PRINCE & PRINCESS เจ้าชายของเธอ เจ้าหญิงของฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ห้องประชุม

 

 

                “นี้คือสิ่งที่พวกฉันคิดไว้คราวๆ” บทความส่งเอกสารไปให้พวกนั้นดู พวกเขาเปิดดูก่อนจะปิดมันลง

 

                “ก็ดีนิแต่เหลือรายละเอียด” โลกันต์เอ่ยหลังจากดูเอกสารเสร็จ

 

                “ใช่ พวกฉันคิดได้แค่นั้น ที่จริงพวกฉันไม่ได้คิดหรอกยัยประธานบ้านั้นมันขี้เกียจคิดเลยใส่ๆมั่วๆลงไป”

 

                “ตัวแปร! ทำไมละ ฉันคิดไม่ออกนิคิดให้ก็ดีเท่าไรแล้วยะ!” ฉันแลบลิ้นใส่ตัวแปรอย่างหมั่นใส้จนยัยนั้นทำท่าเหมือนจะตัดลิ้นฉันเลยเลิกทำทันที

 

                “หึ ประธานนักเรียนที่ดีเขาทำกันแบบนี้หรอกเหรอเนี่ย”

 

                “นาย!!” ฉันลุกขึ้นชี้นิ้วไปยังนายอดีตที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกด้าน   หน๊อย จะกัดฉันไม่เลิกใช่มั้ย

 

                “พอเถอะ คุยเรื่องงานกันสักทีได้มั้ย” อนาคตเอ่ยอย่างรำคาญ เชอะ เห็นเพราะเป็นนายนี่ขอไว้นะไม่งั้นนายตายแน่ไอ้บ้า

 

                “อื้อ เรื่องคอนเซ็ปพวกนายว่าไง” ฉันเอ่ยถามอย่างเป็นการเป็นงาน

 

                “ฉันว่าโอเคนะ” ภาคีพยักหน้าเห็นด้วยตามด้วยคนอื่นๆยกเว้นไอ้บ้านั้นคนเดียว อย่าไปสนใจหมอนั้นแล้วกันนะ

 

                “งั้นเราก็ต้องใส่ชุดย้อนยุคๆหน่อยนะสิ” กัปตันทำหน้าตื่นเต้นเหมือนได้ของเล่นใหม่ ชุดย้อนยุคเหรอ ฉันลืมคิดไปเลยนะเนี่ย

 

                “คงจะอย่างนั้น พวกฉันคงต้องคุยกับพวกคลาสดีไซน์ก่อนว่าจะตัดให้ได้มั้ย” ตัวแปรเอ่ยไปก่อนจะจดรายละเอียดไปด้วย

 

                “พวกนายมีคลาสดีไซน์รึเปล่า?” ภาษาเอ่ยถาม จริงสิ โรงเรียนของพวกเขาจะมีรึเปล่านะ

 

                “คลาสดีไซน์? ไม่มีหรอกโรงเรียนฉันน่ะ”

 

                “อย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะลองถามฝ่ายวิชาการว่าให้นักเรียนฉันไปตัดชุดให้รึเปล่า...ตัวแปรอย่าลืมถามให้ด้วยนะ” ฉันหันไปย้ำกับตัวแปรที่นั่งจดรายละเอียดการประชุมอย่างขะมักเขม้น

 

                “ได้ๆ  เราจะจัดงานเช้าเป็นงานวัดและ...งานช่วงเย็นละ”

 

                “ฉันว่าน่าจะจัดงานทั่วๆไป ถ้าเอาเป็นงานแบบช่วงเช้าอีกคงน่าเบื่อ” อนาคตออกความคิดเห็นหลังจากที่เงียบอยู่นาน

 

                “ฉันว่าก็โอเค แต่ของานเลิกเที่ยงคืนนะ เพราะฉันขี้เกียจตรวจหอดึกเกินไป” ใช่แล้วละ ถ้ายิ่งดึก ก็ทำให้เวลาตรวจหอยืดออกไปส่งผลให้ฉันนอนดึกกัน

 

                 หอโรงเรียนฉันมีทั้งหมดสามหอด้วยกันแบ่งตามสีปะจำของโรงเรียนคือสีชมพู ขาวและทองน่ะ หอแรกคือ หอชมพู ฉันและบทความเป็นคนคุมหอนี้ หอที่สองคือ หอขาว คณะและตำราเป็นคนคุม ส่วนหอสุดท้ายคือ หอทอง ซึ่งภาษาและตัวแปรเป็นคนคุม ซึ่งทุกคืนพวกฉันจะต้องเดินตรวจภายนอกและภายในหอเพื่อความปลอดภัย อันที่จริงรปภ.ของที่นี่ก็มีทำไมไม่ให้เป็นหน้าที่ของพวกเขาก็ไม่รู้

 

                “อือ ตามสบาย”

 

                “โอเค เรื่องอาหารและเครื่องดื่มละ” ตัวแปรถามต่อ

 

                “เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง” โลกันต์ยกมือขึ้น

 

                “นายนะเหรอ?” ตำราเอ่ยอย่างไม่เชื่อ ฉันก็ไม่เชื่อเช่นกัน

 

                “ใช่ ฉันเอง ฉันชอบทำอาหารน่ะ^ ^” ไม่น่าเชื่อ โลกันต์เนี่ยนะจะชอบทำอาหาร*0*

 

                “จริงเหรอๆ นายทำมาเยอะๆเลยนะ เอาสายไหมสีชมพู เอาป็อปคอร์นชีส เอาไอติมโบราณด้วยนะๆ> <” ตำราเอื้อมตัวไปจับมือของเขาแล้วเขย่าอย่างบ้าคลั่ง เล่นเอาพวกฉันอายไปเลยทีเดียว

 

                “เอ่อ ได้ๆๆ” โลกันต์ตอบรับอย่างงงๆ ทำให้ตำราอย่างปล่อยมือเขาแล้วกลับมานั่งเหมือนเดิม

 

                “งั้นเรื่องนี้ก็หายห่วงต่อไปกิจกรรมละ” ฉันหันไปมองภาคีและภาษาผู้รับผิดชอบด้านกิจกรรมนันทนาการ

 

                “ก็รำวงย้อนยุคของเธอไง” ภาคีเอ่ยกับฉันแต่สายตาดันมองไปที่ภาษาอย่างสนอกสนใจ

 

                “นายจะบ้ารึเปล่ามันน้อยไป งั้นนายไปคิดมาแล้วกันเลิกมองเพื่อนฉันอย่างกับจะสิงได้แล้ว= =” ฉันโยนงานไปให้กับเขาทันที

 

                “โห ฉันคนเดียวเลยนะ-3-“

 

                “ใช่ นายคนเดียว”

 

                “ใครเป็นประธานนักเรียนของฉันกันแน่วะ” เขาบ่นอุบอิบ

 

                “นายพูดว่าอะไรภาคี”

 

                “เปล่าครับ” ภาคีก้มหน้าลงแต่สายตาก็ยังเหลือบมองภาษาอยู่จนยัยนั้นต้องถลึงตาใส่

 

                “งั้นเรื่องสถานที่ละจะจัดฝั่งฉันรึฝั่งนาย”

 

                “ฉันว่าจัดฝั่งเธอดีกว่า” อดีตที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมา ตื่นแล้วเหรอยะ

 

                “ฝั่งฉันงั้นเหรอ...ทำไมละ” เห็นแก่ที่เขามาดีหรอกนะเลยดีตอบ

 

                “โรงเรียนของฉันออกแนวปราสาทเป็นส่วนใหญ่ เวลาถ่ายรูปหรือทำกิจกรรมอาจจะไม่เข้ากับคอนเซ็ปสักเท่าไร” เขาให้เหตุผล ฉันพยักหน้าพลางคิดตามก็เห็นด้วย

 

                “ก็โอเค แต่จะให้พวกผู้หญิงจัดทุกอย่างก็คงจะไม่ได้ แต่ฉันคิดว่างานในช่วงเย็นน่าจะจัดฝั่งนายเพราะถ้าจะจัดฝั่งฉันทั้งสองช่วงคงไม่ไหว” ฉันมองหน้าเขาอย่างตรงๆ เขาก็มองฉันแบบนั้นเช่นกัน

 

                “อื้อ พวกฉันจะมาช่วยอีกแรง” เขาทำสีหน้าจริงจังแบบที่ฉันไม่เคยเห็นจนฉันต้องเบือนหน้ามองไปอีกทาง    

         

                ตึก ตึก ตึก

 

                บะ บ้าเอ้ย ทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้นะ อย่างกับจะออกมาข้างนอกอย่างนั้นแหละ

 

                ฉันเอามือจับไปที่หัวใจของตัวเองอย่างไม่เข้าใจกับอาการแบบนี้

 

                “เป็นอะไรรึเปล่าวันวาน” บทความถามออกมาอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการและสีหน้าฉันแปลกไปส่งผลให้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว บ้าเอ้ย มองกันทำไมน่ะ ยิ่งมองยิ่งเต้นแรงด้วยสิโดยเฉพาะนายนั้นนะ

 

                “เปล่า เปล่านะไม่ได้เป็นอะไร...งั้นจบการประชุมแค่นี้แล้วกัน” ฉันรีบลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำทันทีที่เอ่ยจบ

 

                ปัง

 

                “บ้าจริง ทำไมหน้าแดงแบบนี้นะ” ฉันจับหน้าตัวเองมองไปที่กระจกอย่างแปลกใจ ทำไมนะ อาการแบบนี้มันคืออะไรกัน หัวใจที่เต้นแรงผิดปกติและ...หน้าที่แดงอย่างไม่มีสาเหตุรวมไปถึงหูของฉันด้วยเพราะนายอดีตนั้นเนี่ยนะ 

      

                ฉันเป็นอะไรกันเนี่ย 

 

 

 

 

                ทางด้านห้องประชุม

 

                “วันวานเป็นอะไรไปนะ” ภาษาผู้เป็นห่วงเพื่อนและรักเพื่อนยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดมองตามหลังหญิงสาวที่รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่จบการประชุมแบบไม่เป็นที่เรียบร้อยเท่าไร

 

                “นั้นสิ เป็นไข้รึเปล่า หน้าแดงขนาดนั้น” บทความเอ่ยก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆแต่ละคน

 

                “เพื่อนพวกเธอไม่เป็นอะไรหรอกJ” อดีตชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะยิ้มอย่างพอใจที่ทำเอาทุกคนมองอย่างงงงวย ว่าเขายิ้มเรื่องอะไรกัน

 

                “นายรู้ได้ยังไง” คณะถามออกไป

 

                “ฉันรู้ก็แล้วกัน ฮึ” อดีตยังยิ้มไปก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก เพื่อนเขารีบลุกออกไปตามๆกัน ทำเอาสาวๆนั่งมองหน้ากันอย่างงงๆ

 

                ...ฮึ เธอนี้มันดูง่ายจังนะ แค่นี้ก็หวั่นไหวแล้วสินะ ใส่ซื่อเกินไปรึเปล่า...