Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)

   “เฮ้ย! โซนิค!”
   ทีเซอร์ตะโกนเรียกเพื่อนของตนเมื่อเห็นเขาเดินเข้าห้องมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรอยแดงๆ ที่คอของโซนิค ซึ่งมันเยอะมากเกินกว่าที่จะเป็นรอยมดหรือแมลงกัด
   “มีอะไร” โซนิคเดินมานั่งที่ของตนเองและเอ่ยถามทีเซอร์เสียงเรียบ
   “พอดี...ยัยรุ่งอรุณฝากถามว่า จันทราแก้วน่ะทำไมยังไม่กลับห้องอีก”
   “เห็นบอกว่าง่วงเลยขอนอนที่ห้อง”
   “แกแน่ใจนะ”
   “อย่างแกเนี่ยนะจะยอมให้ใครนอนในห้องแค่ยอมให้เข้าห้องก็ไม่อยากจะเชื่อแล้ว นี้ให้นอนบนเตียง...มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย”
   เอริคพูดเสริมพลางจ้องที่รอยบนคอของโซนิคไม่วางตา
   “เอาเป็นว่า ยัยนั่นอยู่ห้องฉัน ปลอดภัยดี และพวกแกก็ไม่ต้องถามซ้ำซากอีกแล้วด้วย ฉันรำคาญ”
   “แกแน่ใจนะว่าปลอดภัยน่ะ”
   นี่ไม่ใช่เสียงของเอริคหรือทีเซอร์ แต่เป็นเสียงของตะวันค่ำพร้อมกับปรากฏร่างของพวกเขาสี่คนพี่น้องที่เดินเข้าในห้อง
   “เออ”
   โซนิคตอบกลับไปสั้นๆ ห้วนๆ และหันไปมองนอกหน้าต่างซึ่งหากมองจากตรงที่เขานั่งอยู่นั้นก็จะมองเห็นหอพักของเขาพอดี ดูเหมือนว่าในใจของเขาตอนนี้จะคิดถึงแต่เธอคนเดียวซะแล้ว
   ‘ฉันเป็นบ้าอะไรวะ แค่เซ็กซ์ครั้งเดียวทำเอาเพ้อถึงยัยนั่นขนาดนี้เลยเหรอ บ้าชะมัด’ เขาส่ายหัวเบาๆ คล้ายจะไล่ความรู้สึกแปลกๆ นี่ออกไป แต่ก็ทำได้ยากเสียเหลือเกินยัยเด็กนั่นทำอะไรกับเขากันนะ ในหัวเขาถึงได้มีแต่ภาพของยัยนั่นเต็มไปหมดแบบนี้
   “เอาน่าพวกนายก็ไปนั่งที่เถอะ เดี๋ยวอาจารย์คงจะมาแล้วล่ะ”
   ทีเซอร์พูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศมาคุที่เกิดขึ้นในตอนนี้ พอจะดูออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก เพราะคนอย่างโซนิคไม่เคยสนใจผู้หญิงซะด้วยสิ คิดๆ ไปก็ปวดหัวเป็นบ้า แล้วไอ้เพื่อนไร้ต่อมอารมณ์นั่นก็ไม่ยอมบอกอะไรเขาเลยสักนิดเดียวแล้วเขาจะรู้อะไรได้ล่ะ ถ้ามันไม่ยากให้รู้นะ
   “โซนิค รอยที่คอแกไปได้มาจากไหนวะ” พอทั้งสี่พี่น้องนั่งที่เรียบร้อยแล้ว เอริคก็หันมาถามโซนิค
   “ไม่ต้องบอกว่ามดหรือแมลงอะไรกัดนะเว้ย เพราะนี่มันเยอะเกินกว่าที่จะเป็นรอยของสัตว์พวกนั้น”
   “ไปทำอะไรกับใครมาวะ แถมปล่อยให้ทิ้งหลักฐานไว้อีก”
   “พวกแกไม่ต้องรู้หรอก”
   ...ตอนเย็น...
   “อื้อ~”
   ร่างบางบนเตียงครางออกมาเบาๆ ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองข้างจะค่อยๆ เปิดขึ้น
   “ที่นี่มัน...โอ๊ย!”
   เมื่อขยับตัวขึ้นนั่งความเจ็บก็แล่นเข้าเล่นงานเธอทันที เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและก้มลงดูตัวเองที่อยู่ในสภาพเปลือยทั้งตัว เมื่อนึกย้อนไปเธอก็รู้สึกอายขึ้นมาทัน ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะเป็นเพราะไอ้น้ำยานั่นก็จริงแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะจำไม่ได้ เธอจำได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะสัมผัสของเขา เธอจำได้ทุกสัมผัส ทุกการกระทำของเขาเธอจำได้ทั้งหมด...น่าอายชะมัด!!!
   “ไง ตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงของโซนิคเดินเปิดประตูห้องเข้ามานั่งข้างๆ จันทราแก้วบนเตียงจนเธอต้องขยับหนี เมื่อเห็นรอยบนคอเขาใบหน้าหวานก็ขึ้นสีทันที
   “เมื่อคืน...”
   “ก็อย่างที่เธอคิด อย่างที่เธอเข้าใจ...”
   “...”
   “แล้วก็...อย่างที่เธอเห็น”
   เขาชี้ไปที่รอยบนคอตัวเองและบนผ้าปูเตียงซึ่งมีรอยเลือดของหญิงสาวปรากฏอยู่ ทำเอาเธอก้มหน้างุดด้วยความอาย
   ‘เสียไปแล้วจริงๆ สินะ เสียให้กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวันเนี่ยนะ’
      (บันทึกพิเศษ: จันทราแก้ว)
   ใจง่ายจริงๆ ไอ้จันทรา แค่ไอ้ฤทธิ์ยาบ้าๆนั่นแกก็ต้านไม่ไหวจนทำเรื่องงามหน้าแบบนั้นลงไปงั้นเหรอ น่าสมเพชว่ะ!!!
   “ด่าตัวเองทำไมเธอน่ะ”
   “อะไรของนายวะ?”
   ฉันเงยหน้ามองไอ้เจ้าชายนั่นที่มันได้ทุกอย่างของฉันไปหมดแล้ว ฮึ่ย! เกลียดตัวเองจริงๆ ทำไมอ่อนแออย่างนี้ว่ะ!
   “เลิกด่าตัวเองสักทีได้มั้ยฮะ!”
   “อย่ามาขึ้นเสียงนะเว้ย! แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันด่าตัวเอง อย่ามามั่ว!”
   “ฉันได้ยินเสียงความคิดเธอว่ากำลังด่าตัวเองอยู่! หรือจะเถียงล่ะ”
   “0_0”
   ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ยว่าไอ้หมอนี่มันเป็นปีศาจ แถมยังเป็นปีศาจสายพันธุ์บริสุทธิ์อีกต่างหาก นี่สินะพลังของหมอนี่น่ะ หึ! สะดวกดีเป็นบ้าอย่างรู้อะไรในความคิด ในใจใครคงรู้ได้หมด...เจ๋งชะมัด
   “เออ ฉันด่าตัวเองอยู่! พอใจยัง!”
   ฉันสะบัดหน้าหนีอย่างแรง ชิ! ไม่อยากเห็นหน้าหมอนี่เลยจริงๆ ว่ะ
   “เอ้า! นี่”
   พอเงียบไปได้สักพักหนึ่งหมอนี่ก็เอาชุดนักเรียนรวมถึงของใช้ส่วนตัวของฉันมาโยนไว้ข้างๆ ฉัน แต่เดี๋ยวนะ จำได้ว่าฉันฉีกไปซะไม่เหลือเค้าโครงเดิมแล้วนี่นา หรือว่าหมอนี่ไปเอามาจากห้องของฉันงั้นเหรอ
   “อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ”
   “ไอ้บ้า! นายมีสิทธิ์อะไรถึงเข้าห้องฉันไปเอาของส่วนตัวของฉันแบบนี้ฮะ!”
   “จะให้บรรยายเลยมั้ยล่ะ ว่าฉันมีสิทธิ์อะไร...เริ่มจากก้าวแรกที่เธอเหยียบเข้ามาในห้องนี้เลยดีมั้ย”
   “อะ...ไอ้บ้า!!!”
   “เอาล่ะ ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับเธอตอนนี้หรอกนะ ไปใส่เสื้อผ้าซะ! จะได้กลับห้อง พี่เธอเป็นห่วงกันหมดแล้ว”
   เออ! จริงด้วยอ่ะ ลืมไปเลย! ฉันรีบคว้าเสื้อผ้าทั้งหมดมาและหันไปบอกหมอนั่นที่ยืนทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ข้างๆ เตียง
   “นายอ่ะ! หันหลังไปดิวะ จะยืนดูเอาอะไรเนี่ย”
   “อายหรือไง”
   “ยังจะมีหน้ามาถามอีก! หันไป!”
   “เมื่อคืนยิ่งกว่ามองอีก ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะว่าอะไร ซ้ำยังเรียกร้องไม่หยุด เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเธอไม่ยอมปล่อยฉันเอง แล้วตอนนี้จะมาอายอะไรล่ะ”
   “ไอ้บ้า!!! หันหลังไป!”
   “หึ...”
   เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยอมหันหลังให้โดยดี หัวเราะงั้นเหรอ? ไอ้หมอนี่เนี่ยนะ ผีเข้าปล่าววะ เออช่างเหอะ! รีบไปใส่เสื้อผ้าดีกว่า
 
   พอเดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็เห็นไอ้ไร้อารมณ์นั่นนั่งอยู่บนเตียงแถมในมือยังถือขวดยาของฉันไว้อีก เฮ้ย! เดี๋ยวนะวันนี้ฉันยังไม่ได้กินยาเลยนี่ ทำไมถึงไม่ทรมาณล่ะ ปกติมันทรมาณจนอยากฆ่าตัวตายเลยเลย แล้วนี่อะไรวะ แปลก
   “เป็นอะไร”
   “ปล่าว...แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย”
   “ฉันก็สงสัยเหมือนกัน”
   “เรื่อง?”
   “นี่ยาอะไร”
   “ไม่รู้ พ่อบอกให้กิน ก็กินอ่ะ กินแล้วไม่ทรมาณ”
   “เธอ...เป็นโรคอะไร”
   “ไม่รู้ พ่อไม่ได้บอกอะไรเลย บอกแค่ให้กินยาอย่างเดียว”
   “งั้นเหรอ...งั้นฉันขอเม็ดนึงล่ะกัน”
   “จะเอาไปทำไม”
   “เอาไปตรวจดูว่ามันคือยาอะไร”
   “ฉันเคยเอาไปตรวจมาแล้ว ไม่มีใครรู้จัก ว่ามันคืออะไร”
   “อืม~”
   แล้วเขาก็ยื่นมาให้ฉัน ฉันจึงเอื้อมมือไปรับแต่ว่า เขากลับคว้าข้อมือฉันไว้และดึงเข้าหาตัวอย่างแรงจนฉันล้มลงไปนอนทับบนตัวของเขา
   “ทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยนะ”
   “มาหวงตัวอะไรตอนนี้ ช้าไปแล้วมั้ง”
   “ไอ้บ้า! ปล่อยนะเว้ย!”
   “อยู่เฉยๆ”
   เขาพูดก่อนจะช้อนคางฉันให้เงยขึ้น รับสัมผัสของเขาซึ่งประทับลงมาพอดี ก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมเหนือร่างฉันแทน สัมผัสของเขาที่ทวีความหนักหน่วงร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฉันแทบคุมสติไม่อยู่ ให้ตายสิ ไอ้บ้าเอ๊ย!
   “แล้วจะไปหาที่ห้อง” เขากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ หลังจากที่ถอนริมฝีปากออกไปแล้ว
   “ไม่ให้เข้า!”
   “จะเข้าเธอจะทำไม” ไอ้เจ้าชายปีศาจหน้าด้านพูดพลางดึงฉันให้นั่งคร่อมลงบนตักของเขา บ้าเอ๊ย! แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ ฉันพยายามเบี่ยงตัวออกจากเขา แต่เขากลับใช้ท่อนแขนแข็งแกร่งนั่นกอดรัดเอวฉันไว้แน่น ฮึ่ย! แบบนี้จะขยับตัวได้ยังไงกันเล่า!
   “ฉันไม่มีวันเปิดประตูต้อนรับนายหรอก ไม่มีทางเว้ย!!!”
   “ไม่ให้ทางประตูจะเข้าทางหน้าต่าง”
   “โรคจิต!”
   “ฉันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนนั่นแหละ!”
   “ไปหื่นกับคนอื่นไป!”
   “หึ! กับใครก็คงไม่ถูกใจเท่าเธอหรอก เห็นห้าวๆ แบบนี้ใครจะคิด ว่า...จะทั้งเซ็กซ์ ทั้งเอ็กซ์ ซะขนาดนี้ ลีลาก็เร่าร้อนสุดๆ”
   “ไอ้บ้า!!!  ทุเรศ!!!”
   อ๊ากกก!!! อยากจะกรี๊ดให้โลกถล่ม! ไอ้เจ้าชายนี้เวลาต่อหน้าคนอื่นล่ะพูดนับคำได้ แต่ไง๋กับฉัน มันถึงได้ทั้งพูด ทั้งหื่น ทั้งเอาเปรียบแบบนี้ล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเว้ยยย!!!
   “หึ! จะให้ไปส่งมั้ย”
   “ไม่จำเป็น ไปเองได้เว้ย!”
   “ตามใจแล้วกัน”
   โซนิคดันฉันให้ลงจากตัวเขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ฉันจึงรีบออกจากห้องหมอนั่นแล้ววิ่งไปห้องตัวเอง อ๊ากกก!!! จะบ้าตาย!
   (จบบันทึกพิเศษ)
   หลังจากออกจากห้องของโซนิคแล้วจันทราก็ตรงไปที่ห้องของตนเองทันที
   “จันทรา!” รุ่งอรุณที่เห็นน้องสาวเปิดประตูเข้ามาเรียกชื่อน้องสาวเสียงดังและวิ่งไปจับตัวจันทราหมุนไปมา ราวกับตรวจตราว่าเป็นอะไรหรือปล่าว
   “แกไปอยู่ไหนมาวะ ไอ้จันทรา” ตะวันค่ำพูดขึ้นพลางเดินมาหาจันทราแก้วพร้อมกับแรมนภาและรุ่งทิวา
   “จันทราก็อยู่ห้องของไอ้เจ้าชายไร้อารมณ์นั่นน่ะแหละ”
   “แล้วทำไมวันนี้ จันทราไม่ไปเรียน” แรมนภา
   “นอนอยู่...ที่นั่นแหละ พอดีใช้พลังเขียนวงเวทย์เยอะไปหน่อย เลยหลับข้ามคืนข้ามวันน่ะ”
   “แล้วรอยนั่นล่ะ...จันทราแก้ว” รุ่งทิวาเอ่ยเสียงเข้ม และเปิดคอเสื้อทำให้เห็นรอยมาร์กที่โซนิคทิ้งไว้ชัดขึ้น และมากขึ้น
   “เอ่อ...คือ...”
   “ไอ้เจ้าชายนั่นใช่มั้ยจันทรา!”
   “คือว่า...”
   “ใช่มั้ย!”
   “อืม...ขอโทษนะพี่ๆ จันทราพยายามต่อต้านแล้ว...แต่ไม่ไหวจริงๆ”
   จันทราแก้วซบหน้าลงกับอกของตะวันค่ำที่ยืนอยู่ตรงหน้า กำเสื้อพี่ชายตนเองแน่น ทั้งสี่ตนมองหน้ากันก่อนจะเข้ามากอดกันไว้ทั้งห้าคน
   “ไม่เป็นไรนะจันทรา ไม่เป็นไร”
   “เสียแล้วเสียไปนะ เรามาเริ่มกันใหม่นะ น้องพี่”
   แรมนภากับรุ่งอรุณปลอบน้องสาวตนเองเบาๆ ช่วยกันลูบหัวลูบหลังเพื่อให้น้องสาวตนเองสงบลง
   “ให้จันทราไปพักผ่อนเถอะ”
   “อืม ไปจันทรา”
   ตะวันค่ำประคองร่างของจันทราแก้วให้ไปนอนบนเตียง จัดการห่มผ้าให้และพากันออกจากห้องไป