อุ่นรักรสซ่า

เวลากิจกรรมการอยู่ค่ายฝึกฝนตนเอง   อาจารย์ประกาศให้นักศึกษาทุกคนนั่งเรียงตามเลขที่แล้วแบ่งออกเป็นกลุ่มๆล่ะ 5 คนให้ได้ 8 กลุ่ม   อรอยู่ในกลุ่มที่ 7 มีผู้ชายทั้งหมด 4 คนเธอจึงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่ม  

แม้เธอจะดีใจที่จะได้รู้จักเพื่อนใหม่   แต่มันก็ทำให้เธอตะขิดตะขวงใจเพราะทั้ง 4 คนดูเหมือนจะใช่กลุ่มที่ต่อว่าเธออยู่เมื่อช่วงพักกินข้าว   เธอจึงทำใจดีสู้ฉีกยิ้มแบบแปลกพิกลเมื่อมองหน้าพวกเขาเต็มตา

“เธอชื่ออะไร”

เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้ายมือเธอถามขึ้น   อรมองใบหน้าขาวเรียวดวงตาตี่เล็กเหมือนคนจีนของเขานิ่ง   แล้วปั้นยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นก่อนตอบ

“อรธิวา   เรียกอรเฉยๆก็ได้”

“เราชื่อ   ณรงค์   เรียกเรานนท์ก็แล้วกัน”

“นนท์เหรอ   ทำไมไม่ใช้  นะ  หรือ  รงค์  ล่ะ”

เธอถามอย่างสงสัย

“อรถามเหมือนเราเลย   เราชื่อ   บอย”

ผู้ชายอีกคนที่นั่งตรงข้ามเธอเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี   โดยเฉพาะดวงตาที่ฉายความขี้เล่นในนั้นทำให้เธอส่งยิ้มกว้างตอบรับไมตรี

“ส่วนเราชื่อ   ชล”

อรหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆบอยแล้วผงกหัวยิ้มให้

“เราโอ๊ค”

เสียงทุ้มไม่ดังนักของคนนั่งตัวตรงทางขวามือบอยจ้องตาเธอนิ่ง   อรก็ยิ้มสู้แม้ในใจจะคิดว่าจะจ้องหน้าทำไมนักหนาก็ตาม   โดยรวมแล้วทั้งหมดดูน่าคบกว่าที่คิดเธอจึงสบายใจไปเปาะหนึ่ง

เพื่อนยิ่งมีน้อยอยู่   เอาฟะ   เป็นเพื่อนกับพวกผู้ชายไปก่อนแล้วค่อยหาเพื่อนสนิทผู้หญิงก็แล้วกัน

อรยิ้มกริ่ม   จนพวกเขามองหน้ากัน  เธอจึงรีบนำสติออกจากมโนภาพเพื่อนผู้หญิงในจิตนาการโดยพลันแล้วแก้เขินหัวเราะเปลี่ยนเรื่องทันที

จากความที่เธอมีนิสัยส่วนตัวที่ประหลาดแต่ตลกจึงทำให้พวกเขาแกล้งอำเธอเล่นอยู่ตลอดเวลาและเธอก็หลงเชื่ออย่างคนซื่อทุกครั้งทำให้เธอกลายเป็นศูนย์รวมความบันเทิงของพวกเขาอย่างรวดเร็ว 

และนั้นทำให้เธอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น  ทั้งๆทีเจ้าตัวยังไม่รู้จักใครนอกจากคนในกลุ่มแต่เพื่อนต่างคณะหลายคนกับรู้จักเธอ  บ่อยครั้งที่เธอเดินผ่านพวกเขามักถูกเรียกอย่างสนิทและทุกครั้งเธอมักยิ้มตอบรับพวกเขาพร้อมกับทำหน้าประหลาดใจและบ่นออกมาเบาๆว่า  “ใครกันเราไม่เห็นรู้จักเลย”

ในวันที่ 2 ของช่วงพักรับประทานอาหารเย็น  อาจารย์ให้จัดแถวใหม่โดยมีพี่ๆจากชั้นที่สูงกว่าเข้ามาด้วย  ทุกคนแต่งชุดไปเวททำให้อรดูไม่รู้ว่าใครเป็นรุ่นพี่เพราะบางคนหน้าตายังกับวัยกลางคนแต่กลับเป็นรุ่นเดียวกัน

อรยืนถือจานข้าวคว้าง  หันซ้ายหันขวาหน้าตาเลิ่กลั่ก  พยายามเพ่งหาเพื่อนในกลุ่มแต่ก็ไม่เจอด้วยว่าคนเดินไปมาอย่างพลุกพล่าน   เธอก็ยังจำไม่ได้ว่าใครอยู่ห้องเดียวกับเธอบ้าง

“แย่แล้ว...ทำไงดี  อยู่ไหนกันนะ...”    อรครางรู้สึกไม่ดีกับสถานการณ์นี้

เพียงไม่กี่นาทีผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาก็รวมกันเป็นทิวแถวมีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม   เมื่อเห็นเช่นนั้นหญิงสาวจึงเร่งเดินไปหยุดอยู่ที่ท้ายแถวหนึ่งซึ่งดูจะสั้นกว่าแถวอื่นและแยกตัวออกมาทางด้านซ้าย  สายตาแปลกๆของคนในแถวทำให้เธออึดอัดเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใช่แถวของเธอหรือเปล่า  จนอาจารย์เรียกให้นั่งลงสวดมนต์เริ่มการรับประทานอาหาร 

“เออ...ขอโทษนะ  เธออยู่ห้องนี้หรือ”  ผู้หญิงคนที่นั่งข้างเธอเอ่ยถาม

“คือ..ไม่รู้เหมือนกัน  แล้วนี่ใช่ห้อง 2 Eหรือเปล่าล่ะ”  อรตอบกลับงงๆอย่างไม่แน่ใจแล้วภาวนาขอให้มันใช่ทีเถอะ

หญิงสาวที่ถามเธอเลิกคิ้วมองอรอย่างประหลาดก่อนที่เธอจะตอบ  เสียงอาจารย์ที่พูดใส่ไมโครโฟนก็ดังขึ้น

“นี่ ปวส.ท้ายแถวตรงนั้นน่ะ   ห้ามคุยกันนะ”

เท่านั้นล่ะ  อรลุกพรวดมือถือจานข้าวเดินออกจากแถวทันที

“อ้าว  อ้าว แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ”

เสียงอาจารย์ตกใจพูดใส่ไมคถามเธอทันที   ทุกคนที่กำลังเริ่มรับประทานอาหารอยู่หันมามองเธอกันทั้งคณะ   อรหยุดเดินใบหน้าที่ก้มอยู่เงยขึ้นอย่างช้าๆรู้สึกร้อนฉ่าและแดงกล่ำไปทั่วหน้า   เธอแสยะยิ้มแล้วพูดเสียงดังฟังชัดว่า

“ขอโทษค่ะ   หนูเข้าแถวผิด”

“เธออีกแล้วหรือ”   น้ำเสียงอาจารย์ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างระเหี่ย  มันทำให้อรรู้ว่าเป็นอาจารย์ท่านเดียวกับที่ดุเธอบนรถ  

เสียงหัวเราะดังลั่นโรงอาหารโดยเฉพาะแถวริมสุดทางด้านขวาช่วงท้ายแถว   พวกในกลุ่มเธอต่างหัวเราะกันท้องแข็งอรมองพวกเขาอย่างแค้นเคือง

ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ   ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆอยากหนีไปจากตรงนี้เดี๋ยวนี้เลยด้วย