Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ผมไม่ทราบหรอกนะว่าคำจำกัดความของความรักของพวกคุณคืออะไร...


ความรักคือ การให้... การเสียสละ... การเข้าใจกัน... การเคียงข้างกัน... หรือแม้แต่การมอบความเจ็บปวดให้แก่กันแบบพวกยันเดเระ



ไม่ว่าจะเป็นคำจำกัดความแบบไหนก็ล้วนแต่ไม่ผิดทั้งสิ้น เพราะเวลาที่คนเราเกิดมีความรักให้กับใครแล้ว เราก็ต้องการที่จะมอบความรักให้กับเขาในแบบฉบับของคุณเอง
แต่เมื่อคนเรามอบความรักนั้นให้ใครแล้ว... หากเขาปฏิเสธความรักที่คุณมอบให้ คุณจะรู้สึกยังไง....






ย้อนกลับไปนานมากเมื่อ21ปีที่แล้ว... วันที่ฉันลืมตาขึ้นมาดูโลกเป็นครั้งแรก ตอนนั้นฉันสามารถที่จะเดินไปด้วยเท้าของตัวเองแล้ว... น่าขำใช่ไหมล่ะ!?



                                   ก็เพราะฉันคือ"แองเจลอยด์"นี่นะ..!





"ตั้งแต่วันนี้ไป เธอคือแองเจลอยด์ของพวกเรา...มีหน้าที่จะต้องต่อสู้เพื่อ----!"



นี่คือคำพูดคำแรกที่ฉันได้ยินตั้งแต่เกิดมา ตรงหน้าสายตาของฉันคือกลุ่มคนสวมเสื้อกราวน์จำนวนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการกดปุ่มเหวแหกอะไรก็ไม่รู้พะรุงพะรังไปหมด แต่สิ่งเดียวที่ฉันพอจำได้ก่อนที่หน่วยความจำในสมองของฉันจะเลือนลางไปก็คือ... ข้างๆฉันมีแค๊ปซูลอะไรก้ไม่รู้เรียงรายอยู่เต็มไปหมด ส่วนสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นกลับมีเพียงผู้หญิงผมเขียวที่มีปีกอยู่ที่แผ่นหลังอยู่ในแค๊ปซูลแค่อันเดียวเท่านั้น อันอื่นนอกจากนั้นว่างเปล่า..!




                         "แอง...เจลอยด์..!?"




ฉันทบทวนสิ่งที่ฉันได้ยิน และเมื่อฉันลองเกร็งกล้ามเนื้อแผ่นหลังของฉันดูปรากฏว่ามีปีกอยู่คู่หนึ่งกระพือไปตามจังหวะที่กล้ามเนื้อของฉันขยับ มันคงจะวิเศษหากคุณมีปีกสักคู่หนึ่งไว้สำหรับบินไปไหนต่อไหนโดยไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องค่าน้ำมันหรือกฏจราจร แน่นอนว่าฉันเองก็เหมือนกัน...



และความรู้สึกแรกตั้งแต่ที่ฉันเกิดมานั้นก็คือ...  "รู้สึกดีจริงๆ..."



หากแต่สิ่งที่ฉันจะได้รับรู้ต่อจากนี้ไปต่างหากที่จะทำให้จิตใจของฉันเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด...

เรื่องมันเริ่มขึ้นหลังจากที่ฉันกำเนิดขึ้นมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีเต็ม ตอนนั้นฉันต้องอาศัยอยู่ที่ศูนย์วิจัยอะไรสักอย่างที่เหล่านักวิจัยในนั้นไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไรให้ฉันรู้เลย จนกระทั่งวันหนึ่ง... ที่สถานวิจัยแห่งนั้นเต็มไปด้วยซากปรักหักพังติดไฟ



                                   "เหวอ..!! นั่นแกจะทำอะไร!! อ๊าก!!!!"


                        "คนอ่อนแอต้องกำจัดทิ้งให้หมด...มันเป็นจุดประสงค์ของพวกแกตั้งแต่แรกแล้วนี่"

ในวันนั้นศูนย์วิจัยได้ถูกใครก็ไม่รู้เข้าทำลายจนแทบจะไม่เหลืออะไรให้เป็นเค้าพอให้จำได้เลย ผู้ชายคนนั้นสยายปีกออกมากว้างมากเหมือนกับปีกที่ฉันมีอยู่ที่แผ่นหลัง หากแต่ปีกคู่นั้นดูเหมือนเป็นปีกของมังกรมากกว่าที่จะเป็นปีกของเทวทูต...




                    "แกอย่าคิดว่าจะได้ทำอะไรเด็กคนนี้ได้นะ!! ลิมนาเดส!!!"



ตอนนั้นเองก็มีนางฟ้าจากไหนก็ไม่รู้เข้ามาปกป้องฉัน ทั้งสองคนได้เปิดศึกครั้งใหญ่ขึ้นจนเปลี่ยนศูนย์วิจัยที่เละเทะจนเกือบจะเป็นอนุสรณ์สถานอยู่แล้วให้กลายเป็นซากปรักหักพังทันที ฉันพอจำได้ว่าเธอคนนั้นชื่อว่า "เนพติสท์"




หลังจากนั้นฉันต้องย้ายไปตามที่ๆเนพติสท์พาฉันไป เธอแนะนำให้ฉันรู้จักกับผู้ที่เธอเรียกว่า"เจ้านาย" เขาคนนั้นดูน่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวมาก ตอนนั้นเนพติสท์บอกให้ฉันอย่างทำอะไรให้มันขัดใจเขา ซึ่งฉันก็เพิ่งมารู้ทีหลังเองว่าเธอไม่ได้พูดเล่น...


ฉันถูกเขาคนนั้นทำร้ายสารพัดทุกวี่วัน เนื่องด้วยฉันแค่ตะโกนเสียงดังนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง ซึ่งในตอนที่ฉันกำลังร้องไห้อยู่คนเดียวทั้งที่ทนเจ็บแผลอยู่นั้นเอง... ก็มีเพียงเนพติสท์คนเดียวที่อยู่ข้างฉันตลอด




"ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เพราะยังไงก็ยังมีฉันที่อยู่ข้างเธอเสมอ..."


เสียงที่ไพเราะหูดังขึ้นมาปลอบใจฉันที่ถูกเจ้านายใช้และทำร้ายสารพัด มันทำให้ใจของฉันรู้สึกอบอุ่นมาก อบอุ่นจนร้อนเลยล่ะ!



"ขอบคุณนะคะ ท่านแม่..."


"ไม่ต้องเรียกฉันอย่างนั้นก็ได้ เรียกฉันว่า'เนพติสท์'ก็พอแล้ว"

เธอคนนั้นพูดอย่างอ่อนโยน เนพติสท์เอามือที่อ่อนนุ่มและเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนยกขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างอบอุ่น ราวกับว่าเธอเป็นแม่จริงๆเลย




"เธอลองทำอะไรให้เจ้านายของเธอมีความสุขสิ รับรองได้เลยว่าเขาจะต้องชอบแน่ๆ"

ได้ยินดังนั้น ฉันจึงเดินไปทำอาหารให้เจ้านายของฉันทาน ฉันชิมดูแล้วอร่อยมาก รับรองว่าเจ้านายต้องมีความสุขมากแน่ๆ!!




                                        แต่สิ่งที่ได้กลับตรงกันข้าม...




"เฮ้ย! พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่าฉันไม่ชอบกินไอ้ของพรรค์นี้!!"

เจ้านายปัดอาหารที่ฉันทุ่มเวลานานมากทำจนกระเด็น ก่อนจะหันมาทำร้ายฉันจนล้มลงไปกับพื้น



"ถ้าเธอไม่ใช่แองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุดนะ ฉันทำลายเธอทิ้งไปนานแล้ว จำใส่กะโหลกไว้ด้วย!!!"



ชายคนนั้นตะคอกใส่ฉันอย่างหนักก่อนจะเดินออกไป ตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนจิตใจฉันได้ถูกทำร้ายอย่างรุนแรงมาก มันบาดเจ็บหนักจนเกือบจะแหลกสลายไปอยู่แล้ว



"อย่าร้องนะ... เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปรักษา"


เนพติสท์รีบวิ่งเข้ามาดูอาการฉันก่อนจะส่งฉันไปรักษาที่ห้องทดลองของเธอ ตรงกลางห้องขนาดใหญ่ที่มีอะไรสักอย่างเหมือนปุ่มกดพะรุงพะรังนั้นมีแค๊ปซูลเหมือนกับที่ฉันเคยเห็นเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด แม้แต่ผุ้หญิงผมเขียวข้างในนั้นก็ยังเป็นคนๆเดียวกับเมื่อตอนนั้น


ระหว่างที่ฉันกำลังได้รับการรักษาในแค๊ปซูลนั้นเอง ฉันก็เผลอร้องไห้ออกมาเบาๆ น้ำตาของฉันไม่ไหลลงมาเปราะแก้มเลยเพราะมันละลายรวมกับของเหลวสีเขียวขุ่นในนั้นเรียบร้อยแล้ว...


"ทำไมกันคะ..."

เนพติสท์หันมามองฉันหลังจากได้ยินที่ฉันบ่นกับตัวเอง ดวงตาของฉันมีน้ำใสๆปริ่มขอบตา


"ทำไม...เนพติสท์ถึงใจดีขนาดนี้กันคะ ขนาดเจ้านายยังไม่เคยใจดีกับหนูเลย...หรือว่าเพราะหนูเป็นแองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุด ก็เลยต้องพยายามทำดีเอาใจหนูกันคะ..."



"ก็เพราะเธอน่ะ เป็นเหมือนกับครอบครัวของฉันไงล่ะ"

คุณเนพติสท์ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาท่วมหน้า




"ทำไม... ทำไมตอนนั้นเจ้านายถึงพูดแบบนั้นกับหนูล่ะคะ"


"ที่ปัดอาหารที่เธอทำน่ะเหรอ..."


"เปล่าค่ะ..." ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเข้าปากออก แต่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด



"ตอนที่หนูมาอยู่ที่นี่... เจ้านายเขาพูดกับหนูว่า... คุณลิมนาเดสเขาบอกกับหนูว่า..."
                                        




                                   'รู้สึกดีจริงๆที่... ที่ได้เธอมาเป็น "ของเล่นของฉัน"!!!'





ได้ยินดังนั้น เนพติสท์ก็อึ้งไปพักใหญ่ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนพรรค์นี้อยู่บนโลกด้วย แต่ที่สำคัญกว่านั้น...



"ฟังให้ดีนะ... จากนี้ไปเธอจะต้องมอบความรักในแบบของเธอ ให้กับผู้ชายที่เธอรัก ฉันอยากให้เธอ..."


"อยากให้หนู..."

ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เนพติสท์บอกสักเท่าไหร่ แต่คำพูดคำนั้นยังคงอยู่กับฉันมาตลอด




"ฉันอยากให้เธอ...มอบความรักให้ทุกคนที่รักเธอ แต่จงมอบหัวใจให้กับคนที่เธอจะรัก...เพียงคนเดียวเท่านั้น"







จากนั้นอีก17ปีต่อมา... ฉันได้ออกมาสู่โลกกว้างอีกครั้งหนึ่งในฐานะมือสังหารที่ถุกส่งมาเพื่อสังหารมนุษย์คนหนึ่ง ในขณะที่ฉันถูกอควารอยด์เพียงคนเดียวเล่นงานจนเกือบจะถูกฆ่านั้นเอง ผู้ชายคนที่ฉันต้องสังหารก็เดินเข้ามาหาฉันถึงที่...




"พี่ชายเอาแต่พูดว่าความรักๆ พี่ชายไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร!!!"


ฉันเงื้อหมัดจะชกผู้ชายคนนั้น แต่เขากลับโถมตัวเข้ามากอดฉันเอาไว้... พร้อมกับกระซิบคำพูดอะไรบางอย่างข้างๆหูของฉัน คำพูดประโยคนั้นทำให้จิตใจที่เคยถูกทำลายไปแล้วครั้งหนึ่งสามารถกลับมามีสภาพเป็นอย่างเดิมได้อีกครั้งหนึ่งราวกับเป็นเวทมนต์..!




"ความรักน่ะมันทำให้เจ็บปวดก็จริง...แต่ภายในก็มีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ถ้าในนั้นไม่มีความอบอุ่น มันก็ไม่ใช่ความรักหรอกนะ! เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจแล้วใช่ไหมล่ะ"


คำพูดของเขาได้แทงเข้าไปในใจของฉัน จริงอย่างที่เขาว่า... ตอนนี้ในใจของฉันมันเจ็บมาก แต่ขณะเดียวกันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก




"นั่นสินะ... ความรักคือความเจ็บปวดใช่ไหมคะ"

ฉันเห็นเขามีสีหน้าไม่ดีหลังจากได้ยินประโยคที่ได้ยินจากปากฉันจนชิน ทำให้ฉันได้แต่หัวเราะเบาๆ




"แต่ตอนนี้... มันจะเป็นอะไรก็ช่างแล้วค่ะ เพราะว่า...ตอนนี้คนที่หนูจะมอบความรักให้มายืนอยู่ตรงหน้าหนูแล้วนี่ไงคะ"





จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็กอดฉันเอาไว้แน่นจนน้ำตาของฉันที่ไม่เคยไหลมาตลอด10ปีของฉันให้กลับมาไหลอีกครั้ง ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่ฉันได้มาเจอกับเขา... จิตใจของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยนะ!


ใช่! เขาคนนี้แหละคือคนๆเดียวที่ฉันจะรัก คนที่ฉันจะมอบหัวใจให้กับเขา ถึงฉันจะต้องเป็นคู่แข่งความรักกับเนพติสท์ก็เถอะ...