ยัยจอมยุ่งกับซุปเปอร์สตาร์หน้าใส

เช้าวันเสาร์ที่แสนจะขี้เกียจ ฉันตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรตามปกติ ฉันเลือบไปเห็นปฎทินที่หน้าโต๊ะคอม 

"มันยังไม่หมด1เดือนอีกหรอนี่ ทำไมมันช่างยาวนานจังหือหือ"

"นี่โกะมันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมยังไม่ไปเรียนอีกหะ"

"แม่นี่มันวันเสาร์ไม่ใช่หรอ แล้วหนูจะไปเรียนทำไมค่ะ"

"วันเสาร์ที่ไหนเล่า ดูปฎิทินซิโกะ"

"จริงๆด้วยแต่เอะทำไมในห้องหนูมันเป็นวันเสาร์"

"ไม่รู้ละรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว"

ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องด้วยความเร็วแสง แล้วรีบขึ้นรถไปโรงเรียน

วันนี้ในชีวิตของฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป มันดูเหงาๆยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อไรนายจะกลับมาน่ะรู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายแทบตายถ้าฉันมีตังส์น่ะฉันจะรีบไปซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วบินไปเรียนกับนายเลยละ 

"นี้โกะ...."

"มีอะไรเหรอ"ฉันพูดพรางอ่านหนังสือไปด้วย

"ทำไมหมู่นี้่แกดูหง่อยๆๆยังไงก็ชอบกล"

"ฉันเบื่อ..."

"งั้นเอาอย่างนี้"เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันพูดอย่างเสียงดัง

"อะไร..."

"เดี๋ยวเย็นนี้หลังเลิกเรียนเราไปดูหนังกันดีป่ะ"

"เออดีว่ะ..ว่าแต่จะดูเรื่องอะไรดีละ"เพื่อนๆต่างพากันดีใจ ไม่รู้มันหน้าดีใจตรงไหนรู้ไหมเนียะว่าคนกำลังเซ็งอยู่

"ฉันไม่ไปดีกว่า...."

"แน่ใจน่ะ"

"อือออ"

"งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกเราไปกันเองก็ได้"
~กริ้ง กริ้ง~เสียงกริ้ง เรียกให้ไปกินข้าว 

"เฮ้อ กลางวันนี้ฉันคงกินอ่ะไรไม่อร่อยแน่เลย"ฉันบ่นพึมพัมกับตัวเอง จนไม่ได้มองทาง แล้วจู่จูๆก็มีชายร่างใหญ่เดินเข้ามาชน

"โอ้ยยยยย"ทั้งสองร้องพร้อมกัน

"เป็นอะไรมากไหมคับ"ฉันเงยหน้ามองชายผู้นั้น

"เอ้า เธอทำไมไม่ไปกินข้าวละ แล้วนี้เป็นไงบ้างไหม"โถ ที่เเท้ก็เป็นเพื่อนของนายคิโตะนี้เอง

"ฉันไม่เป็นไรมากหรอก พอดีฉันรู้สึกว่าไม่หิวน่ะ"

"อืมๆ งั้นฉันขอตัวก่อนละ พวกฉันจะไปกินข้าวนะ"

"อือๆๆ"

วันนี้เป็นวันอะไรกันเนียะ ทำไมมันซวยอย่างนี้

----เดือนกุมพาพันธ์----

นี้มันเดือนแห่งความรักละเจ้าชายของฉันจะมาทันไหมน่ะ 

"สงสัยว่าคิโตะของฉันจะมาไม่ทันแน่ๆเลย เราคงเหงาน่าดู คงโดนเพื่อนล้ออีกแน่เลยว่าไม่มีแฟนเหอ แย่จริง"

พรุ้งนี้ก็เป็นวันวาเลนไทน์ละคงไม่มีดอกไม้ชักช่อมาอยู่ในมือฉันแน่ๆเลย ถ้าโลกนี้เป็นนิยายก็ดีซิฉันจะได้แต่งนิยามแห่งความรักของฉันกับคิโตะให้ลงเอยกันอย่างมีความสุข 

"แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก"เสียงสาวน้อยพูดขึ้น

"เห้ย เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดน่ะ แล้วใครพูดละ ใคร"ฉันตะโกนด้วยความสงสัย

"ฉันเอง"ฉันกลับหลังหันไปมองอย่างรวดเร็ว

"ทะ...ทะ...เธอเป็นใคร แล้วมาได้ยังไง แล้วมาทำไม บอกมาอย่างด่วน"

"นี่เธอไปเป็นนักตั้งคำถามสอบสัมภาษณ์มาหรือยังไง ถึงได้ถามเร็วและหลายคำถามอย่างนี้"

"โทดทีฉันอยากรู้มากเกินไปหน่อย ว่าแต่รีบตอบๆมาเถอะฉันต้องรีบไปเรียน"

"เอาทีละคำถามน่ะ คำถามเเรกข้าเป็นใคร ข้าชื่อเทพไอริน เป็นเทพเเห่งความรัก คำถามที่สองข้ามาได้ยังไงเทพพระเจ้าแห่งเมือง love for yourส่งข้ามา และคำถามสุดท้ายข้ามาทำไม เทพพระเจ้าเเห่งเมืองlove for yourส่งข้ามาเพื่อดูแลและให้คำปรึกษาเรื่องความรักแก่เจ้า ข้าตอบมาหมดทุกคำถามของเจ้าแล้ว เจ้ามีอะไรจะถามข้าอีกไหม"

"โห ละเอียดมาก"

"ถ้าเจ้ามีเรื่องอะไรวุ่นใจก็เรียกข้ามาปรึกษาได้น่ะ"

"แล้วฉันจะเรียกเธอมายังไงละ"

"เพียงแค่เจ้าร้องเพลงเพลงนี้ ข้าก็จะมาตามเสียงเพลงของเจ้า

"เพลง เพลงอะไรของเธอ"

"ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลองตาก็จ้องแลมองเพราะในคลองมีหอย ปู ปลา"

"เพลงนี้เนียน่ะ"

"อืม"เพลงนี้ฉันร้องมาตั้งแต่เด็กแล้วย่ะ

"งั้นข้าก่อนละ"

"อือๆ"

แล้วนางฟ้าผู้นั้นก็บินหายไปพร้อมกับสายลม

"วันนี้มันเป็นวันอ่ะเนีย งงมากเลย นี้ฉันฝันไปหรือป่าวเนีย กลับบ้านไปคงต้องไปจูนสมองหน่อยละ"