Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)
เขียนโดย 
รักคนโสด
วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.37 น.
แก้ไขเมื่อ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 12.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) Forent School *5*
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(บันทึกพิเศษ : จันทราแก้ว)
เฮ้อออ~ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ค่อยยังชั่วหน่อย ก็ฉันขี้เกียจตอบคำถามนี่นา ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ
กึก~
หือ? เหมือนฉันจะได้ยินเสียง'กึก'เบาๆ มาจากหน้าต่างนะ อะไรวะ ลมเหรอ? หรือตัวอะไร? สงสัยว่ะ ไปดูดีกว่า ฉันแหวกม่านหน้าต่างออกแต่ก็แทบจะปิดกลับทันที เพราะไอ้เจ้าชายโซนิคนั่นน่ะสิ มันกำลังจะปีนหน้าต่างห้องเข้ามาในห้องฉัน
"เฮ้ย! นาย! จะมาปีนหน้าต่างห้องคนอื่นเขาแบบนี้ได้ไงเนี่ย!"
"ฉันปีนห้อง 'เมียตัวเอง' ไม่ใช่ 'คนอื่น' ที่ไหนซะหน่อย"
อ๊ากกก!!! ไอ้บ้าเอ๊ย! เมียงั้นเหรอ อยากฆ่ามันนน!!!
"ไอ้บ้า! ใครเมียนายฮะ!"
"ก็ไอ้คนที่ฉันเพิ่งเปิดซิงไปเมื่อคืนนั่นแหละ!"
"อะ...ไอ้บ้า! อย่าเข้ามานะ!"
ฉันพยายามจะดันหน้าต่างไม่ให้ไอ้หมอนั่นมันเปิดขึ้นได้ แต่สุดท้ายเขาก็ดึงหน้าต่างขึ้นได้และเอื้อมมือเข้ามาผลักฉันออกห่างจากหน้าต่างก่อนจะแทรกตัวเข้ามา หันไปปิดหน้าต่างลง ปิดม่านเหมือนเดิม
"ไอ้ผู้ชายบ้าพลัง..." ฉันบ่นเบาๆ เพราะที่ถูกผลักมาเมื่อกี้ฉันเซมาไกลจนเกือบถึงหน้าประตู แรงเยอะสมเป็นปีศาจสายพันธุ์บริสุทธิ์จริงๆ
"ต้องการอะไรอีกเนี่ยฮะ! เจ้าชายโซนิค"
"มาหา 'เมีย' "
"-///- ไอ้บ้า!"
"ฉันพูดผิดเหรอ..."
"แล้ว...นายรู้ได้ไง่ว่า ฉันอยู่ห้องไหน ทุกห้องมันก็เหมือนกันหมดนี่นา"
จริง! ทุกห้องเหมือนกันมาก ดูจากภายนอกน่ะนะขนาดมองจากหน้าห้องฉันยังต้องเดินดูเลขหน้าห้องดีๆ เลย แล้วนี่ปีนเข้าหน้าต่าง เข้าถูกห้องได้ไงวะ!?
"เพราัะมันแค่ห้องเธอห้องเดียวที่ปิดม่านไงล่ะ"
"..." งั้นเหรอ? งั้นวันหลังฉันคงต้องปิดม่านสินะ อีตานี่จะได้เข้าไม่ถูกห้อง
"เสียใจด้วยนะ...ต่อให้เธอปิดม่านฉันก็เข้าถูก เพราะฉันจำกลิ่นเธอได้"
"เฮ้ย! นี่เป็นปีศาจหรือหมาเนี่ย!"
"มากไปมั้ง" เขากดเสียงต่ำ เฮอะ! น่ากลัวตายล่ะ!
"ชิ!"
ฉันเดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วมองหน้าเขาที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง ซึ่งเขาเองก็มองมาที่ฉันเช่นกัน แต่ไม่รู้ทำไมนะ สายตาแบบนั้นของเขามันทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวชอบกลแฮะ สงสัยเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนล่ะมั้ง อ๊ากกก! แล้วฉันจะไปคิดถึงเรื่องนั้นทำไมล่ะเนี่ย
"หึ..."
"หัวเราะอะไรฮะ!"
"ความคิดเธอ...สุดท้ายเธอก็ยังคิดถึงเรื่องบนเตียงของเราเมื่อคืนอยู่ดีสินะ"
"ไอ้บ้า!!! แล้วที่มาเนี่ย มาทำอะไร"
"มาหาเมียไง"
"เอ๊ะ! นี่นาย!"
"ฉันแค่อยากจะมาคุยเรื่องหนึ่งกับเธอน่ะ"
"สำคัญมากมั้ย"
"มาก"
"เรื่องอะไร" ฉันเดินไปนั่งข้างๆ หมอนั่นบนเตียงและมองหน้า
"เรื่องของปีศาจ...กับมนุษย์"
"ทำไมเหรอ?"
"ในอดีต...เคยมีปีศาจตนหนึ่ง เขาเป็นปีศาจสายพันธุ์บริสุทธิ์ หน้าตาของงดงามไร้ที่ติไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องหลงรักไปหมด แต่เขากลับไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยสักคนเดียว พ่อแม่ของเขาพยายามที่จะทำให้เขาสนใจใครก็ได้สักคน พวกเขาหาผู้หญิงที่เป็นปีศาจทั้งที่เป็นสายพันธุ์บริสุทธิ์ หรือจะเป็นพวกลูกผสมก็ไม่เว้น แต่เขาก็ไม่สนใจใครเลย"
"เกย์หรือปล่าวน่ะ"
"มีหลายคนคิดแบบนั้นรวมไปถึงพ่อแม่ของเขาด้วย แต่ก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อได้รู้ว่าเขาไปรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมากจนเขาหลงไหลเธออย่างไม่อาจถอนสายตาจากเธอได้เลย"
"..."
"เขาตั้งใจที่จะอยู่ร่วมกับเธอ เขาพาเธอมาอยู่ที่โลกปีศาจอยู่กับเขา ตั้งใจจะเปลี่ยนเธอให้เป็นเหมือนเขาเพื่ออยู่ร่วมกันไปตลอดกาล ในตอนแรกพ่อกับแม่ของเขาก็ไม่ยอมนะที่เขาจะอยู่ร่วมมนุษย์ เพราะเขาเป็นสายพันธุ์บริสุทธิ์ทุกคนอยากให้เขาสืบทอดทายาทที่เป็นสายพันธุ์บริสุทธิ์มากกว่าที่จะมีทายาทเป็นเลือดผสม แต่สุดท้ายก็ห้ามเขาไม่ได้"
"แล้วไงอ่ะ"
"ฟังก่อนสิ!"
"..."
"แต่ยังไม่ทันที่เขาเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นปีศาจ เธอก็ตั้งท้องซะก่อน...หลังจากที่รู้ว่าเธอตั้งท้องเขาพยายามทำทุกอย่างให้เธอมีความสุขและสบายตัวสบายใจที่สุด เขาดีใจมากที่จะได้มีทั้งลูกทั้งภรรยาอยู่เคียงข้างเขา"
"..."
"แต่หลังจากผ่านไปได้หนึ่งอาทิตย์ เขาก็รู้ว่าเขาคิดผิด"
"หมายความว่าไง"
"เด็กที่กำลังจะเกิดมามีเชื้อสายจากเขาที่เป็นพ่อ และแม่ที่เป็นมนุษย์"
"ก็แล้วไง แล้วเขาคิดผิดยังไง"
"ที่เขาคิดว่าจะได้มีทั้งลูกทั้งภรรยาอยู่เคียงข้างยังไงล่ะ เขาคิดผิด เพราะร่างกายของผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดา แต่เด็กที่เกิดมามีเชื้อสายของปีศาจ เด็กนั้นกัดกินเลือดเนื้อของผู้เป็นแม่ตั้งแต่อยู่ในท้อง ผู้หญิงคนนั้นร่างกายอ่อนแอลงทุกวัน ผอมลงเรื่อยๆ จนเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก จนสุดท้ายเขาทนเห็นเธออยู่ในสภาพนั้นไม่ไหว เขาจะเอาเด็กออก"
"ในอายุครรภ์แค่ไม่ถึงเดือนน่ะเหรอ"
"ใช่ เด็กในท้องโตเร็วมาก แค่สอวอาทิตย์ก็เหมือนเด็กสี่เดือนแล้ว"
"ผู้หญิงคนนั้นจะยอมเหรอ"
“แน่นอนเธอไม่ยอม จนผ่านไปสี่อาทิตย์กว่าๆ เธอจะคลอดลูก แต่เธอรู้สึกเหมือนร่างกายจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ นั่นเป็นเพราะเด็กในท้องของเธอ เขาพยายามที่จะทำคลอดให้เธอจนในที่สุดเด็กก็คลอดออกมาอย่างปลอดภัย...แต่...เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตหลังจากได้เห็นหน้าลูกตนเองเพียงเสี้ยวนาที เขาแทบคลั่งเลยแต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ร่างของเธอถูกนำไปฝั่งไว้ที่ผาแสงจันทร์ เป็นหน้าผาที่ตั้งอยู่ในเมือง Black Devil ที่นั่นเป็นที่ที่สวยที่สุด เมื่อมองลงมาด้านล่างจะเห็นทิวทัศน์ทั้งหมดของเมือง เธอและเขาชอบไปที่นั่น เขาจึงเลือกที่จะนำร่างของเธอไปฝังที่นั่นไงล่ะ เขาพาลูกชายไปเยี่ยมหลุมศพเธอทุกวัน จนผ่านไปสิบปีลูกชายของเขาโตราวกับชายหนุ่มอายุยี่สิบปีซึ่งเขาจะโตได้แค่นั่นและจะไม่เปลี่ยนอีกเลย”
“...”
“และวันที่เป็นวันสิ้นสุดของทุกอย่างก็มาถึง...พลังปีศาจในตัวลูกชายของเขาตื่นขึ้นและมาสามารถควบคุมตัวเองได้ กลายเป็นปีศาจร้ายที่ไล่ทำร้ายคนอื่นไปทั่ว จนสุดท้ายเขาต้องจัดการกับลูกชายตนเองโดยใช้พลังทั้งหมดรวมถึงชีวิตของเขาด้วยฆ่าลูกชายของเขา และคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเขาจะเป็นยังไง”
“เขาตายงั้นเหรอ”
“ใช่”
“โห~ น่าสงสารอ่ะ เศร้าชะมัด!”
“หึ! แต่ก่อนเขาลั่นวาจาเอาไว้ด้วยว่า ‘ห้ามปีศาจและมนุษย์ผูกสัมพันธ์ทั้งกายและทางใจต่อกันโดยเด็ดขาด’ จากนั้นก็ไม่มีปีศาจตนไหนยุ่งกับมนุษย์อีก แต่ถ้าจะมีก็เป็นส่วนน้อยแล้วก็จะต้องเปลี่ยนมนุษย์นั่นให้กลายเป็นปีศาจแบบตนเองซะก่อน”
“อืม นี่เป็นกฎหรือปล่าวน่ะ”
“ว่างั้นคงได้มั้ง”
“แล้วที่เล่ามาเนี่ย นายคิดจะเปลี่ยนฉันเป็นเหมือนนายหรือไง”
“ก็อยากอยู่ แต่คงไม่ได้”
“กลัวพี่ๆ ฉันหรือไง”
“ปล่าวแต่...ฉันแค่ยังไม่แน่ใจ...”
“ว่าฉันสมควรจะอยู่ในฐานะอะไร นางบำเรอ! หรือที่ระบายอารมณ์สินะ!”
ฉันกระแทกเสียงใส่ไอ้บ้านั่นพลางลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู ชิ! นางบำเรอ ที่ระบายอารมณ์ เฮอะ! ไอ้บ้าเอ๊ย! แกก็เป็นได้แค่นั่นแหละวะ ไอ้จันทรา ไอ้คนใจง่าย!
หมับ~
“บอกแล้วใช่มั้ย...ว่าอย่าด่าตัวเอง”
ไอ้เจ้าชายบ้านั่นมันรั้งตัวฉันเข้าไปกอดจากทางด้านหลังและกระซิบที่ข้างหูฉัน อ้อมกอดของเขาเริ่มรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ฉันพยายามที่จะดิ้นแล้วนะ แต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก
“ปล่อยฉันนะ!”
“เธอไม่ใช่นางบำเรอ แต่ที่ฉันบอกว่าไม่แน่ใจ คือฉันไม่แน่ใจว่าเธออยากเป็นเหมือนฉันหรือปล่าว มันทรมานนะกับการที่ต้องทนดูคนที่รักจากไปทีละคนน่ะ”
“นายรู้ได้ไง”
“ช่างเถอะ”
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย”
อยู่ดีๆ ไอ้บ้านี้อุ้มฉันแนบอก และเดินไปนั่งลงบนเตียง เลยกลายเป็นว่าฉันนั่งตักมันอยู่ อ๊ากกก!!! ไอ้บ้านี่มันจะเล่นอะไรของมันเนี่ย
“ไม่ได้เล่น ฉันจะลงโทษเธอเรื่องที่เธอด่าตัวเอง”
“ก็มัน...อื้อ~”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไปหมอนั่นมันก็ประกบริมฝีปากลงมาที่ฉันซะก่อน สัมผัสรุกเร้าเอาแต่ใจแบบนี้มันทำให้ฉันใจอ่อนได้ไม่ยากเลย เพราะอะไรกันนะเพราะเรื่องเมื่อคืนงั้นเหรอ ความสัมพันธ์แบบนั้น ทำให้ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับฉันได้มากขนาดนี้เลยเหรอ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย
(จบบันทึกพิเศษ)
เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันแล้วร่างสูงก็เริ่มรุกรานเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนสอดแทรกหาความหวานภายในโพรงปากของเธอ ทั้งส่งปลายลิ้นร้อนๆ หยอกล้อกับลิ้นเล็กที่ตอบสนองเขาอย่างไร้เดียงสายิ่งทำให้เขาได้ใจขึ้นไปอีก มือเรียวข้างหนึ่งสอดเข้าไปในเสื้อของเธอปลดตะขอบราออกไล้วนไปมาที่หน้าอกบีบเคล้นเบาๆ
“คืนนี้...ฉันขอนะ”
เขาถอนริมฝีปากกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ ก่อนจะซุกไซ้ใบหน้าลงมาที่ซอกคอของเธอเพิ่มรอยที่คอของเขาจากเดิมที่มีเยอะอยู่แล้ว ให้เยอะขึ้นไปอีก
“ปีศาจห้ามผูกสัมพันธ์กับมนุษย์ไม่ใช่เหรอ...”
“ฉันไม่สน...”
“ถ้าฉันท้องล่ะ” ชายหนุ่มหยุดและผละใบหน้ามามองเธอ
“ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นแบบผู้หญิงคนนั้นหรอก”
“ฉันจะแน่ใจได้ยังไง”
“ฉันไม่ทำเธอท้องหรอกน่า”
“แต่ถ้า...”
“นั่นคงไม่ใช่ลูกฉันล่ะมั้ง”
“งั้นเหรอ...นายคิดอย่างนั้น...สินะ”
“...”
“ช่างเถอะ...นายกลับไปได้แล้ว ฉันอยากนอน”
จันทราแก้วผละออกและเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วเธอจะคิดมากทำไมเนี่ยทั้งที่ไม่เคยมีมนุษย์คนไหนมีลูกกับปีศาจเลยนับตั้งแต่นั้นมา แต่ว่านั้นเป็นเพราะคนพวกนั้นถูกเปลี่ยนให้เป็นปีศาจก่อนไม่ใช่เหรอแต่เธอ...ยังไม่ได้ถูกเปลี่ยนนี่ โอ๊ย! ทำไมเธอต้องมาเครียดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย เขาบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ อีกฟากหนึ่งหลังประตูห้องน้ำร่างสูงบนเตียงนั่งกุมขมับ ที่เขาพูดมันทำร้ายเธอสินะ เธอคงรู้สึกว่าเขาไม่เชื่อใจงั้นสิ บ้าเอ๊ย! ทำอะไรลงไปวะ!
“จันทรา จันทรา ออกมาคุยกันหน่อย”
“นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันอยากพักผ่อนจริงๆ”
“ฉันบอกให้เธอออกมา”
“ฉันก็บอกให้กลับไปไง! ไม่มีอะไรจะคุย!”
“ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”
“ฉันเข้าใจ นายกลับไปเถอะ”
“งั้นเจอกัน...พรุ่งนี้นะ”
ว่าจบร่างของเขาก็หายไปทันที ร่างบางในห้องน้ำทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงห้องน้ำอย่างหมดแรง
‘นั่นคงไม่ใช่ลูกฉันล่ะมั้ง’
หึ! สันดานผู้ชายหรือไงวะ แต่ก็นะมนุษย์ธรรมดาน่ะไม่คู่ควรกับปีศาจสายพันธุ์บริสุทธิ์แบบเขาหรอก ไม่แปลกถ้าเขาจะคิดแบบนั้นยังไงสักวันเขาก็ต้องทิ้งเธออยู่ดีนี่นะ เฮ้อออ~ แล้วเธอจะมานั่งเครียดทำไมนะ ทำไมเธอถึงต้องมานั่งกังวลแบบนี้ด้วย
“เฮ้อออ~ นี่ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!”
มาแล้วๆๆๆๆๆๆ ขอโทษที่เปลี่ยนไว้นานจนคนอ่าน'เซ็ง' ข้าน้อยผิดไปแล้วววว พอดีช่วงนี้ฝึกงานเวลาไม่ค่อยมี วันนี้เลยมาอัพให้ครบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วครับ แล้วก็ตอนถัดไปเป็นของพี่สาวรุ่งอรุณคนสวยนะครับฝากติดตามและติชมด้วยนะครับ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
