ยอดนักสืบคุกกี้

“หืม?......”

คุกกี้ร้องอุทานเล็กน้อยเมื่อเห็นจดหมายสอดอยู่ใต้ประตู

ถึงยอดนักสืบคนที่4

ทางเราปลาบปลื้มในฝีมือของคุณที่สามารถคลี่คลายคดีของยูเนสโกซึ่งค้างมาหลายสิบปีด้วยเวลาเพียง1ชั่วโมง

ดังนั้นทางเราขอเชิญท่านมาร่วมรับประทานอาหารที่ตึกใบหยก2จังหวัดกรุงเทพมหานครเวลาบ่าย3โมง

วันที่8มกราคมพศ2577

                                                                                                                         จากยูเนสโก

ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยแน่นอนเขาจะไป…..

                                                       ผ่านไป2วัน

:โธ่!งานมันก็ดีอยู่หรอกแต่ไหงยัยนี่ต้องมาด้วยฟะ:

คุกกี้คิดในใจ

:โธ่!งานมันก็ดีอยู่หรอกแต่ไหงหมอนี่ต้องมาด้วยเนี่ย:

ตะวันคิดในใจ

“เอ่อดูท่าทั้ง2คนจะไม่ค่อยถูกกันนะครับ”

เจ้าหน้าที่ยูเนสโกคนหนึ่งกล่าวขึ้น

แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเอื้อมมือไปเขกหัวหญิงสาวทันที

โป๊ก!

“โอ๊ยทุบหัวฉันทำไม?”

“อยากทุบ!”

“อยากตายรึ?”

“ใครตาย!”

“เอ่อ!โปรดสำรวมหน่อยนะครับทั้ง2คน”

เจ้าหน้าที่ตัวอ้วนกลมกล่าวเบาๆ

“หุบปากซะเจ้าหมูตอน!”

ทั้ง2คนตวาดออกมาพร้อมกันทำเอาเจ้าหน้าที่อ้วนสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว

“ตุบ!”

“กรี๊ด!”

ตะวันและคุกกี้หันไปมองตามเสียงทันทีจึงพบประธานของงานล้มกองอยู่บนพื้น

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งไปทันทีโดยมีหญิงสาววิ่งตามไปติดๆ

“ร่างกายถูกพิษเสียชีวิตแล้ว…”

คุกกี้เปรยออกมาสร้างความแตกตื่นไปทั้งงาน

“นี่คุกกี้!ดูเหมือนเขาจะตายเพราะผัดผักที่กินเข้าไปนะ”

ตะวันพูดขึ้นอย่างใจเย็น

“จากรูปการน่าจะเป็นอย่างนั้น…แต่ไม่ใช่พิษยาฆ่าแมลงหรือโพแทศเซียมไซยาไนต์แถมยังไม่มีร่องรอยเข็มฉีดยาเลย…”

“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นวิธีดมแก๊สสินะ”

“มีสิทธิ50ต่อ50……….”

“งั้นเรามาแข่งกันไหม”

หญิงสาวพูดอย่างทะนงในฝีมือของตัวเอง

“ยังไงล่ะ”

“แข่งกันว่าใครจะไขคดีได้ก่อนกันถ้าฉันชนะนายต้องยอมโดนหมัดของฉัน10หมัด!”

“งั้นถ้าฉันชนะเธอต้องยอมไปเที่ยวกับฉัน1วันเเละให้ฉันหอมแก้มโดยค้างนิ่งเป็นเวลา3นาที”

“หะ..หา!”