Love Again : รักครั้งแรก

ปี 2074
 
          "คิดถึงมันหรอ"มายาเดินเข้ามาในห้องของสตีเฟ่นอย่างเงียบๆ
 
          "รูปต้นไม้ ลำธาร ภูเขานี้ ผมชอบมันนะ ก่อนผมตายผมอยากจะได้เห็นอีกครั้งหนึ่ง"สตีเฟ่นเก็บรูปภาพไว้ใต้โต๊ะเช่นเดิม ซึ่งเป็นรูปวิวทิวทัศน์ของที่ซักที่หนึ่งเมื่อนานมาแล้ว มันช่างสวยงาม
 
          "พูดเหมือนชีวิตคุณจะสั้น"
 
          "เธออยากเป็นนักวิทยาศาสตร์จริงๆหรอ" สตีเฟ่นถามขึ้นหลังจากหมุนเก้าอี้มาตรงกับเธอ
 
          "ฉันฝันมาตั้งแต่เด็กแล้วละ ฉันชอบพวกสสารต่างๆ ตารางธาตุ ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับสารเคมี"
 
          "เธอมีความฝันที่ดี และเธอก็สามารถทำได้อย่างเธอฝัน ฉันอิจฉาเธอจริงๆ" รอยยิ้มเผยออกมาจากใบหน้าของทั้งคู่อย่างไม่รู้ตัว
 
          "แล้วทำไมเธอถึงมาเป็นนักวิทยาศาสตร์ได้ละ" สตีเฟ่นก้มหน้าลงมองเท้าของตนเอง
 
          "เรื่องเกือบยาว เธออยากฟังไหมละ" สตีเฟ่นเงยหน้าขึ้นมองมายา
 
          "เรายังดำเนินชีวิตด้วยนาฬิกาอยู่อีกรึเปล่าละ"เธอย้อนถามกลับมา
 
          "ฉันอยากเป็นช่างภาพ แต่แม่ของฉันบังคับให้ฉันเรียนวิทยาศาสตร์ วิศวกรรม ฉันก็จำเป็นต้องทิ้งความฝันนั้นจนตอนนี้ ฉันอยากย้อนเวลาไปแก้ไขในวันนั้นเหลือเกิน ถ้าฉันไม่เป็นนักวิทยาศาสตร์ ตอนนี้ฉันคงถ่ายรูปอยู่ซักแห่งบนโลกไปแล้ว"
 
          " ฉันไม่คิดแบบนั้นฉันคิดว่าถ้าเธอเป็นช่างภาพจริงๆเราอาจจะไม่ได้เจอกัน" มายาสบตากับผมค้าง
 
          "มายา”.... ผมสูดลมหายใจเข้าอย่างช้าๆ”สอนวิธีใช้เครื่องสื่อสารที่เธอให้มาหน่อยสิ” พูดจบประโยคเรา 2 คนหัวเราะพร้อมกัน
 
          “เสียงหัวเราะแบบนี้ฉันไม่ได้ฟังนานแล้วละนะ” มายาพูดขึ้นหลังจากหยุดหัวเราะ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มอยู่
 
          “ชีวิตในนี้เครียดทุกวันยังไงละ แต่ช่างพวกเขาเถอะ เร็วมาสอนก่อน เราหาวิธีใช้ทั้งคืนเลย คู่มือก็ไม่ให้มา พระเจ้าก็ใช้ไม่เป็นหรอกนะถ้าไม่มีคู่มือ” เธอเดินมาข้างๆผมแล้วลงมือสอนผมอย่างตั้งใจ
 
     ปี 2014
 
          เสียงดังปั๊งงงง!!! จากทางด้านหน้าของผมห่างออกไปไม่กี่ก้าว ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกและกระแทกกับผนังอย่างแรง พร้อมกับ บุรุษสูทรขาว 3 คนย่างท้าวก้าวเข้ามาในบ้านทีละคนแล้วยืนเรียงกัน 3 คน
 
          “No.501 กลับไปกับพวกเรา” หุ่นยนต์ตัวหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยื่นแขนขวาออกมา ข้อมือของเขาหดเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วมีอาวุธที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นปืนยื่นออกมาแทนที่มือข้างนั้น
 
          “พวกคุณเป็นใคร” ผมตะโกนถามออกไปพร้อมกับเดินออกมาเพื่อบังลั่นทมไปยังด้านหลังของผม
 
          “ผมไม่มีธุระอะไรกับคุณ ผมเพียงต้องการหุ่นยนต์ที่อยู่ด้านหลังคุณเท่านั้น”
 
          “พอผมเข้าไปสู้กับพวกนั้น เธอรีบหนีออกทางหน้าต่างเลยนะแล้ววิ่งไปให้ไกลที่สุด” ผมหันกลับไปกระซิบกับเธอ แต่เหมือนไม่มีความหมายใดๆกับเธอที่อยู่เบื้องหน้าผม เธอจ้องตาผม เสี้ยววินาทีที่วงแหวนในตาเธอหมุนไปรอบๆ ผมรู้สึกถึงจิตใจของเธอ ครู่หนึ่งแสงสีขาวบดบังสายตาของผม
 
          ผมมารู้สึกตัวอีกทีผมยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมดันตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นในห้องครัวของผม ผมพยายามนึกให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ ภาพสุดท้ายคือเธอที่ยืนอยู่ต่อหน้าผม แล้วตอนนี้เธอไปไหน ผมหันไปมองดูรอบๆตัวผม ประตูยังคงเปิดทิ้งไว้ แต่ไม่มีใครหรืออยู่เลย ผมวิ่งเข้าไปดูทั้งในห้องนอนของเธอ และในห้องน้ำ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์บ้านของผมก็ดังขึ้น
 
          “ปู่ครับ ผมหลานปู่เองนะ” ผมลืมเรื่องที่ผ่านมาเมื่อกี้เกือบจะทันทีผมตกใจอย่างมาก
 
          “สตีเฟ่นใช่มั๊ย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว หุ่นยนต์ที่เธอส่งมาโดนจับตัวไปแล้ว”
 
          “ผมรู้แล้วครับ ก่อนจะไปเธอได้บอกอะไรปู่ไว้ไหมครับ ทางนี้แม่ของผมปิดกั้นการเดินทางข้ามเวลาไปแล้ว” ผมมองไปรอบๆแล้วเห็นแผ่นสีดำเล็กๆ ซึ่งมีขนาดเกือบเท่าโน๊ตบุ๊ค วางอยู่บนโต๊ะทานอาหาร
 
          “สีดำๆใช่ไหม มันคืออะไร” ผมค่อยๆเดินไปหยิบแผ่นสีดำมาพลิ๊กดูว่าคืออะไร
 
          “มันคือความทรงจำทั้งหมดของหุ่นตัวนั้นครับ เพราะตอนนี้ No.501 หรือลีลาวดีโดนล้างสมองไปเรียบร้อยแล้ว เพราะภายในตัวของเธอบรรจุพลังงานในการขับเคลื่อนเครื่องยิงระเบิด DX-5 อยู่ด้วย”
 
          “แล้วฉันจะเปิดมันได้ยังไงละ”
 
          “แค่เพียงปู่เอามันแนบไว้กับหู”
 
          “ข้างซ้าย ข้างขวา”
 
          “ข้างไหนก็ได้ครับ” สตีเฟ่นพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ “ผมต้องไปแล้วนะ ผมจะติดต่อกลับไปครับ” เสียงตี๊ดดังขึ้นจากโทรศัพท์ของผม จนทำให้ผมรีบดึงโทรศัพท์ออกจากหูผมอย่างรวดเร็ว ผมหยิบแผ่นสีดำสนิทขึ้นมาพิจารณาอย่างสงสัย ผมลองเอามันมาแนบที่หูของผม ทันใดนั้นแผ่นก็ขยายแขนขามาเกาะที่หัวผมแล้วค่อยๆคุมศรีษะของผมจนหมด ผมมองออกไปมืดสนิทเพราะแผ่นนั้นคลุมดวงตาทั้งสองข้างของผมด้วย ผมได้แต่ยืนนิ่งๆ ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น มีภาพปรากฏขึ้นตรงหน้าราวจับต้องได้ มีเสียงผู้หญิงที่ฟังดูเหมือนเสียงลั่นทมดังขึ้นภายในหูทั้งสองข้าง
 
          ฉันถูกสร้างขึ้นมาโดนใส่บุคลิกภาพเหมือนมนุษย์มากที่สุด เป็นหุ่นยนต์ตัวแรก และเป็นต้นแบบของหุ่นยนต์ต่อๆมา ฉันไม่มีชื่อแต่ถูกเรียกว่า No.501 ฉันได้ถูกสตีเฟ่นใส่ความทรงจำของผู้หญิงที่ชื่อลั่นทมลงไป เซลล์สมองของเธออยู่ในหัวสมองของฉัน สตีเฟ่นเป็นคนแรกที่ตั้งชื่อให้กับฉัน ลั่นทม นั่นคือชื่อของฉัน ฉันถูกส่งให้ย้อนเวลามายังประเทศไทย ปี คศ.2013 21 ธันวาคม ภารกิจของฉันก็คือทำให้ผู้ชายที่ชื่อโตรักฉัน และเปลี่ยนฉันให้เป็นคนอย่างแท้จริง ฉันเป็นหุ่นยนต์ซึ่งไม่มีหัวใจจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกที่ถูกบันทึกเอาไว้ในข้อมูล ชื่อว่า “ความรัก” ครั้งแรกที่ฉันเจอเขา เขาตัวเปียกโชกไปทั้งตัวมือของเขายังคงถือกล่องป่าวๆซึ่งหน้าจะเป็นกล่องข้าวที่ไม่มีข้าวอยู่ข้างในนั้น ความร้อนในตัวเขารวมตัวกันที่หัวใจอย่างรุนแรง หัวใจเขาเต้นเร็วกว่าปกติทั่วไปอย่างมาก เหงื่อของเขาปนกับน้ำฝนที่เปียกโชกไปทั่วตัวของเขา
 
          เขาได้สอนฉันหลายๆอย่างทั้งการอาบน้ำ แต่งตัวใส่เสื้อใน กางเกงใน สอนวิธีการชงกาแฟแล้วมารยาทของเด็กเสริฟร้านของเขา ร้านของเขาฉันได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า ตีน่า ซึ่งฉันรู้มาตลอดว่านั่นคือภรรยาของโตในอนาคต ตีน่าแอบมองโตตลอดเวลาที่หาโอกาสได้ แต่ฉันไม่สามารถอ่านใจของโตได้ว่าโตชอบเธอด้วยหรือเปล่า เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งที่ฉันเคยพบเจอมา ฉันยังไม่เข้าใจความรู้สึกเมื่อเธอเล่าให้ฉันฟังว่า โตเคยมีคนรักที่เขารักที่สุด คือเป็นรักแรกของเขาแต่คนรักของเขาได้ตายจากไปได้ 3 ปีแล้ว โดยการเกิดอุบัติเหตุ ชนกับรถบรรทุกในวันที่เขาทั้ง 2 คนแต่งงานกัน โตรักเธอคนนั้นมาก แต่ตีน่าไม่เคยได้ยินโตพูดถึงเรื่องนี้เลย ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร แต่เธอเคยเห็นรูปของคนรักโตจากในกระเป๋าเงินของเขาแค่แวบเดียวเท่านั้น สิ่งนั้นตอบโจทย์ได้ว่า ผู้หญิงในรูปที่ฉันเห็นทำไมถึงหน้าตาเหมือนฉัน หลังจากนั้น ฉันก็พยายามเข้าใจในตัวของโตให้มากขึ้นและพยายามก้าวข้ามวิวัฒนาการให้มีจิตใจเหมือนมนุษย์ แต่ฉันว่ามันคงยากเกินไปสำหรับฉัน เขายังคงเห็นฉันเป็นแค่หุ่นยนต์ที่หน้าตาคล้ายกับลั่นทม คนรักเก่าของเขา ถ้าฉันได้เจอเขาอีกครั้งหนึ่ง ฉันอยากจะบอกกับโตว่า
 
“จังหวะหัวใจของฉันเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณแล้ว”