ในเงาใจ (The shadow)

 
ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อประมาณ 7 โมงเช้า
เมื่อเห็นผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ เขาก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ก่อนจะเดินเอาผ้าห่มไปพับเก็บบนเตียงอย่างเรียบร้อย
แล้วเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
 
เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ หญิงสาวได้เตรียมแปรงสีฟัน ผ้าขนหนูผืนเล็ก
ผ้าเช็ดตัว รวมทั้งชุดทำงานที่ซักรีดไว้อย่างเรียบร้อย
 
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เธอนี่เป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งจริงๆ นะหนูลี”
 
เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย ธีธัชก็ออกมาจากห้องน้ำ
แล้วตรงไหที่โต๊ะอาหารทันที
“ทานอาหารเช้าแล้วก็ทานยาก่อนนะคะ
คุณธีจะได้กลับบ้าน  คนที่บ้านคงเป็นห่วงคุณแย่”
“นี่มันคำทักทายในตอนเช้าแบบไหนกัน
ผมเกือบจะดีใจที่คุณเป็นห่วงผมแล้วนะ”
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหมคะ ไข้ลดรึยังคะ”
กตัญชลีแสร้งถามไปเรื่องอื่น
“ถ้าบอกว่ายังเจ็บอยู่ คุณจะไล่ผมไปไหม”
“...”
ไร้คำตอบใดๆ จากปากของหญิงสาว
ชายหนุ่มสบตาเธอนิ่งแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
 
ก่อนที่จะโดนโทรศัพท์สายด่วนดังขึ้นมาแทรกก่อน
“อืม จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เขาตอบสั้นๆ
“อดทานอาหารเช้าฝีมือหนูลีเลย
แต่ขอบคุณนะที่ดูแลผมเป็นอย่างดี
ไว้เจอกันนะสาวน้อย”
เขายิ้มอีกครั้งก่อนจะหยิบเสื้อสูทแล้วเดินออกจากห้องไป
 
“เห้อ ลีเอ๊ย เกือบไปแล้ว”
เธอถอนหายใจ เมื่อเจ้านายหนุ่มกลับไปแล้ว
++++++++
ฟากมัลลิกา นอกจากจะมีบรรดาพ่อหม้ายลูกติดที่สถาบันดนตรี
ตามจีบเธอแล้ว ยังมีนายแบบหนุ่มและนักแสดงในวงการอีกคน
ทำให้เธอปวดหัวจนแทบบ้า
“เฮ้อ อุตส่าห์เป็นป้าแก่ๆ มานาน พอจะหันมาสวยขึ้นเท่านั้นแหละ
ชีวิตก็เริ่มวุ่นวาย เพลียจริงๆ”
มัลลิกาโทรมาบ่นกับกตัญชลีตั้งแต่เช้า
มือข้างหนึ่งก็ถือขวดยาทาเล็บสีน้ำเงินสด
ทาไปที่เล็บมืออีกข้าง ส่วนที่หูก็มีสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุด
แนบไว้กับไหล่ข้างหนึ่ง...เธอช่างเป็นสาวมากความสามารถจริงๆ
 
“ก็เลือกไว้สักคนสิยัยเจ้ ใครดีน้า
พ่อของน้องนินจา รึพ่อดาราอักษรย่อ จ.จาน ดี”
“ไม่น่าสนใจเลยสักคน สงสัยฉันคงตั้งสเป๊กไว้สูงล่ะมั้ง
จนป่านนี้ยังไม่มีใครเข้าตาสักคน
แล้วเธอล่ะไม่มีใครในใจบ้างหรอ”
“อย่างลีนี่หรอจะชอบใครได้ ไว้ถ้ามีใครที่ถูกใจลี
จะรีบบอกยัยเจ้คนแรกเลยนะ”
“จ้า เฮ๊ยแค่นี้ก่อนนะ เล็บเลอะแล้วอะ ไว้เดี๋ยวมีตติ้ง
กันนะจ๊ะน้องหนูลี บาย”
“ค่า”
โทรมาได้เวลาจริงๆ เลยยัยเจ้เนี่ย
หญิงสาวคิด 
 
+++
ณ วัดแถวชานเมืองจังหวัดนนทบุรี
อันเป็นสถานที่ที่ครอบครัวรัตนธำรงค์กูร แวะมาทำบุญเป็นประจำ
เมื่อร่วมกันถวายสังฆทานและอาหารเพลเสร็จแล้ว
คุณรัฏฐ์ได้สนทนาธรรมกับหลวงปู่เจ้าอาวาสตามปกติ
 
"สิ่งที่คุณโยมกำลังตามหา อีกไม่นานจะได้เจอแล้วนะ"
หลวงปู่เจ้าอาวาสหันมาพูดกับคุณกรองแก้ว
“จริงหรอคะท่าน ท่านไม่หลอกให้ดิฉันดีใจเล่นนะคะ”
“อาตมาเป็นถึงพระเจ้า ไม่ผิดศีลข้อ 4 หรอกนะคุณโยม”
ใกล้ๆ กันนั้นรับขวัญได้แต่งงๆ กับอาการแปลกๆ ของมารดา
ที่อยู่ก็ต่อมน้ำตาแตกมาซะงั้น
คุณรัฏฐ์เข้าประคองภรรยาของทันที
“ไม่เป็นไรนะคุณแก้ว”
เขาถาม
“ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณ”
เธอตอบ
...อะไรกันที่แม่ของเธอทำหาย
“แต่คุณโยมต้องดูให้ดี เพราะอะไรที่เหมือนใช่
มันอาจจะไม่ใช่ อะไรที่ดูเหมือนมันไม่ใช่มันคือใช่”
หลวงปู่พูดไว้แบบทิ้งเป็นปริศนาเอาไว้
“ท่านบอกดิฉันไม่ได้หรอค่ะว่ารับพรลูกสาวของดิฉันอยู่ที่ไหน”
“ที่อาตมาพูดได้ก็มีเพียงเท่านี้ เจริญพรนะคุณโยม”
พูดจบเด็กวัดคนสนิทก็มาประคองหลวงปู่เข้าไปในห้องพักในกุฏิทันที
 
“คุณรัฏฐ์เรายังไม่หมดหวังใช่ไหมค่ะ”
“ครับ ไม่ว่ายังไงเราต้องเจอลูกสาวของเราให้ได้ ผมสัญญา”
คุณรัฏฐ์ปลอบภรรยาของตนและกอดเธอไว้แน่น
 
...อะไรนะ ลูกสาวอีกคนของคุณแม่งั้นหรอ
ไม่นะ ฉันไม่อยากถูกแย่งความรักไป
หญิงสาวดูวิตกกังวลไม่น้อย ภาพเหตุการณ์ในวัยเด็ก
กำลังตามมาหลอกหลอนเธอ
...ฉันตั้งใจให้แกหายไปตลอดกาลแล้วนี่