Love Again : รักครั้งแรก

          “เค้ามีอะไรให้เธอดูด้วย” โตโชว์ต้นลีลาวดีต้นเล็กๆในกระถางให้กับลั่นทมดู

          “กระถางอะไรหรอ” เธอกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นถาม สิ่งที่งอกออกมาจากดินในกระถางเป็นแค่เพียงใบไม้เล็กไม่กี่ใบทำให้ดูไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไร

          “สุขสันต์วันเกิดนะ เธอบอกชอบดอกลีลาวดีไม่ใช่หรอ ต่อจากนี้จะได้ไม่ต้องไปหาดูที่ไหนแล้ว เค้าปลูกให้เธอเห็นทั้งชีวิตไปเลยไง เราจะแก่ไปพร้อมกับลีลาวดีต้นนี้ด้วยกันนะ” ผมยื่นหน้าออกไปเพื่อกระซิบกับเธอเบาๆ รอยยิ้มแต่งเติมใบหน้านั้นของเธอและผม  อย่างไม่รู้ตัว

          “ตั้งใจจะปลูกแล้ว ต้องดูแลดีๆนะ” คำพูดนั้นผมยังจำได้ มันยังคงก้องอยู่ในหูข้างใดข้างหนึ่งของผมทุกครั้ง แต่จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ต้นลีลาวดีที่ผมและเธอช่วยกันดูแลมัน ได้เติบโตขึ้นออกดอกส่งกลิ่นหอม ต้นลีลาวดีเป็นดอกไม้ที่สวยงามมากจนอยากจะเด็ดมาเก็บเอาไว้เป็นของตนเอง แต่ถ้าเราเด็ดจากต้นของมันมาเชยชมแล้ว เพียงไม่กี่วันดอกนั้นก็จะเหี่ยวลงภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่ถ้าเราเชยชมมันโดยไม่เก็บไว้กับตนเองจากต้นของมัน เราก็จะเห็นดอกลั่นทม ได้ตลอดทั้งชีวิต ผมคิดถึงเธอทุกครั้งที่มองต้นลีลาวดีต้นนี้ ผมยังคงดูแลมันอย่างดี

          “ฉันไม่ควรเด็ดดอกของเจ้าออกจากต้นใช่มั๊ย” ผมพูดกับดอกลั่นทมที่อยู่ในสนามหญ้าที่ถัดจากโต๊ะกินข้าวออกไปภายนอกบ้าน สนามหญ้านี้ไม่กว้างมากนักแต่พอที่จะปลูกต้นไม้ได้ 3-4 ต้น ถ้าเธอได้มาชื่นชมต้นลีลาวดีที่เราปลูกด้วยกันจนถึงวันนี้ก็ดีสินะ

          ต้นลีลาวดีที่ผมให้เธอเป็นของขวัญต้นเล็กๆต้นนั้น ผ่านกาลเวลามาจนถึงวันนี้ได้เติบโตแผ่กิ่งก้านสาขาออกมาจนผมสามารถปีนขึ้นไปได้แล้ว กลิ่นของดอกลีลาวดีทำให้ผมนึกถึงกลิ่นตัวของเธอ หรือว่าผมอุปทานไปเองก็ได้ละมั้ง บางทีที่คนเถ้าคนแก่เคยพูดเอาไว้เป็นเรื่องเล่า เกี่ยวกับต้นไม้ต้นนี้อาจจะมีอยู่จริงก็ได้นะ ก็เรื่องของวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในต้นลั่นทมนี้ไงละ ถึงไม่มีใครนิยมนำมาปลูกในบ้านมากนัก เธออาจจะเฝ้ามองผมอยู่ภายในนั้นก็ได้ใครจะไปรู้

          ผมยังยืนมองดอกลีลาวดีที่อยู่กิ่งสูงสุดของต้นนี้ ที่กำลังรับแดดในยามเช้าวันใหม่ 3 อาทิตย์แล้วที่สตีเฟ่นหลานในอนาคตของผม ได้ส่งลีลาวดีกลับมาให้ผมรักอีกครั้ง แต่ผมยังรักษาเธอเอาไว้ไม่ได้เหมือนเดิม ขนาดเธอที่เป็นมนุษย์ผมยังดูแลเธอไม่ได้ ก็น่าจะเป็นประสบการณ์ให้ผมจดจำไปตลอด แต่ผมก็ยังรักษาความรักชิ้นที่ 2 ของผมเอาไว้ไม่ได้ ผมนี่ไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหม!!

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

          “มีอะไรหรอตีน่า”

          “พี่โตค่ะ รีบมาที่บ้านตีน่าตอนนี้เลยได้ไหมค่ะ” น้ำเสียงของเธอดูตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

          “เรื่องอะไรหรอ”

          “พี่โตรีบมาก่อนเถอะค่ะ” พูดจบผมรีบออกจากบ้านทันที ทั้งๆที่ไม่ได้ล๊อคบ้าน รวมทั้งยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อ

1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ปี 2074

          “ระเบิด DX-5 พร้อมที่จะยิง เตรียมถ่ายพลังงานจาก No.501”แม่ของสตีเฟ่นออกคำสั่งจากที่สั่งการ์ณด้านบนเหนือห้องควบคุม

          “No.501 หายไปจากหลอดเก็บตัวอย่างค่ะ” ผู้หญิงดูมีอายุคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างรีบร้อน ตามมาด้วยอาการตกใจของทุกคนในห้องนั้น

          อีกด้านหนึ่งของห้องควบคุม มายากับสตีเฟ่นได้เข็นร่างอันแน่นิ่งของNo.501 ไปตามทางเดิน

          “เราจะไปไหนกัน”สตีเฟ่นพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข็นร่างของNo.501

          “ฉันจะช่วยพาหุ่นยนต์ตัวนี้ไปหาความทรงจำยังไงละ”

          “เธอย้อนเวลาได้หรอ” สตีเฟ่นพูดขึ้นอย่างท่าทีสงสัย

          “ไม่ใช่คุณเพียงคนเดียวหรอกนะ สตีเฟ่น ที่มีสมองที่ชาญฉลาด เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า” มายาพูดพร้อมยิ้มไปด้วย ขณะที่ ทหารจำนวนหนึ่งวิ่งตามมาติดๆ ทั้ง 2 คนกับ 1 หุ่นยนต์ เข้าไปในห้องของสตีเฟ่น แล้วล๊อคห้องเพื่อกันทหารเข้ามา

          “เรามีเวลาไม่มากนัก คุณต้องไปกับ No.501 เข้าใจไหม รีบทำภารกิจให้เสร็จ” มายาพูดขึ้นพร้อมทั้ง ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เป็นสิบๆเครื่องในห้องของสตีเฟ่น

          “เธอไม่ไปด้วยหรอ” สตีเฟ่นถามขึ้นแล้วมองมายาด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย มายาค่อยๆหันหน้าหนีจากจอคอมนับสิบๆจอ มองมาทางสตีเฟ่นแล้วค่อยๆยิ้มออกมา ประกอบกับเสียงเจาะประตูของทหารเหล่านั้นที่กำลังจะเข้ามาในไม่ช้า

          “หนังทุกเรื่อง ต้องมีผู้เสียสละ” มายากดปุ่มบางปุ่มทีนึง กำแพงในห้องของสตีเฟ่นค่อยๆ เป็นรูโหว่แสงสีฟ้าๆ ค่อยๆสาดส่องมายังตัวของเขา No.501 และ สตีเฟ่นโดนลำแสงสีฟ้านั้นดูดเข้าไปในรูนั้นทันที

ปี 2014

          “ลั่นทม” เสียงของโตพูดขึ้นหลังจากรีบมาที่บ้านของตีน่าแล้วเห็นลั่นทมนอนอยู่บนโซฟา

          “พี่โตค่ะ ตีน่าจะออกไปกินข้าวเห็นลีล่านอนสลบอยู่หน้าบ้านค่ะ” ตีน่ายกกะละมังที่ข้างในนั้นมีน้ำและผ้าผืนเล็กเพื่อเช็ดตัวของลั่นทม

“ปู่หล่อกว่าที่ผมคิดอีกนะครับ”