Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)

      (บันทึกพิเศษ : รุ่งอรุณ)
  ก๊อก! ก๊อก!
   ขณะที่ฉันกำลังนั่งเช็ดผมอยู่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครกันนะนี่ก็ดึกมากแล้ว อ่า...สาเหตุที่ดึกขนาดนี้แล้วฉันยังไม่นอนก็เพราะฉันเพิ่งทำการบ้านเสร็จน่ะ มันไม่ใช่ของฉันคนเดียวนะมีของจันทราด้วย ประจำนั่นแหละเด็กคนนั้นไม่เคยทำการบ้านเลยสักครั้ง ไม่เข้าใจเลยว่าสอบได้คะแนนเต็มได้ยังไงทุกวิชา ทั้งๆ ที่หลับตลอด การบ้านก็ไม่ทำ
   “อ๊ะ! ทีเซอร์!”
   พอเปิดประตูออกไปก็พบว่าคนที่มาเคาะประตูห้องฉันก็คือ ทีเซอร์เจ้าชายปีศาจขี้เล่นคนนั้น
   “ชู่ววว~ เบาๆ สิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดหรอก”
   “เอ่อ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”
   “อย่าเพิ่งถามเลยให้ฉันเข้าไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นเถอะ”
   “แต่ฉันยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลยนะ”
   “เอาน่า ฉันไม่ถือ”
   “อ๊ะ! นี่...”
   เขาผลักฉันเข้าไปในห้องและแทรกตัวเข้ามาปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ถ้าเพิ่งเจอกันครั้งแรกฉันคงกรี๊ดไปแล้วล่ะ
   “ขอโทษทีนะ ที่มารบกวนดึกๆ แบบนี้”
   “ไม่เป็นไร ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”
   ฉันถามขณะเดินไปรินน้ำจากตู้เย็นมายื่นให้เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ เตียงฉัน และนั่งลงข้างๆเขา
   “ขอบใจนะ ฉันจะคุยเรื่องของโซนิคกับจันทราแก้วน้องสาวเธอน่ะ”
   “โซนิคกับจันทรา มีอะไรเหรอ”
   “เธอรู้หรือปล่าวเรื่องของสองคนนั้นน่ะ”
   “สองคนนั้นมีอะไรกันแล้ว”
   “เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย” เขาทึ่งผมตัวเองขณะที่คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน
   “มีอะไรเหรอ”
   “รุ่ง เธอมีความสามารถพิเศษอะไร”
   “ฉัน? เอ่อ...ฉันมองเห็นอนาคตได้น่ะ ทำไมเหรอ”
   “เยี่ยม!” เขาดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วหันมาทำหน้าจริงจังใส่ฉัน “งั้นเธอช่วยดูอนาคตของจันทราแก้วกับโซนิคให้ฉันหน่อยสิ”
   “ทำไมเหรอ”
   “เถอะน่า”
   “โอเคๆ แป๊ปนะ”
   ฉันหลับตาลง พยายามที่จะเพ่งจิตตนเองเพื่อดูอนาคตของสองคนนั่น ทว่า...มันมีแต่ความมืดเพราะอะไรกันนะ มองไม่เห็นอะไรเลย ยิ่งใช้พลังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดำมืดลงไปทุกที ไม่ไหว
   “เฮือก! อึก...”
   ฉันลืมตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะมีอะไรย้อนตามมาเช่นกัน มันคือเลือด ใช่! ฉันกระอักเลือด บ้าจริง! นี่มันอะไรกัน
   “รุ่ง! เป็นอะไรหรือปล่าว” ทีเซอร์ประคองหน้าฉันให้มองเขาส่วนมืออีกข้างก็โอบไหล่ฉันไว้ ปลายนิ้วโป้งของเขาปาดเลือดที่มุมปากออกให้เบาๆ อ่า...ใจเต้นแรงชะมัด
   “ไม่ ไม่เป็นไร”
   “เธอเห็นอะไรบ้าง”
   “ฉันไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่ความมืด ยิ่งใช้พลังเพ่งจิตมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมืดดำลงไปเรื่อยๆ จนพลังฉันถึงขีดจำกัด เลยจำเป็นต้องหยุด”
   “ดีแล้วล่ะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะรู้สึกผิดมากๆ เลยนะ”
   “ช่างเถอะ นายกังวลเรื่องอะไรเหรอ”
   “ช่างมันเถอะ เดี๋ยววันหลังว่างๆ จะเล่าให้ฟัง วันนี้ดึกแล้วแถมเมื่อกี้ก็ใช้พลังไปเยอะไม่ใช่หรือไงเธอน่ะ นอนซะ”
   “แต่ว่าฉัน...”
   “อย่าดื้อน่า...”
   “ก็ฉันว้ายยย!~”
   ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็อุ้มฉันไปวางไว้บนเตียงและห่มผ้าให้
   “นอนพักซะพรุ่งนี้เจอกันที่ห้องเรียนนะ”
   “ราตรีสวัสดิ์”
   “ราตรีสวัสดิ์” เขาพูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ และเดินออกจากห้องไป อืม...รู้สึกดีจัง นี่ฉันชอบเขาเข้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย กรี๊ดดด! ชอบง่ายไปป่ะเนี่ยยัยรุ่งอรุณ เขาจะหาว่าใจง่ายเอานะ แต่ก็ช่างเถอะยังไงก็ไม่ได้บอกนี่นาชอบจังเวลาเขาลูบหัว ชอบจังเวลาเขายิ้มทำไมเจ้าชายปีศาจคนนี้ถึงอ่อนโยนจังนะ ผิดกับปีศาจตนอื่นเลยอ่ะ แต่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคืนนี้ราตรีสวัสดิ์
   (จบบันทึกพิเศษ)
 

 
   ว้าวๆๆๆ ดูเหมือนพี่คนรองของเราจะตกหลุมรักเจ้าชายปีศาจอารมณ์ดีคนนี้ซะแล้วนะเนี่ย อ่า...ตอนต่อไปเตรียมทิชชูเผื่อไว้ก็ดีนะครับ ตอนต่อไปสำหรับสาวก'หื่น' ฝากด้วยนะครับ