมือตรงต้นคอขาว
 
 
                   นี่ถ้าไฟไหม้หรือรถตกคลองขึ้นมา เธอจะรู้อะไรมั้ย? หลับเป็นตายขนาดนั้น -*- [ อ้าวตรีทูต! นั่นปากเหรอ? -*- : ไรเตอร์ ]
 
 
                   “f*ck!! -*-“
 
 
                   “ไปนั่งหลังไป อึดอัด!!” มันไม่ฟังครับ แถมเพิ่งออปชั่นโบกมือไล่ผมด้วย
 
 
                   “หน้าโบกด้วยอะไรวะ?”
 
 
                   “ปูนซีเมนต์ตราเสือดำดิน..ไปๆ ไปนั่งหลังได้แล้ว ฉันอึดอัด!!”
 
 
                   สมแล้วที่ฉายาของมันคือเกรียนไม่เลือกสถานที่ครับ อยู่กับมันนี่ผมเป็นอันต้องปวดหัวตลอด ตั้งแต่ม.ปลายจนตอนนี้ขึ้นมหา’ลัยปีสามแล้ว! .. ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมกับมันไม่คลาดกันซักที
 
 
                   ผมสบถออกมาเล็กน้อยอย่างขัดใจและแอบหัวเสียกับนิสัยของมัน .. จึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินไปหลังรถอย่างเงียบๆปล่อยให้มันลักหลับ(?)น้องสาวคนสวยที่มันแอบปลื้มไปครับ .. ก่อนจะชั่งใจเล็กน้อยตรงหน้าสาวม.ปลายตรงหน้า
 
 
                   ..มีอย่างที่ไหน? แค่น้องของผมมันไม่รับรักตอบต่อ ถึงกับต้องจ้างคนมารุมซ้อมเลยเหรอ?..
 
 
                   ผมตัดสินใจถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก ก่อนจะนั่งลงไปข้างๆตัวของเธออย่างเงียบๆ เพราะต้องการจะงีบเอาแรง .. กว่าจะไปถึงที่โน่นก็ประมาณสิบชั่วโมงกว่าๆ โชคยังดีที่ดูเหมือนว่าวันนี้รถไม่ค่อยติดมาก การเดินทางจึงลื่นไหลไปได้ตามระเบียบ
 
 
                   ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างยามหลับสนิทของเธอ .. ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนสดใสที่ปกติจะกระพริบตาปริบๆอยู่เสมอ(รู้ได้จากการที่เมื่อสามสิบนาทีก่อนผมเข้าไปเตือนเธอเบาๆครับ ^^) แพขนตาทั้งบนและล่างทาบกันสนิท ดั้งโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากบางเผยอ ออกเล็กน้อย ผิวสีขาวอมชมพูมีน้ำมีนวลคลิกกับโครงหน้าเรียวรูปไข่ของเธอ
 
 
                   ยอมรับว่าหน้าตาเธอมันก็ดีในระดับหนึ่ง แล้วผมก็อาจจะเอามาเก็บไว้ในคอลเล็กชั่นส่วนตัวแล้วถ้าหากไม่เจอนิสัยที่ขัดกับหน้าตาอย่างเข้าไป..
 
 
                   นี่ล่ะนะครับ หน้าสวยใจเสือ .. ผมล่ะเชื่อแล้วจริงๆ
 
 
                   “...”
 
 
             ผมตัดสินใจลุกขึ้น ก่อนจะหันไปปรับเบาะให้คนข้างๆที่นอนหัวกระแทกกับขอบหน้าต่างรถดังปึ้กๆอันเนื่องมาจากแรงเหวี่ยงของรถ  
 
                   และเพราะความรำคาญนั้นหลังจากที่ผมปรับเบาะให้เธอเป็นแนวราบแล้ว ผมก็จับหัวของเธอให้ตั้งตรงด้วย แต่ก็ไม่คิดจะเอาหัวเธอมาซบกับบ่าของผมเหมือนที่ไอ้โจ๊กมันทำกับน้องเจลหรอกนะครับ
 
 
                   เมื่อเข้าที่เข้าทาง ผมจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้งหนึ่ง โดยหวังว่าจะสามารถหลับสนิทไปตลอดทาง .. ไอ้ตัวผมมันก็ไม่ได้ตื่นยากอะไร แค่เพียงรถเคลื่อนตัวหยุดหรือมีคนเรียกชื่อผมเบาๆมันก็ทำให้ผมหลุดจากห้วงนิทราได้แล้วล่ะครับ ^^
 
 
                   แต่คนข้างๆของผมเนี่ยสิ สงสัยต้องถีบปลุก .. ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมก็อาจจะขออาสาทำหน้าที่นั้นด้วยตัวผมเอง ไม่ผิดใช่มั้ยครับ? ฮ่าๆๆ
 
 
                   ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนข้างๆหาเรื่องน่ากุมขมับให้ตัวผมอีกแล้ว -*- .. ผมพยายามแงะมือทั้งสองข้างของเธอที่เกาะแขนข้างขวาของผมแน่นออก คงจะเพราะหนาวล่ะมั้งครับ ในเมื่อนี่มันรถปรับอากาศนี่..แถมยังมีพัดลมเป่าโกรกอยู่บนหัวอีก โอ้~ไม่เป็นหวัดก็ให้มันรู้ไป...
 
 
                   “ยัยบ้า!” เรียกเธอเบาๆครับ และพยายามยับยั้งอารมณ์ ดีไม่ดีผมอาจจะถีบเธอออกนอกรถก็ได้
 
 
                   เธอไม่ตอบแต่เอาหน้าเข้ามาซุกแทน .. ผมถอนหายใจเบาๆ .. ทำตัวป็นรุ่นพี่ที่ดีซักชั่วโมงสองชั่วโมงก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง? อีกอย่างเธอคงไม่รู้สึกตัวหรอก ผมก็ไม่ใช่คนใจยักษ์ใจมาร ที่จะเห็นลูกแมวตัวน้อยๆแถมน่ารักนอนขดเพราะความหนาวแล้วจะไม่ทำอะไรเลยก็คงไม่ได้
 
 
                   ผมเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมของตัวเองที่วางพาดไว้ข้างๆมาห่มทับตัวเธอ หวังว่าจะให้เธอคลายความหนาวแล้วปล่อยมือออกจากผมซะ .. ผิดคาด .. เธอกลับยิ่งรัดแขนผมแน่นขึ้นไปอีกครับ เลยปล่อยเลยตามเลย จะกอดก็กอดไป -*-
 
 
                   มาถึงจังหวะนี้แล้วผมคิดถึงเพลงของแวมป์ที่สามสาวมันเปิดให้ฟังบ่อยๆเลยครับ
 
 
                   ..ไม่ใช่แค่มาหยอด โอ้ โน โอ้ โนว .. เธอคนเนี๊ยะ! ชอบกอด..
 
                   ..ถึงจะไม่ได้ปอด โอ้ โน โอ้ โนว .. ใจก็คิดจะขอถอด..
 
 
                   เห้ยยยยยยยยย!!..- -;;
 
 

 
 
โฮ.. ไหงนายตรีทูตถึงได้อบอุ่นเยี่ยงนี้..
 
แค่ตอนสามมดก็เดินตามมาเป็นขบวนแล้ว ตอนต่อๆไปปลวกไม่ตามมาเลยเหรอ??? ><! (เกี่ยว???) 555
 
 
ฝากด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้~ ^^
 
ปิดด้วยอิมเมจของสองสาว ฟาเลย์&เนียร์ค่ะ ^^
 
 
[ Falay ] สวยกว่านางเอก? 55
 
 
 
 
[ near ] จะหล่อไปไหนเนียร์ ><!