When she is in love. เมื่อไหร่เธอจะรักกัน

ฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ

หลังจากที่ฉันคุยกับไม้เสร็จฉันก็ได้รีบวิ่งออกมาที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะมารอพี่เยอร์เพราะวันนี้พี่เยอร์จะมารับฉัน รถสปอร์ตสีฟ้าแล่นมาจอดที่ตรงหน้าฉัน ฉันพบกับพี่เยอร์นั่งอยู่ และเปิดกระจกลงมา

"ยุ้ยขึ้นรถ"พี่เยอร์ดูตกใจเล็กน้อยเพราะตาฉันแดงและบวมมาก เพราะหลังจากที่ฉันร้องไห้มาเมื่อกี้ พี่เยอร์เปิดเพลงฟังเบาๆแต่ทำไมเพลงมันความหมายตรงกับฉันแบบนี้

อย่าให้ความหวังทั้งที่เธอยังมีเขา 

เกิดฉันเหงาและยังไม่ทันคิด ไปเผลอนึกว่ามีสิทธิ์

ทำผิดโดยไม่ตั้งใจ  รับได้ใช่ไหม

ถ้ามีใครเจ็บเพราะเธอ ~ 

ฉันไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาให้ไมหยุดไหลได้ ฉันปล่อยโฮออกมากลางรถ ทำเอาพี่เยอร์ตกใจพอสมควร พี่เยอร์ดปิดเพลงและหันมาถามฉันว่า

"ยุ้ย ยุ้ยเป้นอะไร"หน้าตาพี่เยอร์ดูไม่ควรดีเท่าไหร่ สงสัยพี่เยอร์คงตกใจสุดๆเพราะอยู่ดีๆน้องตัวเองก็ร้องไห้ออกมา

"พี่เยอร์ ไม้เขาจะแต่งงาน เค้าจะแต่งงานแล้วพี่เยอร์"ฉันหันหน้าไปหาพี่เยอร์ในขณะที่พี่เค้ากำลังขับรถอยู่ พี่เยอร์จอดรถริมถนนและหันมาถามว่า

"ทำไม ไม้แต่งงานเกิดอะไรขึ้น"

"พ่อของนานาแฟนเก่าของไม้เค้าเสียชีวิต เค้าเลยมาขอให้ไม้แต่งงานกับเขาเพื่อเป็นความหวังของพ่อเขาก่อนตาย"

"ยุ้ย หยุดร้องนะ ไม่เป้นไรๆ ตั้งสติก่อน ไม้ไม่ได้รักนานาไม่ใช่เหรอ "พี่เยอร์ถาม

"ยุ้ย ไม่รู้ แต่ทำไมไม้ต้องตอบตกลงด้วยล่ะ ในเมื่อเค้าไม่ได้รักนานาไม่ใช่เธอ แสดงว่าเค้ารักนานาไม่งั้นเค้าไม่ตอบตกลงหรอก"

"ยุ้ยฟังพี่นะ ไม้อาจตอบตกลงก็ได้เพราะพ่อของนานาเค้าเสียและนานาก็ไม่เหลือใครแล้วนะยุ้ย ยุ้ยตั้งมีสติคิดอะไรให้ดีๆ ไม้เขาอาจมีเหตุผลถึงตอบตกลงไปแบบนั้น"

"ยุ้ยจะพยายามนะ"

"ดีแล้วน้องสาวพี่ เป็นน้องสาวพี่ต้องเข้มแข็งนะ"พี่เยอร์ลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะขับรถออก แต่ยังไงฉันก็ไม่สามารถที่จะไม่คิดว่าไม้รักนานาอยู่ดี

เช้าวันต่อมาฉันอาบน้ำ แต่งตัวลงมากินข้าวตามปกติฉันออกมาที่หน้าประตูบ้านเพื่อที่จะเตรียมไปโรงเรียน แต่ไม้เขามารอฉันที่ประตูหน้าบ้าน ฉันพยายามที่จะทำเป้นเหมือนไม่เห็นเค้า แต่พอฉันจะเดินไปเขารั้งแขนฉันไว้

"ยุ้ย"เสียงเรียกอันแผ่วเบาๆของไม้นั้นมันทำให้ฉันแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่หยุด แต่ยังไงฉันก็ต้องอดทน

"นายมีอะไร"

"ฉันขอโทษ ฉันรักเธอจริงๆนะยุ้ย ที่แันตอบตกลงจะแต่งงานกับนานาเพราะมันเป็นคำข้อของพ่อนานาซึ่งพ่อของนานาก็กำลังจะตายนะ"

"ฉันเข้าใจนายดี ไม้ ฉันว่านายไปเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย"ฉันพยายามที่จะไม่หันไปมองหน้าเขา

"เธอเจ็บมากใช่ไหมที่เห็นฉันแต่งงานกับนานา ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บแบบนี่นะยุ้ย ฉันไม่อยากทรมานเธอ แันรักเธอนะยุ้ย แต่....ฉันไม่ต้องการเห้นคนที่ฉันรักเจ็บปวด   เธอควรลืมฉันไปซะยุ้ย คิดว่าฉันไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้ ไม่รู้จัก ไม่เคยคุย ไม่เคยเป็นเพื่อนกัน ลาก่อน ฉันรักเธอนะยุ้ย"คำพูดที่ออกมาจากปากไม้นั้นมันทำให้ฉันแทบทรุด ฉันไม่สามารถเดินไปไหนต่อฉันฉันทรุดลงที่พื้น โดยสายตาของฉันมองแผ่นหลังของไม้กำลังเดินจากไปเรื่อยๆ 'เธอควรลืมฉันไปซะยุ้ย' ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้กับฉัน 

"ไม้ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถลืมนายได้จริงๆ"ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อที่จะให้เขาได้ยิน เขาหยุดเดิน5วินาทีและเดินต่อไปฉันนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าบ้านจน แม่ออกมาเห็น

โปรดติดตามตอนต่อไป