ยัยจอมยุ่งกับซุปเปอร์สตาร์หน้าใส

ผ่านไป1สัปดาห์
"เฮ้อเมื่อไรนายจะกลับมาน่ะ ไลน์ก็ไม่ส่งมา จดหมายก็ไม่มี นายลืมฉันแล้วจริงๆเหรอนี่"
เมื่อฉันพูดจบ ไม่ถึง2นาทีก็มีจดหมายมาส่งที่หน้าบ้าน ฉันรีบวิ่งไปด้วยความเร็วแสง
"นี่มันจดหมายของฉันนิ"
จดหมายนั้นเขียนว่า:เป็นไงบ้างโกะอยู่ทางโน้นสบายดีไหม ทางนี้ก็สบายดีน่ะ อยู่ที่นี้เราได้เพื่อนใหม่เยอะเลยละแต่ไม่ต้องเป็นห่วงเราไม่มีหญิงใหม่หรอก เดี๋ยวภายในวันพรุ้งนี้ของฝากจะส่งไปถึงน่ะ ถ่านรูคู่กับมันแล้วส่งกลับมาให้เราดูด้วยน่ะ เราขอเขียนไว้แค่นี้ก่อนน่ะเราต้องไปเรียนแล้ว บ๊ายๆ
"นี่นายไม่ลืมฉันจริงๆด้วย ฉันดีใจจริงๆ"
"โกะ"
"โกะ"
"โกะ!!!!ได้ยินแม่ไหม"
"(ฉันถึงกับสดุงเพราะมั่วแต่เม่อลอยอยู่) ค่ะเเม่ได้ยินค่ะ"
"ลงมาข้างล่างหน่อยลูก"
"ค่ะ"จะโดนดูไหมน่ะ
"ไปซื้อของที่ตลาดให้แม่หน่อยซิ"
"อ้าว แม่แล้วทำไมแม่ถึงไม่ไปเองละค่ะ"
"แม่ขี้เกียจไปน่ะ แม่ทำงานบ้านมาทั้งวันแล้ว"ใช้เหรอ วันนี้หนูเห็นแม่ไปทำเล็บมาไม่ใช้เหรอ แล้วก็เพิ่งกลับมาด้วย
"ก็ได้ค่ะ แล้วมีอะไรบ้างค่ะ"
"แม่เขียนใว้ในกระดาษที่วางตรงนั้นแล้ว"
ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากบ้าน
"เฮ้อหน้าเบื่อชะมัด ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยน่ะ"
ในกระเป๋าผ้าของฉันมีชอคโกแลตที่สั่งทำมาโดยเฉพาะเลยมันจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกเสียจากนายคิโตะ
ระหว่างเดินไปตลาดฉันก็เจอเด็กสาวคนหนึ่ง น่าสงสารมาก ฉันเดินเข้าไปหา
"น้อง ทำไมมานั่งตรงนี้ละจ๊ะ "
"หนูหิวววววข้าวววหนูหลงทางมาจากแม่เมื่อกี้เองจ๊ะ"น่าสงสารจังเลย~~เเต่เอะพึ่งหลงเมื่อกี้ทำไมหิวข้าวแล้วละเหอ อยู่ๆชอคโกแลตของคิโตะก็เข้ามาในสมองของฉัน
ฉันเปิดกระเป๋าพร้อมหยิบชอคโกแลตออกมาในเด็กคนนั้น
"นี้จ๊ะพี่ให้เอาไปกินซะ แล้วเดี๋ยวพี่จะพาไปหาประชาสัมพันธ์ไ
"ขอบคุณค่ะ"หลังจากนั้นฉันก็พาเด็กคนนั้นไปหาประชาสัมพันธ์
"ขอโทษน่ะค่ะคือพอดีฉันไปเห็นเด็กคนนี้พลัดหลงจากแม่ค่ะช่วยประกาศตามหาแม่เด็กให้หน่อยได้ไหมค่ะ"โหมันเหนื่อยปากขนาดเนียะเลยเหรอ รู้งี้ฉันแกล้งเดินผ่านดีกว่า
"ได้ค่ะเดี๋ยวทางเราจะประกาศหาให้น่ะค่ะ"
"น้องอยู่กับพี่เขาก่อนน่ะพี่ต้องรีบกลับบ้านน่ะ"
"ได้ค่ะ"
"ฝากด้วยน่ะค่ะ"ฉันรีบเดี๋ยวหนีออกมาอย่างรวดเร็ว