รอยต่อแห่งฝัน

 

 

 

สำนักงานนิตยสาร

 

นิศาสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบโตก้าวฉับ ๆ เข้ามา  ลิฟท์เสียทำให้หล่อนต้องใช้บันได  นิศาผ่อนลมหายใจยาวเหงื่อเกาะพราวเต็มหน้า  ยิ้มทักทายกับพนักงานเมื่อเข้ามาด้านใน  หล่อนคุ้นเคยกับที่นี่ดีในระดับหนึ่ง  เพราะหล่อนรู้จักกับพี่ตุลย์บรรณาธิการของที่นี่ก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว 

 

ขณะนี้นิศาเป็นนางแบบมีชื่อ  นิตยสารเล่มไหนก็อยากได้รูปหรือเรื่องราวของหล่อนลงกันทั้งนั้น  เพราะหมายถึงยอดขายที่น่าพอใจ

 

นิศาเคาะประตูห้องก่อนผลักเข้าไป

 

“คนที่เธออยากรู้จัก  นั่งอยู่นี่แล้วไง”  ตุลย์แนะนำกลาย ๆ อย่างหมดทางหลีกเลี่ยง

 

นิศายืนมองเขานิ่งเงียบ  หล่อนตะลึงกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน  เอื้อมมือไปแตะแขนเขา

 

“ใช่อัฐจริง ๆ ด้วย”

“ครับ”  อัฐมองดูหล่อนยิ้มในหน้า  เขาเห็นความบริสุทธ์ในรอยยิ้มของนิศา

“สวัสดีครับ”  เขาทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้าง

 

หล่อนกระพริบตา

 

“ฉัน...”  นิศาไม่ได้ทักเขา  หล่อนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป  อาจมาจากจิตสำนึกในความรู้สึกของหล่อนก็ได้

 

ไม่มีใครสามารถล่วงรู้  ว่าการที่นิศาได้พบเขาจะสร้างบาดแผลให้กับตัวหล่อนและผู้เกี่ยวข้องอย่างไรบ้าง

 

“ขอบคุณครับ  ยินดีที่ได้พบ  ผมเห็นจะต้องขอตัวก่อน”

“...............”  นิศามองตามอัฐออกไป  หล่อนยังไม่อยากให้เขาไป

“เหลี่ยวหลังเชียวแม่คุณ”  ตุลย์เรียก

“เขาขอบคุณนิทำไม”

“ก็เธอบอกไปว่าชอบเขา  ไม่ใช่รึไง”

“นิพูดอย่างนั้นเหรอคะ”  หล่อนตาโต

“นี่  ไม่รู้ตัวเลยรึไง  โธ่...กุลสตรีไทยไม่น่าเล้ย”  ตุลย์แกล้งว่าให้

“ถ้านิชอบใครก็บอกว่าชอบ  นิซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ  ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกรักหรือเกลียด”

“จ้า...พี่รู้หรอก  แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”  ตุลย์ยกมือยอมแพ้

“แต่ว่า  นิพูดไปอย่างนั้นจริงเหรอ”  หล่อนยังข้องใจ

 

ตุลย์หัวเราะเขกหัวหล่อนเบา ๆ

 

“นิสงสัยว่าพี่รู้จักอัฐตั้งแต่เมื่อไหร่”  นิศาหันมาซักไซ้ตุลย์

“เขาเป็นเพื่อนพี่”  ตุลย์เฉลย

“ปิดเงียบเลยนะ  ทั้งที่รู้ว่านิออกจะปลื้มเขา”  หล่อนต่อว่าเคือง ๆ

“เอาน่า  ยังมีเวลาอีกเยอะที่นิจะได้พบเขา  ตอนนี้อัฐเตรียมงานแสดงภาพเขียนสีน้ำของเขาอยู่  ให้พี่ช่วยเรื่องพิมพ์สูจิบัตร”

 

ตุลย์เอาใจ  ในฐานะไม่เคยแย้มพรายให้รู้มาก่อน  ว่าเป็นเพื่อนกับศิลปินหนุ่มผู้เพิ่งลุกจากไป

 

“จริงเหรอ”  หล่อนยิ้ม  ยินดีกับคำบอกเล่า

“พี่รู้ว่าเธอหลงรักเขา  แต่อัฐไม่ใช่คนที่เธอควรจะ...”

“...............”

“ช่างเถอะ  วีนมาแล้วไง”  ตุลย์บุ้ยไบ้ไปทางชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดลำลองที่เปิดประตูเข้ามา

“วีน !”

“พี่นัดเขาถ่ายปกกับเธอ  นางแบบสุดฮอตกับนักร้องสุดฮอตแห่งปี  เพื่องานนะหนู”  ตุลย์ปลอบ  เขารู้ว่านิศาไม่ชอบวีนหากเขาบอกหล่อนก่อน  ไม่มีวันที่นิศาจะยอมแน่ ๆ

 

หล่อนเหน็บว่าวีนไม่เอาไหน  แถมไม่มีสมองอีกด้วย

 

นิศายิ้มเซ็ง ๆ หล่อนไม่ชอบหน้านายวีนนั่นเลย  ทั้งที่ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว  ถึงเขาจะเป็นนักร้องสุดฮอตในขณะนี้ก็เถอะ  เห็นมีคนปลื้มเขาแทบเป็นแทบตาย  หล่อนว่าเขาเป็นหุ่นเชิดเสียมากกว่า  ไม่เห็นว่าหมอจะทำอะไรได้  มีคนแต่งเนื้อร้องทำนองให้  การแต่งตัวยังต้องตามคอนเซบอีก  เขาไม่ได้ใช้สมองสักนิด  นอกจากแหกปากร้องไปตามที่เขาว่าไว้  เหตุผลนี่ละมั้งนิศาถึงไม่ชอบวีน  เพื่อนของหล่อนโยกับฟางยังเข้าท่ากว่าเยอะเชียวแหละ

 

 

**********         **********                           

 

กว่าจะเสร็จงานก็เล่นเอาเหนื่อย  เมื่อไม่ได้เอาเจ้า “ฮิบโป” โตโยต้าฟอร์จูเนอร์คันเก่งมาเพราะเอาเข้าอู่  หล่อนจึงเดินยืดเส้นยืดสายออกมาหน้าปากซอยสำนักงาน

 

“ปี้น ๆ”

“ไปด้วยกันสิ”  วีนไขกระจกพูดกับหล่อน

“ฉันกลับเองได้”  หล่อนพูดเฉยเมย

“ไม่น่ารักอย่างที่คิดแฮะ”  เขาว่าเลิกคิ้วจ้องหน้าหล่อน

“ใครใช้ให้คิดไม่ทราบ”  นิศาสวนกลับทันทีทันใด

 

หล่อนเดินเลียบฟุตบาธไปเรื่อย ๆ ขณะวีนยังคงขับรถตาม

 

“รีบไปเลยไป”  หล่อนชักหงุดหงิด  เมื่อบอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ  ไร้เหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น

“ผมอยากไปส่ง  ขึ้นรถเถอะใคร ๆ เริ่มมองเรากันแล้ว”

“ดูว่าฉันจะควงใครอีกน่ะสิ”  หล่อนประชด

“นั่นสิ  เดี๋ยวเป็นข่าวกับผมคุณเสียเส้นเปล่า ๆ”  เขาว่ายิ้ม ๆ จี้จุดหล่อน

“เหอะ...เพราะไม่อยากเป็นข่าวกับคุณหรอกนะ”

 

วีนเปิดประตูให้หล่อนเข้ามา

 

“แค่นี้เอง”  วีนยิ้มล้อ ๆ

“ไม่เพราะมีพวกสอดรู้สอดเห็นล่ะก็  ฉันไม่นั่งรถคุณหรอก”

“คุณนิศาครับ  คุณเป็นนางแบบชื่อดังแถมมีเสน่ห์  ใคร ๆ ก็อยากมองคุณทั้งนั้น  ผมเองยังชอบคุณเลย  คุณดูแซ๊กซี่ดี”

 

นิศาปรายตามองเขาเหยียด ๆ

 

“ไม่เคยได้ยินข่าวฉันรึไง”

“แล้วไง  ผมจะตัดสินก็ต่อเมื่อได้รู้จักคน ๆ นั้นแล้วเท่านั้น  ด้วยตัวผมเองไม่ใช่จากข่าวหรือนึกคิดเอาเองเหมือนใครบางคน”

 

วีนแกล้งกระทบหล่อน

นิศาเฉยเสีย  แม้ออกผิดคาดอยู่สักหน่อย

วีนแอบมองหล่อนยิ้ม ๆ

 

“ฟังเพลงดีกว่า  เอาเพลงอะไรดีล่ะ”  วีนพูดเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นเอง  รู้ว่าหล่อนคงไม่ตอบแน่  เพราะตอนที่ทำงานด้วยกันนิศาไม่พูดคุยกับเขาเลย  ถามคำตอบคำแบบไม่เต็มใจ

 

“เพลงผมดีกว่า  กำลังดัง”

“ทุเรศชมตัวเองอยู่ได้”  หล่อนแขวะ

วีนทำเป็นไม่ได้ยิน  เขาร้องเพลงคลอไปด้วยเสียงอันดัง

“ฉันหมดความอดทนแล้วนะ”  นิศาอารมณ์เสีย

วีนเงียบเสียงลงทันที

“ถามหน่อยสิ  ทำไมถึงไม่ชอบผม  ไม่อยากรู้จักคนหน้าหล่ออย่างวีนเหรอ”  เขาไม่วายยั่วเย้า

“แหวะ...หล่อตายล่ะ”  หล่อนทำเสียงประหลาดใส่เขา

“ไหนลองว่ามาตรง ๆ สิ ตามสบายเลย”  วีนบอก

 

เขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้  วีนหมายผูกมิตรกับผู้หญิงคนนี้  ไม่ใช่ฉันท์ชู้สาว  แต่หล่อนถูกชะตาเขาเป็นบ้า  นี่นิศาจะรู้มั๊ยว่าเขาดีใจมากแค่ไหนที่รู้ว่าได้ร่วมงานกับหล่อน  แล้วที่ห้องของเขาก็เต็มไปด้วยบทสัมภาษณ์ของนิศาที่วีนพยามหามาอ่าน

 

“ชอบอ้อนให้ใคร ๆ หลงรัก  เอียนจะอ้วก”  ว่าแล้วหล่อนก็ทำท่าประกอบให้เขาดูซะด้วย

“ยกเว้นคุณ”

“แน่นอน  ฉันไม่ใช่ประเภทสาวน้อยไร้ปัญญานี่”

“สุดยอด  ประชดประชันกันต่อหน้าต่อตาเลย”

“ช่วยไม่ได้  ฉันรู้สึกอย่างที่พูดนั่นแหละ”

“แล้วตอนนี้เป็นไง  ได้ระบายออกมา”

 

จริง ๆ ก็ไม่มีอะไร  หล่อนแค่หมั่นไส้เขาเท่านั้น  เพื่อน ๆ มักว่าหล่อนเป็นโรคทวนกระแสขึ้นสมอง  ถ้าคนส่วนใหญ่ชอบอะไรล่ะก็  นิศาเป็นไม่ชอบสิ่งนั้นแดกดันอยู่ไม่หยุด

 

“โอเค  ลงตรงนี้แหละ  ไม่ขอบคุณนะเพราะฉันไม่ได้ขอร้อง”

 

หล่อนเปิดประตูรถออกไปก่อนที่เขาจะทันทักท้วง  ขณะรถติดยาวเหยียด

 

“ผมพอจะเป็นเพื่อนคุณได้มั๊ย”  วีนร้องถามขณะที่หล่อนจะขึ้นแท็กซี่คันหน้า

 

นิศาแลบลิ้นใส่เขา

วีนหัวเราะเสียงดัง.