ยัยจอมยุ่งกับซุปเปอร์สตาร์หน้าใส

ผ่านไป1สัปดาห์

"เฮ้อเมื่อไรนายจะกลับมาน่ะ ไลน์ก็ไม่ส่งมา จดหมายก็ไม่มี นายลืมฉันแล้วจริงๆเหรอนี่"

เมื่อฉันพูดจบ ไม่ถึง2นาทีก็มีจดหมายมาส่งที่หน้าบ้าน ฉันรีบวิ่งไปด้วยความเร็วแสง

"นี่มันจดหมายของฉันนิ"

จดหมายนั้นเขียนว่า:เป็นไงบ้างโกะอยู่ทางโน้นสบายดีไหม ทางนี้ก็สบายดีน่ะ อยู่ที่นี้เราได้เพื่อนใหม่เยอะเลยละแต่ไม่ต้องเป็นห่วงเราไม่มีหญิงใหม่หรอก เดี๋ยวภายในวันพรุ้งนี้ของฝากจะส่งไปถึงน่ะ ถ่านรูคู่กับมันแล้วส่งกลับมาให้เราดูด้วยน่ะ เราขอเขียนไว้แค่นี้ก่อนน่ะเราต้องไปเรียนแล้ว บ๊ายๆ

"นี่นายไม่ลืมฉันจริงๆด้วย ฉันดีใจจริงๆ"

"โกะ"

"โกะ"

"โกะ!!!!ได้ยินแม่ไหม"

"(ฉันถึงกับสดุงเพราะมั่วแต่เม่อลอยอยู่) ค่ะเเม่ได้ยินค่ะ"

"ลงมาข้างล่างหน่อยลูก"

"ค่ะ"จะโดนดูไหมน่ะ

"ไปซื้อของที่ตลาดให้แม่หน่อยซิ"

"อ้าว แม่แล้วทำไมแม่ถึงไม่ไปเองละค่ะ"

"แม่ขี้เกียจไปน่ะ แม่ทำงานบ้านมาทั้งวันแล้ว"ใช้เหรอ วันนี้หนูเห็นแม่ไปทำเล็บมาไม่ใช้เหรอ แล้วก็เพิ่งกลับมาด้วย

"ก็ได้ค่ะ แล้วมีอะไรบ้างค่ะ"

"แม่เขียนใว้ในกระดาษที่วางตรงนั้นแล้ว"

ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากบ้าน

"เฮ้อหน้าเบื่อชะมัด ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยน่ะ"

ในกระเป๋าผ้าของฉันมีชอคโกแลตที่สั่งทำมาโดยเฉพาะเลยมันจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกเสียจากนายคิโตะ

ระหว่างเดินไปตลาดฉันก็เจอเด็กสาวคนหนึ่ง น่าสงสารมาก ฉันเดินเข้าไปหา

"น้อง ทำไมมานั่งตรงนี้ละจ๊ะ "

"หนูหิวววววข้าวววหนูหลงทางมาจากแม่เมื่อกี้เองจ๊ะ"น่าสงสารจังเลย~~เเต่เอะพึ่งหลงเมื่อกี้ทำไมหิวข้าวแล้วละเหอ อยู่ๆชอคโกแลตของคิโตะก็เข้ามาในสมองของฉัน

ฉันเปิดกระเป๋าพร้อมหยิบชอคโกแลตออกมาในเด็กคนนั้น

"นี้จ๊ะพี่ให้เอาไปกินซะ แล้วเดี๋ยวพี่จะพาไปหาประชาสัมพันธ์ไ

"ขอบคุณค่ะ"หลังจากนั้นฉันก็พาเด็กคนนั้นไปหาประชาสัมพันธ์

"ขอโทษน่ะค่ะคือพอดีฉันไปเห็นเด็กคนนี้พลัดหลงจากแม่ค่ะช่วยประกาศตามหาแม่เด็กให้หน่อยได้ไหมค่ะ"โหมันเหนื่อยปากขนาดเนียะเลยเหรอ รู้งี้ฉันแกล้งเดินผ่านดีกว่า

"ได้ค่ะเดี๋ยวทางเราจะประกาศหาให้น่ะค่ะ"

"น้องอยู่กับพี่เขาก่อนน่ะพี่ต้องรีบกลับบ้านน่ะ"

"ได้ค่ะ"

"ฝากด้วยน่ะค่ะ"ฉันรีบเดี๋ยวหนีออกมาอย่างรวดเร็ว