Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)

      (บันทึกพิเศษ : รุ่งอรุณ)

  ก๊อก! ก๊อก!

   ขณะที่ฉันกำลังนั่งเช็ดผมอยู่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครกันนะนี่ก็ดึกมากแล้ว อ่า...สาเหตุที่ดึกขนาดนี้แล้วฉันยังไม่นอนก็เพราะฉันเพิ่งทำการบ้านเสร็จน่ะ มันไม่ใช่ของฉันคนเดียวนะมีของจันทราด้วย ประจำนั่นแหละเด็กคนนั้นไม่เคยทำการบ้านเลยสักครั้ง ไม่เข้าใจเลยว่าสอบได้คะแนนเต็มได้ยังไงทุกวิชา ทั้งๆ ที่หลับตลอด การบ้านก็ไม่ทำ

   “อ๊ะ! ทีเซอร์!”

   พอเปิดประตูออกไปก็พบว่าคนที่มาเคาะประตูห้องฉันก็คือ ทีเซอร์เจ้าชายปีศาจขี้เล่นคนนั้น

   “ชู่ววว~ เบาๆ สิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดหรอก”

   “เอ่อ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”

   “อย่าเพิ่งถามเลยให้ฉันเข้าไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นเถอะ”

   “แต่ฉันยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลยนะ”

   “เอาน่า ฉันไม่ถือ”

   “อ๊ะ! นี่...”

   เขาผลักฉันเข้าไปในห้องและแทรกตัวเข้ามาปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ถ้าเพิ่งเจอกันครั้งแรกฉันคงกรี๊ดไปแล้วล่ะ

   “ขอโทษทีนะ ที่มารบกวนดึกๆ แบบนี้”

   “ไม่เป็นไร ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

   ฉันถามขณะเดินไปรินน้ำจากตู้เย็นมายื่นให้เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ เตียงฉัน และนั่งลงข้างๆเขา

   “ขอบใจนะ ฉันจะคุยเรื่องของโซนิคกับจันทราแก้วน้องสาวเธอน่ะ”

   “โซนิคกับจันทรา มีอะไรเหรอ”

   “เธอรู้หรือปล่าวเรื่องของสองคนนั้นน่ะ”

   “สองคนนั้นมีอะไรกันแล้ว”

   “เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย” เขาทึ่งผมตัวเองขณะที่คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน

   “มีอะไรเหรอ”

   “รุ่ง เธอมีความสามารถพิเศษอะไร”

   “ฉัน? เอ่อ...ฉันมองเห็นอนาคตได้น่ะ ทำไมเหรอ”

   “เยี่ยม!” เขาดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วหันมาทำหน้าจริงจังใส่ฉัน “งั้นเธอช่วยดูอนาคตของจันทราแก้วกับโซนิคให้ฉันหน่อยสิ”

   “ทำไมเหรอ”

   “เถอะน่า”

   “โอเคๆ แป๊ปนะ”

   ฉันหลับตาลง พยายามที่จะเพ่งจิตตนเองเพื่อดูอนาคตของสองคนนั่น ทว่า...มันมีแต่ความมืดเพราะอะไรกันนะ มองไม่เห็นอะไรเลย ยิ่งใช้พลังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดำมืดลงไปทุกที ไม่ไหว

   “เฮือก! อึก...”

   ฉันลืมตาโพล่งขึ้นมาก่อนจะมีอะไรย้อนตามมาเช่นกัน มันคือเลือด ใช่! ฉันกระอักเลือด บ้าจริง! นี่มันอะไรกัน

   “รุ่ง! เป็นอะไรหรือปล่าว” ทีเซอร์ประคองหน้าฉันให้มองเขาส่วนมืออีกข้างก็โอบไหล่ฉันไว้ ปลายนิ้วโป้งของเขาปาดเลือดที่มุมปากออกให้เบาๆ อ่า...ใจเต้นแรงชะมัด

   “ไม่ ไม่เป็นไร”

   “เธอเห็นอะไรบ้าง”

   “ฉันไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่ความมืด ยิ่งใช้พลังเพ่งจิตมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมืดดำลงไปเรื่อยๆ จนพลังฉันถึงขีดจำกัด เลยจำเป็นต้องหยุด”

   “ดีแล้วล่ะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะรู้สึกผิดมากๆ เลยนะ”

   “ช่างเถอะ นายกังวลเรื่องอะไรเหรอ”

   “ช่างมันเถอะ เดี๋ยววันหลังว่างๆ จะเล่าให้ฟัง วันนี้ดึกแล้วแถมเมื่อกี้ก็ใช้พลังไปเยอะไม่ใช่หรือไงเธอน่ะ นอนซะ”

   “แต่ว่าฉัน...”

   “อย่าดื้อน่า...”

   “ก็ฉันว้ายยย!~”

   ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็อุ้มฉันไปวางไว้บนเตียงและห่มผ้าให้

   “นอนพักซะพรุ่งนี้เจอกันที่ห้องเรียนนะ”

   “ราตรีสวัสดิ์”

   “ราตรีสวัสดิ์” เขาพูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ และเดินออกจากห้องไป อืม...รู้สึกดีจัง นี่ฉันชอบเขาเข้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย กรี๊ดดด! ชอบง่ายไปป่ะเนี่ยยัยรุ่งอรุณ เขาจะหาว่าใจง่ายเอานะ แต่ก็ช่างเถอะยังไงก็ไม่ได้บอกนี่นาชอบจังเวลาเขาลูบหัว ชอบจังเวลาเขายิ้มทำไมเจ้าชายปีศาจคนนี้ถึงอ่อนโยนจังนะ ผิดกับปีศาจตนอื่นเลยอ่ะ แต่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคืนนี้ราตรีสวัสดิ์

   (จบบันทึกพิเศษ)

   ว้าวๆๆๆ ดูเหมือนพี่คนรองของเราจะตกหลุมรักเจ้าชายปีศาจอารมณ์ดีคนนี้ซะแล้วนะเนี่ย อ่า...ตอนต่อไปเตรียมทิชชูเผื่อไว้ก็ดีนะครับ ตอนต่อไปสำหรับสาวก'หื่น' ฝากด้วยนะครับ