ยอดนักสืบคุกกี้

สายตาของชายหนุ่มทอดยาวไปทางปฎิทินเมื่อพบว่ามันคือวันนั้นเขาถึงกับหัวเสียขึ้นมาทันที

“ทำไม….ต้องมาเจอกับมันอีกแล้ว….”

คุกกี้บ่นพึมพำกับวันที่เกลียดที่สุด

“ช็อกโกแลตเอย…ดอกไม้เอยช่างไร้สาระ!”

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำมีปกพร้อมกับกางเกงขายาวสีขาวพลางเดินไปทางถนน

“เร่เข้ามาครับ!วันนี้ช็อกโกแลตลดพิเศษเนื่องในวัน14กุมภาพันธ์!”

เสียงตามร้านค้าดังจนกลบเสียงรถยนต์ไปหมด

“ชิ!ไร้สาระ!”

กริ๊งๆ

“ฮัลโหล….”

“สวัสดีครับเอ่อ…คุณคุกกี้ใช่ไหมครับผมสารวัตรชินเองพอดีมีเรื่องนิดหน่อย”

“หืม!คดีเหรอครับ”

ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความสนใจเพราะคดีนี่แหละช่วยลดความเครียดเขาได้

“เปล่าครับ…คือว่าพอดีมีบัตรเชิญไปงานวาเลนไทน์น่ะครับพอดีผมไม่ว่าง…..แต่สน.อุตส่าห์ให้มาแล้ว….

จะปฎิเสธก็เสียเกียรติหมด…”

“หมายความว่าจะให้ผมไปแทน…?สารวัตรครับ!คุณทำงานกับผมมานานก็น่าจะรู้ว่าผมเกลียดวันนี้ที่สุด!”

“ก็เพราะคุณไม่เคยได้ช็อกโกแลตน่ะสิ”

สารวัตรชินพึมพำเบาๆกับตัวเองแต่มันก็ไม่อาจหลุดรอดหูของคุกกี้ไปได้

“เมื่อกี้ว่าไงนะครับ…..”

ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็นเมื่อถูกจี้ใจดำ

“เอ้อ….ก…ก็แหม…ความจริงนี่ครับคุณน่ะไม่เคยได้ช็อกโกแลตจากใครเลยนอกจากสาวในผับที่ดูแค่หน้าตาเท่านั้น…”

พึ่บๆ…เปลวเพลิงในตัวของคุกกี้ลุกโชนขึ้นมาจนปลายสายเริ่มรู้สึกร้อนทางโทรศัพท์

“คุณสารวัตร…ไม่อยากตายดีใช่ไหม!”

“ขอโทษคร้าบ…เอาเป็นว่าผมส่งบัตรเชิญไปทางไปรษณีย์แล้วนะ…!ถ้าคุณไม่ไปเรื่องนี้ถึงหู ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติน้ำแน่ๆครับ!เอาล่ะสวัสดี..ลาขาดครับ!”

ตู๊ดๆๆๆ…

“ไอ้ชินนี่แกเล่นถึงแม่เชียวเรอะ!......”

คุกกี้ร้องโวยวายทันทีส่วนสารวัตรชินตอนนี้กำลังหัวเราะคิกคักพลางวางแผนไปเที่ยวภูเก็ตกับครอบครัว…

“สรุปเราก็ไม่มีทางเลือกหรือนี่”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

“ไอ้วันบ้าๆนี่!ให้มันจบไปเร็วๆเถอะ”

                          เวลา1ทุ่ม

คุกกี้เดินเข้างานด้วยชุดสูทเช่นเคยสิ่งที่เขาหงุดหงิดไม่เพียงแต่จะเป็นวันที่เขาเกลียดแต่ดูเหมือนการถูกยัดเยียดนี่จะเป็นสิ่งที่โคตรเกลียดสำหรับเขาผู้นี้

                บรรยากาศภายในงานมีช็อกโกแลตหลายยี่ห้อเท่าที่จะนึกได้แต่การที่มีคนมาชุมนุมบริเวณจุดจุดหนึ่งคุกกี้ไม่ต้องสงสัยมันเป็นมุมทำช็อกโกแลตแน่ๆ แม้เขาจะชอบกินช็อกโกแลตมากแค่ไหนแต่มันก็ต้องรู้สึกสะอิดเอียนบ้างเป็นธรรมดาเพราะกลิ่นช็อกโกแลตหวานมากทั้งยังโชยปนเปรอไปกับกลิ่นดอกกุหลาบจำนวนมหาศาลที่แขกนำเข้ามา

                “ช็อกโกแลตค่า…ช็อกโกแลตแจกฟรี…”

                เสียงใสคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ชายหนุ่มไม่ทันทอดสายตามองก็มีกล่องของขวัญสีชมพูผูกด้วยโบสีฟ้าไม่ต้องเปิดกล่องทุกคนก็รู้ ช็อกโกแลตชัวร์!

                “อุ๊ย!”

ตะวันร้องเสียงสูงเล็กน้อยก่อนจะรีบยัดๆกล่องของขวัญขนาดเล็กใส่ในมือของคุกกี้และรีบเดินจากไป มันเป็นช่วงเวลาที่เร็วพอๆกับมอเตอร์ไซค์ของเด็กแว้นชายหนุ่มไม่มีโอกาสกล่าวปฎิเสธหรือขอบคุณแม้แต่น้อย <แต่แน่ล่ะยังไงเขาก็ไม่ขอบคุณหรอก>

                คุกกี้เอามือตบหน้าผากของตัวเอง1ที                                                                                                                                                                       

                “มาอีกแล้วสินะ!”

เมื่อไม่มีทางเลือกแล้วเขาจึงจำค่อยๆแกะกล่องของขวัญเพื่อที่จะพบกับช็อกโกแลตรูปหัวใจหน้าตาหน้ากินสลักคำว่า”สุขสันต์วันแห่งความรัก” เมื่อชายหนุ่มเริ่มกัดขนมหวานความอบอุ่นเริ่มถูกส่งต่อไปยังทุกอณูของร่างกายเพราะมันไม่ใช่ช็อกโกแลตหน้าตาแต่มันเป็น “ช็อกโกแลตน้ำใจ…..”

            “เฮ้ยคุณคุณเป็นอะไรไป!”

คุกกี้ตาเบิกโพลงเมื่อพบร่างของชายชราท่าทางอาวุโสผู้หนึ่งล้มลงบนพื้น…แขกบางคนตกใจกรีดร้อง บางคนวิ่งหนี บางคนลนลาน บางคนลุกขึ้นยืน และใครบางคนแสยะยิ้ม…

                “แย่แล้วสิ!”

เขารีบวิ่งแทรกตัวฝูงชนไปทางร่างของชายชราหนวดขาวแต่กลับถูกชายหนุ่มรูปร่างกำยำใส่แว่นดำ2คนขวางตัวเอาไว้

                “โปรดถอยไปต่อจากนี้ทางเราจะจัดการเอง”

                “ตามกฎแล้วตำรวจจะชูสมุดเพื่อแนะนำตัวแต่ในเมื่อฝ่ายนี้ไม่มีสมุด…ก็มีแต่จะต้องคุมตัวไว้ห่างๆ!”

คุกกี้วาดเท้าเป็นเส้นโค้งฟาดใส่ชายหนุ่มทั้ง2อย่างสุดแรง!

                “บั้ก!”

เสียงส้นเท้าของเขาถูกชายหนุ่ม1ใน2รับไว้ได้ชายแว่นดำจับขาแล้วกระชากตัวคุกกี้จนลอย

                “โครม!”

ร่างของชายหนุ่มถูกเหวี่ยงไปกระแทกโต๊ะพลาสติกจนล้มคว่ำ สติของเขาเริ่มเรือนรางในที่สุดก็ดับวูบลง….