Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

พวกคุณคิดว่ามันจำเป็นไหมที่คนเราจะต้องเก่งกาจ... หล่อเหลา... สวยเช้ง... สมบูรณ์แบบ ถึงจะมีคนให้ความสนใจหรือเอาใจใส่...

บางครั้งมันก็อาจจะจำเป็น แต่สำหรับผม... มันไม่จำเป็นเลยสักนิด!!




ลองย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว ในตอนนั้นมีสาวน้อยคนหนึ่งที่ระดับความสามารถในการคิดคำนวณต่างๆนานาอยู่ในระดับที่สูงมาก หากแต่เธอนั้นไม่มีความกล้าในการแสดงออกถึงความสามารถใดๆ... หรือแม้กระทั้งในด้านอื่นๆก็ตาม...



                    'คนอย่างเธอน่ะ ห่วยแตกสิ้นดี!!'

                    "อย่ามาเกะกะ! อย่างเธอน่ะอยู่เฉยๆไปเลย!!"



สาวน้อยตัวเล็กผู้มีสีผมที่โดดเด่นเพียงคนเดียวในห้องเรียนซึ่งควรจะกลายเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ หากแต่เธอกลับถูกกีดกันต่างๆนานาโดยเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆเนื่องด้วยค่านิยมแปลกๆของพวกมนุษย์ เพียงเพราะเธอเป็นเพียงคนเดียวในระดับชั้นที่สามารถมีผมสีฟ้าได้โดยไม่ถูกทางโรงเรียนลงโทษแต่อย่างใด ซึ่งสีผมนั้นเป็นสีตามธรรมชาติของเหล่าอควารอยด์นั่นเอง!!



สาวน้อยตัวเล็กคนนั้นพยายามที่จะเข้าไปร่วมกลุ่มช่วยเหลือเพื่อนคนอื่นทำงานกลุ่มอยู่หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งเธอก็มักจะได้รับคำตอบทำนองผลักไสไล่ส่งแบบนี้อยู่เป็นประจำ... 
มันก็จริงอยู่ที่สาวน้อยคนนั้นซุ่มซ่ามอย่างกับอะไรดี ทำอะไรก็ผิดพลาดไปหมด จนกลายเป็นการเพิ่มปัญหาให้แก่คนแล้วคนเล่าจนไม่มีใครอยากจะร่วมกลุ่มทำงานด้วย...



               และครั้งนี้ก็เช่นกัน...




"ให้ฉันช่วยไหม... ฉันสามารถคำนวณหามุมที่เหมาะสมให้กับแบบจำลองของนายได้นะ!"


"น่ารำคาญจริง!! บอกแล้วไงว่าให้เธออยู่นิ่งๆ-- แล้วเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ!!!"



และเพราะเธอถูกกีดกันออกมาเหมือนเดิม ทำให้สาวน้อยคนนั้นต้องถอยหลังมาก้าวหน้าเพื่อเพิ่มช่องว่างสำหรับผ่อนคลายบรรยากาศตึงเครียดนั้นให้เจือจางลงได้บ้าง ซึ่งเธอเพิ่งจะมารู้ทีหลังเองว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำนั้นมันกลายเป็นการกระตุ้นความตึงเครียดให้สูงขึ้นอีก...



                         แคร่กก!!




เด็กผู้หญิงม.1คนนั้นรวมทั้งคู่กรณีของเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเหมือนกันแท่งพลาสติกกำลังส่งเสียงร้องอย่างทรมานก่อนจะหักกลางอย่างเจ็บปวดที่สุด ซึ่งสาเหตุก็มาจากการถอยหลังออกมาตั้งหลักของเธอนั่นเอง...




"ยัยบ้า!! โมเดลที่ฉันจะทำส่งอาจารย์พังหมด!! แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!!!"

เด็กชายคนนั้นเร่งเสียงสูงใส่ฉันที่พยายามจะแก้ตัวอย่างสุดความสามารถ หากแต่หลักฐานมันแสดงออกมาให้เห็นคารองเท้าของฉันชนิดที่เสียบเข้าไปในเนื้อพื้นรองเท้า แบบนี้จะแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น..!!


แต่ในระหว่างที่เธอคนนั้นกำลังถูกต่อว่าอย่างหนักจนได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดเพียงฝ่ายเดียวอยู่นั้นเอง... ก้มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรู้จักดีเดินเข้ามาร่วมวงสนทนานั้นด้วย ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะช่วยแก้ตัวแทนสาวน้อยที่ทำงานด้วยนะ...



"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย นายก็บอกอาจารย์ไปสิว่าฉันเผลอทำโมเดลของนายพัง เดี๋ยวฉันช่วยประกอบให้ใหม่..."

"ดูเหมือนรุ่นพี่จะเป็นห่วงยัยซุ่มซ่ามนี่เหลือเกินนะ... เอาสิ! เธอต้องประกอบให้ฉันใหม่ทั้งหมด!!"




เมื่อคู่กรณีของเด็กสาวคนนั้นเดินจากไปอย่างหงุดหงิด เธอก็ได้แต่มองเด็กหนุ่มที่เข้ามายืนแทรกตรงกลางอย่างประหลาดใจ เขายื่นมือมาพยุงตัวสาวน้อยคนนั้นขึ้นจากพื้นทำให้เธอต้องลุกขึ้นตามมือของเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้...





หลังจากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันซ่อมโมเดลที่เด็กสาวคนนั้นทำพังกันอย่างร้อนรน ทำให้เธอรู้สึกผิดอย่างมากที่ดึงเขาคนนั้นเข้ามามีส่วนร่วมในความรับผิดชอบในสิ่งที่เธอก่อขึ้น


"ขอโทษด้วยนะ ฮิซาชิ..."

เธอคนนั้นกล่าวขอโทษเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างสุดซึ้ง ทั้งที่ตามจริงแล้วสีหน้าของเขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดเลยเสียด้วยซ้ำ...


"เพราะฉันซุ่มซ่ามเองแท้ๆ... นายถึงต้องมาเดือดร้อนด้วยแบบนี้น่ะ"


อควารอยด์ตัวน้อยคนนั้นก้มหน้าหลับตาปี๋รอรับคำบ่นหรือพร่ำเพ้อถึงชะตากรรมอันแสนน่าเบื่อหน่ายตามแบบฉบับมนุษย์ที่เขาคนนั้นจะปล่อยออกมาจากปาก แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้น...เธอกลับได้ยินคำพูดแบบอื่นออกมาแทน



เด็กหนุ่มคนนั้นยกมือขึ้นลูบศีรษะของสาวน้อยเบาๆพร้อมทั้งยิ้มให้กับเธอราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงเรื่องขำๆ แน่นอนว่าเป็นใครมาแบกรับความรับผิดชอบในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อแบบนี้แล้วก็ย่อมต้องมีหงุดหงิดกันบ้าง...



"ไม่เป็นไรหรอกน่า... ยังไงคนเรามันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นสักครั้งล่ะน่า..."

"แต่... แต่ว่าฉันเป็น--"


"ฟังฉันให้ดีนะ..! คนเราน่ะไม่ว่าใครก็ต้องมีเรื่องที่ถนัดกับเรื่องที่ไม่ถนัดแตกต่างกันไปตามแต่ละคน... แต่ถึงอย่างนั้นคนเราก็สามารถผิดพลาดในสิ่งที่เราถนัดได้เหมือนกัน! ไม่มีใครที่ไม่เคยผิดพลาดหรอกนะ..."



ในฐานะอควารอยด์อย่างเธอคนนั้น... ความผิดพลาดนั้นหมายถึงชีวิต! ในการต่อสู้ที่จะต้องเจอนั้นหากมีความผิดพลาดขึ้นแม้แต่นิดเดียวก็เท่ากับเปิดช่องว่างให้อีกฝ่ายสวนกลับถึงตายเชียวนะ!!



"แล้วอีกอย่าง ต่อให้เธอจะมีแต่ข้อผิดพลาด... หรือเธอจะเลือกไม่ได้ว่าตัวเองจะดำเนินชีวิตในฐานะอควารอยด์หรือมนุษย์... ตัวเธอก็มีจุดที่น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ!!"

สาวน้อยคนนั้นไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน มันไม่มีทางที่จะมีคนมาสนใจเราเลย ก็เรามัน--




"ถึงเธอจะซุ่มซ่าม... เตี้ย... ตัวเล็ก... อกกระดาน... แต่มันก็เป็นเอกลักษณ์ที่เป็นตัวเธอนี่นา..! สำหรับฉันแล้ว... มันไม่สำคัญหรอกว่าภายนอกเธอจะเป็นยังไง แต่ฉันรู้ว่าภายในเธอเป็นคนดี... ผู้หญิงที่แสดงความเป็นตัวเองออกมาตรงๆแบบเธอเนี่ยแหละที่ฉันจะชอบ!"





เมื่อได้ยินที่มนุษย์คนนั้นพูดออกมา อควารอยด์ที่ฟังเขาพูดมาตั้งแต่ต้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริงๆแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นจะเป็นคนดีถึงขนาดนี้ ถึงเขาจะมีนิสัยลามกแอบจิตก็เถอะ แต่ถ้าตัดนิสัยตรงนี้ออกไปแล้ว... เด็กหนุ่มคนนี้ก็เป็นแค่คนที่มีจิตใจดีงามและปรารถนาจะให้ผู้อื่นมีความสุขคนหนึ่งเท่านั้นเอง



                    ซึ่งนั่นเป็น...นิสัยของผู้ชายที่ตรงสเป๊คของเธอพอดี!?