จอมใจ....สุดที่รัก

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                แสงแดดยามเช้าที่โลมเลียใบหน้าหวานทำให้หญิงสาวต้องตื่นจากฝันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ดวงตากลมปรือตามองคนข้างกายที่ยังคงหลับตาสนิทหากแต่ที่จริงเขาตื่นก่อนเธอมาตั้งนมนานแล้ว ดวงหน้าสวยแย้มยิ้มนุ่มด้วยความสุขที่เปี่ยมล้นไปทั่วทั้งหัวใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆลุกออกจากเตียงและตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายพร้อมรับกับเช้าวันใหม่อันแสนอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความรัก….ที่กำลังผลิบาน

 

                วิลเลียมลืมตามองตามร่างระหงอันเปลือยเปล่าจนเธอลับไปจากสายตา มือหนากำโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยไว้ในมือแน่นจนมันแทบหลอมละลายเพราะความร้อนจากมือของเขา การสั่นสะเทือนของมันทำให้เขาต้องยกขึ้นมาดูเป็นครั้งที่แปดเข้าไปแล้ว เขาจ้องมันด้วยแววตาดุดัน เหมือนดั่งกำลังโกรธเคืองใครอยู่อย่างไงอย่างงั้น ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ และเปิดดูข้อความที่ส่งมาจากหมายเลขแปลกตาแต่ไม่แปลกใจอีกต่อไป

 

               ฮันนี่ที่รัก เช้านี้ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน คิดถึงจนผมแทบจะทนไม่ไหว ผมอยากให้คุณมาอยู่ในอ้อมกอดบนที่นอนนุ่มๆกับผมทุกเช้าจัง….ไม่สิ ต้องบอกว่าทั้งเช้าและค่ำเลยต่างหาก วันนี้คุณว่างไหม คุณต้องเข้าทำงานกับวิลเลียมหรือเปล่า แต่วันนี้เป็นวันหยุดนะ เพราะฉะนั้นได้โปรดออกมาหาผมหน่อย ที่เก่าเวลาเดิมนะ ผมคิดถึงคุณมากนะครับที่รัก

 

           จากผม….คนที่รักคุณสุดหัวใจ

 

ไมเคิล

 

               ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างช้าๆ พยายามนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจเพื่อระงับอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นจนแทบจะระเบิดออกมา ข้อความที่แสดงถึงความรักและความคิดถึงนี้ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของเลขาสาวสุดที่รักของเขา มาตั้งแต่เวลาประมาณหกโมงเช้าเศษๆแล้ว ด้วยความที่โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงในฝั่งที่เขานอนอยู่พอดิบพอดี ทำให้เขาต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมารับรู้เรื่องที่ทิ่มแทงใจอย่างนี้เพราะเสียงข้อความเข้ามันเสียงดังอยู่พอควร

 

               ความที่คิดว่ามันเป็นเรื่องไม่ผิดอะไรที่เขาจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอเพราะในเมื่อเธอและเขาเป็นเสมือนดั่งคนคนเดียวกันแล้ว เขาจึงถือวิสาสะเปิดดูข้อความนั้นเพราะอยากรู้ว่าใครกันที่เป็นคนส่งมาให้ภรรยาสุดที่รักของเขาตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด ที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของใครต่อใครแม้ว่าจะสนิทกันแค่ไหนก็ตาม หากแต่ข้อความแรกที่เขาได้เปิดอ่าน มันเหมือนกับเป็นดาบคมที่ปักลงกลางหัวใจของเขาและกรีดกรายให้ขาดวิ่น เหมือนฤดูหนาวที่อุณหภูมิลดลงต่ำจนติดลบเป็นล้านองศา เหมือนมีมือมัจจุราชมากระชากวิญญาณให้หลุดลอยออกจากตัวในทันใด เหมือนมีใครมาย่ำเหยียบหัวใจของเขาให้แหลกสลายไม่เป็นชิ้นดี!

 

‘อรุณสวัสดิ์ครับฮันนี่ คุณตื่นหรือยังกานดา (LOL)¹….คุณคงยังไม่ตื่นล่ะสิครับ แต่ผมอดคิดถึงคุณไม่ไหวเลยต้องตื่นมาส่งข้อความหาคุณเสียหน่อย คุณคงไม่ได้อยู่กับวิลเลียมหรอกนะ….ผมหึงนะรู้มั้ย! ถ้าคุณตื่นแล้วช่วยส่งข้อความมาบอกรักผมหน่อยนะ….ผมก็รักคุณเหมือนกันครับ….ไมเคิล’

 

                ตอนนั้นเขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากกับข้อความและเบอร์โทรที่ได้เห็น เพราะเธอไม่ได้เมมเบอร์นั้นลงในโทรศัพท์แต่ก็ใช่ว่าเขาจะจำเบอร์ของเพื่อนข้างบ้านสุดแสบที่ค่อนข้างจะสนิทคนนี้ไม่ได้ เพราะเวลามีเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้นมาเขาก็มักจะโทรไปหาเพื่อนคนนี้อยู่เสมอ หากแต่เบอร์โทรนี้กลับแปลกตาออกไป แม้ว่าเขาจะคิดสักเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่คุ้นชินกับมันเลยสักนิด แต่มันก็มีสิทธิ์ที่อีกฝ่ายอาจจะเปลี่ยนเบอร์แล้วก็เป็นได้ เพราะคำลงท้ายที่ระบุว่าเป็นเพื่อนของเขาโดยตรง แล้วผู้เป็นเพื่อนจะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เพื่ออะไรกัน แถมยังไม่บอกไม่กล่าวเขาให้รู้ไว้อีกต่างหาก หรือว่า…. 

 

เพื่อที่จะได้ใช้ติดต่อกับภรรยาสุดที่รักของเขาแบบเป็นการส่วนตัว….อย่างนั้นน่ะหรือ?

 

                หลังจากนั้นก็มีข้อความส่งมาเป็นระยะๆจากเบอร์โทรศัพท์เดิมและลงท้ายด้วยชื่อเดิมจนเขาจำมันได้ขึ้นใจ ข้อความแต่ละข้อความมั่นช่างหวานซึ้งกินใจจนเขาแทบจะทนไม่ได้ หากแต่ร่างเล็กที่นอนหลับใหลอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขาทำให้เขาต้องควบคุมอารมณ์เอาไว้อย่างสุดความสามารถ เขานอนมองเธอเป็นเวลาเนิ่นนาน คิดทบทวนเรื่องต่างๆเพื่อหาเหตุผลให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนเธอตื่นจากนิทราอันแสนหวานในที่สุด

 

“ตื่นแล้วหรอคะคุณวิล” เสียงหวานดังขึ้นเมื่อร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมีผ้าขนหนูผืนนุ่มห่อพันตัวเอาไว้

 

“ครับ….” เสียงทุ้มตอบกลับสั้นๆก่อนที่ร่างใหญ่จะเลื่อนตัวให้เป็นกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

 

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวสิคะเดี๋ยวก็สายหรอก” หญิงสาวบอกพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดเดรสสีหวานออกมาพร้อมกับเสื้อสูท

 

“คุณจะไปไหนหรือดา” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยหัวใจที่กระตุกวูบเมื่อเห็นดังนั้น

 

“ก็ไปทำงานกับคุณไงล่ะคะ” ดวงตากลมหันไปมองสามีสุดที่รักตาแป๋ว พร้อมกับตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

 

“แต่วันนี้มันวันหยุดของคุณไม่ใช่หรือ” เขากล่าวพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

 

“แต่ดาอยากไปทำงานกับคุณนี่คะ อย่าลืมสิว่าดาน่ะติดหนี้คุณอยู่ตั้งมากมาย ถ้าไม่ขยันแล้วเมื่อไหร่ดาจะใช้คุณหมดล่ะคะ”

 

               เธอพูดไปอย่างนั้นโดยไม่คิดอะไร หากแต่คนฟังกลับรู้สึกเจ็บจุกขึ้นมาในทันใดจนแทบจะหายใจไม่ออก ใบหน้าหล่อคมหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดจนเขาต้องรีบเบี่ยงหน้าหันไปมองทางหน้าต่างแทน หากแต่ก็ไม่พ้นสายตาอันหลักแหลมของหญิงสาวไปได้ เธอจึงอมยิ้มน้อยๆพร้อมกับเดินไปยังเตียงใหญ่นุ่มและกระโดนขึ้นเตียง ก่อนจะคลานไปหาร่างใหญ่และโอบกอดกายแกร่งเอาไว้พลางซุกซบอกกว้างดั่งแมวน้อยแสนจะขี้อ้อน

 

“ดาเป็นเลขา….ถ้าเจ้านายไปทำงานเลขาก็ต้องไปทำงานด้วยสิคะ” เสียงหวานเอ่ยด้วยเสียงใสแจ๋วพลางคลี่ยิ้ม “จริงๆแล้วดาแค่อยากอยู่ใกล้ๆคุณน่ะค่ะ”

 

                คำกล่าวประโยคหลังของเธอทำให้หัวใจดวงแกร่งสั่นไหวขึ้นมาในทันใด ใบหน้าคมก้มมองใบหน้าหวานที่เงยหน้ามามองเขาด้วยแววตาลึกซึ้งอย่างพินิจ แขนแข็งแรงโอบกอดกายสาวไว้โดยไม่ต้องรอให้สมองสั่ง ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมอย่างอยากจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนไว้อยู่ภายใน แบบที่ไม่อาจจะรู้ได้ว่ามันคือสิ่งไหนที่เธอเก็บซ่อนไว้กันแน่

 

“จริงหรือดา” เสียงทุ้มถามออกมาด้วยความหวั่นไหว

 

“จริงสิคะดาจะโกหกทำไม” กานดาตอบกลับไปพลางส่งยิ้มหวานๆให้กับเขา ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและดึงให้เขาลุกขึ้นไปกับเธอด้วย “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะเดี๋ยวจะสายแล้วจะมาบ่นดาไม่ได้นะคะ”

 

                วิลเลียมมองภรรยาทางพฤตินัยสุดที่รักของเขาอย่างชั่งใจ ก่อนที่กายใหญ่จะยอมลุกออกจากเตียงแต่โดยดีและเดินไปยังประตูเชื่อมโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ ทำเอาคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องทำหน้างงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะทำการแต่งองค์ทรงเครื่องต่อโดยไม่เอะใจอะไรเลยสักนิด

 

                ร่างใหญ่ยื่นเหม่ออยู่ในห้องน้ำสุดหรูโดยมีน้ำอุ่นๆจากฝักบัวไหลผ่านกายหนุ่มให้ชุ่มฉ่ำ ข้อความเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ภาพวันวานที่เธอได้พบกับชายหนุ่มข้างบ้านผู้นี้เป็นครั้งแรกแวบเข้ามาในสมองของเขาอย่างกะทันหัน วันนั้นเขาเห็นคนทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันจนอารมณ์หึงหวงของเขามันพุ่งปี๊ดขึ้นมาในทันใด แล้วยิ่งขึ้นสูงไปกันใหญ่เมื่อร่างเล็กที่ตอนแรกนั่งอยู่บนตักแกร่งของเขา เดินไปนั่งแหมะลงข้างกายหนุ่มอย่างใกล้ชิดของชายอีกคน

 

                แต่ทุกอย่างดูจะเป็นไปตามที่เขาคาดหวัง เพราะในที่สุดเขาก็ได้เธอมาครอบครองทั้งร่างกายและหัวใจ การกระทำต่างๆของเธอมันทำให้เขารู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน และเขาก็รักเธอมากเช่นกัน….มากมายจนไม่อาจจะหาคำใดมาเปรียบเปรยมันได้ รักมากจนไม่อาจจะคิดได้เลยว่าถ้าหากต้องสูญเสียเธอไปแล้วเขาจะเป็นเช่นไร

 

ถ้าหากว่าความจริงเธอไม่ได้รักเขาและกำลังจะทิ้งเขาไปหาใครอีกคนล่ะ….เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร

 

‘ผมเชื่อใจคุณนะดา’

 

               เสียงทุ้มย้ำกับตัวเองในใจก่อนที่เขาจะสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวสมองแล้วกลับมาตั้งหน้าตั้งตาอาบน้ำอีกครั้ง ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำและแต่งตัวเพราะกลัวว่าแม่กระรอกสาวแสนสวยจะรอนาน มือใหญ่หยิบเนคไทเส้นโปรดขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเดินถือมันไปยังห้องนอนอีกห้องที่มีเพียงประตูเชื่อมขวางกั้นเท่านั้น

 

“ค่ะ….ได้ค่ะ ฉันจะไป….ที่เดิมนะคะ แค่นี้แหละค่ะ”

 

                เสียงหวานเอ่ยกับโทรศัพท์เครื่องสวยก่อนที่เธอจะรีบตัดสายทิ้งเมื่อเห็นร่างใหญ่เดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวหันไปส่งยิ้มหวานๆแบบเจื่อนๆเล็กน้อยให้กับสามีทางพฤตินัยสุดที่รัก พลางรีบเก็บโทรศัพท์ของตนใส่กระเป๋าอย่างมีลับลมคมนัย จนใบหน้าหล่อคมต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเดินไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียง

 

“ใครโทรมาหรอครับ” วิลเลียมถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ หากแต่ภายในกายเขากลับรู้สึกสั่นเพราะกลัวว่าคำตอบที่ได้รับจะเป็นในสิ่งที่เขาคิด

 

“อะ….อ้อ….โทรผิดน่ะค่ะ ไม่มีอะไร” กานดาตอบกลับพลางยิ้มแหยๆ ก่อนที่เธอจะหลบสายตาเขาเหมือนดั่งกำลังปิดบังอะไรเอาไว้

 

“งั้นไปทำงานกันเถอะครับ” เขาเอ่ยเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไร หากแต่ในใจกลับรู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้เห็นท่าทีที่เหมือนกับว่ากำลังปิดบังความลับเอาไว้ของเธอ

 

“อ่ะ….เอ่อ….คือ….พอดีเมื่อกี้คุณป้าท่านโทรมาว่าเงินยังไม่เข้าน่ะค่ะ คือ….ดาขอไปธนาคารก่อนได้ไหมคะคุณวิลแล้วเดี๋ยวดาจะตามไปที่บริษัทเอง นะคะ” เธอกลับลำเปลี่ยนคำตอบเป็นอีกอย่างแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้คนที่กำลังหวาดหวั่นต้องรู้สึกใจสั่นมากเข้าไปใหญ่

 

“ครับ….” หากแต่เขากลับไม่ถามอะไรกลับไปเลยสักคำ กลับทำเหมือนว่าทุกอย่างยังคงปกติ ไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจเขาเลยสักนิด

 

                ร่างสูงเดินนำหน้าร่างเล็กออกไปจากห้องนอนแสนสวย บรรยากาศโดยรอบดูจะอึมครึมจนหญิงสาวเองยังรู้สึกประหลาดใจ ดูเหมือนคนตรงหน้าเธอจะมีเรื่องอะไรอยู่ในใจก็มิปาน แต่ถ้าจะให้มานั่งถามตอนนี้เห็นทีจะไม่ได้ เพราะเธอต้องไปสะสางเรื่องอันน่าปวดหัวให้มันจบโดยเร็วเสียก่อน สถานการณ์ตอนนี้มันเลวร้ายลงมากยิ่งนัก จนเธอไม่คิดว่ามันจะจบลงได้ง่ายๆ มันเป็นเรื่องที่ชวนให้เจ็บปวดหัวใจ

 

เรื่องของผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น….ที่แอบอ้างว่าเป็นผู้หญิงของคนที่รัก และกำลังตั้งท้องลูกของเขาโดยที่เขาไม่รับผิดชอบ!

 

“คุณไปกับโทมัสก็แล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าคฤหาสน์แล้ว

 

“เอ่อ….ฉันขอไปแท็กซี่ดีกว่าค่ะ” เสียงหวานกล่าวแบบอ้อมแอ้ม เธอยังคงหลบสายตาเค้าทุกครั้งเวลาที่เขาหันมองเธอ

 

                วิลเลียมได้แต่พยักหน้ารับเป็นการบอกว่าเข้าใจ ก่อนที่เขาจะหันไปสั่งให้ลูกน้องหนุ่มโทรไปตามรถแท็กซี่มารับคนข้างกายของเขา กายกำยำยืนรอรถเป็นเพื่อนกายสาวที่ตอนนี้ทำตัวรุกรี้รุกรนเหมือนอยากจะไปถึงที่หมายไวๆให้ได้ แถมพอเขาหันไปมองทีไร เธอเป็นต้องทำทีว่ากำลังสงสัยอย่างอื่นอยู่ทุกที

 

อย่างนี้จะไม่ให้เขาคิดมากได้อย่างไรหนา….

 

หรือว่าเรื่องที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้นกัน หรือว่าเธอจะกำลังไปหาคนที่ส่งข้อความรักมาให้เธอ!

 

“ดาไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันที่บริษัทค่ะคุณวิล” ใบหน้าหวานหันมายิ้มบางๆให้กับคนข้างกายพลางกล่าวลาเมื่อรถแท็กซี่แล่นมาจอดยังหน้าคฤหาสน์แล้ว

 

“ดา….” เสียงทุ้มเรียกรั้งร่างเล็กเอาไว้ ก่อนที่เธอจะได้ขึ้นรถไป

 

“อะไรหรือคะ” เธอหันมาถามเขาด้วยความสงสัย

 

“ผม….” เขาทำท่าอึกอักเหมือนดั่งว่าจะพูดอะไรออกมา ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาเป็นถอนหายใจเบาๆแทน “ไม่มีอะไร คุณไปเถอะ”

 

                กานดามองหน้าเจ้านายสุดที่รักพลางอมยิ้ม ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินไปหากายกำยำอีกครั้งและนำแขนเรียวโอบรอบคอแกร่งไว้พลางเขย่งตัวเล็กน้อย ปากสวยกดจุมพิตลงบนปากหยักเบาๆเพื่อถ่ายทอดความรักที่เธอมีให้ต่อเขาจนหมดหัวใจ ก่อนกายสาวจะผละออกจากกายใหญ่และเดินขึ้นรถแท็กซี่ไปโดยที่ไม่ลืมจะหันมาโบกมือลา พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานพิมพ์ใจตามแบบฉบับของเธอให้กับเขาเป็นการปิดท้าย

 

                ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆส่งไปให้กับเธอ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะจางหายไปจากใบหน้าหล่อคมเมื่อรถแท็กซี่แล่นเลี้ยวไปจากหน้าคฤหาสน์แล้ว กายใหญ่ยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน จนลูกน้องคนสนิทต้องเรียกชื่อเขาเพื่อเป็นการเตือนสติเขาจึงเดินเข้าไปนั่งในรถยนต์คันโก้ ด้วยแววตาและสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความหมองหม่นจนคนเป็นลูกน้องต้องอดนึกสงสัยไม่ได้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผู้เป็นเจ้านายของเขากัน

 

“โจ….ตามรถคันนั้นไป”

 

                จู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาคนเป็นลูกน้องอย่างโจเซฟต้องมองเจ้านายหนุ่มอย่างสงสัยผ่านกระจกมองหลัง หากแต่ผู้เป็นนายกลับไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก เขาเพียงแค่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ดั่งว่าสิ่งที่เขาพึ่งจะเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่เป็นเพียงแค่การพูดลอยๆเท่านั้น หากแต่มันคือคำสั่งที่ลูกน้องอย่างเขาต้องทำตาม เขาจึงจำใจขับรถคันหรูออกจากคฤหาสน์ไปโดยเร่งเครื่องให้ทันรถแท็กซี่คันก่อนหน้าที่มีเจ้านายสาวอยู่บนรถ

 

 

                กานดาได้แต่นั่งร้อนใจอยู่บนรถแท็กซี่พลางคอยมองโทรศัพท์มือถือที่กำแน่นอยู่ในมือเป็นระยะๆ วันนี้บนท้องถนนค่อนข้างจะติดขัดเพราะมีรถเยอะอยู่พอสมควร เวลาก็ผ่านไปเร็วจนเธอแทบจะนั่งไม่ติดเบาะ เธอไม่ได้รีบไปที่ธนาคารอะไรตามที่บอกกับเจ้านายสุดที่รักของเธอหรอก แต่ตอนนี้เธอรีบไปที่ร้านกาแฟร้านเมื่อวานที่เธอไปนั่งคุยกับหญิงแปลกหน้าคนนั้นต่างหาก เพราะตอนที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้วนั้นเจ้าหล่อนก็โทรศัพท์มาหาเธอเพื่อสั่งให้เธอออกไปพบหล่อนพอดี แล้วบังเอิญกับที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอจึงต้องรีบตอบตกลงและรีบกดวางสายไปก่อนที่อะไรๆจะบานปลายไปมากกว่านี้

 

‘ขอโทษนะคะคุณวิลที่ฉันทำตัวมีความลับกับคุณ แต่ฉันไม่อยากให้คุณเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้….ฉันอยากเป็นคนจัดการมันให้กับคุณเองค่ะ เพราะฉันรักคุณนะคะ’ เธอกล่าวอยู่ในใจด้วยความรู้สึกผิดต่อคนที่เธอรักมากที่สุดอย่างยวดยิ่ง ก่อนที่ใบหน้าหวานจะก้มมองโทรศัพท์ในมืออีกครั้งเมื่อมันเกิดสั่นขึ้นมาจนเธอเผลอสะดุ้งเล็กน้อย

 

“ค่ะคุณไมเคิล” เสียงหวานกล่าวกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

 

“คุณกานดา ผมเจอเบาะแสเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นแล้วครับ ตอนนี้คุณอยู่ไหน”

 

“ฉันกำลังจะไปหาผู้หญิงคนนั้นค่ะ เธอโทรมาบอกให้ฉันออกมาพบเธอที่ร้านกาแฟร้านเดิม”

 

“โอ้! เธอจะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย คุณอย่าพึ่งเข้าไปหาเธอนะ ให้ผมไปถึงที่นั่นและเราคุยกันก่อนว่าจะเอายังไง”

 

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องมาเร็วๆนะคะคุณไมเคิล ดามีเวลาไม่มากนักค่ะ”

 

“ครับๆ ผมอยู่ข้างนอกพอดี แล้วเจอกันที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามนะครับ”

 

                มือเรียวกดวางสายก่อนจะกำโทรศัพท์เครื่องสวยแน่นเช่นเดิม ตอนนี้ในใจของเธอมันร้อนรนยิ่งกว่าเก่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า อยากจะไปให้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุดจะต้องเอ่ยปากเร่งคนขับรถให้ขับเร็วขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิต แต่เพราะจราจรที่ค่อนข้างจะติดขัดทำให้เธอไม่อาจไปถึงที่หมายโดยเวลาอันน้อยนิดได้ เธอจึงต้องนั่งทำใจนับหนึ่งถึงสิบเพื่อให้อารมณ์สงบนิ่งแทน

 

                เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าหญิงสาวจะมาถึงหน้าร้านกาแฟแสนหรู เธอจ่ายเงินและลงจากรถอย่างรีบร้อนพลางส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่มายืนรอเธอตรงหน้าร้านอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหวานมองซ้ายแลขวาเพื่อดูว่าหญิงแปลกหน้าผู้นั้นไม่ได้บังเอิญมาเห็นเธอกับกายกำยำเข้า

 

โดยที่ไม่รู้เลยว่าแท้ที่จริงแล้วมีใครอีกคนกำลังแอบมองเธออยู่แทน!

 

“รอนานไหมคะคุณไมเคิล” เธอถามเขาเป็นการกล่าวทัก

 

“ไม่เลยครับผมก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน เข้าไปข้างในก่อนดีกว่าครับ” ไมเคิลเอ่ยพลางส่งยิ้มบางๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่เขาจะรีบดึงร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเมื่อจู่ๆประตูไม้ก็เปิดออกพอดีกับที่กายสาวกำลังจะหันไปเปิดด้วยเหมือนกัน

 

“โอ้ะ! ระวังครับ”

 

                กายสองกายที่แนบชิดสนิทกัน มันช่างสร้างความปวดร้าวให้กับใจหนึ่งใจของใครอีกคนยิ่งนัก ดวงตาคมจ้องมองภาพบาดใจนั้นด้วยแววตาเศร้าหม่น ถึงรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเพราะเขาเองก็เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น แต่สิ่งที่ทำให้เขาปวดใจมากที่สุดในตอนนี้ คือความจริงที่เขาไม่สามารถจะหนีพ้นมันได้อีกต่อไป….

 

                เธอมาหาผู้ชายคนนั้นจริงๆ….เธอมาหาเพื่อนของเขาแทนที่จะไปธนาคารตามที่เธอบอกกับเขาไว้ ทำไมกันหนาทำไมเธอต้องหลอกเขา แค่พูดมาว่าอยากจะไปหาชายอีกคนแค่นั้นก็จบ ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน แต่มันคงไม่รู้สึกทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ เพราะอย่างน้อยเขายังจะได้เตรียมตัวและหัวใจ เมื่อวันที่เธอพร้อมจะเดินจากเขาไปกับใครอีกคนที่เป็นตัวจริงของเธอ

 

               แต่เธอกลับเล่นลับหลังกันอย่างนี้มันหมายความว่าอย่างไร เธอไม่คิดว่าเขาจะจริงใจกับเธอบ้างเลยหรือ หรือว่าความจริงแล้วเธอแค่หลงละเลิงไปกับเขาเพียงชั่ววูบ และหลงละเลิงไปกับคนข้างบ้านของเขาอีกคน….เหมือนกับผู้หญิงอีกหลายคนที่ยอมนอนกับเขาเพียงแค่คำว่ารูปลักษณ์ เงินทอง และความโด่งดังเป็นที่นับหน้าถือตาเพียงเท่านั้น

 

ตกลงความจริงมันเป็นอย่างไรกัน….เธอหลายใจ….หรือเป็นเขาที่หลอกตัวเองมาตั้งแต่ต้น….ว่าเธอก็รักเขาจนหมดหัวใจด้วยเหมือนกัน

 

                ถ้าหากเขาไม่ตามเธอมาเขาคงกลายเป็นคนโง่ในสายตาเธอต่อไปสินะ เขาก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่าเธอกำลังหักอกเขา แต่สิ่งที่เขาได้เจอมันทำให้ไม่สามารถคิดเป็นอื่นไปได้จริงๆ ทั้งข้อความที่แสนหวานจากชายข้างบ้านที่เขาคิดว่าเป็นคนดี ทั้งท่าทีที่เหมือนมีลับลมคมนัยของเธอตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าไปในห้องเธอพอดีกับที่เธอคุยโทรศัพท์อยู่กับใครสักคน

 

ใครสักคน….ที่ตอนแรกเธอบอกว่าเขาโทรผิด….ใครสักคน….ที่เธอบอกว่าเป็นป้าบุญธรรมจากเมืองไทยที่โทรมาบอกว่ายังไม่ได้รับเงินที่เธอโอนไปให้….ใครสักคน….ที่เธอปิดบังเขาเอาไว้และซ่อนคนคนนั้นจนลึกสุดภายในใจได้อย่างแนบเนียน

 

               พูดว่าไม่รักกันมันง่ายกว่าไหม ดีกว่ามาแอบคบชู้สู่ชายลับหลังกันอย่างที่ทำอยู่นี้ แต่เธอก็ยังไม่เคยบอกรักเขาเลยไม่ใช่หรือ แล้วเธอจะผิดอะไร ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของเธอที่จะคบหากับใครก็ได้ ในเมื่อเขาเป็นเพียงแค่เจ้าของทางกาย….

 

ไม่ได้เป็นเจ้าของทางใจเหมือนกับใครอีกคน!

 

“ไปกันเถอะโจเซฟ”

 

 

                วิลเลียมเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาจนสารถีจำเป็นอย่างโจเซฟแทบจะไม่ได้ยินหากไม่ได้กำลังตั้งใจฟัง ดวงตาสีเข้มลอบมองเจ้านายของตนผ่านกระจกมองหลังด้วยแววตาที่แสดงถึงความเห็นใจ เพราะเขาเห็นทุกอย่างเหมือนกับที่นายใหญ่ของเขาเห็น หากแต่เขายังไม่รู้ความลึกตื้นหนาบางของเรื่องว่ามันไปยังไงมายังไงกันแน่ถึงได้กลับกลายมาเป็นแบบนี้ได้ แต่จะให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆของเจ้านายมันก็ไม่ใช่ เพราะหน้าที่ของเขาคือการทำตามคำสั่งคนในตระกูลนี้ และปกป้องคุ้มครองให้พวกเขาอยู่รอดปลอดภัยก็เท่านั้น เรื่องอื่นๆที่เจ้านายไม่ได้สั่งเขาจึงไม่มีวันเข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด….หากว่าไม่จำเป็น!

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[1] LOL : laugh out loud