จอมใจ....สุดที่รัก

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

                กานดากลับมาถึงคฤหาสน์ด้วยกายและใจที่เหนื่อยล้า เธอยังคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ดี เงินตั้งสิบล้านดอลลาร์สหรัฐที่แม้แต่หนึ่งล้านเธอเองก็ยังหาไม่ได้ ไม่เว้นแค่หนึ่งแสนดอลลาร์เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องเก็บเงินไปอีกนานเท่าไหร่ แล้วอย่างนี้เธอจะไปหามาให้หล่อนทันได้อย่างไร คิดแล้วมันก็ยิ่งทำให้หนักใจจนตอนนี้ใบหน้าสวยยุ่งเหยิงไปหมดเลยทีเดียว

 

                ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าคฤหาสน์พลางส่งยิ้มบางๆให้กับแม่บ้านประจำตระกูลที่มาคอยรอรับเธออยู่ก่อนแล้ว ความตึงเครียดของตัวเองทำให้เธอไม่อยากจะสนทนากับใครเลยสักนิดเธอจึงเลือกที่จะเลี่ยงเดินขึ้นไปยังชั้นบนแทน ห้องนอนแสนสวยดูจะเงียบสงัดและเหงาหงอยอย่างไรพิกล แสงสว่างจากไฟดวงจ้าที่เปิดขึ้นทำให้ห้องดูสดใสแต่ไม่ใช่หัวใจของคนเป็นเจ้าของที่จะสดใสตาม ความเหนื่อยล้าที่ถ่าโถมเข้ามาทำเอากายงามอยากจะถลาขึ้นเตียงนอนนุ่มและหลับปุ๋ยไปในทันที แต่ก็ต้องฝืนใจเดินไปยังห้องน้ำสุดหรูเพื่อชำระล้างร่างกายเพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหนียวตัวไปหมดจนไม่สามารถจะนอนหลับทั้งในสภาพอย่างนี้ได้

 

“คุณวิล….”

 

                เสียงหวานเล็กเรียกคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงเบาๆเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมีผ้าขนหนูสีขาวผืนนุ่มห่อหุ้มตัว ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มรับคำเธอทันทีอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะลุกขึ้นและเดินมาหาร่างเล็กด้วยความว่องไว ทำเอาหญิงสาวต้องยืนเก้อด้วยความงุนงงก่อนจะต้องทำตาโตและร้องออกมาเบาๆเมื่อกายสาวถูกช้อนตัวขึ้นให้ลอยหวือจากพื้น เท้าใหญ่ก้าวฉับไปทางเตียงนอนนุ่มอย่างมุ่นมั่น ก่อนจะค่อยๆวางร่างน้อยลงให้แผ่นหลังเนียนสัมผัสกับพื้นเตียงอย่างแผ่วเบา โดยมีเขาตามทาบทับจนเกือบจะแนบชิดสนิทใจกับเธอด้วย

 

“อืม….คุณวิลคะ”

 

                หญิงสาวครางเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากอุ่นหยักกดจูบไปตามฐานคอระหง มือแกร่งลูบไล้ไปตามแขนเรียวก่อนที่มือข้างหนึ่งจะค่อยๆเลื่อนเข้าไปใต้ผ้าขนหนูผืนนุ่มอย่างซุกซน จนกายสาวต้องสั่นสะท้านเมื่อมืออุ่นซ่านสัมผัสกับอบอวบงามและเค้นคลึงไปมาอย่างนุ่มนวล

 

“อ๊ะ….”

 

                เธออุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อกายสวยถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งคุกเข่าและยกตัวขึ้นพร้อมกับที่ผ้าขนหนูผืนนุ่มหลุดออกจากกายด้วยแรงกระตุกเพียงน้อยนิด แขนเรียวโอบรอบฐานคอแกร่งไว้หลวมๆพลางใช้ฟันเล็กกัดริมฝีปากร่างไว้ด้วยความซ่านสยิวเมื่อปากหยักเริ่มจัดการกับยอดปทุมถันสีเรื่ออย่างอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน อบอวบอั๋นอีกข้างที่ปากอุ่นไม่ได้ครอบครองก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งกอบกุมและเค้นคลึงอย่างรัญจวนใจ ก่อนที่ลิ้นร้อนจะเลียไล้ไปตามกายสาวลงมายังหน้าท้องแบนราบที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่เพิ่มความเร็วมากขึ้น

 

                หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อความเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วกายสาว ปากอิ่มครางร่ำเสียงอ่อนเมื่อถูกอีกฝ่ายรุกเล้าให้ไฟสวาทโหมพัดมากขึ้นและมากขึ้น ก่อนที่ร่างสวยจะแทบแตกสลายในทันใดเมื่อถูกนิ้วแกร่งลุกล้ำกุหลาบฉ่ำอย่างล้ำลึกแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

 

“ค….คุณวิลคะ….”

 

                กานดาครางเสียงเรียกสามีทางพฤตินัยเสียงสั่น กายสาวเกร็งตัวถี่เมื่อนิ้วแข็งแรงนั้นเริ่มบรรเลงเพลงรักให้เธอลุ่มหลงอยู่ในวังวงแห่งราคะที่ยากจะถอดถอนตัว แขนเรียวโอบกอดช่วงบ่ากว้างไว้แทบแน่นก่อนจะคลายลงเมื่อร่างใหญ่ยกระดับตัวให้เท่าเทียบกับร่างเล็ก และมอบจุมพิตแสนหวานให้กับอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนเหมือนดั่งว่าเขากำลังโหยหาจูบของเธอจนแทบจะขาดใจ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดฟัดเหวี่ยงกับลิ้นเล็กอย่างไม่มีใครยอมใคร ดูดดึงความละมุนล้ำให้ตราตรึงหัวใจดวงแกร่งที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ อุณหภูมิภายในกายดูจะสูงขึ้นจนเนื้อตัวของเขามันร้อนเร่าไปหมด ไฟสวาทที่วิ่งพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายทำให้เขาต้องการภรรยาทางพฤตินัยสุดที่รักมากขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหว เขาจึงจัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างชำนาญการ และจัดท่านั่งของตัวเองให้สบายโดยการนั่งพิงหัวเตียงและชันเข่าขึ้นโดยมีหมอนใบนุ่มหนุนหลังไว้ พลางดึงให้ร่างเล็กแสนหวานที่อ่อนระทวยอยู่ตรงหน้าเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมเขาไว้โดยให้จุดกึ่งกลางใจของเธอและเขาตรงกันพอดิบพอดี

 

“ได้โปรด ดาจ๋า….”

 

                วิลเลียมขอร้องคนตรงหน้าก่อนจะเล้าโลมร่างสวยอีกครั้งเมื่อเธอเริ่มแข็งข้อขึ้นอย่างไร้เหตุผล เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อปากหยักกดไล้ไปยังจุดกระสันต่างๆอย่างช่ำชอง ก่อนที่เธอจะต้องร้องเสียงแหลมและหลับตาปี๋เมื่อมือแกร่งค่อยๆกดสะโพกเล็กให้ความเป็นหญิงครอบงำความเป็นชายชาตรีของเขาอย่างช้าๆแต่เร่าร้อน

 

                สองกายแนบชิดสนิทกัน บทเพลงแห่งสรวงสวรรค์ถูกบรรเลงขับขานไปทั่วห้องนอนแสนหวานของหญิงสาว ความลึกล้ำที่เธอได้รับมันยิ่งกว่าครั้งไหนๆจนเธอต้องกรีดร้องออกมาเป็นระยะ จังหวะที่สอดประสานอย่างรัวเร็วทำให้ต่างฝ่ายก็ต่างแทบจะถึงฝั่งฝันอยู่รำไร เนื้อตัวที่ร้อนรุ่นมีหยาดเหงื่อเกาะพราวไปทั่วร่างกายของทั้งสองฝ่าย พายุเพลิงสวาทที่โหมพัดและรุกไหม้อยู่ภายในกายทำให้เขาและเธอมิอาจห้ามใจไม่ให้หลงละเลิงไปกับบทเพลงแห่งกามารมณ์นี้ได้เลย

 

                ร่างสวยถูกยกขึ้นอีกครั้งก่อนจะถูกจับให้นอนหงายโดยมีร่างกำยำตามทาบทับ ปากหยักประกบปากอิ่มสวยพลางดูดดึงความหวานจะลิ้นเล็กให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ ก่อนที่กายใหญ่จะนำพาความแข็งแกร่งเข้าไปในกายสาวอีกครั้งอย่างแนบชิดสนิทใจเพียงรวดเดียว ทำให้ร่างบอบบางต้องเกร็งตัวแข็งและส่งเสียงกรีดร้องอยู่ในปากอุ่นหยักเพราะความเสียวซ่านจนเกินจะทน

 

               เล็บมลจิกทึ้งผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่ไปหมด ร่างสวยบิดบ่ายไปมาและเกร็งตัวถี่เหมือนดั่งคนกำลังจะขาดใจตาย ลมหายใจถูกสูดเข้าออกอย่างรุนแรงและรัวเร็วพร้อมกับเสียงร้องหวานๆที่ดังระงมไปทั่วห้องนอนแสนสวย จังหวะร้อนรักที่แสนจะเร่าร้อนถูกปรนเปรอให้ร่างบอบบางอ่อนระทวยจนแทบจะไม่เหลือแรงกำลัง หากแต่ความกระสันที่พุ่งสูงจนทำให้หน้าหวานแดงก่ำกลับยังทำให้กายสาวระเริงรักกับกายกำยำต่ออย่างไม่มีวันสิ้นสุด

 

               เสียงครางหึ่มของชายหนุ่มช่างยั่วยวนอารมณ์ของหญิงสาวได้ดียิ่งนัก กายทั้งสองยังคงหยัดเข้าหากันอย่างไม่ยอมลดละ แก่นกายอันร้อนระอุยังคงสอดประสานกับกุหลาบฉ่ำด้วยแรงกำลังที่ถึงแม้จะผ่านไปสักระยะแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรงลงบ้างเลย ความต้องการจะชมเชยสรวงสวรรค์ทำให้ต่างฝ่ายต่างเร่งจังหวะของกันและกัน จนเมื่อฝั่งฝันลอยเคลื่อนมาอยู่ตรงหน้า ร่างใหญ่ก็จับร่างบางให้ขึ้นคร่อมเขาอีกครั้ง ก่อนจะกดสะโพกเล็กให้ความเป็นหญิงครอบงำความเป็นชายจนแนบชิดและรวดเร็วเสียจนกายงามแตกสลายในทันใด

 

“อ๊า!!!!!!!”

 

                 กานดากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ปลายทางแห่งฝันที่เขามอบให้กับเธอนั้นมันช่างหอมหวานและเร่าร้อนกว่าครั้งไหนๆ ร่างน้อยเกร็งตัวถี่พลางก้มหน้าหลับตาพริ้มและแช่นิ่งอยู่อย่างนั้นพร้อมกับหอบหายใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยอะไรกายใหญ่ก็เริ่มจับให้เธอขยับตัวเองครั้ง เป็นจังหวะที่ทำเอาเธอแทบจะสำลักความเสียวซ่านออกมาอีกหน จนต้องร้องครางแหลมไม่เป็นศัพท์อย่างมิอาจจะหักห้ามได้เลย

 

“คะ….คุณวิลคะ….” เสียงหวานครางเรียกคนตรงหน้าอย่างรัญจวนใจ

 

“เก่งมากครับที่รักของผม”

 

                ชายหนุ่มเอ่ยปากชมภรรยาทางพฤตินัยสุดที่รักพลางนำมือเค้นคลึงเต้าทรวงสวยที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะเคลื่อนตัวของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งและโอบกอดร่างบอบบางไว้อย่างหลวมๆ ปากสวยรีบกดจูบลงบนปากหยักโดยอัตโนมัติ แขนเรียวโอบกอดบ่ากว้างไว้แนบแน่น สะโพกเล็กยังคงเคลื่อนไหวไปมาอย่างเกินจะห้ามได้ การตอดรัดอย่างรวดเร็วของโพรงกุหลาบฉ่ำทำให้แก่นกายที่ร้อนเร่าต้องกระตุกฮวบอยู่แล้วครั้ง สรวงสวรรค์อันแสนสวยเลื่อนลอยมาจ่ออยู่ตรงหน้าร่างเล็กครั้ง ไม่แพ้กับร่างใหญ่ที่กำลังจะถึงเส้นชัยเข้าไปทุกที

 

“คุณวิล….ดาไม่ไหวแล้ว….”

 

                สิ้นเสียงบอกของปากอิ่มสวยเสียงหวีดร้องแหลมก็ดังขึ้นในทันใด พร้อมกับที่สายธารแห่งรักพรักพร้อมใจพุ่งสู่ความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดความแข็งแกร่งอย่างรัวเร็วและรุนแรง ทำให้เสียงทุ้มต้องคำรามก้องไปกับเสียงหวานอย่างสุดจะทน ก่อนที่พายุสวาทจะจบลงเมื่อทั้งคู่ล้มตัวลงนอนทับกันอย่างเหนื่อยอ่อน และเต็มตื้นไปด้วยความสุขที่ทั้งสองมอบให้แก่กันและกันจนมิอาจจะเก็บกักรอยยิ้มไว้ได้เลย

 

“ทำไมวันนี้คุณกลับบ้านช้าจัง ผมโทรมาที่บ้านหลังจากคุณออกจากบริษัทไปสองชั่วโมงแล้ว ป้าจวนบอกว่าคุณยังไม่กลับ….ไปไหนมาหรอดา”

 

                คำถามแรกของเขาทำให้หญิงสาวแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ ร่างสวยนอนแน่นิ่งอยู่บนร่างแกร่งพลางซุกหน้ากับอกกว้างและกดจูบลงบนอกด้านซ้ายของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองเขาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆที่คงไปด้วยความหวานนุ่มละมุนใจเหมือนเช่นเคย

 

“คือดา….ดาไปซื้อของใช้ส่วนตัวมานิดหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยทำให้กลับมาถึงช้า” เธอตอบด้วยน้ำเสียงปกติ หากแต่ข้างในกับรู้สึกปั่นป่วนอย่างไรบอกไม่ถูก

 

“งั้นเหรอครับ” วิลเลียมเอ่ยกลับเสียแผ่ว พลางมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสับสน ดั่งกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจะดวงตาคู่กลมอยู่มิปาน

 

“ใช่ค่ะ….คุณวิลคะ….ดาขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายอยากจะถามขึ้นมาบ้าง

 

“ได้สิครับ” ชายหนุ่มรับคำพลางอมยิ้ม

 

“ถ้าเกิดว่า….เอ่อ….ถ้าเกิดว่าคุณไปทำใครบางคนท้องเข้า….คุณจะรับผิดชอบเขาไหมคะ” เสียงหวานถามออกไปด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ ทั้งอยากรู้คำตอบและไม่อยากรู้คำตอบในเวลาเดียวกัน แต่คำถามของเธอนั้นกลับทำให้คนถูกถามเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองในทันใด

 

“ถามมาได้ดา….ผมก็ต้องรับผิดชอบเขาสิ ผมเป็นลูกผู้ชายพอนะ ทำใครท้องก็ต้องรับผิดชอบเขาอยู่แล้วล่ะ” เสียงทุ้มตอบกลับอย่างติดตลกเล็กน้อย เขาน่ะหรือจะทำใครท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ไม่ล่ะ….มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด

 

“คุณจะไม่บอกให้เธอไปทำแท้งใช่ไหมคะ” เธอยังคงถามต่อด้วยความสับสน หากแต่เขากลับส่ายหน้าไปมาเป็นการตอบ ก่อนที่ดวงตาคมจะจ้องตอบดวงตาหวานแบบตรงๆแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

 

“ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนครับที่รัก ผมนี่นะจะบอกให้ใครไปทำแท้ง โอย….แค่คิดผมก็รู้สึกสยองตัวเองแล้ว”

 

                ชายหนุ่มตอบพลางนำมือลูบศีรษะน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู แต่คำตอบของเขามันกลับทำให้หญิงสาวรู้สึกสับสนมากเข้าไปอีก ถ้าหากเป็นอย่างที่เขาพูดจริง แล้วเรื่องทุกอย่างที่หญิงแปลกหน้าคนนั้นบอกกับเธอมันคืออะไร มันคือการโกหกหลอกลวงกันงั้นเหรอ หรือว่าสิ่งที่เขาพูดกันแน่ที่ไม่เป็นความจริง

 

แล้วสรุปว่าคนไหนพูดจริงคนไหนโกหกเธอกันแน่ละนี่!

 

“จริงๆนะคะคุณวิล” กานดาถามย้ำพลางขมวดคิ้วจนแทบจะจับเป็นปมแน่น

 

“จริงสิครับ แต่เอ….ถามแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันนะ” วิลเลียมตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะหรี่ตามองใบหน้าหวานเหมือนดั่งกำลังจับผิด

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ดาก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” เธอบอกพลางก้มหน้าซุกอกกว้างแสนอบอุ่นอีกครั้ง

 

“ผมยอมรับว่าที่ผ่านมาผมเคยเกาะแกะกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง มันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายล่ะนะ แต่ผมสาบานได้เลยว่าทุกครั้งที่ผมมีอะไรกับใครผมจะป้องกันตลอด” เขากล่าวออกมาตามความจริง พลางหรี่ตาลงเหมือนคนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ “ก็จริงที่ว่ามันอาจจะมีพลาดกันได้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะทำใครท้องป่องอยู่ตอนนี้ เพราะผมไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนมาเป็นปีแล้วเพราะช่วงหลังนี้ผมมีงานต้องสะสางค่อนข้างเยอะ จนมายุ่งอีกทีก็กับคุณนี่แหละครับที่รัก”

 

“จริงหรอคะ” ใบหน้าหวานเงยหน้ามองใบหน้าคมพลางถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

“อื้ม….และจะยุ่งอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าคุณจะมีเบบี๋ให้ผมสักห้าคนเลยล่ะ” เสียงทุ้มตอบพลางยิ้มกรุ้มกริ่มจนคนเห็นต้องหน้าแดงซ่านและรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาในทันใด

 

“ห้าคนเลยหรอคะ” เสียงหวานทวนคำกลับไปด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย

 

“ใช่ครับ ขอแฝดชายสามหญิงสองนะ” เขาเอ่ยก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากมลเบาๆเสียหนึ่งที

 

“ไม่ไหวมั้งคะคุณวิล ดาตัวเล็กนิดเดียวเองนะคะ” เธอบอกพร้อมกับทำหน้าหงอลงจนคนเห็นต้องหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“เล็กไม่เล็กไม่รู้ แต่ผมว่าตอนนี้คุณก็อึ๋มขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหยอกๆ พลางแกล้งนำมือทั้งสองข้างเค้นคลึงอกอวบงามที่ดูจะเต็มไม้เต็มมือขึ้นอย่างที่เขาว่าจริงๆ

 

“อย่าเล่นสิคะ นอนได้แล้วค่ะคุณวิล ดาเหนื่อยแล้วนะ” กานดากล่าวปรามคนช่างแกล้งเล็กน้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะเลื่อนลงจากร่างใหญ่ แต่ก็ยังคงอยู่ภายใต้โอบกอดที่แสนอบอุ่นเพราะถูกแขนแกร่งรั้งเอาไว้ไม่ให้เธอไปไหนไกลใจไกลตัว

 

“ให้ผมเล่านิทานให้ฟังมั้ย” วิลเลียมเอ่ยพลางหันนอนตะแคงและโอบกอดคนในอ้อมอกให้แน่นขึ้น

 

“เรื่องอะไรหรอคะ”

 

“อยากฟังเรื่องอะไรล่ะ”

 

“เรื่องอะไรก็ได้ค่ะ ขอเพียงแค่คุณเล่าให้ฉันฟังก็พอ” เธอตอบพลางแย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนที่ดวงตากลมจะหลับตาพริ้มรอฟังนิทานก่อนนอนจากสามีทางพฤตินัยสุดที่รัก

 

“ถ้าอย่างนั้นก็….กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก มีผู้หญิงกับผู้ชายอยู่คู่หนึ่ง กำลังเสาะหาความรักที่พวกเขาไม่รู้ว่ามันอยู่ ณ แห่งหนใด แม้ว่าจะพยายามตามหาสักแค่ไหน แต่ชายหญิงคู่นี้ก็ไม่เคยจะได้พบเจอความรักที่แท้จริงกับเขาบ้างเลย” เสียงทุ้มเริ่มเล่านิทาน พลางนำมือแกร่งลูบผมนุ่มของคนในอ้อมกอดไปมาเบาๆ “ชายหนุ่มดั้นด้นบินลัดฟ้าไปยังแดนไกล เพื่อหวังจะได้พบเจอกับรักแท้ที่ตามหามานานแสนนาน หญิงสาวเฝ้ารอทุกคืนวันและทุกเวลา หวังเพียงว่าแค่ให้มีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความเหงา….ที่กัดกินหัวใจจนเกิดทน”

 

“และแล้ววันหนึ่งพวกเขาก็ได้พบกัน….เพียงแวบแรกที่ได้เห็นเธอนั้นหัวใจของเขาก็พองโตและเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เธอช่างงดงามเหมือนเทพีวีนัสแสนสวยก็มิปาน เธอเป็นเหมือนสายธารน้ำอุ่นที่ราดรดหัวใจที่แห้งเหี่ยวของเขาให้กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง เธอเหมือนพลังที่มาเพิ่มและเติมเต็มให้ชายหนุ่มที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างเขา ได้มีแรงก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ….โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องมีเธออยู่เคียงข้างกาย”

 

“เหมือนฝันเลยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยแผ่วพลางกกกอดร่างแกร่งให้แน่นขึ้น

 

“เมื่อทั้งสองได้พบและรู้จักกัน ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งก็เริ่มก่อตัวขึ้นโดยต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ตัว เหมือนดั่งภายนอกนั้นเขาและเธอต่างมองกันเป็นแค่เพียงคนรู้จัก หากแต่ภายในใจนั้นกลับโหยหากันและกันอยู่ตลอดเวลา วันใดที่ไม่ได้เจอหน้าหรือไม่ได้ยินเสียง ชายหนุ่มก็จะรู้สึกใจหายและโหวงเหวงเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง และหญิงสาวคงจะเป็นเช่นนั้นด้วยเหมือนกันในความคิดของเขา เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้เธอมาอยู่ข้างกายของเขา ให้ได้เห็นเธอทุกวี่วันและทุกเวลา ให้เธอได้รับรู้ว่าตัวเธอนั้นสำคัญกับเขามากแค่ไหน….แล้วฝันของเขาก็เป็นจริง เมื่อหญิงสาวยอมตกลงกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดของเขาแต่โดยดี”

 

“ดีจังเลยค่ะ….”

 

“หลังจากนั้นมาความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ค่อยๆคืบหน้าจนในที่สุดพวกเขาก็ตกลงปรงใจจะคบหากัน มันเป็นเหมือนความฝันสำหรับชายหนุ่ม ที่ได้มีหญิงสาวอยู่ข้างกายตลอดเวลา ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆที่ทำให้หัวใจของเขาละลายทุกครั้งเมื่อได้เห็นมัน เหมือนกับว่าความทุกข์ที่มีอยู่ในใจมาเนิ่นนานถูกพังทลายด้วยความสุขที่ได้จากเธอผู้นี้….ผู้ที่เป็นดั่งนางฟ้าตัวน้อยของเขา” ชายหนุ่มเอ่ยประโยคสุดท้ายพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าลงเพื่อกดจุมพิตลงบนศีรษะหอมอย่างนุ่มนวล

 

“แล้วตอนจบเป็นยังไงหรอคะ พวกเขาได้ครองรักกันไปชั่วชีวิตไหมคะ” กานดาถามด้วยความสงสัย เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็เงียบไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนเธอต้องเงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมด้วยความสงสัย

 

“คุณวิล….คุณวิล….อ้าว….เป็นคนเล่าเองแท้ๆแต่ดันมาหลับก่อนซะอย่างนั้น”

 

                หญิงสาวส่ายหน้าไปมาพลางอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นนั่งและดึงเอาผ้าห่มผืนหนามาห่มตัวเธอและชายอันเป็นที่รักไว้เพื่อให้อบอุ่นมากยิ่งขึ้น ก่อนจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่งอีกครั้งและหลับตาพริ้มเข้าสู่นิทราแห่งความฝัน โดยไม่รู้ว่าความจริงแล้วร่างกำยำยังคงตื่นอยู่เต็มตา เพียงแค่เขาไม่อยากเล่านิทานเรื่องนี้ต่อ เพราะเรื่องราวในนิทานต่อจากนี้มันเป็นเรื่องของอนาคต ที่เขาและเธอจะต้องฟันฝ่ามันไปด้วยกัน จะต้องร่วมกันสร้างสรรค์จนไปสุดปลายทางของเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่ แต่เขาจะเชื่อมั่นในตัวเธอตลอดไป เชื่อว่าเธอจะนำพาเขาไปสู่บทสุดท้ายของนิทานอันแสนหวาน ที่จะเป็นดั่งตำนานไว้เล่าไปจนชั่วลูกชั่วหลานของเขาและเธอ….

 

‘ผมรักคุณที่เป็นคุณ และจะรักคุณตลอดไป แม้วันใดหัวใจของคุณจะหลุดลอยไปหาคนอื่นแล้วก็ตาม’

 

 

 

 

                แสงแดดยามเช้าที่โลมเลียใบหน้าหวานทำให้หญิงสาวต้องตื่นจากฝันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ดวงตากลมปรือตามองคนข้างกายที่ยังคงหลับตาสนิทหากแต่ที่จริงเขาตื่นก่อนเธอมาตั้งนมนานแล้ว ดวงหน้าสวยแย้มยิ้มนุ่มด้วยความสุขที่เปี่ยมล้นไปทั่วทั้งหัวใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆลุกออกจากเตียงและตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายพร้อมรับกับเช้าวันใหม่อันแสนอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความรัก….ที่กำลังผลิบาน

 

                วิลเลียมลืมตามองตามร่างระหงอันเปลือยเปล่าจนเธอลับไปจากสายตา มือหนากำโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยไว้ในมือแน่นจนมันแทบหลอมละลายเพราะความร้อนจากมือของเขา การสั่นสะเทือนของมันทำให้เขาต้องยกขึ้นมาดูเป็นครั้งที่แปดเข้าไปแล้ว เขาจ้องมันด้วยแววตาดุดัน เหมือนดั่งกำลังโกรธเคืองใครอยู่อย่างไงอย่างงั้น ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ และเปิดดูข้อความที่ส่งมาจากหมายเลขแปลกตาแต่ไม่แปลกใจอีกต่อไป

 

ฮันนี่ที่รัก เช้านี้ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน คิดถึงจนผมแทบจะทนไม่ไหว ผมอยากให้คุณมาอยู่ในอ้อมกอดบนที่นอนนุ่มๆกับผมทุกเช้าจัง….ไม่สิ ต้องบอกว่าทั้งเช้าและค่ำเลยต่างหาก วันนี้คุณว่างไหม คุณต้องเข้าทำงานกับวิลเลียมหรือเปล่า แต่วันนี้เป็นวันหยุดนะ เพราะฉะนั้นได้โปรดออกมาหาผมหน่อย ที่เก่าเวลาเดิมนะ ผมคิดถึงคุณมากนะครับที่รัก

 

           จากผม….คนที่รักคุณสุดหัวใจ

 

 

ไมเคิล

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++