ยอดนักสืบคุกกี้

ที่นี่หรือบ้านของยัยนั่นน่ะ”

 

คุกกี้ตรวจดูบัตรแนะนำตัวส่วนบนบ่าก็มีร่างของตะวันนอนสลบอยู่

 

“เอ…กุญแจบ้านๆ”

 

ชายหนุ่มค่อยๆไขประตูก่อนจะนำร่างของหญิงสาวไปวางไว้บนเตียง

 

“นอนไปอย่างนั้นแหละขืนอาบน้ำให้โดนข้อหาอนาจารชัวส์”

 

คุกกี้โยนกุญแจลงบนเตียงพร้อมกับวิ่งออกไปจากบ้านของตะวันทันที

 

             เช้าตรู่6โมง

 

“ให้ตายเถอะคุณยายดันให้ไปเยี่ยมเพื่อนซะนี่ขี้เกียจไปโว้ย”

 

คุกกี้บ่นอย่างขี้เกียจพลางคิดไปถึงคุณหญิงน้ำทิพย์ที่ใช้ให้เขาไปเยี่ยมเพื่อนที่ลพบุรี

 

        ณจังหวัดลพบุรีเวลา11โมง

 

“สวัสดีจ้ะแหมคุกกี้ว่าคนพ่อหล่อแล้วนะลูกหล่อกว่าอีก”

 

ปลามกล่าวอย่างเอ็นดู

 

“สวัสดีครับคุณย่าปลามสบายดีใช่ไหมครับ”

 

“สบายดีจ้ะมาๆย่าชงชาไว้ให้แล้ว”

 

“นี่คุณย่าเปิดร้านดูดวงอยู่หรือครับ”

 

คุกกี้กล่าวพลางปรายตามองรอบๆซึ่งมีทั้งไพ่ยิบซีแว่นขยายและอุปกรณ์ดูดวงอีกมากมาย

 

“จ้ะลูกค้าก็พอสมควรอ้อ!จริงสิมีแขกอีกคนด้วยนะเป็นอาสาสมัครมาช่วยงานหาเงินไปบริจาคบ้านคนชราน่ะ”

 

“หือ…ชื่ออะไรหรือครับ”

 

ชายหนุ่มจิบชาเขียวอย่างใจเย็น

 

“ตะวัน จันทราน่ะเป็นนักสืบเหมือนเธอนั่นแหละ”

 

พรวด!

 

คุกกี้สำลักน้ำชาออกมา

 

ติ๊งต่อง….

 

“สงสัยจะมาแล้วล่ะนะ”

 

คุณย่าปามค่อยๆลุกก่อนจะเดินไปทางประตู

 

:ตายๆทำไงดีวะ!:

 

นักสืบหนุ่มคิดในใจพลางเหงื่อตกไปด้วย

 

“อ้าว เร มาจากไหนเนี่ย”

 

หญิงแก่มองลูกชายของตัวเอง

 

“แม่เอาเงินมาหน่อยซิฉันจะได้ไปกินเหล้าต่อ!”

 

ชายหนุ่มตวาดใส่มารดาก่อนจะแย่งกระเป๋าสตางมาถือไว้

 

“หยุดนะ!”

 

คุกกี้เตะกวาดเรียบจนเรเสียหลักปล่อยกระเป๋าสตางค์

 

“เฮ้ย!มายุ่งอะไรกับน้องฉัน”

 

หนุ่มร่างกายกำยำตะคอกใส่เขา

 

“คุกกี้ โด เร อย่าทะเลาะกันเลยเดี๋ยว มี ฟา และ ซอล คงจะมาด้วยสินะ”

 

                ผ่านไป30นาที

 

ทุกคนทั้งหมดพี่น้องก็มารวมตัวกันครบรวมทั้งตะวันด้วย

 

“นี่คือมรดกชิ้นเดียวของแม่ลูกแก้วเพชรสีชมพูจากออสเตรเลีย”

 

                ย่าปลามหยิบเพชรสีชมพูทรงกลมเรียบขนาดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ราคาคงราวๆแสนล้านบาทพี่น้องตัวโน๊ตต่างตาลุกวาวทันที

 

“เอาล่ะถ้าแม่ตายลูกๆต้องแบ่งกันเองนะ”

 

ว่าแล้วหญิงแก่ก็เก็บเพชรก้อนนั้นลงไปในลินชัก

 

               ณสวนหย่อมหลังบ้าน

                                                                                                                                                                                                คุกกี้กับตะวันเดินออกมาทางเดียวกันแต่หญิงสาวกลับไม่กล้าสบตาชายหนุ่มแม้แต่น้อยเพราะเธอรู้การที่เธอกลับมาได้แปลว่าเขาต้องอุ้มเธอมาด้วย

 

“นี่ตะวันคุยกันหน่อยซี่”

 

“ฉันไม่มีอะไรมาคุยกับคนลามกอย่างนาย”

 

“ก็มันไม่มีทางเลือกนี่ไม่อย่างนั้นจะให้ปล่อยเธอไว้บนม้านั่งอย่างนั้นเหรอ”

 

“โอ๊ย…ไม่เอาแล้วไม่คุยแล้วฉันไปละ”

 

ตะวันกระฟัดกระเฟียดก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้คุกกี้ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

 

:ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง…แต่เอ…ทำไมเราต้องห่วงยัยนั่นด้วยนา….ช่างมันเถอะ!:

 

                                                เวลา5โมงเย็น

 

“กรี๊ด!”

 

ปลามร้องออกมาเสียงดังจนทุกคนต้องวิ่งเข้ามาดู

 

“มีอะไรครับคุณแม่”

 

ฟาถามอย่างร้อนใจ

 

“ล…ล…ลูกแก้ว…ลูกแก้วหายไปแล้ว”

 

“หา!”

 

ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน

 

“ใจเย็นๆก่อนครับคุณน้าเอาเป็นว่าฟังคำพูดของเหล่าพี่น้องพวกนี้ก่อนเถอะเพราะผมเชื่อว่า….”

 

“ใช่ค่ะคุณน้ารีบเถอะ!”

 

ตะวันและคุกกี้พยายามไกล่เกลี่ย

 

“อ…อืม”

 

“นี่!เดี๋ยวก่อนสิอย่าบอกนะว่าแกสงสัยพวกเราน่ะ”

 

มีตวาดใส่อย่างไม่พอใจ

 

“ลูกมี!เงียบเถอะพวกลูกมันไม่มีสัจจะเลยสักคนเดียว”

 

หญิงแก่ตะโกนอย่างเดือดดาล

“เอาละขอทุกคนจงให้การมาเดี๋ยวนี้”

 

นักสืบสาวพูดขัด

 

“โอเค!คำให้การของฉันคือฉันไม่ได้ทำจบ!”

 

โดโพล่งขึ้น

 

“แต่ผมเห็นไอ้มีมันขโมยไปนา…”

 

เรเอามือลูบคางทำท่าคิด

 

“โอ๊ยอย่าโกหกเลยน่าอย่างมีไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

 

ฟากล่าวขัดไว้

 

“โห…ทำเป็นพูดงั้นงี้ฉันว่าเอ็งน่ะแหละขโมยไป”

 

มีตอบอย่างไม่สำนึกบุญคุณ

 

“หึหึหึหึหึคนทำอาจจะเป็นผมก็ได้นา….”

 

ซอลไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเอาแต่อ่านหนังสือต่อไป

 

 

                              ผ่านไป1ชั่วโมง

 

คำให้การของแต่ละคนทำให้คุกกี้และตะวันปวดหัวมากโดยหารู้ไม่เลยว่ามีสายตาเฉียบคมกำลังมองพวกเขาอยู่….

 

               “เราไม่มีเบาะแสอะไรเลย…”

 

                หญิงสาวขัดขึ้นอย่างท้อใจส่วนชายหนุ่มเอามือกุมขมับอย่างเคร่งเครียดเพราะยังไม่รู้เลยว่าคำให้การเหล่านั้นเป็นความจริงหรือเปล่า

 

         “พวกเธอเคยรู้จักคำว่าคีเวิดย์หรือเปล่า….”

 

เสียงนั้นดังก้องไปทั่วห้องจนคุกกี้และตะวันสะดุ้งโหยง

 

“เสียงนี้…”

 

แอ๊ด

 

                ประตูไม้สีน้ำตาลแดงค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวรวบมัดไว้ด้านหลังใบหน้าหล่อเหลาแต่ก็เพราะอายุทำให้ความเท่ลดน้อยลงไปมากกำลังคาบไปป์อยู่

 

“คะ….คุณพ่อ”

 

“ไง!คุกกี้ไม่ได้เจอกันนานเลยนะอย่างน้อยก็ปีนึงแล้วนา…แม่เค้าคงคิดถึงแย่”

 

เชคกี้กล่าวอย่างอารมณ์ดี

 

“ถ้าพูดถึงคดีล่ะก็…ลูกยังฝีมือไม่ถึงพ่อนะ…เพราะพ่อไขออกนานแล้ว!”

 

คุกกี้กัดฟันกรอดๆแม้เขาจะพยายามแค่ไหนแต่เชคกี้ก็เป็นกำแพงที่สูงขึ้นทุกที

 

“คีเวิดย์คือไม่มีสัจจะ…”

 

ชายหนุ่มวัย50ปีพึมพำก่อนจะเรียกทุกคนมารวมตัวกัน

 

“ว้าย!เชคกี้มาไงไปไงจ๊ะเนี่ยนั่งก่อนสินั่งก่อน”

 

ปลามกระวนกระวายรีบไปชงโกโก้ทันทีเมื่อเชคกี้เห็นหญิงแก่วิ่งไปแล้วจึงไขคดีทันที

 

“ทุกคนลองเปรียบเทียบกันนะกับคำว่าไม่มีสัจจะถ้าทุกคนโกหกทั้งหมด”

 

โด: ผมเป็นคนเอาไป

เร: มีไม่ได้เอาไป

ฟา: เรไม่ได้โกหก

มี: ฟาไม่เอาไป

ซอล: ผมไม่ได้เอาไป

 

เมื่อเชคกี้เปรียบเทียบเสร็จทุกคนต่างหันไปมองทางโดกันหมด

 

“อ…อย่าบ้านะ”

 

“คุกกี้!ที่ท้อง”

 

เปรี้ยง!

 

ไม่ทันขาดคำลูกแก้วเพชรกลิ้งออกมาจากพุงของโดด้วยแรงถีบของชายหนุ่ม

 

“ฉันจะไม่บอกน้าปลามแต่..ขอให้กลับตัวกลับใจเลิกกินเหล้าแล้วหันมาทำงานเถอะนะ….”

 

 “ค…ครับ…”

 

                                       เวลา2ทุ่ม

 

“พ่อนายนี่เก่งกว่าที่คิดนะ….”

 

“แหงล่ะ…แต่พูดยังงี้หาว่าฉันไม่เก่งเหรอ”

 

“ก็ใช่น่ะสิก็นายน่ะไม่ได้เรื่อง!แถมยั…ว้าย!”

 

ตะวันร้องเสียงหลงเมื่อคุกกี้ยื่นจมูกมาใกล้ๆใบหน้าของเธอ

 

“เธอลองพูดอีกคำสิยัยโง่!”

 

“อ….อย่านะ”

 

ชายหนุ่มนึกสนุกจึงกล่าวลอยๆว่า

 

“แก้มใครนะนิ่มยังกะซาลาเปาแถมหอมยังกับดอกมะลิแน่ะจะมีวาสนาอีกมั้ยหนอ…”

 

“ย….หยุดพูดนะ”

 

หญิงสาวหน้าแดงพูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

         ทางด้านระเบียง

 

“ฮัลโหลเชคกี้ลูกสบายดีไหม”

 

น้ำกล่าวทางโทรศัพท์

 

“สบายดีอ้อ!น้ำพวกเราเตรียมเงินไว้เถอะ”

 

“หา!เงินอะไร”

 

หญิงสาวถามอย่างตกใจส่วนเชคกี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

“เพราะฉันคิดว่างานแต่งงานของลูกเราคงอีกไม่นานหรอก…”