อุ่นรักรสซ่า

“อืม   ทำไมหรือ”   อรถามอย่างแปลกใจ
 
“เธอจะบ้าหรือ   นี้รถคันที่ 1  รอบเช้านะ   แล้วคันที่ 2 น่ะมันคันแรกที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม”  
 
กานต์อธิบายเสียงดังทำให้คนบนรถหันมามองกันหมด   อรตะลึงตกใจ   มือที่ถือขนมกำลังเอาเข้าปากค้าง   ดวงตาเบิกโพลง  แล้วเสียงแผดร้องอย่างตกใจก็ดังลั่นรถ                                    
 
“แย่แล้ว”  
 
อรรีบกุรีกุจอเก็บข้าวของที่รื้อออกมาวางไว้ยัดเข้ากระเป๋าโดยมีกานต์ช่วยเก็บด้วยอีกแรง  เมื่อของทุกอย่างถูกยัดลงกระเป๋าอย่างลวกๆเธอก็รีบคว้ากระเป๋าทุกใบขึ้นหิ้วทั้งที่ยังปิดเป้ไม่สนิท   วิ่งไปได้สองก้าวขนมห่อใหญ่สองห่อก็ร่วงลงมา
 
“โธ่เอ๊ย   ยิ่งรีบๆอยู่ด้วย”   
 
อรรีบก้มลงเก็บแล้วเงยขึ้นมาพบสายตาของหลายคนบนรถ   เลือดในกายสูบฉีดขึ้นใบหน้าอย่างเร็วอรกัดริมฝีปากก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขัดเขิน   แล้วกล่าวทักทายทุกคน
 
“ไปก่อนนะ  แล้วเจอกัน”
 
พูดจบเธอก็วิ่งปรู๊ดลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว   แต่ก็ยังไม่เร็วพอเมื่อเสียงหัวเราะลั่นทั้งคันรถดังตามมาให้ได้ยิน  
 
โธ่ยัยอร   ยัยบ้า  
 
หญิงสาวกัดเม้มริมฝีปากก้มหน้าก้มตาเดินอย่างอับอายขายหน้าจึงไปชนด้านหลังของอาจารย์หญิงท่านหนึ่งเข้าจนต้องไหว้ขอโทษขอโพยก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถของตัวเอง   ซึ่งก็จอดรออยู่นานแล้ว
 
กานต์มองตามร่างบางผ่านกระจก   พร้อมส่ายหน้า
 
“เธอไปอยู่ที่ไหนมา   คิดบ้างไหมว่าคนทั้งคันรถเขารอเธอคนเดียว”
 
อาจารย์ประจำรถกระชากเสียงถามเธอทันทีขณะที่รถบัสกำลังวิ่งออกตัวจากหน้าวิทยาลัย   หญิงสาวยืนหายใจหอบพิงเบาะพนักแถวหน้าในสภาพ   เส้นผมหยักศกฟูฟ่องกระจายปะหน้าจนยุ่งเป็นกระเซิงจากการวิ่งแทบขาดใจ
 
“ขอ...ขอโทษค่ะ   หนู   ขึ้นรถ   ผิด   คัน”    เสียงที่กล่าวกระท่อนกระแท่นแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ซ้ำยังเบาแสนเบาจนอาจารย์ต้องยื่นหน้าเอียงหูฟัง
 
“เธอว่าอะไร   พูดให้ดังๆกว่านี้ได้ไหม”
 
“หนูขึ้นรถผิดคันค่ะอาจารย์”  
 
อรกล่าวแทบเป็นการตะโกนอย่างลืมตัวแล้วก็ต้องก้มหน้างุ้มฉับพลัน  เมื่อเจอสายตาถมึงทึงของอาจารย์กับสายตาเพื่อนร่วมห้องบนรถที่เขม็งมอง   จากคำบอกเล่าที่ฟังดูเหมือนเธอโง่เอง
 
“คราวหลังก็ระวังหน่อยล่ะ   ไปนั่งที่ได้แล้ว”
 
อาจารย์ไล่ให้เธอไปนั่งที่เบอะด้านซ้ายริมทางเดินซึ่งว่างอยู่ที่เดียว   ถัดไปมีผู้ชายใส่หมวกลงมาปิดหน้านั่งหลับซบกระจก
 
เธอกระแทกตัวลงนั่งบนเบอะรถอย่างโกรธนิสัยส่วนนี้ของตัวเองที่ไม่เคยเปลี่ยนได้สักที   ใบหน้าบึ้งนั้นไม่ได้รู้สึกว่าคนที่นั่งข้างๆได้ถูกเธอปลุกให้ตื่นขึ้นมารับรู้อามรณ์ของเธอโดยไม่ตั้งใจ   
 
เจ็บใจ   เจ็บใจ   ยัยบ้า   ชอบหาเรื่องให้ตัวเองขายหน้าอยู่เรื่อย   โอ๊ย   เมื่อไหร่ชั้นจะเปลี่ยนนิสัยนี้ซักที  ฮึม  ดูสิเขาได้เพื่อนใหม่กันหมดแล้ว...น่าน้อยใจนัก   ยัยบ้า
 
อรคิดอย่างฮึดฮัดเมื่อเห็นหลายคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุก   เธอจึงแกล้งหลับไปซะงั้น   ไม่สนใจคนที่เหลือบมองสีหน้าหลากอารมณ์ของเธออย่างงงันขบขัน   ก่อนจะดึงหมวกลงมาปิดหน้าหลับไปอีกครั้ง
 
เวลา 2 ชั่งโมงผ่านไป   รถบัสจำนวนเก้าคันเลี้ยวเข้ามาจอดตรงบริเวณลานดินหน้าวัดสวนป่านิราศมิตรซึ่งเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม  ต้นไม้ร่มรื่นหนาใหญ่สองข้างทางดึงดูสายตาของทุกผู้ที่ตื่นจากการหลับใหล  ...ยกเว้นอรธิวา   เธอยังคงนอนซุกกายหลับพิงเพื่อนร่วมทางคนข้างๆอย่างไม่เกรงใจ
 
และเมื่อเสียงอาจารย์ประจำรถประกาศเรียกให้ทุกคนลง  หญิงสาวพลันมีสติสะดุ้งงัวเงียคว้าข้าวของลุกตามผู้คนที่ยืนทยอยลงรถไปอย่างว่องไว  จนผู้ที่นั่งเหน็บกินหัวไหล่อยู่ด้านข้างมองตามร่างบางที่เดินลงรถไปแล้วตาปริบๆก่อนจะขยับคว้ากระเป๋าลุกขึ้นบ้าง
 
อาจารย์เรียกจัดแถวและเริ่มต้นอธิบายการกินอยู่อย่างสงบในสถานที่แห่งนี้  
 
“นักศึกษาทุกคนต้องสำรวมกิริยาอาการต่างๆ   เวลาอาหารต้องตรงเวลากินไม่ให้เหลือและตักอาหารแต่พอทาน  ส่วนห้องอาบน้ำเป็นห้องอาบน้ำรวม   ชั้น 3 เป็นของนักศึกษาหญิงส่วนของนักศึกษาชายใช้ห้องอาบน้ำชั้น 2 ด้านขวา   แล้ว....”
 
เสียงพูดคุยของนักศึกษาดังเซ็นแซ่แต่อรธิวากับนั่งนิ่งฟังอาจารย์พูดอย่างตั้งอกตั้งใจ   ไม่ใช่ว่าเธออยากจะฟังน้ำเสียงยานคางของอาจารย์มากมายนัก   แต่เป็นเพราะเธอไม่มีใครจะให้พูดด้วยต่างหาก
 
อาจารย์จัดให้นักศึกษาหญิงทุกแผนกนอนรวมกันที่ชั้น 3 ของตึกประชุมแล้วนักศึกษาชายนอนรวมกันที่ชั้น 2 ตึกเดียวกันเมื่อกล่าวจบ   อาจารย์ก็ปล่อยให้นักศึกษาหญิงชายแยกย้ายไปเก็บสัมภาระเป็นเวลา 20 นาที  ก่อนที่จะมารวมตัวกันที่ใต้ตึกอีกครั้ง
 
อรก้าวขึ้นบันไดหินจนมาถึงชั้น 3 มันเป็นโถงโล่งๆก่อรอบด้านด้วยกระเบื้องลายสดใสสีฟ้าส่วนพื้นเป็นสีขาวเย็นสบายและดูสะอาดตา   เธอเดินไปหย่อนสัมภาระเลือกมุมนอนของตัวเองใกล้บริเวณพัดลมติดผนัง     เมื่อเหลียวไปเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเดินผ่านหน้าเธอไปสีหน้าซึมเศร้าก็ปรากฏวูบขึ้นมาบนใบหน้าหวาน
 
มีแต่เราเท่านั้นที่ยังไม่ได้เพื่อน   เพื่อนในห้องก็จำไม่ได้   นอกจาก...เพื่อนต่างห้องที่ชื่อ กานต์
 
นึกขึ้นได้   เธอสอดส่ายสายตาหาหญิงสาวทันที  แล้วเมื่อไม่พบจึงคิดที่จะไปเดินหาแต่ก็พอดีกับที่หันไปเจอคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรงมา  อรจึงยั้งเท้าที่จะขยับออกไปจนกานต์เดินเข้ามาใกล้พอเห็นเธอเข้า  ต่างคนจึงต่างส่งยิ้มให้กันก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป
 
เฮ้ย...   เขาก็มีเพื่อนกลุ่มเขาแล้ว   แล้วเราล่ะ
 
อรหันไปมองรอบตัวอย่างว่างเปล่าก็ทรุดลงนั่งมองใครต่อใครรอบข้างอย่างเซื่องซึมจนได้เวลาเรียกประชุม  นักศึกษาทยอยลงมาตักอาหารแล้วแยกย้ายกันไปนั่งตามที่ต่างๆตามอัธยาศัย  การกินอาหารมื้อแรกของเธอนั้นทำให้ตัวเองห่อเหี่ยวอีกครั้ง   เพราะมันยิ่งตอกย้ำว่าเธอนั้นช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน
 
หญิงสาวเลี่ยงไปนั่งกินที่บึงบัว   ใกล้ๆกันนั้นมีนักศึกษาหลายคนนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ทั้งยังเป็นนักศึกษาชายชะส่วนใหญ่   แล้วจำนวน4คนที่นั่งกันอยู่ใกล้บึงที่สุดกำลังเพ่งมองเธอ  อรจึงแก้เก้อทำทีเป็นเดินมองผ่านๆไป
 
“หยิ่งวะ   อยู่ห้องเดียวกันยังไม่ทักกันเลย”  
 
เสียงชายคนหนึ่งบอกกับเพื่อนที่ล้อมวงกินข้าวด้วยกัน  มันดังมากพอที่ทำให้อรได้ยินแล้วพูดตอบโต้อยู่ในใจอย่างกังวลเมื่อเท้าของเธอได้ก้าวห่างออกมา
 
หา   เพื่อนห้องเดียวกันหรือ  ขอโทษ  ไม่ได้ตั้งใจจะเลี่ยงน๊าแต่เราจำพวกนายไม่ได้อ่ะ.. 
 
“ผู้หญิงก็อย่างนี้แหละวะ   ชอบเล่นตัวนึกว่าสวย”  เสียงชายอีกคนกล่าวต่อ
 
หวาย...   ไม่ใช่นะ   เราไม่สวยซักหน่อยไม่ได้คิดเล่นตัวด้วย   ก็ใครจะกล้าไปทักเหล่าถึงจะรู้ว่าเป็นเพื่อนห้องเดียวกันน่ะ
 
“ผู้หญิงสวยชอบเล่นตัวก็เขาสวยเลือกได้นี้หว่า”   เสียงอีกคนเสริมพลางหัวเราะ
 
ไม่จริ๊ง   อย่ากล่าวหากันสิ   เอะ   พวกเขาชมเราสวยอยู่หรือ...ไม่มั้ง   ก็เราไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย   คนสวย...ต้องอย่างกานต์ซิถึงจะสวยจริง
 
เมื่อเท้าเรียวนำร่างสูงเดินมาจนพ้นระยะการได้ยินเธอก็เดินคอตก   สายตาจ้องอยู่กับจานอาหารในมืออย่างหนักใจ
 
ไม่มีเพื่อนกินข้าว   ไม่มีเพื่อนนั่งคุย   โธ่ฉัน   ทำไมอับเฉาอย่างนี้นะ
 
........................................