ยอดนักสืบคุกกี้

                         วันนี้คุกกี้ถูกเรียกตัวมาด้วยคดีชนแล้วหนีซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้งว่ากันว่าคนร้ายที่ขับรถมีมือที่ขาวมาก

“อืม……เท่าที่ดูผู้ต้องสงสัยทุกคนสีผิวปกติกันหมดเลยแฮะ”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางคิดไปถึงผู้ต้องสงสัย

:นายเจเขาเป็นนักว่ายน้ำ  นายสมพรเขาเป็นนักตีกล็อฟ  นายนรงค์เขาเป็นชาวประมง:

“จุดเหมือนของทุกคนคือเป็นอาชีพที่ใช้แรงทั้งหมด….”

“เอ่อคุณคุกกี้ยอดนักสืบตะวันมาถึงแล้วครับ”

สารวัตรชินกล่าวน้ำเสียงนอบน้อมทำเอาคุกกี้สะดุ้งโหยงเลยทีเดียวเพราะเขารู้ว่าก่อเรื่องอะไรเอาไว้กับเธอ

“เอ่อสารวัตรครับผมคงต้องขอตัว…อึ๋ย”

ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่พร้อมจะฆ่าเขาทุกเมื่อการแสดงออกนั้นพอจะทำให้สารวัตรชินเดาได้ไม่ยากว่าทั้ง2คนเคยเจอกันมาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่จึงเดินจากไปทันที

“นายชื่ออะไรนะอ้อคุกกี้ สก็อตสินะรู้ไหมคนที่ลงบัญชีดำของฉันไม่เคยมีใครไม่เจ็บตัว”

ตะวันกล่าวพลางหักนิ้วดังกร็อบๆ

“โธ่…ก็ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกนี่แค่หอมแก้มครั้งเดียวเองโวยวายไปได้”

คุกกี้อ้อนวอนหวังจะแก้ตัวแต่กลับสะกิดแผลเก่าของหญิงสาวเข้าหน้าของเธอแดงขึ้นมาทันที

กร็อบๆ!

เสียงหักนิ้วเป็นจังหวะสร้างความกลัวให้กับเขาไม่น้อย

“เฮ้ยหมาบินได้”

ชายหนุ่มแกล้งตะโกนพลางชี้ไปบนฟ้าตะวันลืมตัวเผลอหันไปมอง….

แกร๊ก!

“กรี๊ด!ปล่อยนะ”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อคุกกี้นำกุญแจมือที่พกมาล็อคข้อมือของเธอไว้กับเก้าอี้

“ถ้าเธอไม่หยุดร้องล่ะก็….”

“อะไรจะทำไม…ช่วยด้ว..”

คำพูดของตะวันหยุดชะงักไปทันทีเมื่อเขายื่นริมฝีปากไปแตะที่แก้มของเธอ

“เออ…ต้องทำแบบนี้ถึงจะเงียบได้”

ชายหนุ่มฉีกยิ้มอย่างผู้ชนะส่วนตะวันตอนนี้หน้ากลายเป็นสีลูกตำลึงสุกไปแล้วเธอได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าสบตากลับคุกกี้

:คนร้ายในคดีนี้คือเขานี่เอง…:

ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะหันไปทางหญิงสาว

“เธออยู่นี่แหละไว้ปิดคดีได้จะกลับมาปล่อย”

                           ณห้องสืบสวน

“คุณสมพรคนร้ายมีเพียงคุณ”

“หาพูดอะไรบ้าๆน่ะ!”

“มือสีขาวที่พยานเห็นคือถุงมือนักกล็อฟสีขาวของคุณล่ะสิ!”

“พอ!ฉันยอมแพ้แล้วที่ฉันทำแบบนี้เพราะมีคนจ้างมาแต่ฉันไม่รู้หรอกว่าใคร!””

                ผ่านไป30นาที

“แหมคราวนี้ต้องก็ต้องพึ่งคุณอีกแล้วสิครับ”

สารวัตรชินพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ไม่เป็นไรครับสวัสดีครับ…”

                                                     ผ่านไป5ชั่วโมง

                            ณสำนักงานนักสืบ

“เอ…เราลืมอะไรหรือเปล่าหว่าคงไม่มีอะไรมั้งช่างเถอะ”

                       ณสถานที่เกิดเหตุ

“ไอ้บ้า!แงๆใครก็ได้มาปล่อยฉันที