PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน

 
 
 
 

 
 
 
 
                “พวกนายคุยเกี่ยวกับงานนี้รึยัง” ฉันถามขึ้นระหว่างทางเดินกลับมายังโรงเรียนของฉัน
 
                “ก็คิดไว้บ้างแล้ว” อนาคต คนที่ฉันรู้สึกน่าคบที่สุดตอบ(แต่ฉันก็ยังไม่อยากเข้าใกล้อยู่ดี-3-) ฉันรู้จักเขาเพราะเขาเป็นคนที่น่าพูดด้วยมากที่สุด เขาเป็นคนเงียบๆ ง่ายๆแต่ขี้รำคาญและหงุดหงิดง่ายเลยทีเดียว(เขาบอกกับฉันน่ะ ฉันก็ไม่เข้าใจเข้าบอกทำไม- -) เขาเป็นฝ่ายการเงินและคุมฝ่ายวิชาการเหมือนยัยตัวแปรแต่ดูท่าจะไม่ขี้งกเหมือนเพื่อนฉันเลยสักนิด(แอบนินทา)
 
                “อากาศร้อนชะมัด โรงเรียนเธออยู่ไกลจังคนสวย-3-“ โคเคน เอ่ยพลางปราดเหงื่อที่ไหลออกจากหน้าเขาไปด้วย เขาดำรงตำแหน่งเป็นฝ่ายคุมกฎระเบียบเหมือนคณะ ตอนแรกที่อนาคตบอกฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเลยละว่าเขาคือคนคุมกฎระเบียบเพราะดูจากการแต่งกายของเขาแล้วยังไม่ถูกระเบียบเลยด้วยซ้ำ แถมยังแตกต่างกับเพื่อนฉันมาก
 
                “อย่าบ่นได้มั้ย แกรีบๆเดินเถอะ” ภาคี ดันหลังโคเคนที่เดินชักช้าอยู่ เขาเป็นฝ่ายนันทนาการหรือฝ่ายกิจกรรมเหมือนยัยภาษาแต่ดูเป็นงานเป็นการกว่าเพื่อนฉันอีก ยัยนั้นเอาแต่บ้าบอปัญญาอ่อนทั้งวัน- -*
 
                “โรงเรียนกันดานก็งี้แหละรถก็ไม่มีมารับ” อดีตและศัตรูของฉันเอ่ยมองมาทางฉันอย่างเหยียดหยาม ไอ้บ้านี้มันเป็นประธานนักเรียนได้ยังไงกันก็ไม่รู้ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
 
                “ลดโลกร้อนนะเป็นมั้ย เดินแค่นี้จะตายรึไง ไอ้คุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อเอ้ย!” ฉันตอกกลับไปทำเอาเจ้าตัวแทบจะเข้ามาบีบคอฉันแต่โดนโลกันต์จับไว้ก่อน
 
                “พอเถอะน่า ยิ่งทะเลาะกันยิ่งร้อน” โลกันต์บอกกับเขาก่อนจะกอดคอไอ้ประธานอย่างให้ปล่อยวาง เขาเป็นฝ่ายสถานที่เหมือนกับตำราแต่แลดูจะไม่กินจุกกินมากเหมือนยัยตำราเลยสักนิด
 
                “ช่ายๆ ลดโลกร้อน ฮ๋าๆๆ” กัปตัน เอ่ยแหย่อดีตก่อนจะกระโดดไปกอดแขนอนาคตเมื่ออดีตทำท่าจะไม่พอใจกับการกระทำของเขา ท่าทางขี้แกล้งและชอบกวนประสาทอย่างหมอนี้ไม่น่าจะเป็นรองประธานนักเรียนเลยสักนิดสู้บทความของฉันก็ไม่ได้(ยืดอก)
 
                “ถึงแล้ว” ฉันก้าวเข้าไปในโรงเรียนก่อนจะเดินไปที่ป้อมยาม
 
                “อ้าว หนูวันวานมาแล้วเหรอ คงไม่ไปวีนใส่โรงเรียนนั้นจนเขาไล่ออกมาหรอกนะ^ ^”
 
                “คุณลุง! หนูไม่ใช่เป็นคนแบบนั้นซะหน่อย หนูจะบอกว่านักเรียนตรงนั้นเป็นสภานักเรียนของที่นั้นนะคะ” ฉันชี้ไปทางพวกเขาที่ยืนห่างออกไปอยู่ข้างหลัง ลุงยามมองก่อนจะพยักหน้ารับรู้
 
                “อ๋อ หล่อๆทั้งนั้นเลยนิระวังนักเรียนเราดีๆละ ตอนนี้ก็พักเที่ยงด้วย เดี๋ยวโรงเรียนจะแตก” ลุงยามเอ่ยแซว จริงสินี่พักเที่ยงแล้วนักเรียนคงทั่วไปหมด งานใหญ่อีกแล้วฉัน
 
                “เฮ้อ จะพยายามคะ ไปก่อนนะคะแดดร้อน”
 
                “จ๊ะ”
 
                ฉันเดินกลับไปหาพวกเขาก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินนำหน้าพวกเขาเข้าไปยังโรงเรียนที่มีนักเรียนกระจายตัวกันอยู่ทั่วไปหมด ฉันพาพวกเขาเดินมายังใจกลางของโรงเรียนระหว่างทางก็มีนักเรียนกรี๊ดกร๊าดกันเต็มไปหมดแต่พอเจอสายตาฉันก็เงียบกันไปสักพักหนึ่งก่อนจะกลับมาแหกปากเหมือนเดิม เฮ้อ ยัยพวกนี้อย่างกับไม่เคยเจอผู้ชายอย่างนั้นละ
 
                เอะ กลุ่มนักเรียนตรงนั้นทำไม กระโปรงที่ว่าสั้นอยู่แล้วมันยิ่งสั้นจนชายกระโปรงจะขึ้นไปคุยกับขอบกางเกงในอย่างนั้นละ ยัยพวกนี้นิบอกเตือนอะไรไม่เคยทำตามเลยจริงๆ ต้องจัดการแล้วละ
 
                ฉันเดินตรงปรี่ไปทางกลุ่มนักเรียนที่นั่งแต่งหน้าอยู่ตรงม้าหินใต้ต้นไม้ โดยลืมสนใจพวกสภานักเรียนที่เดินตามฉันมา
 
                “พวกเธอนะ ยืนขึ้นสิ” ฉันหยุดยืนกอดอกมองไปยังพวกนั้น พวกเธอหยุดการกระทำก่อนจะมองมาทางฉันอย่างเซ็งๆแล้วยืนขึ้นมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจ กรี๊ด นี่มันสั้นมาเลยนะแถมยังแต่งหน้าเป็นงิ้วอีก
 
                “มีอะไรนักหนาพี่ประธาน”
 
                “รู้ตัวใช่มั้ยว่าทำอะไรผิด” ฉันมองกระโปรงกับหน้าของแต่ละคน
 
                “ทำผิด? ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ” ยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาอีกนะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นประธานนักเรียนฉันตบมันไปแล้ว!
 
                “กล้าถามดีนิ กระโปรงสั้นจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่แล้วแถมยังแต่งหน้าอย่างกับจะไปเล่นงิ้วนี่นะไม่ผิด”
 
                “อยากโชว์มีอะไรมั้ยละ อย่าเรื่องมากนักเลยพี่ประธาน”
 
                “พวกเธอ! อยู่คลาสอะไร” ฉันพยายามมองป้ายชื่อและป้ายคลาสของพวกนี้แต่พวกนี้ไม่ติดกันสักคน
 
                “วู้ รู้ไปทำไมละ~”
 
                “ฉันถาม  ” ฉันเดินเข้าไปกระชากแขนหนึ่งในกลุ่มนั้นก่อนจะแอบจิกเล็บเข้าไปด้วย
 
                “โอย! ทำร้ายร่างกายกันนิ”
 
                “ฉันทำมากกว่านั้นแน่” ฉันละความสนใจจากกลุ่มนี้ก่อนจะหันไปมองพวกเขาที่ยืนมองกันอยู่    ”พวกนายนะมีคัดเตอร์มั้ย!” ฉันตะโกนถามออกไปอย่างพาลในอารมณ์โมโหตอนนี้
 
                “เฮ้ ใจเย็นน่าวันวาน” โคเคนพูดขึ้นเหมือนกลัวว่าฉันจะทำอะไรร้ายแรงลงไป
 
                “ฉันถามว่ามีมั้ย!”
 
                “อ่ะ เอาไปสิ”
 
                “เฮ้ย แกไปให้เธอทำไมไอ้อนาคต” ฉันรับคัดเตอร์จากอนาคตมาก่อนจะพยักหน้าน้อยๆเป็นการขอบคุณ
 
                “เธอไม่ทำอะไรร้ายแรงหรอก...” นายนี่มันรู้ใจชะมัดอนาคต เอาละมาสนใจยัยพวกนี้ดีกว่าดูท่ากล้าๆเมื่อครู่หายไปเลยทันทีที่ฉันเลื่อนคัดเตอร์ขึ้น
 
                “ฮึ ทำไมทำหน้าตาแบบนั้นละ ท่าทางเก่งๆของพวกเธอหายไปไหนหมด” ฉันยิ้มมุมปากมองไปทีละคน
 
                “พี่ พี่ประธานจะทำอะไรน่ะ! พี่เป็นประธานนักเรียนนะ” เด็กที่ถูกฉันจับแขนอยู่เริ่มพยายามบิดแขนออกแต่ไม่สำเร็จ แรงฉันเยอะกว่ายะคงยาก!
 
                “ใช่ ฉันรู้ว่าฉันเป็นใครและทำหน้าที่อะไร ตอนนี้ฉันก็กำลังทำหน้าที่อยู่นี่ไง^__^”
 
                “พี่!”
 
                “อยากใส่กระโปรงสั้นนักใช่มั้ย ได้เดี๋ยวประธานนักเรียนคนนี้จัดให้”
 
                แควกๆๆ แควกกก
 
                “กรี๊ดดดด” ฉันกีดกระโปรงยัยเด็กนั้นให้สั้นจนเกือบเห็นกางเกงใน ยัยเด็กนั้นร้องออกมาเสียงดังจนนักเรียนแถวนั้นมองกันอย่างตกใจ หึ มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ
 
                “นี้ๆ หน้าน้องนะยังไม่สวยเลยเดี๋ยวประธานคนนี้จะช่วยแต่งนะจ๊ะ...พวกเธอ!” ฉันหันไปเรียกเพื่อนของเด็กนี่ที่ยืนมองกล้าๆกลัวๆ
 
                “คะ คะ”
 
                “เอาเครื่องสำอางทั้งหมดของพวกเธอมาสิ” เด็กพวกนั้นรีบยื่นมาให้ฉันทันที ว้าย มีเยอะแยะเต็มไปหมดเลย> < จะถือหมดมั้ยเนี่ย
 
                “นายนะมาช่วยถือสิ” ฉันชี้นิ้วไปที่กัปตันที่มองดูอย่างอึ้งๆ เขาเดินมาอย่างมึนๆก่อนจะรับกล่องเครื่องสำอางไปถือไว้
 
                “อืออ ปากน้องยังไม่แดงเลยอะพี่เต็มให้นะ” ฉันแกล้งหยิบอายไรเนอร์มาก่อนจะทามันลงไปบนปากสีแดงของยัยนี้ แอบแกล้งทาออกมาหน่อยๆด้วย อิอิ
 
                “พี่คะ มันเอาไว้ทาตานะT[]T”
 
                “ว๊าย ตายจริงพี่ไม่รู้ๆ ขอโทษนะ แต่มันก็สวยไปอีกแบบนะจ๊ะ”
 
                “T[]T”
 
                “ต่อไปแก้มแล้วกันเนอะ^ ^” ฉันหยิบลิปสติกสีแดงขึ้นมาก่อนจะมาลงบนแก้มเป็นรูปวงกลมโตๆ เล่นเอายัยนี้น้ำตาร่วงเลยละ ดีแล้ว! จะได้จำกันซะบ้าง
 
                “มันเอาไว้ทาปากนะคะT^T” เพื่อนที่ยืนข้างหลังยัยนี้เอ่ยอย่างสงสาร
 
                “ตายจริง ทำไมนายไม่บอกฉันละกัปตัน ไม่ได้เรื่องเลยนายนิ” ฉันแกล้งว่าเขาแต่ดูเขาจะไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ฉันปล่อยแขนเด็กนั้นก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆเด็กแถวนั้นสะดุ้งกันใหญ่
 
                “จำไว้! ถ้าฉันพูดแล้วพวกเธอยังจะทำกันอีกพวกเธอจะต้องโดนแบบนี้  ” ฉันบอกออกไปด้วยสีหน้าจริงจังผิดกับตอนแรกที่ยิ้มแย้ม(แอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจ)
 
                “  ”
 
                “หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะ^___^”
 
                “คะ  ” เสียงตอบรับดังไปทั่วบริเวณนั้นเป็นที่ปลื้มปริติของฉันมากเลยทีเดียว ฉันหันกลับมามองน้องคนนั้นก่อนจะลงนั่งยองๆมองหน้าน้องเขาอีกครั้ง
 
                ฟุบ
 
                “อย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ย มันไม่ดีกับตัวหนูเองและกับคนที่เขามองหนูหรอกนะรู้มั้ย” ฉันพูดน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเบาเพื่อให้ได้ยินแค่เราสองคนพลางเช็ดน้ำตาให้น้องเข้า
 
                “คะT^T”
 
                “ดีมาก ต่อไปก็ตั้งใจเรียนละอย่าทำกิริยาแบบนี้เลย มันไม่เหมาะสมกับน้องหรอก^ ^” ฉันลูบหัวน้องเขาสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นโยนคัดเตอร์คืนให้อนาคตแล้วกวักมือเรียกให้พวกเขาเดินตามไปยังห้องประชุม ระหว่างทางเดินไปนั้นมีแต่ความเงียบเลยการสวัสดีของนักเรียนบ้างคนที่เห็นฉันก็จะทักทาย
 
                ฉันก็เป็นซะแบบนี้แหละทำโหดทำหยิ่งแต่จริงๆฉันขี้สงสารและใจอ่อนนะT^T