ในเงาใจ (The shadow)

…19…

แม้จะปวดๆ แผลอยู่บ้าง แต่ทันที่ที่นิโคลัส ไฟท์เตอร์

รุ่นน้องหนุ่มสัญชาติอเมริกันโทรหา ธีธัชก็รีบขับรถตรงดิ่ง

ไปที่สนามบินสุวรรณภูมิทันที ทั้งที่ใจยังอยากจะถ่วงเวลา

อยู่ที่ห้องของกตัญชลีให้นานกว่านี้…อีกสักหน่อย

หนุ่มหน้าคมมองเห็นรุ่นน้องหน้าฝรั่งอยู่ใกล้กับประตูทางออก

เลยโบกมือให้ ไม่นานรุ่นพี่รุ่นน้องต่างสัญชาติก็เจอกัน

“Long time no see. I miss you so much พี่ธี”

“Miss u เว้ยนิค”

ประหนึ่งฉากรักในนิยาย Y เมื่อหนุ่มหน้าตาดีถึงสองคนกอดกันกลมกลางสนามบิน

“ไม่ต้องกอดแน่นก็ได้มั้ง สยองว่ะ”

“ขอโทษครับ พอดีผมคิดถึงพี่ธีมากไปหน่อย”

“คราวนี้มาอยู่นานแค่ไหนล่ะ คราวที่แล้วก็หนีกลับก่อน

ไม่ทันจะได้แนะนำให้รู้จักคนที่บ้านเลย”

“ก็ตอนนั้นมีเรื่องด่วนมากๆ นี่ครับ

แต่ครั้งนี้ผมกะว่าอยู่ให้นานจนกว่าจะเจอเนื้อคู่เลยพี่

 ผมมั่นใจนะว่าผมต้องได้เจอเธอคนนั้น”

“นายเป็นไรมากปะเนี่ยไป  ไปบ้านฉันก่อน

ครั้งนี้จะแนะนำให้รู้จักคนที่บ้านให้ครบทุกคนซะที

ตอนเย็นค่อยแวะไปสมทบกับไอ้ต้นที่คลับละกัน”

“ครับพี่”

 

ไม่นานนักรถคันหรูก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกใหญ่ของบ้านฐิติเศรษฐพงษ์

ชายหนุ่ม ผมสีบลอนด์ทอง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม

จมูกโด่งเป็นสันสวยเหมาะเจาะกับรูปหน้าของเจ้าตัว

บวกกับความสูง 189 เซนติเมตร ทำให้คนที่ยืนข้างๆ แอบหมองไปทันที

ถึงแม้ความหล่อถึงขั้นกินกันไม่ลง เขาถอดแว่นตา Ray-ban สีชาออกแล้วเหน็บไปที่

เสื้อคอวีสีขาวยี่ห้อดัง ก่อนจะเดินตามรุ่นพี่หนุ่มเข้าบ้านไปติดๆ

 

ธิดาทิพย์พี่สาวของธีธัชกำลังนั่งอ่านนิตยสารสุขภาพอยู่ก่อน

“ไม่เห็นโทรมาบอกเลยว่าจะค้างที่ทำงาน

ไอ้เรานะก็รอน้องชายกลับบ้านจนดึก”

“แน่ใจนะครับว่าที่ดึกนี่ไม่ได้ติดซีรีส์เกาหลี”

“นายธี”

หญิงสาววัยกลางคนเรียกน้องชายเสียงสูงปรี๊ด

“อุ้ย แล้วนั่นใครกันล่ะ”

เธอหันไปถามหลังจากที่เจอชายหนุ่มหน้าฝรั่งอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังน้องชาย

 “นี่นิโคลัส รุ่นน้องผมตอนที่เรียนที่อเมริกาครับพี่ทิพย์

แม่เลี้ยงหมอนี่เป็นคนไทย ผมไปฝากท้องที่ร้านอยู่บ่อยๆ

อีกอย่างนายนิคเขาพูดไทยชัดซะยิ่งกว่าเด็กไทยบางคนซะอีก”

ธีธัชแนะนำ ก่อนหันไปสั่งด้วยสายตาให้รุ่นน้องหน้าฝรั่งนั่งลงข้างๆ กัน

“สวัสดีครับนิโคลัสครับ เรียกนิคก็ได้ครับ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

หนุ่มหน้าฝรั่งไหว้ธิดาทิพย์อย่างนอบน้อม

“พูดชัดจริงๆ ด้วย แถมมารยาทก็เรียบร้อยดี ไงก็แวะมาที่นี่บ่อยๆ นะ”

“ครับ”  เขาตอบแล้วยิ้มให้เจ้าของบ้านสาววัยกลางคนที่ยังดูสวยไม่สร่าง

“นี่หลานสาวของพี่เอง ยัยแอลมานี่สิ มารู้จักเพื่อนน้าเร็ว”

อสมาภรณ์ที่เดินผ่านมาพอดี รีบเข้ามาทักทายแขกคนสำคัญของธีธัช

“สวัสดีค่ะ แอลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้านิค”

“เป็นพี่ได้ไหมครับ เป็นน้าดูแก่จัง”

นิโคลัสแกล้งหันไปทางธีธัช

“ไม่ลองแก่บ้างให้รู้ไป”

ธีธัชหันไปตอบ

“แล้วมาเที่ยวรึมาทำอะไรจ๊ะพ่อคุณ”

ธิดาทิพย์ถาม

“ตอบดีๆ นะนิค”

ธีธัชหันไปขู่เบาๆ

“แหะๆ ผมมาพักผ่อนครับ แล้วก็มาดูช่องทางทำธุรกิจของตัวเองครับ”

“ก็ดีนะ งั้นตามสบายนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปสั่งเด็กๆ ยกอาการว่างมาให้”

“ขอบคุณครับ”

นิโคลัสหันไปตอบเจ้าของบ้านสาวใหญ่

 

“เพื่อนน้าธีหล่อยังกะดาราหนังแหนะค่ะ

นี่น้าธีน่าจะจ้างให้พี่เขามาเดินแบบงานแสดงอัญมณีnew collcetionกับเราด้วยนะคะ”

อสมาภรณ์เข้ามากระซิบน่ชายของเธอ

“ไม่บอกเขาเองล่ะยัยแอล หึหึ”

“แอลไปก่อนดีกว่านัดยัยเจ้ กับลีไว้ แล้วเจอกันนะคะ”

“จ้า หลานสาว ขับรถดีๆ ล่ะ”

“เจ้าค่ะ ไปก่อนนะคะคุณแม่ พี่นิค”

อสมาภรณ์หันไปตะโกนไล่หลังมารดาไป

“ครับ”

“ยัยแอลหนูลืมกุญแจรถ”

เธอตะโดนตอบลูกสาวเช่นกัน ก่อนที่ยัยคนขี้ลืมจะรีบแจ้นเข้าไปในครัว

“อุ๊ย ลืมจริงๆ ด้วย แหะๆ ขอบคุณนะคะคุณแม่”

“จ้า ไหวไหมเรายัยแอล”

“แหะๆ”

 

ธีธัชเลือกคอนโดย่านอ่อนนุชที่เข้าซื้อทิ้งไว้

และยกให้เป็นพี่พักของนิคเป็นการชั่วคราวที่อยู่ประเทศไทย

หนุ่มหน้าฝรั่งจัดแจงของในเป้ใส่ตู้เสื้อผ้า

ก่อนจะอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี และเข้านอนในช่วงดึก

หลังจากที่เขาคุยธุระกับผู้เป็นพ่อที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่ง

ผ่านทางแอปพลิเคชั่นสุดล้ำเสร็จ

 

 

 

...20...

 “อร๊ายยยย ใครกันบังอาจมาทำให้เช้าวันอาทิตย์ที่สดใสของฉันต้องหม่นหมอง

ใครกันมาทำลายเวลาพักผ่อนของช้าน”

มัลลิกาค่อยๆ บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนลุกจากเตียงนอน

ทั้งที่ยังไม่อยากจะลาจากมันไปซะทีเดียวหญิงสาวอารมณ์ขุ่นมัวไม่น้อย

ที่ถูกรบกวนในวันหยุดเช่นนี้ หญิงสาวก้าวฉับๆ ไปหยิบเสื้อคลุม

ก่อนจะรีบบึ่งออกจากห้องไป แล้วหยุดที่ ห้อง 1712 ที่อยู่ถัดจากห้องเธอ

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“จะเปิดรึไม่เปิดฮะ อยากรู้จังใครกันที่เป็นเจ้าของห้องบ้านี่ นี่คุณ 1712 เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนักเจ้าของห้องหนุ่มสุดหล่อก็เดินมาเปิดประตูให้สาวเจ้าที่กำลังอารมณ์เดือด

“สวัสดีครับผมชื่อนิคครับ คุณเป็นใครหรอครับ” 

ใบหน้าอันผุดผ่อง คมคาย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม

ผมสีบลอนด์ทองที่เข้ากันกับรูปหน้าอย่างลงตัว

เผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรของเจ้าของห้องมัลลิกานิ่งไปชั่วขณะ

ก่อนจะหันไปพ่นไฟใส่หนุ่มคนตรงหน้า

“เออ พูดไทยได้ก็ดีจะได้ด่าถนัดๆ หน่อย”

“ว่าไงนะครับ”

“ฉันอยู่ห้องข้างๆ คุณเนี่ยและจะขอบคุณมาก

ถ้าคุณไม่ส่งเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของฉัน”

“ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าจะรบกวนคุณ

ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ก็เลยยุ่งกับการจัดห้องเลยสียงดังไปหน่อย

ผมไม่คิดว่าจะมีใครนอนตอนที่พระอาทิตย์ตรงศีรษะได้”

“อ้อ จะว่าฉันนอนกินบ้านกินเมืองใช่ไหมเนี่ย

แต่ขอโทษ ฉันเพิ่งจะนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะคุณฝรั่ง”

“งั้นผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”

เจอคำพูดแบบนี้เข้าไป อยู่ๆ ก็หายโกรธไปซะเฉยๆ

 “ว่าไงครับคุณ คุณชื่ออะไรครับ”

“ฉันชื่อมะลิ ไม่เข้าใจสินะ ภาษาอังกฤษเรียกอะไรนะ Jasmine น่ะ”

“อ๋อครับ เข้าใจแล้วครับแต่ขอเรียกว่าคุณมอลลี่นะครับ

จะรังเกียจไหมถ้าคุณจะแวะมาทานกาแฟ

กับคุกกี้ที่ผมเพิ่งอบเสร็จ มาเถอะครับ เข้ามาก่อน ไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว”

เจ้าของห้องหนุ่มเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร มัลลิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง...

ท่าทางนายนี่ก็ไม่น่าจะเป็นคนเลวร้ายอะไรลองเข้าไปหน่อยแล้วกัน

“ถือว่าไถ่โทษทีนายทำฉันอารมณ์เสียก็แล้วกัน ถ้าขนมฝีมือนายรสชาติแย่

ฉันจะบีบคอนายจริงๆ ด้วย”

“ฮ่าๆ ครับๆ”

นิโคลัสระเบิดหัวเราะออกมา พลอยให้คนหน้าบึ้งที่ยืนกอดอกอยู่ยิ้มตามไปด้วย

 

+++ ที่บ้านฐิติเศรษฐพงษ์

"ยัยแอลนั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียวจ๊ะหลานจ๋า"

คุณหญิงธีราอรกับแม่บ้านคนสนิทเดินผ่านมาเห็นหลานสาว

เพียงคนเดียวของบ้านนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในสวนของบ้าน

 

"คุณยาย เชิญนั่งค่ะ"

"จ้า หลาน"

"แอลกำลังดูรูปเมื่อตอนงานวันเกิดคุณยายค่ะ

น้าธีเพิ่งเอามาให้ตะกี้นี้ค่ะ แต่ตอนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกเดี๋ยวคงกลับมานั่งดูด้วยdyo

คุณยายดูด้วยกันสิค่ะ"

"ไหนดูสิ ว๊าย ดูสิรูปนี้สิยายหลับตา น่าเกลียดเชียว

เจ้าธีนะเจ้าธีไม่รู้จักเลือกรูปที่แม่ตัวเองดูดีบ้างเลย"

อสมาภรณ์นึกขำคุณยายของตัวเอง

"ก็คุณยายสวยทุกรูปต่างหากค่ะ น้าธีเลยต้องอัดมาทุกรูป

ดูพี่ขวัญสิ รูปไหนรูปไหนก็แข้งเกาะขาน้าธียังกะเป็นแฟนกันแหนะ"

"ดูไปว่าพี่เขาสิ ไม่น่ารักเลยนะยัยแอล"

"ก็มันจริงนี่ค่ะ คุณยายดูสิน้าธีของเราถ่ายรูปกะพี่ขวัญ

มีรูปไหนที่ยิ้มบ้าง ดูนี่สิคะ ทียืนข้างยัยลีงี้

ปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว"

"จริงด้วยสิ เจ้าธีมันเป็นอะไรของมันนะ

แต่จะว่าไปนี่หนูลียิ่งโตยิ่งสวยเหมือนกันนะ ยิ่งมองก็ยิ่งสวย

ส่วนหนูมะลิรายนั้นสวยมั่นเป็นทุนเดิม แบบนี้น่าจะโยนแว่นตานั่นทิ้งนานแล้วเนอะ"

"คร่า"

 "มีแต่แอลของยายนี่แหละ เมื่อไหร่จะรียๆ โตตามเพื่อนๆ ล่ะจ๊ะหลานจ๋า"

"ก็แอลจะอยู่ให้คุณยายกับคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็น้าธีเลี้ยงตลอดชีวิตน่ะสิ แหะๆ"

"ก็เต็มใจอยู่หรอก แต่พอถึงวันหนึ่งหลานก็จะได้เจอคนที่เขาพร้อมจะดูแล

และอยู่เคียงข้างหลานไปตลอดชีวิต"

"คนแบบนั้นเขาจะมาสนใจเด็กงอแงอย่างแอลหรอคะ"

อสมาภรณ์หน้าเศร้าเล็กๆ เพราะเหมือนในเสี้ยววินาที

ภาพของริวอิจิที่วนเวียนมาให้เธอเห็น

มันเป็นใบหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ใดๆของเขาได้เลย

คนแบบนี้น่ะหรอที่เธอเองแอบคิดว่าอยากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเขาเป็นคนแรก

 

"ยายขึ้นบ้านดีกว่าออกมานานแล้ว แม่สายพาฉันไปที"

"ค่ะ คุณผู้หญิง"