Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ผมไม่ทราบหรอกนะว่าคำจำกัดความของความรักของพวกคุณคืออะไร...ความรักคือ การให้... การเสียสละ... การเข้าใจกัน... การเคียงข้างกัน... หรือแม้แต่การมอบความเจ็บปวดให้แก่กันแบบพวกยันเดเระไม่ว่าจะเป็นคำจำกัดความแบบไหนก็ล้วนแต่ไม่ผิดทั้งสิ้น เพราะเวลาที่คนเราเกิดมีความรักให้กับใครแล้ว เราก็ต้องการที่จะมอบความรักให้กับเขาในแบบฉบับของคุณเอง แต่เมื่อคนเรามอบความรักนั้นให้ใครแล้ว... หากเขาปฏิเสธความรักที่คุณมอบให้ คุณจะรู้สึกยังไง....ย้อนกลับไปนานมากเมื่อ21ปีที่แล้ว... วันที่ฉันลืมตาขึ้นมาดูโลกเป็นครั้งแรก ตอนนั้นฉันสามารถที่จะเดินไปด้วยเท้าของตัวเองแล้ว... น่าขำใช่ไหมล่ะ!?                                    ก็เพราะฉันคือ"แองเจลอยด์"นี่นะ..!"ตั้งแต่วันนี้ไป เธอคือแองเจลอยด์ของพวกเรา...มีหน้าที่จะต้องต่อสู้เพื่อ----!"นี่คือคำพูดคำแรกที่ฉันได้ยินตั้งแต่เกิดมา ตรงหน้าสายตาของฉันคือกลุ่มคนสวมเสื้อกราวน์จำนวนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการกดปุ่มเหวแหกอะไรก็ไม่รู้พะรุงพะรังไปหมด แต่สิ่งเดียวที่ฉันพอจำได้ก่อนที่หน่วยความจำในสมองของฉันจะเลือนลางไปก็คือ... ข้างๆฉันมีแค๊ปซูลอะไรก้ไม่รู้เรียงรายอยู่เต็มไปหมด ส่วนสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นกลับมีเพียงผู้หญิงผมเขียวที่มีปีกอยู่ที่แผ่นหลังอยู่ในแค๊ปซูลแค่อันเดียวเท่านั้น อันอื่นนอกจากนั้นว่างเปล่า..!                         "แอง...เจลอยด์..!?" ฉันทบทวนสิ่งที่ฉันได้ยิน และเมื่อฉันลองเกร็งกล้ามเนื้อแผ่นหลังของฉันดูปรากฏว่ามีปีกอยู่คู่หนึ่งกระพือไปตามจังหวะที่กล้ามเนื้อของฉันขยับ มันคงจะวิเศษหากคุณมีปีกสักคู่หนึ่งไว้สำหรับบินไปไหนต่อไหนโดยไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องค่าน้ำมันหรือกฏจราจร แน่นอนว่าฉันเองก็เหมือนกัน...และความรู้สึกแรกตั้งแต่ที่ฉันเกิดมานั้นก็คือ...  "รู้สึกดีจริงๆ..."หากแต่สิ่งที่ฉันจะได้รับรู้ต่อจากนี้ไปต่างหากที่จะทำให้จิตใจของฉันเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด...
เรื่องมันเริ่มขึ้นหลังจากที่ฉันกำเนิดขึ้นมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีเต็ม ตอนนั้นฉันต้องอาศัยอยู่ที่ศูนย์วิจัยอะไรสักอย่างที่เหล่านักวิจัยในนั้นไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไรให้ฉันรู้เลย จนกระทั่งวันหนึ่ง... ที่สถานวิจัยแห่งนั้นเต็มไปด้วยซากปรักหักพังติดไฟ                                   "เหวอ..!! นั่นแกจะทำอะไร!! อ๊าก!!!!"                        "คนอ่อนแอต้องกำจัดทิ้งให้หมด...มันเป็นจุดประสงค์ของพวกแกตั้งแต่แรกแล้วนี่"
ในวันนั้นศูนย์วิจัยได้ถูกใครก็ไม่รู้เข้าทำลายจนแทบจะไม่เหลืออะไรให้เป็นเค้าพอให้จำได้เลย ผู้ชายคนนั้นสยายปีกออกมากว้างมากเหมือนกับปีกที่ฉันมีอยู่ที่แผ่นหลัง หากแต่ปีกคู่นั้นดูเหมือนเป็นปีกของมังกรมากกว่าที่จะเป็นปีกของเทวทูต...                    "แกอย่าคิดว่าจะได้ทำอะไรเด็กคนนี้ได้นะ!! ลิมนาเดส!!!"ตอนนั้นเองก็มีนางฟ้าจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาปกป้องฉัน ทั้งสองคนได้เปิดศึกครั้งใหญ่ขึ้นจนเปลี่ยนศูนย์วิจัยที่เละเทะจนเกือบจะเป็นอนุสรณ์สถานอยู่แล้วให้กลายเป็นซากปรักหักพังทันที ฉันพอจำได้ว่าเธอคนนั้นชื่อว่า "เนพติสท์"หลังจากนั้นฉันต้องย้ายไปตามที่ๆเนพติสท์พาฉันไป เธอแนะนำให้ฉันรู้จักกับผู้ที่เธอเรียกว่า"เจ้านาย" เขาคนนั้นดูน่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวมาก ตอนนั้นเนพติสท์บอกให้ฉันอย่างทำอะไรให้มันขัดใจเขา ซึ่งฉันก็เพิ่งมารู้ทีหลังเองว่าเธอไม่ได้พูดเล่น...ฉันถูกเขาคนนั้นทำร้ายสารพัดทุกวี่วัน เนื่องด้วยฉันแค่ตะโกนเสียงดังนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง ซึ่งในตอนที่ฉันกำลังร้องไห้อยู่คนเดียวทั้งที่ทนเจ็บแผลอยู่นั้นเอง... ก็มีเพียงเนพติสท์คนเดียวที่อยู่ข้างฉันตลอด"ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เพราะยังไงก็ยังมีฉันที่อยู่ข้างเธอเสมอ..."เสียงที่ไพเราะหูดังขึ้นมาปลอบใจฉันที่ถูกเจ้านายใช้และทำร้ายสารพัด มันทำให้ใจของฉันรู้สึกอบอุ่นมาก อบอุ่นจนร้อนเลยล่ะ!"ขอบคุณนะคะ ท่านแม่...""ไม่ต้องเรียกฉันอย่างนั้นก็ได้ เรียกฉันว่า'เนพติสท์'ก็พอแล้ว"เธอคนนั้นพูดอย่างอ่อนโยน เนพติสท์เอามือที่อ่อนนุ่มและเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนยกขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างอบอุ่น ราวกับว่าเธอเป็นแม่จริงๆเลย"เธอลองทำอะไรให้เจ้านายของเธอมีความสุขสิ รับรองได้เลยว่าเขาจะต้องชอบแน่ๆ"ได้ยินดังนั้น ฉันจึงเดินไปทำอาหารให้เจ้านายของฉันทาน ฉันชิมดูแล้วอร่อยมาก รับรองว่าเจ้านายต้องมีความสุขมากแน่ๆ!!                                        แต่สิ่งที่ได้กลับตรงกันข้าม..."เฮ้ย! พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่าฉันไม่ชอบกินไอ้ของพรรค์นี้!!"เจ้านายปัดอาหารที่ฉันทุ่มเวลานานมากทำจนกระเด็น ก่อนจะหันมาทำร้ายฉันจนล้มลงไปกับพื้น"ถ้าเธอไม่ใช่แองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุดนะ ฉันทำลายเธอทิ้งไปนานแล้ว จำใส่กะโหลกไว้ด้วย!!!"ชายคนนั้นตะคอกใส่ฉันอย่างหนักก่อนจะเดินออกไป ตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนจิตใจฉันได้ถูกทำร้ายอย่างรุนแรงมาก มันบาดเจ็บหนักจนเกือบจะแหลกสลายไปอยู่แล้ว"อย่าร้องนะ... เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปรักษา"เนพติสท์รีบวิ่งเข้ามาดูอาการฉันก่อนจะส่งฉันไปรักษาที่ห้องทดลองของเธอ ตรงกลางห้องขนาดใหญ่ที่มีอะไรสักอย่างเหมือนปุ่มกดพะรุงพะรังนั้นมีแค๊ปซูลเหมือนกับที่ฉันเคยเห็นเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด แม้แต่ผุ้หญิงผมเขียวข้างในนั้นก็ยังเป็นคนๆเดียวกับเมื่อตอนนั้นระหว่างที่ฉันกำลังได้รับการรักษาในแค๊ปซูลนั้นเอง ฉันก็เผลอร้องไห้ออกมาเบาๆ น้ำตาของฉันไม่ไหลลงมาเปราะแก้มเลยเพราะมันละลายรวมกับของเหลวสีเขียวขุ่นในนั้นเรียบร้อยแล้ว..."ทำไมกันคะ..."เนพติสท์หันมามองฉันหลังจากได้ยินที่ฉันบ่นกับตัวเอง ดวงตาของฉันมีน้ำใสๆปริ่มขอบตา"ทำไม...เนพติสท์ถึงใจดีขนาดนี้กันคะ ขนาดเจ้านายยังไม่เคยใจดีกับหนูเลย...หรือว่าเพราะหนูเป็นแองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุด ก็เลยต้องพยายามทำดีเอาใจหนูกันคะ...""ก็เพราะเธอน่ะ เป็นเหมือนกับครอบครัวของฉันไงล่ะ"คุณเนพติสท์ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาท่วมหน้า"ทำไม... ทำไมตอนนั้นเจ้านายถึงพูดแบบนั้นกับหนูล่ะคะ""ที่ปัดอาหารที่เธอทำน่ะเหรอ...""เปล่าค่ะ..." ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเข้าปากออก แต่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด "ตอนที่หนูมาอยู่ที่นี่... เจ้านายเขาพูดกับหนูว่า... คุณลิมนาเดสเขาบอกกับหนูว่า..."                                                                           'รู้สึกดีจริงๆที่... ที่ได้เธอมาเป็น "ของเล่นของฉัน"!!!'ได้ยินดังนั้น เนพติสท์ก็อึ้งไปพักใหญ่ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนพรรค์นี้อยู่บนโลกด้วย แต่ที่สำคัญกว่านั้น..."ฟังให้ดีนะ... จากนี้ไปเธอจะต้องมอบความรักในแบบของเธอ ให้กับผู้ชายที่เธอรัก ฉันอยากให้เธอ...""อยากให้หนู..."ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เนพติสท์บอกสักเท่าไหร่ แต่คำพูดคำนั้นยังคงอยู่กับฉันมาตลอด"ฉันอยากให้เธอ...มอบความรักให้ทุกคนที่รักเธอ แต่จงมอบหัวใจให้กับคนที่เธอจะรัก...เพียงคนเดียวเท่านั้น"จากนั้นอีก17ปีต่อมา... ฉันได้ออกมาสู่โลกกว้างอีกครั้งหนึ่งในฐานะมือสังหารที่ถุกส่งมาเพื่อสังหารมนุษย์คนหนึ่ง ในขณะที่ฉันถูกอควารอยด์เพียงคนเดียวเล่นงานจนเกือบจะถูกฆ่านั้นเอง ผู้ชายคนที่ฉันต้องสังหารก็เดินเข้ามาหาฉันถึงที่..."พี่ชายเอาแต่พูดว่าความรักๆ พี่ชายไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร!!!"ฉันเงื้อหมัดจะชกผู้ชายคนนั้น แต่เขากลับโถมตัวเข้ามากอดฉันเอาไว้... พร้อมกับกระซิบคำพูดอะไรบางอย่างข้างๆหูของฉัน คำพูดประโยคนั้นทำให้จิตใจที่เคยถูกทำลายไปแล้วครั้งหนึ่งสามารถกลับมามีสภาพเป็นอย่างเดิมได้อีกครั้งหนึ่งราวกับเป็นเวทมนต์..!"ความรักน่ะมันทำให้เจ็บปวดก็จริง...แต่ภายในก็มีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ถ้าในนั้นไม่มีความอบอุ่น มันก็ไม่ใช่ความรักหรอกนะ! เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจแล้วใช่ไหมล่ะ"คำพูดของเขาได้แทงเข้าไปในใจของฉัน จริงอย่างที่เขาว่า... ตอนนี้ในใจของฉันมันเจ็บมาก แต่ขณะเดียวกันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก"นั่นสินะ... ความรักคือความเจ็บปวดใช่ไหมคะ"ฉันเห็นเขามีสีหน้าไม่ดีหลังจากได้ยินประโยคที่ได้ยินจากปากฉันจนชิน ทำให้ฉันได้แต่หัวเราะเบาๆ"แต่ตอนนี้... มันจะเป็นอะไรก็ช่างแล้วค่ะ เพราะว่า...ตอนนี้คนที่หนูจะมอบความรักให้มายืนอยู่ตรงหน้าหนูแล้วนี่ไงคะ"จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็กอดฉันเอาไว้แน่นจนน้ำตาของฉันที่ไม่เคยไหลมาตลอด10ปีของฉันให้กลับมาไหลอีกครั้ง ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่ฉันได้มาเจอกับเขา... จิตใจของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยนะ!ใช่! เขาคนนี้แหละคือคนๆเดียวที่ฉันจะรัก คนที่ฉันจะมอบหัวใจให้กับเขา ถึงฉันจะต้องเป็นคู่แข่งความรักกับเนพติสท์ก็เถอะ...