รอยต่อแห่งฝัน

 
 
 
สำนักงานนิตยสาร
 
นิศาสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบโตก้าวฉับ ๆ เข้ามา  ลิฟท์เสียทำให้หล่อนต้องใช้บันได  นิศาผ่อนลมหายใจยาวเหงื่อเกาะพราวเต็มหน้า  ยิ้มทักทายกับพนักงานเมื่อเข้ามาด้านใน  หล่อนคุ้นเคยกับที่นี่ดีในระดับหนึ่ง  เพราะหล่อนรู้จักกับพี่ตุลย์บรรณาธิการของที่นี่ก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว 
 
ขณะนี้นิศาเป็นนางแบบมีชื่อ  นิตยสารเล่มไหนก็อยากได้รูปหรือเรื่องราวของหล่อนลงกันทั้งนั้น  เพราะหมายถึงยอดขายที่น่าพอใจ
 
นิศาเคาะประตูห้องก่อนผลักเข้าไป
 
“คนที่เธออยากรู้จัก  นั่งอยู่นี่แล้วไง”  ตุลย์แนะนำกลาย ๆ อย่างหมดทางหลีกเลี่ยง
 
นิศายืนมองเขานิ่งเงียบ  หล่อนตะลึงกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน  เอื้อมมือไปแตะแขนเขา
 
“ใช่อัฐจริง ๆ ด้วย”
“ครับ”  อัฐมองดูหล่อนยิ้มในหน้า  เขาเห็นความบริสุทธ์ในรอยยิ้มของนิศา
“สวัสดีครับ”  เขาทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้าง
 
หล่อนกระพริบตา
 
“ฉัน...”  นิศาไม่ได้ทักเขา  หล่อนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป  อาจมาจากจิตสำนึกในความรู้สึกของหล่อนก็ได้
 
ไม่มีใครสามารถล่วงรู้  ว่าการที่นิศาได้พบเขาจะสร้างบาดแผลให้กับตัวหล่อนและผู้เกี่ยวข้องอย่างไรบ้าง
 
“ขอบคุณครับ  ยินดีที่ได้พบ  ผมเห็นจะต้องขอตัวก่อน”
“...............”  นิศามองตามอัฐออกไป  หล่อนยังไม่อยากให้เขาไป
“เหลี่ยวหลังเชียวแม่คุณ”  ตุลย์เรียก
“เขาขอบคุณนิทำไม”
“ก็เธอบอกไปว่าชอบเขา  ไม่ใช่รึไง”
“นิพูดอย่างนั้นเหรอคะ”  หล่อนตาโต
“นี่  ไม่รู้ตัวเลยรึไง  โธ่...กุลสตรีไทยไม่น่าเล้ย”  ตุลย์แกล้งว่าให้
“ถ้านิชอบใครก็บอกว่าชอบ  นิซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ  ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกรักหรือเกลียด”
“จ้า...พี่รู้หรอก  แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”  ตุลย์ยกมือยอมแพ้
“แต่ว่า  นิพูดไปอย่างนั้นจริงเหรอ”  หล่อนยังข้องใจ
 
ตุลย์หัวเราะเขกหัวหล่อนเบา ๆ
 
“นิสงสัยว่าพี่รู้จักอัฐตั้งแต่เมื่อไหร่”  นิศาหันมาซักไซ้ตุลย์
“เขาเป็นเพื่อนพี่”  ตุลย์เฉลย
“ปิดเงียบเลยนะ  ทั้งที่รู้ว่านิออกจะปลื้มเขา”  หล่อนต่อว่าเคือง ๆ
“เอาน่า  ยังมีเวลาอีกเยอะที่นิจะได้พบเขา  ตอนนี้อัฐเตรียมงานแสดงภาพเขียนสีน้ำของเขาอยู่  ให้พี่ช่วยเรื่องพิมพ์สูจิบัตร”
 
ตุลย์เอาใจ  ในฐานะไม่เคยแย้มพรายให้รู้มาก่อน  ว่าเป็นเพื่อนกับศิลปินหนุ่มผู้เพิ่งลุกจากไป
 
“จริงเหรอ”  หล่อนยิ้ม  ยินดีกับคำบอกเล่า
“พี่รู้ว่าเธอหลงรักเขา  แต่อัฐไม่ใช่คนที่เธอควรจะ...”
“...............”
“ช่างเถอะ  วีนมาแล้วไง”  ตุลย์บุ้ยไบ้ไปทางชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดลำลองที่เปิดประตูเข้ามา
“วีน !”
“พี่นัดเขาถ่ายปกกับเธอ  นางแบบสุดฮอตกับนักร้องสุดฮอตแห่งปี  เพื่องานนะหนู”  ตุลย์ปลอบ  เขารู้ว่านิศาไม่ชอบวีนหากเขาบอกหล่อนก่อน  ไม่มีวันที่นิศาจะยอมแน่ ๆ
 
หล่อนเหน็บว่าวีนไม่เอาไหน  แถมไม่มีสมองอีกด้วย
 
นิศายิ้มเซ็ง ๆ หล่อนไม่ชอบหน้านายวีนนั่นเลย  ทั้งที่ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว  ถึงเขาจะเป็นนักร้องสุดฮอตในขณะนี้ก็เถอะ  เห็นมีคนปลื้มเขาแทบเป็นแทบตาย  หล่อนว่าเขาเป็นหุ่นเชิดเสียมากกว่า  ไม่เห็นว่าหมอจะทำอะไรได้  มีคนแต่งเนื้อร้องทำนองให้  การแต่งตัวยังต้องตามคอนเซบอีก  เขาไม่ได้ใช้สมองสักนิด  นอกจากแหกปากร้องไปตามที่เขาว่าไว้  เหตุผลนี่ละมั้งนิศาถึงไม่ชอบวีน  เพื่อนของหล่อนโยกับฟางยังเข้าท่ากว่าเยอะเชียวแหละ
 
 
**********         **********                           
 
กว่าจะเสร็จงานก็เล่นเอาเหนื่อย  เมื่อไม่ได้เอาเจ้า “ฮิบโป” โตโยต้าฟอร์จูเนอร์คันเก่งมาเพราะเอาเข้าอู่  หล่อนจึงเดินยืดเส้นยืดสายออกมาหน้าปากซอยสำนักงาน
 
“ปี้น ๆ”
“ไปด้วยกันสิ”  วีนไขกระจกพูดกับหล่อน
“ฉันกลับเองได้”  หล่อนพูดเฉยเมย
“ไม่น่ารักอย่างที่คิดแฮะ”  เขาว่าเลิกคิ้วจ้องหน้าหล่อน
“ใครใช้ให้คิดไม่ทราบ”  นิศาสวนกลับทันทีทันใด
 
หล่อนเดินเลียบฟุตบาธไปเรื่อย ๆ ขณะวีนยังคงขับรถตาม
 
“รีบไปเลยไป”  หล่อนชักหงุดหงิด  เมื่อบอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ  ไร้เหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น
“ผมอยากไปส่ง  ขึ้นรถเถอะใคร ๆ เริ่มมองเรากันแล้ว”
“ดูว่าฉันจะควงใครอีกน่ะสิ”  หล่อนประชด
“นั่นสิ  เดี๋ยวเป็นข่าวกับผมคุณเสียเส้นเปล่า ๆ”  เขาว่ายิ้ม ๆ จี้จุดหล่อน
“เหอะ...เพราะไม่อยากเป็นข่าวกับคุณหรอกนะ”
 
วีนเปิดประตูให้หล่อนเข้ามา
 
“แค่นี้เอง”  วีนยิ้มล้อ ๆ
“ไม่เพราะมีพวกสอดรู้สอดเห็นล่ะก็  ฉันไม่นั่งรถคุณหรอก”
“คุณนิศาครับ  คุณเป็นนางแบบชื่อดังแถมมีเสน่ห์  ใคร ๆ ก็อยากมองคุณทั้งนั้น  ผมเองยังชอบคุณเลย  คุณดูแซ๊กซี่ดี”
 
นิศาปรายตามองเขาเหยียด ๆ
 
“ไม่เคยได้ยินข่าวฉันรึไง”
“แล้วไง  ผมจะตัดสินก็ต่อเมื่อได้รู้จักคน ๆ นั้นแล้วเท่านั้น  ด้วยตัวผมเองไม่ใช่จากข่าวหรือนึกคิดเอาเองเหมือนใครบางคน”
 
วีนแกล้งกระทบหล่อน
นิศาเฉยเสีย  แม้ออกผิดคาดอยู่สักหน่อย
วีนแอบมองหล่อนยิ้ม ๆ
 
“ฟังเพลงดีกว่า  เอาเพลงอะไรดีล่ะ”  วีนพูดเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นเอง  รู้ว่าหล่อนคงไม่ตอบแน่  เพราะตอนที่ทำงานด้วยกันนิศาไม่พูดคุยกับเขาเลย  ถามคำตอบคำแบบไม่เต็มใจ
 
“เพลงผมดีกว่า  กำลังดัง”
“ทุเรศชมตัวเองอยู่ได้”  หล่อนแขวะ
วีนทำเป็นไม่ได้ยิน  เขาร้องเพลงคลอไปด้วยเสียงอันดัง
“ฉันหมดความอดทนแล้วนะ”  นิศาอารมณ์เสีย
วีนเงียบเสียงลงทันที
“ถามหน่อยสิ  ทำไมถึงไม่ชอบผม  ไม่อยากรู้จักคนหน้าหล่ออย่างวีนเหรอ”  เขาไม่วายยั่วเย้า
“แหวะ...หล่อตายล่ะ”  หล่อนทำเสียงประหลาดใส่เขา
“ไหนลองว่ามาตรง ๆ สิ ตามสบายเลย”  วีนบอก
 
เขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้  วีนหมายผูกมิตรกับผู้หญิงคนนี้  ไม่ใช่ฉันท์ชู้สาว  แต่หล่อนถูกชะตาเขาเป็นบ้า  นี่นิศาจะรู้มั๊ยว่าเขาดีใจมากแค่ไหนที่รู้ว่าได้ร่วมงานกับหล่อน  แล้วที่ห้องของเขาก็เต็มไปด้วยบทสัมภาษณ์ของนิศาที่วีนพยามหามาอ่าน
 
“ชอบอ้อนให้ใคร ๆ หลงรัก  เอียนจะอ้วก”  ว่าแล้วหล่อนก็ทำท่าประกอบให้เขาดูซะด้วย
“ยกเว้นคุณ”
“แน่นอน  ฉันไม่ใช่ประเภทสาวน้อยไร้ปัญญานี่”
“สุดยอด  ประชดประชันกันต่อหน้าต่อตาเลย”
“ช่วยไม่ได้  ฉันรู้สึกอย่างที่พูดนั่นแหละ”
“แล้วตอนนี้เป็นไง  ได้ระบายออกมา”
 
จริง ๆ ก็ไม่มีอะไร  หล่อนแค่หมั่นไส้เขาเท่านั้น  เพื่อน ๆ มักว่าหล่อนเป็นโรคทวนกระแสขึ้นสมอง  ถ้าคนส่วนใหญ่ชอบอะไรล่ะก็  นิศาเป็นไม่ชอบสิ่งนั้นแดกดันอยู่ไม่หยุด
 
“โอเค  ลงตรงนี้แหละ  ไม่ขอบคุณนะเพราะฉันไม่ได้ขอร้อง”
 
หล่อนเปิดประตูรถออกไปก่อนที่เขาจะทันทักท้วง  ขณะรถติดยาวเหยียด
 
“ผมพอจะเป็นเพื่อนคุณได้มั๊ย”  วีนร้องถามขณะที่หล่อนจะขึ้นแท็กซี่คันหน้า
 
นิศาแลบลิ้นใส่เขา
วีนหัวเราะเสียงดัง.